Ο Ιεχωβά Είναι για Εμένα Θεός Στοργικής Καλοσύνης

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ

Ήταν το έτος 1956. Ήμουν εννιά μέρες παντρεμένος, και βρισκόμουν ενώπιον του εφετείου της Κομοτηνής. Έλπιζα ότι θα απαλλασσόμουν από τη 12μηνη φυλάκιση που μου είχε επιβληθεί επειδή κήρυττα τη Βασιλεία του Θεού. Η απόφαση του εφετείου—έξι μήνες στη φυλακή—γκρέμισε αυτή την ελπίδα και απλώς αποτέλεσε την αρχή μιας σειράς από δίκες. Σε όλες αυτές τις δυσκολίες, όμως, ο Ιεχωβά αποδείχτηκε για εμένα Θεός στοργικής καλοσύνης.

ΟΤΑΝ γεννήθηκα, την 1η Οκτωβρίου 1931, η οικογένειά μου ζούσε στην Καβάλα, τη Νεάπολη της Μακεδονίας την οποία επισκέφτηκε ο απόστολος Παύλος στη διάρκεια της δεύτερης ιεραποστολικής περιοδείας του. Η μαμά μου έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά όταν ήμουν πέντε χρονών και, μολονότι ήταν σχεδόν αγράμματη, έκανε το καλύτερο που μπορούσε για να ενσταλάξει μέσα μου αγάπη και φόβο για τον Θεό. Ο πατέρας μου ήταν πολύ συντηρητικός άνθρωπος, πιστός τηρητής των παραδόσεων της Ορθοδοξίας. Δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τη Γραφική αλήθεια και εναντιωνόταν στη μητέρα μου, χρησιμοποιώντας πολλές φορές βία.

Μεγάλωσα λοιπόν σε ένα διαιρεμένο σπιτικό, όπου ο πατέρας μου χτυπούσε και κακομεταχειριζόταν τη μητέρα μου και μάλιστα μας εγκατέλειπε κατά καιρούς. Από τα παιδικά μου χρόνια, η μαμά έπαιρνε εμένα και τη μικρή μου αδελφή στις συναθροίσεις. Όταν όμως έγινα 15 χρονών, οι νεανικές επιθυμίες και το πνεύμα της ανεξαρτησίας με απομάκρυναν από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αλλά η πιστή μου μητέρα κατέβαλλε σκληρές προσπάθειες και έχυσε πολλά δάκρυα προσπαθώντας να με βοηθήσει.

Εξαιτίας της φτώχειας και της άσχημης ζωής μου, αρρώστησα βαριά και έμεινα στο κρεβάτι πάνω από τρεις μήνες. Εκείνο το διάστημα, ένας πολύ ταπεινός αδελφός, ο οποίος είχε βοηθήσει τη μητέρα μου να γνωρίσει την αλήθεια, διέκρινε μέσα μου ειλικρινή αγάπη για τον Θεό. Πίστεψε ότι θα μπορούσα να βοηθηθώ ώστε να αναρρώσω πνευματικά. Οι άλλοι του έλεγαν: «Μάταια προσπαθείς να βοηθήσεις τον Γιάννη, δεν πρόκειται να ορθοποδήσει». Αλλά η υπομονή αυτού του αδελφού και η επιμονή του να με βοηθήσει καρποφόρησαν. Στις 15 Αυγούστου 1952, σε ηλικία 21 ετών, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα.

Νιόπαντρος και στη Φυλακή

Έπειτα από τρία χρόνια γνώρισα τη Μάρθα, μια αδελφή με πνευματικό φρόνημα και θαυμάσιες ιδιότητες, και σύντομα αρραβωνιαστήκαμε. Κάποια μέρα η Μάρθα με αιφνιδίασε όταν μου είπε: «Σήμερα σκέφτομαι να κηρύξω από πόρτα σε πόρτα. Θέλεις να έρθεις μαζί μου;» Μέχρι τότε ποτέ δεν είχα συμμετάσχει σε αυτή τη μορφή έργου, εφόσον κήρυττα ως επί το πλείστον ανεπίσημα. Εκείνον τον καιρό το έργο κηρύγματος στην Ελλάδα ήταν απαγορευμένο και γι’ αυτό κηρύτταμε υπό την επιφάνεια. Ως αποτέλεσμα, υπήρχαν πολλές συλλήψεις, δίκες και βαριές ποινές φυλάκισης. Παρ’ όλα αυτά, πώς θα μπορούσα να πω όχι στη μνηστή μου!

