Μάχες για έναν «Άγιο» Τόπο
ΣΤΙΣ 15 Ιουλίου 1099, η Πρώτη Σταυροφορία, η οποία έγινε με εντολή του πάπα της Ρώμης, πέτυχε το στόχο της που ήταν να αναλάβει τον έλεγχο της Ιερουσαλήμ. Η ανθρωποσφαγή ήταν τρομακτική! Οι μόνοι κάτοικοι που επέζησαν ήταν ο κυβερνήτης και η σωματοφυλακή του, καταβάλλοντας ένα μεγάλο ποσό ως αντάλλαγμα για τη ζωή τους. Στο βιβλίο του Οι Σταυροφορίες (The Crusades), ο κληρικός Άντονι Μπριτζ αναφέρει τα εξής σχετικά με αυτά που συνέβησαν στους υπόλοιπους Μουσουλμάνους και Εβραίους κατοίκους: «Από τη στιγμή που οι Σταυροφόροι αφέθηκαν ανεξέλεγκτοι μέσα στην πόλη, επιδόθηκαν σε μια μεγάλη και φοβερή αιματοχυσία. . . . Σκότωσαν όλους τους άντρες, τις γυναίκες και τα παιδιά που μπόρεσαν να βρουν στην πόλη . . . Όταν δεν υπήρχε κανένας άλλος να σκοτώσουν, οι νικητές παρέλασαν στους δρόμους της πόλης . . . κατευθυνόμενοι προς το Ναό του Πανάγιου Τάφου για να αποδώσουν ευχαριστίες στον Θεό».
Από την εποχή των νικηφόρων σταυροφοριών, η παρουσία του Χριστιανικού κόσμου στην Ιερουσαλήμ χαρακτηρίζεται από συγκρούσεις ανάμεσα στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς και σε άλλες κατ’ όνομα Χριστιανικές θρησκείες. Το 1850 μια διένεξη μεταξύ διαφόρων εκκλησιαστικών ηγετών σχετικά με τους άγιους τόπους στην Ιερουσαλήμ και στις γύρω περιοχές ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες οι οποίοι οδήγησαν στον Κριμαϊκό Πόλεμο. Η Αγγλία, η Γαλλία και το Οθωμανικό Κράτος πολέμησαν εναντίον της Ρωσίας με τίμημα μισό εκατομμύριο ζωές.
Ο πόλεμος δεν έφερε τέλος στις διαφορές του Χριστιανικού κόσμου σχετικά με την Ιερουσαλήμ και τους άγιους τόπους της. Οι Οθωμανοί, οι οποίοι κυβερνούσαν τη χώρα τότε, προσπάθησαν να φέρουν ειρήνη με το να μοιράσουν τους άγιους τόπους ανάμεσα στα διαφορετικά θρησκεύματα. «Αυτή η αρχή», εξηγεί ο Δρ Μανάσε Χαρέλ στο βιβλίο του Αυτή Είναι η Ιερουσαλήμ (This is Jerusalem), «υιοθετήθηκε . . . από τα Ηνωμένα Έθνη με την Απόφαση περί Διχοτόμησης η οποία ελήφθη το Νοέμβριο του 1947. Αποτελεί επομένως μέρος του διεθνούς δικαίου». Ως αποτέλεσμα, ο Ναός του Πανάγιου Τάφου έχει μοιραστεί ανάμεσα στους Ρωμαιοκαθολικούς, στους Ελληνορθόδοξους, στους Αρμένιους, στους Σύριους και στους Κόπτες. Τελικά και οι Αιθίοπες διεκδικούν ένα μέρος από αυτή την εκκλησία βάζοντας μερικά μέλη τους να ζουν σε καλύβες που τοποθέτησαν στη σκεπή. Πολλοί θεωρούν το Ναό του Πανάγιου Τάφου ως τον αγιότατο τόπο του Χριστιανικού κόσμου. Είναι γεμάτος ιερά, αγάλματα και εικόνες. Μερικοί Προτεστάντες προσκυνούν κάποιον άλλο λεγόμενο άγιο τόπο, το Γολγοθά του Γκόρντον, θεωρώντας τον ως την υποτιθέμενη τοποθεσία όπου εκτελέστηκε και ενταφιάστηκε ο Ιησούς.
Πριν από πολύ καιρό ο Ιησούς είπε σε μια γυναίκα η οποία πίστευε σε άγιους τόπους: «Έρχεται η ώρα που ούτε σε αυτό το βουνό ούτε στην Ιερουσαλήμ θα λατρεύετε τον Πατέρα. . . . Οι αληθινοί λάτρεις θα λατρεύουν τον Πατέρα με πνεύμα και αλήθεια». (Ιωάννης 4:21-24) Επομένως, οι αληθινοί Χριστιανοί δεν προσκυνούν άγιους τόπους. Η καταστροφή της άπιστης Ιερουσαλήμ από τα ρωμαϊκά στρατεύματα το 70 Κ.Χ. αποτελεί προειδοποίηση για το Χριστιανικό κόσμο. Η ειδωλολατρία του, οι διαιρέσεις του και η ενοχή αίματος που φέρει διαψεύδουν τον ισχυρισμό του πως είναι Χριστιανικός. Γι’ αυτό, θα υποστεί το άσχημο τέλος το οποίο ο Θεός έχει προείπει για όλες τις θρησκείες που συνθέτουν τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη.—Αποκάλυψη 18:2-8.