Απαλλαγή από την Απόγνωση της Νιότης

Αφήγηση από τον Εουσέμπιο Μορθίλιο

Το Σεπτέμβριο του 1993, επισκέφτηκα μια φυλακή υψίστης ασφαλείας. Επρόκειτο να βαφτιστεί μια κρατούμενη, η μικρότερη αδελφή μου Μαριβί. Κάποιες κρατούμενες αλλά και αξιωματούχοι της φυλακής παρακολούθησαν με σεβασμό την τελετή βαφτίσματος την οποία διεξήγαγα. Προτού σας εξηγήσω πώς συνέβη να βρεθούμε εκεί η αδελφή μου και εγώ, επιτρέψτε μου να σας περιγράψω τα πρώτα χρόνια της ζωής μας.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στην Ισπανία στις 5 Μαΐου 1954, και είμαι το πρώτο από τα οχτώ παιδιά της οικογένειας. Η Μαριβί ήταν το τρίτο. Η γιαγιά μας μάς ανέθρεψε ως πιστούς Καθολικούς, και έχω ευχάριστες παιδικές αναμνήσεις από την αφοσίωση που ένιωθα προς τον Θεό ενόσω βρισκόμουν μαζί της. Αλλά το περιβάλλον στο σπίτι των γονέων μου ήταν κάθε άλλο παρά πνευματικό. Ο πατέρας μου είχε τη συνήθεια να χτυπάει τη μητέρα μου και εμάς τα παιδιά. Ο φόβος ήταν μέρος της ζωής μας, και με πλήγωνε βαθιά το να βλέπω τη μητέρα μου να υποφέρει.

Στο σχολείο, αντιμετώπισα και άλλες απογοητευτικές καταστάσεις. Ένας από τους δασκάλους, ο οποίος ήταν ιερέας, χτυπούσε το κεφάλι μας στον τοίχο αν δεν απαντούσαμε σωστά σε κάποια ερώτηση. Ένας άλλος ιερέας κακοποιούσε σεξουαλικά τους μαθητές την ώρα που εξέταζε μαζί τους τις ασκήσεις που είχαν κάνει στο σπίτι. Επιπλέον, κάποιες Καθολικές διδασκαλίες όπως η πύρινη κόλαση μου δημιουργούσαν σύγχυση και τρόμο. Η αφοσίωσή μου στον Θεό σύντομα εξασθένησε.

Παγιδεύομαι σε μια Ζωή Χωρίς Νόημα

Μη έχοντας καμιά πνευματική καθοδήγηση, άρχισα να περνώ το χρόνο μου με ανήθικους και βίαιους ανθρώπους στις ντισκοτέκ. Πολλές φορές ξεσπούσαν εκεί καβγάδες, στους οποίους χρησιμοποιούνταν ως όπλα μαχαίρια, αλυσίδες, γυαλιά και σκαμνιά από το μπαρ. Παρότι δεν συμμετείχα ενεργά σε αυτές τις βιαιότητες, σε κάποια περίπτωση με χτύπησαν αφήνοντάς με αναίσθητο.

Τελικά εκείνο το περιβάλλον με κούρασε και αναζήτησα πιο ήσυχες ντισκοτέκ. Αλλά και σε αυτά τα μέρη, τα ναρκωτικά ήταν κάτι το συνηθισμένο. Ωστόσο, αντί να μου προσφέρουν ευχαρίστηση και ψυχική ηρεμία, τα ναρκωτικά μού δημιουργούσαν παραισθήσεις και άγχος.

Μολονότι δεν ήμουν ικανοποιημένος, παρέσυρα έναν από τους μικρότερους αδελφούς μου, τον Χοσέ Λουίς, και κάποιον στενό μου φίλο, τον Μιγκέλ, στον ίδιο τρόπο ζωής. Όπως πολλοί άλλοι νεαροί στην Ισπανία εκείνη την περίοδο, έτσι και εμείς παγιδευτήκαμε σε έναν διεφθαρμένο κόσμο. Έκανα σχεδόν τα πάντα προκειμένου να βρίσκω χρήματα για ναρκωτικά. Δεν μου είχε μείνει ίχνος αξιοπρέπειας.