Η Μάρθα έγινε σύζυγός μου το 1956. Τότε ήταν που, εννιά μέρες μετά το γάμο μας, καταδικάστηκα σε εξάμηνη φυλάκιση από εκείνο το εφετείο στην Κομοτηνή. Αυτό μου θύμισε ένα ερώτημα που είχα απευθύνει κάποτε σε μια αδελφή, φίλη της μητέρας μου: «Πώς μπορώ να δείξω ότι είμαι αληθινός Μάρτυρας του Ιεχωβά; Ποτέ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να αποδείξω την πίστη μου». Όταν αυτή η αδελφή ήρθε να με δει στη φυλακή, μου υπενθύμισε εκείνο το ερώτημα και είπε: «Τώρα μπορείς να δείξεις στον Ιεχωβά πόσο τον αγαπάς. Αυτός είναι ο διορισμός σου».

Όταν έμαθα ότι ο δικηγόρος μου προσπαθούσε να συγκεντρώσει χρήματα για την εξαγορά της ποινής μου, του είπα ότι προτιμούσα να την εκτίσω ολόκληρη. Πόσο χαρούμενος ήμουν στο τέλος της εξάμηνης φυλάκισής μου βλέποντας δύο συγκρατούμενούς μου να γνωρίζουν την αλήθεια! Τα επόμενα χρόνια, βρέθηκα πολλές φορές ενώπιον των δικαστηρίων χάρη των καλών νέων.

Επιλογές για τις Οποίες Ποτέ Δεν Μετανιώσαμε

Το 1959, δύο χρόνια μετά την αποφυλάκισή μου, ενώ υπηρετούσα ως υπηρέτης εκκλησίας, δηλαδή προεδρεύων επίσκοπος, προσκλήθηκα να παρακολουθήσω τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, μια σειρά μαθημάτων για τους πρεσβυτέρους των εκκλησιών. Παράλληλα, όμως, μου πρότειναν μια μόνιμη θέση σε κρατικό νοσοκομείο, μια εργασία που θα πρόσφερε σε εμένα και στην οικογένειά μου ισόβια οικονομική εξασφάλιση. Τι θα διάλεγα; Είχα ήδη εργαστεί προσωρινά στο νοσοκομείο τρεις μήνες, και ο διευθυντής ήταν κατενθουσιασμένος από την εργασία μου, αλλά όταν ήρθε η πρόσκληση για τη σχολή δεν μου επέτρεψε να πάρω άδεια, ούτε χωρίς αποδοχές. Σκέφτηκα με προσευχή το δίλημμα και αποφάσισα να βάλω τα συμφέροντα της Βασιλείας στην πρώτη θέση απορρίπτοντας την προσφορά εργασίας.—Ματθαίος 6:33.

Τον ίδιο περίπου καιρό ήρθαν να υπηρετήσουν την εκκλησία μας ο επίσκοπος περιφερείας και ο επίσκοπος περιοχής. Ήμασταν αναγκασμένοι να διεξάγουμε τις συναθροίσεις μας κρυφά, σε ιδιωτικά σπίτια, εξαιτίας της έντονης εναντίωσης του Ορθόδοξου κλήρου και των αρχών. Έπειτα από μια συνάθροιση, με πλησίασε ο επίσκοπος περιφερείας και με ρώτησε αν είχα σκεφτεί να αναλάβω την ολοχρόνια υπηρεσία. Η πρότασή του άγγιξε μια λεπτή χορδή στην καρδιά μου επειδή αυτό ήταν το όνειρό μου από τότε που βαφτίστηκα. Απάντησα: «Το θέλω πάρα πολύ». Εντούτοις, ήδη είχα την επιπρόσθετη ευθύνη να αναθρέψω μια κόρη. Ο αδελφός μού είπε: «Να έχεις εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, και εκείνος θα σε βοηθήσει να πραγματοποιήσεις τα σχέδιά σου». Έτσι λοιπόν, χωρίς να αμελήσουμε τις οικογενειακές μας ευθύνες, η σύζυγός μου και εγώ μπορέσαμε να προσαρμόσουμε τις περιστάσεις μας ώστε, το Δεκέμβριο του 1960, άρχισα να υπηρετώ ως ειδικός σκαπανέας στην Ανατολική Μακεδονία—ένας από τους πέντε μόνο που υπήρχαν στη χώρα.

