Βιογραφία

Ο Ιεχωβά με Βοήθησε να Αντιμετωπίσω τις Δυσκολίες της Ζωής

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΤΕΪΛ ΙΡΓΟΥΙΝ

«ΟΧΤΩ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ! ΤΑ ΤΕΤΡΑΔΥΜΑ ΔΙΠΛΑΣΙΑΖΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ». Αυτά έγραφε το πρωτοσέλιδο μιας τοπικής εφημερίδας ανακοινώνοντας την προσθήκη τετραδύμων στην οικογένειά μας η οποία είχε τέσσερα κορίτσια. Όταν ήμουν νεαρός, δεν σκόπευα να παντρευτώ, πόσο μάλλον να αποκτήσω παιδιά. Ωστόσο, να που έγινα πατέρας οχτώ παιδιών!

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ το 1934 στην πόλη Μαρίμπα της Αυστραλίας. Ήμουν ο μικρότερος από τρία παιδιά. Η οικογένειά μας μετακόμισε αργότερα στο Μπρίσμπεϊν, όπου η μητέρα μου δίδασκε σε κατηχητικό στη Μεθοδιστική εκκλησία.

Στις αρχές του 1938, οι τοπικές εφημερίδες ανέφεραν ότι ίσως να μην επιτρεπόταν στον Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά η είσοδος στην Αυστραλία. «Γιατί του το κάνουν αυτό;» ρώτησε η μητέρα μου την επόμενη Μάρτυρα του Ιεχωβά που μας επισκέφτηκε στο σπίτι μας. Εκείνη απάντησε: «Δεν είπε ο Ιησούς ότι οι άνθρωποι θα δίωκαν τους ακολούθους του;» Η μητέρα μου δέχτηκε τότε το βιβλιάριο Θεραπεία, το οποίο παρουσίαζε πολλές διαφορές ανάμεσα στην αληθινή και στην ψεύτικη θρησκεία.a Εντυπωσιασμένη από το βιβλιάριο, η μητέρα μου μας πήρε μαζί της σε κάποια συνάθροιση των Μαρτύρων του Ιεχωβά την επόμενη Κυριακή. Στην αρχή ο πατέρας μου εναντιωνόταν πολύ, αλλά ενίοτε έγραφε διάφορες Γραφικές ερωτήσεις για να τις δώσει η μητέρα μου σε κάποιον αδελφό. Ο αδελφός με τη σειρά του έγραφε τις Γραφικές απαντήσεις και η μητέρα μου τις έδινε στον πατέρα μου.

Κάποια Κυριακή ο πατέρας μου ήρθε μαζί μας στη συνάθροιση, σκοπεύοντας να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για τους Μάρτυρες. Εντούτοις, αφού μίλησε με τον περιοδεύοντα επίσκοπο ο οποίος επισκεπτόταν την εκκλησία τότε, ο πατέρας μου άλλαξε άποψη και μάλιστα πρόσφερε το σπίτι μας ως κέντρο για μια εβδομαδιαία Γραφική μελέτη, στην οποία παρευρίσκονταν ενδιαφερόμενα άτομα της περιοχής μας.

Το Σεπτέμβριο του 1938, οι γονείς μου βαφτίστηκαν. Τα αδέλφια μου και εγώ βαφτιστήκαμε το Δεκέμβριο του 1941 σε μια πανεθνική συνέλευση που διεξάχθηκε στο πάρκο Χάργκρεϊβ του Σίντνεϊ, στη Νέα Νότια Ουαλία. Ήμουν εφτά ετών. Έκτοτε, συμμετείχα τακτικά στη διακονία αγρού με τους γονείς μου. Εκείνες τις μέρες, οι Μάρτυρες μετέφεραν φορητούς φωνογράφους από πόρτα σε πόρτα και έπαιζαν ηχογραφημένες Γραφικές ομιλίες στους οικοδεσπότες.