Ο Ιεχωβά με Απελευθερώνει

Εκείνον τον καιρό, είχα μιλήσει αρκετές φορές με τους φίλους μου σχετικά με την ύπαρξη του Θεού και το νόημα της ζωής. Άρχισα να αναζητώ τον Θεό ψάχνοντας να βρω κάποιον στον οποίο να μπορώ να εκφράσω τα αισθήματά μου. Είχα παρατηρήσει ότι ο Φρανθίσκο, ένας από τους συνεργάτες μου, ξεχώριζε από τους άλλους. Φαινόταν ευτυχισμένος, ειλικρινής και καλοσυνάτος, και γι’ αυτό αποφάσισα να του ανοίξω την καρδιά μου. Ο Φρανθίσκο ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά, και μου έδωσε ένα τεύχος της Σκοπιάς που περιείχε κάποιο άρθρο για τα ναρκωτικά.

Αφού διάβασα το άρθρο, προσευχήθηκα στον Θεό για βοήθεια: «Κύριε, ξέρω ότι υπάρχεις, και θέλω να σε γνωρίσω και να κάνω το θέλημά σου. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με!» Ο Φρανθίσκο και άλλοι Μάρτυρες χρησιμοποιούσαν τη Γραφή για να με ενθαρρύνουν και μου έδιναν να διαβάσω έντυπα που βασίζονταν σε αυτήν. Συνειδητοποίησα ότι μου παρείχαν τη βοήθεια την οποία είχα ζητήσει από τον Θεό. Σύντομα άρχισα να μιλώ στους φίλους μου και στον Χοσέ Λουίς για τα πράγματα που μάθαινα.

Μια μέρα, καθώς έφευγα από μια ροκ συναυλία μαζί με κάποιους φίλους μου, τους άφησα και πήγα κάπως παράμερα. Άρχισα να τους παρατηρώ με τα μάτια ενός ξένου, και μου έκανε εντύπωση πόσο αποκρουστική είχε γίνει η συμπεριφορά μας εξαιτίας της επήρειας των ναρκωτικών. Εκείνη τη στιγμή, αποφάσισα να απορρίψω αυτόν τον τρόπο ζωής και να γίνω Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Ζήτησα από τον Φρανθίσκο μια Αγία Γραφή, την οποία και μου έδωσε εκείνος, μαζί με το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή.a Όταν διάβασα ότι ο Θεός υπόσχεται να εξαλείψει κάθε δάκρυ και να καταργήσει ακόμη και το θάνατο, δεν μου έμεινε πλέον καμία αμφιβολία ότι είχα βρει την αλήθεια που μπορεί να ελευθερώσει την ανθρωπότητα. (Ιωάννης 8:32· Αποκάλυψη 21:4) Αργότερα, παρακολούθησα μια συνάθροιση στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η φιλικότητα και η θέρμη που βρήκα εκεί με εντυπωσίασαν πολύ.

Λαχταρώντας να μιλήσω και σε άλλους για την εμπειρία που έζησα στην Αίθουσα Βασιλείας, συγκέντρωσα αμέσως τον Χοσέ Λουίς και τους φίλους μου και τους είπα όλα τα σχετικά. Μερικές μέρες αργότερα, παρακολουθήσαμε όλοι μας μια συνάθροιση. Κάποια κοπέλα που καθόταν στην μπροστινή σειρά μάς έριξε μια γρήγορη ματιά. Προφανώς ξαφνιάστηκε βλέποντας αυτή την ομάδα των μακρυμάλληδων χίπιδων, και φρόντισε να μην ξαναγυρίσει το κεφάλι της. Πρέπει να έμεινε έκπληκτη όταν ξαναπήγαμε στην Αίθουσα Βασιλείας την επόμενη εβδομάδα, διότι αυτή τη φορά φορούσαμε κουστούμια και γραβάτες.