Αφού υπηρέτησα ως ειδικός σκαπανέας ένα χρόνο, το γραφείο τμήματος στην Αθήνα με προσκάλεσε να υπηρετήσω ως περιοδεύων επίσκοπος. Όταν επέστρεψα στο σπίτι έπειτα από ένα μήνα εκπαίδευσης σε αυτή τη μορφή υπηρεσίας, και ενώ ακόμη διηγούμουν τις εμπειρίες μου στη Μάρθα, ήρθε ο διευθυντής ενός μεγάλου μεταλλείου μαγγανίου και μου πρότεινε να εργαστώ ως υπεύθυνος του τμήματος εμπλουτισμού του μεταλλεύματος, προσφέροντάς μου ένα πλουσιοπάροχο πενταετές συμβόλαιο, ωραίο σπίτι και αυτοκίνητο. Μου έδωσε δύο μέρες για να απαντήσω. Και πάλι, χωρίς κανένα δισταγμό, προσευχήθηκα στον Ιεχωβά: «Ορίστε εγώ! Στείλε εμένα». (Ησαΐας 6:8) Η σύζυγός μου ήταν απόλυτα σύμφωνη. Με εμπιστοσύνη στον Θεό, αρχίσαμε το έργο περιοδεύοντα επισκόπου, και ο Ιεχωβά με τη στοργική του καλοσύνη δεν μας απογοήτευσε ποτέ.

Υπηρετώντας σε Καιρούς Μεγάλων Δυσκολιών

Αν και υπήρχαν οικονομικά προβλήματα, προχωρήσαμε και ο Ιεχωβά προμήθευε τα αναγκαία. Στην αρχή, επισκεπτόμουν τις εκκλησίες με ένα μικρό μοτοποδήλατο, διανύοντας αποστάσεις μέχρι και 500 χιλιομέτρων. Πολλές φορές αντιμετώπισα δυσκολίες και είχα ορισμένα ατυχήματα. Επιστρέφοντας από μια εκκλησία κάποιο χειμώνα, περνούσα από ένα χείμαρρο όταν έσβησε η μηχανή και βράχηκα μέχρι τα γόνατα. Στη συνέχεια ξεφούσκωσε το λάστιχο. Κάποιος περαστικός που είχε τρόμπα με βοήθησε, και έτσι μπόρεσα να φτάσω στο πλησιέστερο χωριό όπου επισκεύασα το λάστιχο. Τελικά, έφτασα στο σπίτι στις τρεις το πρωί, παγωμένος και εξαντλημένος.

Κάποια άλλη φορά, καθώς πήγαινα από τη μια εκκλησία στην άλλη, γλίστρησα με το μοτοποδήλατο και έπεσα πάνω στο γόνατό μου. Ως αποτέλεσμα, το παντελόνι μου σκίστηκε και γέμισε αίμα. Δεν είχα άλλο παντελόνι, και έτσι εκείνο το βράδυ εκφώνησα την ομιλία φορώντας το παντελόνι ενός άλλου αδελφού, το οποίο μου ήταν μάλλον πολύ μεγάλο. Παρ’ όλα αυτά, καμιά δυσκολία δεν μπόρεσε να κάμψει την επιθυμία που είχα να υπηρετώ τον Ιεχωβά και τους αγαπητούς αδελφούς.

