Το Γνωρίζατε;
Γιατί λέμε «αμήν» στο τέλος της προσευχής;
Η λέξη «αμήν» αποτελεί μεταγραφή της εβραϊκής λέξης ’αμέν. Προφέρεται συνήθως ομόφωνα από όσους ακούν μια προσευχή, έναν όρκο, μια ευλογία ή μια κατάρα, και σημαίνει βασικά «έτσι ας γίνει» ή «βεβαίως». Εκείνοι που τη λένε δείχνουν ότι συμφωνούν με τις σκέψεις και τα αισθήματα που μόλις εκφράστηκαν. Όπως αναφέρει κάποιο σύγγραμμα, «η λέξη υποδηλώνει βεβαιότητα, αλήθεια, πιστότητα και απουσία αμφιβολίας». Στους Βιβλικούς χρόνους, δέσμευε επίσης νομικά εκείνον που τη χρησιμοποιούσε απέναντι σε έναν όρκο ή σε μια διαθήκη και σε ό,τι αυτά συνεπάγονταν.—Δευτερονόμιο 27:15-26.
Στο κήρυγμα και στη διδασκαλία του, ο Ιησούς ξεκινούσε μερικές δηλώσεις του με τη λέξη «αμήν». Κάνοντάς το αυτό, τόνιζε την απόλυτη αξιοπιστία των όσων επρόκειτο να πει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η λέξη ἀμήν του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου μεταφράζεται με τις λέξεις «αληθινά» ή «αληθώς». (Ματθαίος 5:18· 6:2, 5· Μετάφραση του Βάμβα) Όταν αναφέρεται εις διπλούν, όπως συμβαίνει σε ολόκληρο το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, η έκφραση του Ιησού μεταφράζεται ως «αληθινά, αληθινά». (Ιωάννης 1:51) Αυτός ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί ο Ιησούς το «αμήν» λέγεται ότι είναι μοναδικός στα ιερά συγγράμματα.
Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, ο τίτλος «Αμήν» εφαρμόζεται στον Ιησού για να δείξει ότι η μαρτυρία του είναι “πιστή και αληθινή”.—Αποκάλυψη 3:14.
Τι ήταν το Ουρίμ και το Θουμμίμ;
Φαίνεται ότι το Ουρίμ και το Θουμμίμ χρησιμοποιούνταν στον αρχαίο Ισραήλ για την εξακρίβωση του θελήματος του Ιεχωβά σε ζητήματα που αφορούσαν το έθνος ή τους ηγέτες του. Αυτά τα αντικείμενα ήταν εμπιστευμένα στον αρχιερέα και φυλάσσονταν στο θύλακα του “περιστήθιου της κρίσης”. (Έξοδος 28:15, 16, 30) Παρότι οι Γραφές δεν περιγράφουν ποτέ αυτά τα αντικείμενα ή την ακριβή μέθοδο χρήσης τους, διάφορες περικοπές φαίνεται να υποδηλώνουν ότι χρησιμοποιούνταν ως κλήροι που έδιναν απαντήσεις από τον Θεό, είτε καταφατικές είτε αρνητικές είτε καμία απάντηση.
Παράδειγμα τέτοιας χρήσης βρίσκουμε στην περίπτωση κατά την οποία ο Δαβίδ ζήτησε από τον Αβιάθαρ να του φέρει το εφόδ—προφανώς το εφόδ του αρχιερέα—το οποίο περιείχε το Ουρίμ και το Θουμμίμ. Ο Δαβίδ απηύθυνε δύο ερωτήσεις στον Ιεχωβά: “Θα με καταδιώξει ο Σαούλ;” και “Θα με παραδώσουν στο χέρι του οι κτηματίες της Κεϊλά;” Και στις δύο ερωτήσεις η απάντηση ήταν καταφατική, κάτι που έδωσε στον Δαβίδ τη δυνατότητα να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις.—1 Σαμουήλ 23:6-12.
Νωρίτερα, ο Βασιλιάς Σαούλ χρησιμοποίησε το Ουρίμ και το Θουμμίμ για να καθορίσει πρώτα αν η ενοχή βάρυνε το λαό ή αν βάρυνε τον ίδιο και τον Ιωνάθαν και στη συνέχεια για να καθορίσει ποιος ήταν ο παραβάτης, αν ήταν ο ίδιος ή αν ήταν ο γιος του. (1 Σαμουήλ 14:40-42) Αργότερα, όταν ο Σαούλ είχε χάσει τη θεϊκή εύνοια, ο Θεός δεν του έδινε πια καθοδήγηση «ούτε μέσω ονείρων ούτε μέσω του Ουρίμ ούτε μέσω των προφητών».—1 Σαμουήλ 28:6.
Σύμφωνα με την Ιουδαϊκή παράδοση, η χρήση του Ουρίμ και του Θουμμίμ τερματίστηκε όταν καταστράφηκε ο ναός του Ιεχωβά το 607 Π.Κ.Χ.
[Εικόνα στη σελίδα 27]
«Αμήν», Αποκάλυψη 3:14. Ο Αλεξανδρινός Κώδικας, 5ος Αιώνας Κ.Χ.