Λίγο αργότερα, ο Μιγκέλ και εγώ παρακολουθήσαμε μια συνέλευση περιοχής των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ποτέ προηγουμένως δεν είχαμε ζήσει κάτι σαν και αυτό—μια αληθινή αδελφότητα ανθρώπων όλων των ηλικιών. Όλως τυχαίως, η συνέλευση διεξάχθηκε στο ίδιο θέατρο στο οποίο είχαμε μόλις παρακολουθήσει μια ροκ συναυλία. Αλλά η ατμόσφαιρα σε αυτή την περίσταση καθώς και η μουσική που ακούσαμε μας αναζωογόνησαν ψυχικά.

Ολόκληρη η ομάδα μας άρχισε να μελετάει τη Γραφή. Περίπου οχτώ μήνες αργότερα, στις 26 Ιουλίου 1974, ο Μιγκέλ και εγώ βαφτιστήκαμε. Ήμασταν και οι δύο 20 ετών. Άλλοι τέσσερις από την ομάδα μας βαφτίστηκαν λίγους μήνες αργότερα. Η Γραφική εκπαίδευση με υποκίνησε να αρχίσω να βοηθάω την καρτερική μητέρα μου στις δουλειές του σπιτιού, και να της μεταδίδω την καινούρια μου πίστη. Δεθήκαμε μεταξύ μας. Διέθετα επίσης πολύ χρόνο για να βοηθάω τα μικρότερα αδέλφια μου.

Αργότερα, η μητέρα μου και όλα τα αδέλφια μου εκτός από ένα γνώρισαν τη Γραφική αλήθεια και βαφτίστηκαν ως Μάρτυρες του Ιεχωβά. Το 1977 παντρεύτηκα τη Σολεντάντ. Ήταν η κοπέλα η οποία είχε μείνει έκπληκτη όταν μας είδε την πρώτη φορά που πήγαμε στην Αίθουσα Βασιλείας. Μέσα σε λίγους μήνες, γίναμε και οι δύο σκαπανείς, όπως αποκαλούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τους ολοχρόνιους κήρυκες των καλών νέων.

Η Λύτρωση ενός Αγαπημένου μου Προσώπου

Μια μικρότερη αδελφή μου, η Μαριβί, είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά όταν ήταν παιδί, και αυτό το φρικτό παρελθόν την επηρέασε πολύ έντονα. Στην εφηβεία, άρχισε έναν ανήθικο τρόπο ζωής πέφτοντας στα ναρκωτικά, στην κλοπή και στην πορνεία. Σε ηλικία 23 ετών, μπήκε στη φυλακή όπου συνέχισε την αχαλίνωτη ζωή της.

Τότε υπηρετούσα ως επίσκοπος περιοχής, περιοδεύων διάκονος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το 1989, η Σολεντάντ και εγώ διοριστήκαμε στην περιοχή όπου ήταν φυλακισμένη η Μαριβί. Οι αρχές τής είχαν πάρει πρόσφατα το γιο της. Η ίδια είχε γίνει ράκος, δεν ήθελε πλέον να ζει. Μια μέρα την επισκέφτηκα και της πρότεινα να μελετήσουμε τη Γραφή μαζί, και εκείνη το δέχτηκε. Μέσα σε έναν μήνα από τότε που αρχίσαμε τη μελέτη, σταμάτησε να παίρνει ναρκωτικά και να καπνίζει. Συγκινήθηκα πολύ όταν είδα ότι ο Ιεχωβά της έδωσε τη δύναμη για να κάνει αυτές τις αλλαγές στη ζωή της.—Εβραίους 4:12.

Σε σύντομο διάστημα από τότε που ξεκίνησε να μελετάει, η Μαριβί άρχισε να μεταδίδει τις Γραφικές αλήθειες σε συγκρατούμενές της και σε αξιωματούχους της φυλακής. Παρότι μεταφερόταν από τη μία φυλακή στην άλλη, συνέχιζε τη δράση της στο κήρυγμα. Μάλιστα σε κάποια φυλακή έδινε μαρτυρία από κελί σε κελί. Στο διάβα των ετών, η Μαριβί άρχισε Γραφικές μελέτες με πολλές κρατούμενες σωφρονιστικών ιδρυμάτων.