Σε ένα άλλο ατύχημα, τραυματίστηκα σοβαρά—έσπασα το χέρι μου και τα μπροστινά δόντια μου. Τότε ήταν που με επισκέφτηκε η αδελφή μου, η οποία δεν ήταν Μάρτυρας και ζούσε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τι ανακούφιση ένιωσα όταν με βοήθησε να αγοράσω ένα αυτοκίνητο! Όταν οι αδελφοί στο γραφείο τμήματος στην Αθήνα έμαθαν για το ατύχημά μου, μου έστειλαν μια ενθαρρυντική επιστολή, η οποία μεταξύ άλλων περιείχε τα λόγια του εδαφίου Ρωμαίους 8:28, που λέει εν μέρει: «Ο Θεός κάνει όλα τα έργα του να συνεργάζονται για το καλό εκείνων που αγαπούν τον Θεό». Αυτή η διαβεβαίωση έχει αποδειχτεί επανειλημμένα αληθινή στη ζωή μου!

Μια Ευχάριστη Έκπληξη

Το 1963, έκανα έργο με κάποιον ειδικό σκαπανέα σε ένα χωριό όπου οι άνθρωποι δεν έδειχναν ανταπόκριση. Αποφασίσαμε να κηρύξουμε χωριστά, ο ένας στη μία πλευρά του δρόμου και ο άλλος στην άλλη. Σε κάποιο σπίτι, πριν καλά-καλά χτυπήσω την πόρτα με τράβηξε γρήγορα μέσα μια γυναίκα και κατόπιν έκλεισε την πόρτα κλειδώνοντάς την. Εγώ σάστισα και αναρωτιόμουν τι συνέβαινε. Σε λίγο έτρεξε να φωνάξει τον ειδικό σκαπανέα να έρθει και αυτός μέσα στο σπίτι. Κατόπιν μάς είπε: «Μη βγάλετε τσιμουδιά!» Έπειτα από λίγο, ακούσαμε έξω εχθρικές φωνές. Οι άνθρωποι μας έψαχναν. Όταν ησύχασαν τα πράγματα, η κυρία μάς είπε: «Αυτό το έκανα για τη δική σας προστασία. Σας εκτιμώ γιατί πιστεύω ότι είστε αληθινοί Χριστιανοί». Την ευχαριστήσαμε εγκάρδια και φύγαμε, αφήνοντάς της πολλά έντυπα.

Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, ενώ παρακολουθούσα κάποια συνέλευση περιφερείας, με πλησίασε μια γυναίκα και είπε: «Με θυμάσαι αδελφέ; Είμαι η γυναίκα που σας φύλαξε από τους ενάντιους όταν ήρθατε στο χωριό μας να δώσετε μαρτυρία». Είχε μεταναστεύσει στη Γερμανία, έκανε Γραφική μελέτη και συνταυτίστηκε με το λαό του Ιεχωβά. Τώρα, ολόκληρη η οικογένειά της ήταν στην αλήθεια.

Πράγματι, όλα αυτά τα χρόνια έχουμε ευλογηθεί με πολλές «συστατικές επιστολές». (2 Κορινθίους 3:1) Αρκετοί από εκείνους τους οποίους είχαμε το προνόμιο να βοηθήσουμε να αποκτήσουν γνώση της Βιβλικής αλήθειας υπηρετούν τώρα ως πρεσβύτεροι, διακονικοί υπηρέτες και σκαπανείς. Πόσο συναρπαστικό είναι να βλέπω τους λιγοστούς ευαγγελιζομένους που υπήρχαν στις περιοχές τις οποίες υπηρετούσα τη δεκαετία του 1960 να αυξάνονται σε 10.000 και πλέον λάτρεις του Ιεχωβά! Όλη η τιμή ανήκει στον Θεό της στοργικής καλοσύνης, ο οποίος μας χρησιμοποιεί με το δικό του τρόπο.

«Πάνω στο Ντιβάνι της Αρρώστιας»