Ένας Μάρτυρας ο οποίος έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου είναι ο Μπερτ Χόρτον. Αυτός είχε ένα αυτοκίνητο εξοπλισμένο με δυνατό ενισχυτή και ένα ογκώδες μεγάφωνο στην οροφή. Η συνεργασία με τον Μπερτ ήταν συναρπαστική, ιδιαίτερα για ένα παιδί της ηλικίας μου. Παραδείγματος χάρη, όταν μεταδίδαμε Γραφικές ομιλίες από την κορυφή ενός λόφου, πολλές φορές βλέπαμε να έρχεται προς το μέρος μας κάποιο περιπολικό. Ο Μπερτ σταματούσε τη μετάδοση γρήγορα, πήγαινε σε άλλον λόφο χιλιόμετρα μακριά και έπαιζε μια άλλη ηχογράφηση. Έμαθα πολλά για την εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και για την τόλμη από τον Μπερτ και άλλους όσιους, θαρραλέους αδελφούς όπως αυτός.—Ματθαίος 10:16.

Όταν ήμουν 12 ετών, έδινα τακτικά μαρτυρία μόνος μου μετά το σχολείο. Σε κάποια περίπτωση, συνάντησα μια οικογένεια ονόματι Άντσχεντ. Με τον καιρό, και οι δύο γονείς, τα οχτώ παιδιά τους καθώς και πολλά εγγόνια γνώρισαν την αλήθεια. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά που επέτρεψε σε εμένα, ένα μικρό παιδί, να παρουσιάσει τη Γραφική αλήθεια σε αυτή τη θαυμάσια οικογένεια.—Ματθαίος 21:16.

Προνόμια Υπηρεσίας σε Νεαρή Ηλικία

Σε ηλικία 18 ετών, έγινα ολοχρόνιος διάκονος και διορίστηκα στο Μέιτλαντ, στη Νέα Νότια Ουαλία. Το 1956, προσκλήθηκα να υπηρετήσω στο γραφείο τμήματος της Αυστραλίας στο Σίντνεϊ. Από τα 20 μέλη του προσωπικού, περίπου το ένα τρίτο ήταν χρισμένοι, οι οποίοι είχαν την ελπίδα να συγκυβερνήσουν με τον Χριστό στην ουράνια Βασιλεία του. Τι προνόμιο ήταν να συνεργάζομαι μαζί τους!—Λουκάς 12:32· Αποκάλυψη 1:6· 5:10.

Η απόφασή μου να παραμείνω άγαμος κλονίστηκε όταν συνάντησα την Τζούντι Χέλμπεργκ, μια ελκυστική σκαπάνισσα η οποία είχε προσκληθεί στο γραφείο τμήματος προσωρινά για να με βοηθήσει σε μια μεγάλη εργασία. Η Τζούντι και εγώ ερωτευτήκαμε, και δύο χρόνια αργότερα παντρευτήκαμε. Κατόπιν, αρχίσαμε το έργο περιοχής το οποίο περιλάμβανε επίσκεψη σε μία εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά κάθε εβδομάδα με σκοπό την ενθάρρυνση των αδελφών.

Το 1960, η Τζούντι γέννησε την πρώτη μας κόρη, την Κιμ. Σήμερα, η απόκτηση παιδιού σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να αφήσει το έργο περιοχής και να εγκατασταθεί σε ένα μέρος. Αλλά προς μεγάλη μας έκπληξη, μας ζητήθηκε να συνεχίσουμε να επισκεπτόμαστε εκκλησίες. Ύστερα από πολλές προσευχές, δεχτήκαμε την πρόσκληση και, τους επόμενους εφτά και πλέον μήνες, η Κιμ ταξίδεψε μαζί μας 13.000 χιλιόμετρα με λεωφορείο, αεροπλάνο και τρένο καθώς υπηρετούσαμε μακρινές εκκλησίες στο Κουίνσλαντ και στο Διαμέρισμα Βορείου Εδάφους. Δεν είχαμε δικό μας αυτοκίνητο εκείνον τον καιρό.