Μια μέρα η Μαριβί μού γνωστοποίησε την επιθυμία της να αφιερώσει τη ζωή της στον Ιεχωβά και να βαφτιστεί. Αλλά δεν της δόθηκε η άδεια να φύγει από τη φυλακή, ούτε επέτρεψαν να τη βαφτίσει κάποιος εκεί. Υπέμεινε τέσσερα ακόμη χρόνια στο διεφθαρμένο περιβάλλον εκείνης της φυλακής. Τι τη βοήθησε να διατηρήσει την πίστη της; Ακριβώς την ώρα που η τοπική εκκλησία διεξήγε τη συνάθροισή της, εκείνη ανασκοπούσε το ίδιο πρόγραμμα στο κελί της φυλακής. Είχε επίσης τακτικό πρόγραμμα προσωπικής μελέτης της Γραφής και προσευχής.

Με τον καιρό, η Μαριβί μεταφέρθηκε σε κάποια φυλακή υψίστης ασφαλείας η οποία είχε κολυμβητήριο. Θεώρησε ότι υπό αυτές τις καινούριες συνθήκες θα κατάφερνε ίσως να βαφτιστεί. Και όντως, πήρε τελικά την άδεια. Έτσι λοιπόν, βρέθηκα να εκφωνώ την ομιλία του βαφτίσματός της. Ήμουν μαζί της στην πιο σημαντική στιγμή της ζωής της.

Εξαιτίας του προηγούμενου τρόπου ζωής της, η Μαριβί προσβλήθηκε από AIDS. Παρ’ όλα αυτά, λόγω της καλής της διαγωγής αποφυλακίστηκε νωρίτερα, το Μάρτιο του 1994. Έμεινε στο σπίτι με τη μητέρα μας και έζησε μια γεμάτη δραστηριότητα Χριστιανική ζωή μέχρι το θάνατό της δύο χρόνια αργότερα.

Υπερνίκηση Καταστροφικών Αισθημάτων

Και εγώ επίσης δεν ξέφυγα εντελώς από τις συνέπειες του πρότερου βίου μου. Η κακοποίηση που είχα υποστεί στα χέρια του πατέρα μου καθώς και ο τρόπος της ζωής μου κατά την εφηβεία άφησαν το στίγμα τους στην προσωπικότητά μου. Ως ενήλικος, βασανίζομαι πολλές φορές από αισθήματα ενοχής και έλλειψη αυτοεκτίμησης. Κατά καιρούς, βρίσκομαι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Ωστόσο, ο Λόγος του Θεού μού έχει προσφέρει ανεκτίμητη βοήθεια καθώς αντιμάχομαι αυτά τα ενοχλητικά αισθήματα. Κάνοντας επανειλημμένα στοχασμούς γύρω από εδάφια όπως οι περικοπές Ησαΐας 1:18 και Ψαλμός 103:8-13, έχω βοηθηθεί στο διάβα των ετών να νεκρώνω τα επανεμφανιζόμενα αισθήματα ενοχής.

Η προσευχή είναι άλλο ένα πνευματικό όπλο που χρησιμοποιώ για να καταπολεμώ τα αισθήματα αναξιότητας. Πολλές φορές προσεύχομαι στον Ιεχωβά με δάκρυα στα μάτια. Παρ’ όλα αυτά, τα λόγια που είναι καταγραμμένα στα εδάφια 1 Ιωάννη 3:19, 20 με ενισχύουν: «Από αυτό θα γνωρίσουμε ότι προερχόμαστε από την αλήθεια, και θα βεβαιώσουμε την καρδιά μας ενώπιόν του σε ό,τι αφορά οτιδήποτε για το οποίο μπορεί να μας καταδικάζει η καρδιά μας, επειδή ο Θεός είναι μεγαλύτερος από την καρδιά μας και γνωρίζει τα πάντα».