Στη διάρκεια των ετών που υπηρετούσαμε στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, η Μάρθα αποδείχτηκε υπέροχη βοηθός, έχοντας πάντα χαρούμενη διάθεση. Εντούτοις, τον Οκτώβριο του 1976 αρρώστησε βαριά και υποβλήθηκε σε μια επώδυνη εγχείρηση. Το αποτέλεσμα ήταν να καθηλωθεί στην αναπηρική καρέκλα ως παραπληγική. Πώς θα αντεπεξερχόμασταν στα έξοδα και στη συναισθηματική οδύνη; Εμπιστευόμενοι και πάλι στον Ιεχωβά, αισθανθήκαμε το στοργικό και γενναιόδωρο χέρι του. Όταν έφυγα για να υπηρετήσω στη Μακεδονία, η Μάρθα έμεινε στο σπίτι ενός αδελφού στην Αθήνα για να κάνει φυσιοθεραπεία. Μου τηλεφωνούσε και με ενθάρρυνε με τα λόγια: «Είμαι πολύ καλά. Εσύ προχώρα, και όταν μπορώ να κινούμαι με την αναπηρική καρέκλα θα έρθω και εγώ μαζί σου». Αυτό και έκανε. Οι αγαπητοί μας αδελφοί από το Μπέθελ μάς έστειλαν πολλές ενθαρρυντικές επιστολές. Η Μάρθα θυμόταν επανειλημμένα τα λόγια του εδαφίου Ψαλμός 41:3: «Ο Ιεχωβά θα τον στηρίξει πάνω στο ντιβάνι της αρρώστιας· όλο το κρεβάτι του θα το μεταβάλεις στη διάρκεια της ασθένειάς του».

Εξαιτίας αυτών των σοβαρών προβλημάτων υγείας, το 1986 κρίθηκε κατάλληλο να υπηρετώ ως ειδικός σκαπανέας στην Καβάλα, όπου ζω κοντά στην οικογένεια της αγαπημένης μας κόρης. Τον περασμένο Μάρτιο η αγαπημένη μου Μάρθα πέθανε, πιστή μέχρι τέλους. Προτού πεθάνει, όταν τη ρωτούσαν οι αδελφοί: «Τι κάνεις;» εκείνη συνήθως απαντούσε: «Αφού είμαι κοντά στον Ιεχωβά, είμαι πολύ καλά!» Όταν προετοιμαζόμασταν για τις συναθροίσεις ή μας έκαναν δελεαστικές προτάσεις για υπηρεσία εκεί όπου ο θερισμός είναι άφθονος, η Μάρθα έλεγε: «Ας πάμε και εμείς Γιάννη να υπηρετήσουμε όπου υπάρχει ανάγκη». Ποτέ δεν έχασε το πνεύμα ζήλου που είχε.

Πριν από μερικά χρόνια, χρειάστηκε να αντιμετωπίσω και εγώ ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Το Μάρτιο του 1994, διαπιστώθηκε ότι είχα ένα καρδιακό πρόβλημα που έθετε σε κίνδυνο τη ζωή μου, και ήταν απαραίτητο να κάνω εγχείρηση. Για άλλη μια φορά, αισθάνθηκα το στοργικό χέρι του Ιεχωβά να με στηρίζει εκείνη την κρίσιμη περίοδο. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την προσευχή που έκανε κάποιος επίσκοπος περιοχής πλάι στο κρεβάτι μου όταν βγήκα από την εντατική, καθώς και την Ανάμνηση που έκανα μέσα στο θάλαμο του νοσοκομείου μαζί με τέσσερις ασθενείς οι οποίοι είχαν δείξει κάποιο ενδιαφέρον για την αλήθεια.

Ο Ιεχωβά Είναι Βοηθός Μας

Τα χρόνια περνούν και η σάρκα μας εξασθενεί, αλλά το πνεύμα μας ανανεώνεται μέσω μελέτης και υπηρεσίας. (2 Κορινθίους 4:16) Έχουν περάσει τώρα 39 χρόνια από τότε που είπα: «Ορίστε εγώ! Στείλε εμένα». Η ζωή μου υπήρξε πλήρης, ευτυχισμένη και ανταμειφτική. Ναι, μερικές φορές νιώθω ότι «είμαι ταλαιπωρημένος και φτωχός», αλλά τότε μπορώ να λέω με πεποίθηση στον Ιεχωβά: «Εσύ είσαι η βοήθειά μου και Αυτός που μου προμηθεύει διαφυγή». (Ψαλμός 40:17) Πράγματι, είναι για εμένα Θεός στοργικής καλοσύνης.

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Με τη Μάρθα το 1956

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Το λιμάνι της Καβάλας

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Με τη Μάρθα το 1997