Μέναμε πάντοτε στα σπίτια των αδελφών. Εξαιτίας του τροπικού κλίματος, οι κρεβατοκάμαρες τότε είχαν συνήθως κουρτίνες αντί για πόρτες, κάτι που μας δημιουργούσε μεγαλύτερο άγχος όταν η Κιμ έκλαιγε τη νύχτα. Η ευθύνη για τη φροντίδα ενός μωρού καθώς και του διορισμού μας αποδείχτηκε τελικά πολύ δύσκολη. Γι’ αυτό, εγκατασταθήκαμε στο Μπρίσμπεϊν και εγώ άρχισα να ασχολούμαι με την επιγραφοποιία, ένα είδος γραφιστικής τέχνης. Δύο χρόνια μετά τη γέννηση της Κιμ, αποκτήσαμε άλλη μία κόρη, την Πετίνα.

Αντιμέτωπος με μια Τραγωδία

Το 1972, όταν τα κορίτσια ήταν 12 και 10 ετών, η Τζούντι πέθανε από τη νόσο του Χότζκιν, μια μορφή λεμφώματος. Αυτή η απώλεια ήταν σχεδόν αβάσταχτη για την οικογένειά μας. Παρ’ όλα αυτά, κατά τη διάρκεια της ασθένειας της Τζούντι και μετά το θάνατό της, ο Ιεχωβά μάς παρηγόρησε μέσω του Λόγου του, του αγίου του πνεύματος και της αδελφότητας. Ενισχυθήκαμε επίσης από το περιοδικό Σκοπιά που πήραμε αμέσως μετά την τραγωδία. Περιείχε ένα άρθρο σχετικά με τις προσωπικές δοκιμασίες, περιλαμβανομένου και του πένθους, και έδειχνε πώς μπορούν να μας βοηθήσουν οι δοκιμασίες να αναπτύξουμε θεοσεβείς ιδιότητες, όπως υπομονή, πίστη και ακεραιότητα.b—Ιακώβου 1:2-4.

Μετά το θάνατο της Τζούντι, τα κορίτσια και εγώ δεθήκαμε ακόμη περισσότερο. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι έκανα αγώνα προσπαθώντας να αντεπεξέλθω στο ρόλο τόσο του πατέρα όσο και της μητέρας. Ωστόσο, οι δύο υπέροχες κόρες μου διευκόλυναν το έργο μου.

Νέος Γάμος και Διευρυμένη Οικογένεια

Έπειτα από κάποιο διάστημα ξαναπαντρεύτηκα. Η καινούρια μου σύζυγος, η Μαίρη, και εγώ είχαμε πολλά κοινά. Και εκείνη είχε χάσει το γαμήλιο σύντροφό της εξαιτίας της νόσου του Χότζκιν. Είχε επίσης δύο κόρες—την Κολίν και την Τζένιφερ. Η Κολίν ήταν περίπου τρία χρόνια μικρότερη από την Πετίνα. Συνεπώς τώρα η οικογένειά μας αποτελούνταν από τέσσερα κορίτσια ηλικίας 14, 12, 9 και 7 ετών.

Η Μαίρη και εγώ αποφασίσαμε ότι στην αρχή ο καθένας μας θα διαπαιδαγωγούσε τα δικά του βιολογικά παιδιά μέχρις ότου τα άλλα παιδιά να νιώσουν άνετα να δεχτούν κατεύθυνση από το θετό γονέα. Στη μεταξύ μας σχέση ως σύζυγοι, η Μαίρη και εγώ είχαμε δύο σημαντικούς κανόνες. Πρώτον, ποτέ δεν εκθέταμε τις διαφορές μας μπροστά στα παιδιά και, δεύτερον, σε αρμονία με τη Γραφική αρχή που καταγράφεται στο εδάφιο Εφεσίους 4:26, συζητούσαμε ώσπου να τακτοποιήσουμε τα ζητήματα—ακόμη και αν αυτό διαρκούσε ώρες ολόκληρες!