Εφόσον πλησιάζω τον Θεό ειλικρινά με «συντετριμμένη και καταθλιμμένη» καρδιά, συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι τόσο κακός όσο νόμιζα κάποτε. Η Γραφή διαβεβαιώνει όλους όσους αναζητούν τον Ιεχωβά ότι αυτός δεν θα καταφρονήσει εκείνους που λυπούνται ειλικρινά για την προηγούμενη διαγωγή τους και έχουν αλλάξει πορεία για να κάνουν το θέλημά του.—Ψαλμός 51:17.

Οποτεδήποτε αρχίζω να νιώθω αμφιβολίες για τον εαυτό μου, προσπαθώ να γεμίζω τη διάνοιά μου με θετικές σκέψεις, δηλαδή πνευματικά πράγματα όπως αυτά που αναφέρονται στο εδάφιο Φιλιππησίους 4:8. Έχω μάθει απέξω τον 23ο Ψαλμό και την Επί του Όρους Ομιλία. Όταν έρχονται στη διάνοιά μου αρνητικές σκέψεις, επαναλαμβάνω στον εαυτό μου αυτές τις Γραφικές περικοπές. Τούτο το διανοητικό «συγύρισμα» με βοηθάει ιδιαίτερα αν έχω αϋπνία κάποια νύχτα.

Μια άλλη πηγή βοήθειας είναι ο έπαινος που λαβαίνω από τη σύζυγό μου και άλλους ώριμους Χριστιανούς. Παρότι στην αρχή δυσκολευόμουν να δεχτώ τα ενθαρρυντικά τους λόγια, η Γραφή με έχει βοηθήσει να κατανοήσω ότι η αγάπη «πιστεύει τα πάντα». (1 Κορινθίους 13:7) Και, φυσικά, έχω μάθει σταδιακά να δέχομαι ταπεινά τις αδυναμίες μου και τους περιορισμούς μου.

Κάτι θετικό που έχει προκύψει από το δικό μου αγώνα εναντίον των αρνητικών αισθημάτων είναι το ότι με έχει βοηθήσει να δείχνω περισσότερη κατανόηση στους άλλους καθώς τους υπηρετώ ως περιοδεύων επίσκοπος. Η σύζυγός μου και εγώ έχουμε δαπανήσει ο καθένας μας σχεδόν 30 χρόνια ως ολοχρόνιοι διάκονοι των καλών νέων. Η χαρά την οποία αποκομίζω υπηρετώντας άλλους συμβάλλει στο να διώχνω όλο και πιο μακριά τα αρνητικά αισθήματα και τις αναμνήσεις που έχω από τις δυσάρεστες εμπειρίες της ζωής μου.

Τώρα, όταν αναπολώ το παρελθόν και στοχάζομαι όλες τις ευλογίες που μου έχει χαρίσει ο Ιεχωβά, νιώθω την ανάγκη να πω και εγώ, όπως ο ψαλμωδός: «Ας ευλογείς τον Ιεχωβά, . . . αυτόν που συγχωρεί όλα σου τα σφάλματα, που γιατρεύει όλες σου τις παθήσεις, που ανακτά τη ζωή σου από το λάκκο, που σε στεφανώνει με στοργική καλοσύνη και ελέη».—Ψαλμός 103:1-4.

[Υποσημείωση]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 30]

Έχω βασανιστεί πολλές φορές από αισθήματα ενοχής και έλλειψη αυτοεκτίμησης. Ωστόσο, ο Λόγος του Θεού μού έχει προσφέρει ανεκτίμητη βοήθεια καθώς αντιμάχομαι αυτά τα ενοχλητικά αισθήματα.

[Εικόνες στη σελίδα 27]

Ο αδελφός μου Χοσέ Λουίς και ο φίλος μου Μιγκέλ ακολούθησαν και το κακό και το καλό μου παράδειγμα

[Εικόνα στη σελίδα 28, 29]

Η οικογένεια Μορθίλιο το 1973

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Η Μαριβί στη φυλακή

[Εικόνα στη σελίδα 30]

Με τη σύζυγό μου τη Σολεντάντ