Κήρυγμα στο Νοτιότερο Άκρο της Ευρώπης

ΤΑ ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΑ Λευκά Όρη της Κρήτης αχνοσβήνουν πίσω μας καθώς το σκάφος μας κατευθύνεται προς ένα επίπεδο κομμάτι ξηράς που αναδύεται από τα βάθη της Μεσογείου. Τα 13 άτομα πάνω στο πλοιάριο περιμένουμε πώς και πώς να κηρύξουμε στη Γαύδο, μια μικροσκοπική κουκίδα στο χάρτη, η οποία σηματοδοτεί το νοτιότερο άκρο της Ευρώπης.

Αρχικά, φαίνεται ότι το ταξίδι μας θα εξελιχθεί ομαλά αυτή τη ζεστή καλοκαιρινή μέρα. Γρήγορα, όμως, σηκώνεται τόσο δυνατός αέρας ώστε το σκάφος κλυδωνίζεται σαν καρυδότσουφλο. Ενώ νιώθω το στομάχι μου να ανακατεύεται, θυμάμαι την αφήγηση της Αγίας Γραφής για τον απόστολο Παύλο, ο οποίος βρέθηκε στη δίνη μιας βίαιης θύελλας σε αυτά τα νερά πριν από αιώνες​—όταν η Γαύδος ήταν γνωστή ως Καύδα. (Πράξεις 27:13-17) Ελπίζω πάντως ότι εμείς θα φτάσουμε στη Γαύδο σώοι και αβλαβείς.

Επιτέλους, αντικρίζουμε τον προορισμό μας, μια βραχώδη προεξοχή με πλαγιές που καταλήγουν απότομα στη θάλασσα. Είναι σχετικά επίπεδη, με υψόμετρο μόλις 300 περίπου μέτρα, χωρίς έντονες κορυφές. Πυκνές συστάδες πεύκων και θάμνων καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του νησιού, το οποίο έχει έκταση γύρω στα 26 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Σε μερικές ακτές, κέδροι που ανήκουν σε ένα τοπικό είδος φτάνουν μέχρι το νερό.

Κάποτε, ο πληθυσμός του νησιού έφτανε περίπου τα 8.000 άτομα. Σήμερα, κατά την επίσκεψή μας, διαπιστώνουμε ότι οι μόνιμοι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους 40. Ο σύγχρονος πολιτισμός φαίνεται ότι ξέχασε τη Γαύδο. Μολονότι φορτηγά και πετρελαιοφόρα πλέουν συχνά στα ανοιχτά, η πρόσβαση στο νησί είναι κάπως δύσκολη, εφόσον τα δρομολόγια του φέριμποτ από και προς την Κρήτη πολλές φορές καθυστερούν ή ματαιώνονται λόγω κακοκαιρίας.

Έχουμε έρθει στη Γαύδο για να προσφέρουμε κάτι ευχάριστο και αναζωογονητικό​—μια βέβαιη ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον και την προοπτική ατελεύτητης ζωής με τέλεια υγεία. Καθώς το σκάφος μας ετοιμάζεται να δέσει, ανυπομονούμε να πατήσουμε στη στεριά για να μεταδώσουμε αυτά τα καλά νέα.

Έπειτα από τόσο ταρακούνημα επί τεσσερισήμισι ώρες, τα κιτρινισμένα μας πρόσωπα μαρτυρούν ότι το ταξίδι προς τη Γαύδο δεν ήταν ούτε κατά διάνοια χαλαρωτική κρουαζιέρα. Συνερχόμαστε, όμως, μετά από έναν τονωτικό υπνάκο και λίγο καφέ. Αφού εξετάζουμε εν συντομία την αφήγηση της Γραφής για το ταξίδι του αποστόλου Παύλου και κάνουμε μια ένθερμη προσευχή, είμαστε πανέτοιμοι να αρχίσουμε το έργο μας.

Οι ντόπιοι είναι φιλικοί και φιλόξενοι. Μας βάζουν στα σπίτια τους και μας κερνάνε αναψυκτικά. Ως ανταπόδοση, τους προσφέρουμε όχι μόνο τα καλά νέα από τη Γραφή αλλά και πρακτική βοήθεια όποτε είναι απαραίτητο. Καθώς μιλάμε σε μια κυρία, κάποιος από την ομάδα μας που είναι ηλεκτρολόγος παρατηρεί μια χαλασμένη συσκευή στο μαγαζί της και προθυμοποιείται να την επισκευάσει. Η κυρία συγκινείται, δέχεται τα Γραφικά έντυπα που της προσφέρουμε και μας επαινεί για τη διακονία μας. Κάποια άλλη γυναίκα εκφράζει την εκτίμησή της, λέγοντας: «Το έργο που κάνετε είναι από τον Θεό, όχι από ανθρώπους, και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι κηρύττετε σε αυτό το απομακρυσμένο νησί».