Προς έκπληξή μας, όλοι προσαρμοστήκαμε καλά στη ζωή μας ως θετή οικογένεια, αλλά η ανάμνηση των απωλειών μας δεν έσβησε μεμιάς. Παραδείγματος χάρη, το βράδυ της Δευτέρας έγινε για τη Μαίρη «βραδιά θρήνου». Μετά την οικογενειακή μας μελέτη, όταν τα κορίτσια είχαν πάει για ύπνο, πολλές φορές η Μαίρη έδινε διέξοδο στα συναισθήματά της.

Η Μαίρη ήθελε να αποκτήσουμε δικό μας παιδί. Δυστυχώς είχε μια αποβολή. Όταν η Μαίρη έμεινε ξανά έγκυος, μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Το υπερηχογράφημα έδειξε ότι η Μαίρη δεν είχε ένα, αλλά τέσσερα μωρά! Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Και όμως, να που ήμουν 47 ετών και σύντομα θα γινόμουν πατέρας οχτώ παιδιών! Τα τετράδυμα γεννήθηκαν με καισαρική τομή στις 14 Φεβρουαρίου 1982, έπειτα από κυοφορία 32 εβδομάδων. Με τη σειρά που γεννήθηκαν ήταν ο Κλιντ, 1,6 κιλά, η Σίντι, 1,9 κιλά, ο Τζέρεμι, 1,4 κιλά, και η Ντανέτ, 1,7 κιλά. Κανένα δεν έμοιαζε με κάποιο άλλο.

Αμέσως μετά τον τοκετό, ο γιατρός της Μαίρης ήρθε και κάθησε δίπλα μου.

«Ανησυχείτε για τη φροντίδα των παιδιών;» με ρώτησε.

«Ποτέ προηγουμένως δεν έχω ζήσει κάτι τέτοιο», είπα.

Τα επόμενα λόγια του πραγματικά με ξάφνιασαν και με ενθάρρυναν.

«Η εκκλησία σας δεν θα σας απογοητεύσει», είπε. «Αρκεί απλώς και μόνο να φταρνιστείτε και θα σας προσφέρουν χιλιάδες χαρτομάντιλα!»

Κυρίως χάρη στη συμβολή αυτού του εξαιρετικού μαιευτήρα και της ιατρικής του ομάδας, τέσσερα αρκετά υγιή μωρά ήρθαν από το νοσοκομείο στο σπίτι μέσα σε δύο μόλις μήνες.

Η Δυσκολία της Ανατροφής Τετραδύμων

Για λόγους ευταξίας, η Μαίρη και εγώ καταρτίσαμε ένα 24ωρο πρόγραμμα. Τα τέσσερα μεγαλύτερα κορίτσια βοηθούσαν πάρα πολύ στη φροντίδα των μωρών. Επίσης, τα λόγια του γιατρού αποδείχτηκαν αληθινά—αρκούσε ένα απλό «φτάρνισμα» και η εκκλησία έσπευδε να μας βοηθήσει. Νωρίτερα, ένας παλιός φίλος, ο Τζον Μακ Άρθουρ, είχε διευθετήσει ώστε κάποιοι τεχνίτες Μάρτυρες να κάνουν επέκταση στο σπίτι μας. Όταν ήρθαν τα μωρά, μια ομάδα από αδελφές βοήθησαν στη φροντίδα τους. Όλες αυτές οι πράξεις καλοσύνης αποτελούσαν εκδήλωση της Χριστιανικής αγάπης σε δράση.—1 Ιωάννη 3:18.

Κατά μία έννοια, τα τετράδυμα ήταν «μωρά της εκκλησίας». Μέχρι και σήμερα, βλέπουν ως συγγενείς τους πολλούς στοργικούς αδελφούς και αδελφές που μας βοήθησαν. Όσο για τη Μαίρη, έχει αποδειχτεί εξαιρετική σύζυγος και μητέρα η οποία φρόντιζε ανιδιοτελώς τα παιδιά της. Εφάρμοζε πραγματικά όσα είχε μάθει από το Λόγο του Θεού και την οργάνωσή του. Δεν υπάρχουν καλύτερες συμβουλές!—Ψαλμός 1:2, 3· Ματθαίος 24:45.

Οι Χριστιανικές συναθροίσεις και το έργο κηρύγματος παρέμειναν σημαντικό μέρος του εβδομαδιαίου μας προγράμματος, παρότι απαιτούνταν αγώνας για να τα καταφέρουμε με τέσσερα μωρά. Μια ευλογία εκείνον τον καιρό ήταν οι Γραφικές μελέτες που διεξήγαμε με δύο αντρόγυνα, τα οποία δέχτηκαν με καλοσύνη να έρχονται στο σπίτι μας για τη μελέτη. Μολονότι αυτό διευκόλυνε τα πράγματα για εμάς, μερικές φορές η Μαίρη ήταν τόσο κουρασμένη ώστε την έπαιρνε ο ύπνος στη διάρκεια της μελέτης ενώ κρατούσε στην αγκαλιά της ένα κοιμισμένο μωρό. Με τον καιρό, και τα δύο αντρόγυνα έγιναν πνευματικοί αδελφοί και αδελφές μας.

Πνευματική Εκπαίδευση σε Νεαρή Ηλικία

Ακόμη και προτού μπορέσουν τα μωρά να περπατήσουν, η Μαίρη, τα μεγαλύτερα κορίτσια και εγώ τα παίρναμε στη διακονία αγρού. Όταν άρχισαν να περπατούν, η Μαίρη και εγώ παίρναμε ο καθένας από δύο, και δεν μας ήταν βάρος. Μάλιστα, γίνονταν συχνά θέμα συζήτησης με φιλικούς οικοδεσπότες. Μια μέρα συνάντησα κάποιον κύριο ο οποίος ισχυριζόταν ότι αν γεννιόσουν κάτω από ένα ορισμένο αστρολογικό σημείο μια συγκεκριμένη ημέρα, η προσωπικότητά σου θα ακολουθούσε ένα ορισμένο πρότυπο. Δεν του έφερα αντίρρηση, αλλά τον ρώτησα αν θα μπορούσα να ξαναπάω αργότερα το ίδιο πρωί. Εκείνος συμφώνησε και εγώ επέστρεψα με τα τετράδυμα. Καθώς κοίταζε κατάπληκτος, τα έβαλα με τη σειρά με την οποία γεννήθηκαν. Κατόπιν είχαμε μια φιλική συζήτηση, όχι μόνο για τις ολοφάνερες σωματικές τους διαφορές, αλλά επίσης για τις μεγάλες διαφορές στην προσωπικότητά τους, κάτι που αποτελούσε πλήγμα για τη θεωρία του. «Τι ήθελα και σου είπα αυτή τη θεωρία;» είπε. «Χρειάζεται να κάνω περισσότερη έρευνα, έτσι δεν είναι;»

Στη νηπιακή τους ηλικία, και τα τέσσερα παιδιά δυσανασχετούσαν με την ομαδική διαπαιδαγώγηση που λάβαιναν όταν ήταν άτακτα, γι’ αυτό τα διορθώναμε ξεχωριστά. Παρ’ όλα αυτά, έμαθαν ότι οι ίδιοι κανόνες εφαρμόζονται σε όλους. Όταν αντιμετώπιζαν ζητήματα συνείδησης στο σχολείο, παρέμεναν σταθερά στις Γραφικές αρχές και υποστήριζαν το ένα το άλλο, έχοντας τη Σίντι ως εκπρόσωπό τους. Οι άνθρωποι έμαθαν σύντομα ότι μια ομάδα τετραδύμων είναι υπολογίσιμη δύναμη!