Οι νησιώτες φαίνεται ότι εκτιμούν πολύ τα Γραφικά έντυπα που έχουμε φέρει μαζί μας. Ένας κύριος δέχεται τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! και ζητάει και άλλα έντυπα για να διαβάζει τους χειμωνιάτικους μήνες. Κάποιος άλλος δεν παίρνει έντυπα μόνο για τον εαυτό του, αλλά ζητάει μερικά ακόμη για να τα βάλει στο μαγαζί του ώστε να τα διαβάζουν οι πελάτες. Μας δίνει τη διεύθυνσή του για να του στέλνουμε τα περιοδικά κάθε μήνα. Μια οικογένεια μένει έκπληκτη όταν της δείχνουμε ότι το νησάκι τους αναφέρεται στη Γραφή. Δέχονται και αυτοί ευχαρίστως τα περιοδικά μας.

Παρότι η ανταπόκριση είναι πολύ ενθαρρυντική, η επίσκεψη στη Γαύδο ξυπνάει οδυνηρές προσωπικές αναμνήσεις σε κάποιους από εμάς. Κοντά στον όρμο Σαρακήνικο, υπάρχει ένα κτίριο που κάποτε στέγαζε πολιτικούς εξόριστους. Ο Εμμανουήλ Λιονουδάκης, ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά, εξορίστηκε εδώ στα τέλη της δεκαετίας του 1930 επειδή κήρυττε.a Η Γαύδος εκείνης της εποχής έχει περιγραφτεί ως “ξερονήσι που παράγει μόνο θανατηφόρους σκορπιούς, όπου πέθαναν αρκετοί . . . από την πείνα, τις στερήσεις και τις αρρώστιες και δίκαια ονομάστηκε νησί του θανάτου”. Ο Λιονουδάκης εξασφάλιζε την τροφή του από το ψάρεμα, ενώ παράλληλα κήρυττε στους συγκρατούμενούς του, εφόσον ήταν ο μοναδικός Μάρτυρας εδώ. Η κόρη του, ο γαμπρός του και η εγγονή του συγκινούνται βαθιά όταν βλέπουν το μέρος όπου έζησε πριν από 70 και πλέον χρόνια. Το παράδειγμά του αποτελεί πηγή έμπνευσης ώστε να παραμείνουμε όσιοι και δραστήριοι στη διακονία.

Για όσους εξορίστηκαν εδώ, η Γαύδος ήταν κάθε άλλο παρά τουριστικός παράδεισος. Εμάς, όμως, ο τόπος μάς αγκαλιάζει θερμά, καθώς κηρύττουμε σε κάθε γωνιά του νησιού αυτό το σαββατοκύριακο, διαθέτοντας 46 περιοδικά και εννιά ειδικά βιβλιάρια στους καλόκαρδους κατοίκους του. Πόσο λαχταράμε να ξαναδούμε τους καινούριους μας φίλους!

Ούτε που καταλάβαμε ότι έχει έρθει η στιγμή να φύγουμε. Αλλά για μια ακόμη φορά, ο καιρός δεν στέκεται σύμμαχός μας, και έτσι η προγραμματισμένη αναχώρησή μας στις 5:00 μ.μ. αναβάλλεται. Επιβιβαζόμαστε τα μεσάνυχτα και ετοιμαζόμαστε για άλλο ένα δύσκολο ταξίδι. Τελικά, αναχωρούμε στις 3:00 π.μ. και, αφού κλυδωνιζόμαστε επί πέντε περίπου ώρες, φτάνουμε επιτέλους στην Κρήτη. Παρά την εξάντληση που νιώθουμε καθώς βγαίνουμε ζαλισμένοι στη στεριά, χαιρόμαστε που μπορέσαμε να γνωστοποιήσουμε το όνομα του Ιεχωβά στη Γαύδο. (Ησαΐας 42:12) Όλοι μας συμφωνούμε ότι άξιζε τον κόπο. Η ταλαιπωρία θα ξεχαστεί γρήγορα, αλλά σίγουρα αυτό το ταξίδι θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στην καρδιά μας.