Η Μαίρη και εγώ αντιμετωπίζαμε τις συνηθισμένες δυσκολίες καθώς βοηθούσαμε τα παιδιά να παραμένουν όσια στον Ιεχωβά στα χρόνια της εφηβείας τους. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι το έργο μας θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο αν δεν υπήρχε η υποστήριξη μιας στοργικής εκκλησίας και η άφθονη πνευματική τροφή που λαβαίναμε από το ορατό τμήμα της οργάνωσης του Ιεχωβά. Προσπαθούσαμε να διεξάγουμε τακτικά οικογενειακή Γραφική μελέτη και να κρατάμε τις γραμμές επικοινωνίας ανοιχτές, παρότι αυτό δεν ήταν πάντοτε εύκολο. Εντούτοις, η προσπάθεια άξιζε τον κόπο επειδή και τα οχτώ παιδιά μας έχουν επιλέξει να υπηρετούν τον Ιεχωβά.

Αντιμέτωπος με την Προχωρημένη Ηλικία

Στο διάβα των ετών, είχα πολλά πνευματικά προνόμια: πρεσβύτερος, επίσκοπος πόλης και αναπληρωτής επίσκοπος περιοχής. Έχω υπηρετήσει επίσης ως μέλος της τοπικής Επιτροπής Προσέγγισης Νοσοκομείων, της οποίας σκοπός είναι να βοηθάει τους γιατρούς να συνεργάζονται με Μάρτυρες ασθενείς όταν ανακύπτει το ζήτημα της μετάγγισης αίματος. Εδώ και 34 χρόνια έχω επίσης το προνόμιο να είμαι εξουσιοδοτημένος λειτουργός για την τέλεση γάμων. Έχω διεξαγάγει περίπου 350 γαμήλιες τελετές, στις οποίες περιλαμβάνονται και αυτές των έξι θυγατέρων μου.

Ευχαριστώ συνεχώς τον Ιεχωβά για την όσια υποστήριξη που έχω λάβει πρώτα από την Τζούντι και τώρα από τη Μαίρη. (Παροιμίες 31:10, 30) Εκτός του ότι με υποστήριζαν στο έργο που είχα να κάνω ως πρεσβύτερος, έθεταν επίσης θαυμάσιο παράδειγμα στη διακονία και συνέβαλαν στην ενστάλαξη πνευματικών ιδιοτήτων στα παιδιά.

Το 1996, διαπιστώθηκε ότι πάσχω από εγκεφαλική διαταραχή η οποία προξενεί τρεμούλιασμα των χεριών και διαταράσσει την ισορροπία μου. Ως εκ τούτου, δεν μπορούσα να εργάζομαι πια ως επιγραφοποιός. Εντούτοις, εξακολουθώ να βρίσκω μεγάλη χαρά στην υπηρεσία του Ιεχωβά, παρότι έχει επιβραδυνθεί ο ρυθμός μου. Το θετικό είναι ότι έχω αναπτύξει μεγαλύτερη συμπόνια για άλλα ηλικιωμένα άτομα.

Καθώς αναπολώ τη ζωή μου, ευχαριστώ τον Ιεχωβά που ήταν πάντοτε κοντά μας για να βοηθάει εμένα και την οικογένειά μου να αντιμετωπίζουμε τις πολλές μας δυσκολίες με χαρά. (Ησαΐας 41:10) Η Μαίρη και εγώ, μαζί με τα οχτώ παιδιά μας, είμαστε επίσης ευγνώμονες για τη θαυμάσια οικογένεια που αποτελούν οι πνευματικοί αδελφοί και αδελφές μας, οι οποίοι μας υποστήριξαν. Όλοι έχουν αποδείξει την αγάπη τους με περισσότερους τρόπους από όσους θα μπορούσαμε ποτέ να αφηγηθούμε.—Ιωάννης 13:34, 35.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Με τη μητέρα μου, το μεγαλύτερο αδελφό μου, τον Γκαρθ, και την αδελφή μου την Ντον, έτοιμοι να ταξιδέψουμε για τη συνέλευση του 1941 στο Σίντνεϊ

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Με την Τζούντι και τη μικρή Κιμ όταν ήμουν στο έργο περιοχής στο Κουίνσλαντ

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Μετά τη γέννηση των τετραδύμων, τα τέσσερα μεγαλύτερα κορίτσια μας και η εκκλησία έσπευσαν να μας βοηθήσουν