Πρόθυμοι να Υπηρετούμε τον Ιεχωβά​—Οπουδήποτε

ΑΥΤΟ έγινε το 1949, πριν από 60 και πλέον χρόνια, αλλά η ιστορία μου αρχίζει πολλά χρόνια νωρίτερα. Ο πατέρας μου, ο Χέντρικ, εργαζόταν ως υποδηματοποιός και κηπουρός στο Ντόντερεν, ένα μικρό χωριό στο βόρειο Ντρέντε της Ολλανδίας. Γεννήθηκα εκεί το 1927, και ήμουν το τέταρτο από τα εφτά παιδιά της οικογένειας. Το σπίτι μας βρισκόταν σε έναν χωματόδρομο κάποιας επαρχιακής περιοχής. Οι περισσότεροι γείτονές μας ήταν αγρότες, και απολάμβανα την αγροτική ζωή. Το 1947, στα 19 μου, ήρθα σε επαφή με την αλήθεια μέσω κάποιου γείτονά μας, του Τιένες Μπίεν. Θυμάμαι πως, όταν τον πρωτογνώρισα, δεν τον συμπάθησα, αλλά λίγο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά, και παρατήρησα ότι ήταν πολύ πιο φιλικός από ό,τι παλιά. Αυτή η αλλαγή στην προσωπικότητά του μου κίνησε την περιέργεια, και έτσι όταν μου μίλησε για την υπόσχεση του Θεού όσον αφορά μια παραδεισιακή γη, τον άκουσα. Δέχτηκα γρήγορα την αλήθεια, και γίναμε παντοτινοί φίλοι.a

Άρχισα να κηρύττω το Μάιο του 1948 και τον επόμενο κιόλας μήνα, στις 20 Ιουνίου, βαφτίστηκα σε μια συνέλευση στην Ουτρέχτη. Την 1η Ιανουαρίου 1949 ξεκίνησα το σκαπανικό και διορίστηκα στο Μπόρκουλο της ανατολικής Ολλανδίας, όπου υπήρχε μια μικρή εκκλησία. Για να φτάσω εκεί, έπρεπε να διανύσω περίπου 130 χιλιόμετρα, και έτσι αποφάσισα να ταξιδέψω με το ποδήλατο. Πίστευα ότι θα μου έπαιρνε γύρω στις 6 ώρες, αλλά λόγω της ισχυρής θύελλας χρειάστηκα 12 ώρες, παρ’ όλο που μετά τα πρώτα 40 χιλιόμετρα πήρα το τρένο! Αργά το βράδυ, έφτασα επιτέλους στον προορισμό μου, το σπίτι μιας οικογένειας Μαρτύρων με τους οποίους έμεινα ενόσω έκανα εκεί σκαπανικό.

Σε εκείνα τα μεταπολεμικά χρόνια, οι άνθρωποι είχαν λίγα αποκτήματα. Όλα μου τα υπάρχοντα ήταν ένα κοστούμι και ένα παντελόνι​—το κοστούμι ήταν πολύ μεγάλο και το παντελόνι πολύ μικρό! Όπως ανέφερα στην εισαγωγή, ο πρώτος μου μήνας στο Μπόρκουλο ήταν δύσκολος, αλλά ο Ιεχωβά με ευλόγησε με αρκετές Γραφικές μελέτες. Έπειτα από εννιά μήνες, διορίστηκα στο Άμστερνταμ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Έχοντας μεγαλώσει σε αγροτική περιοχή, ξαφνικά βρέθηκα στη μεγαλύτερη πόλη της Ολλανδίας, το Άμστερνταμ. Η διακονία ήταν πολύ παραγωγική. Τον πρώτο μήνα, έδωσα περισσότερα έντυπα από όσα είχα δώσει τους περασμένους εννιά. Σύντομα διεξήγα οχτώ Γραφικές μελέτες. Αφού διορίστηκα υπηρέτης εκκλησίας (τώρα αποκαλείται συντονιστής του πρεσβυτερίου), μου ανατέθηκε να εκφωνήσω την πρώτη μου δημόσια ομιλία. Η ιδέα και μόνο με τρόμαζε, και έτσι ένιωσα τεράστια ανακούφιση όταν, λίγο πριν από την καθορισμένη ημερομηνία, διορίστηκα να υπηρετήσω σε άλλη εκκλησία. Πού να φανταστώ τότε ότι, στο πέρασμα των ετών, θα εκφωνούσα πάνω από 5.000 ομιλίες!

Το Μάιο του 1950, πήρα διορισμό για το Χάαρλεμ. Τότε προσκλήθηκα να υπηρετήσω στο έργο περιοχής. Τρεις νύχτες δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Είπα στον αδελφό Ρόμπερτ Βίνκλερ, ο οποίος υπηρετούσε στο γραφείο τμήματος, ότι ένιωθα πως δεν είχα τα προσόντα, αλλά εκείνος απάντησε: «Εσύ απλώς συμπλήρωσε τα χαρτιά. Θα μάθεις». Λίγο αργότερα, έλαβα εκπαίδευση για έναν μήνα και άρχισα την υπηρεσία μου στο έργο περιοχής. Σε μια από τις εκκλησίες που επισκεπτόμουν, γνώρισα τη Γιάνε Τάατχεν, μια χαρούμενη νεαρή σκαπάνισσα που είχε βαθιά αγάπη για τον Ιεχωβά και αυτοθυσιαστικό πνεύμα. Παντρευτήκαμε το 1955. Προτού όμως συνεχίσω, η Γιάνε θα εξηγήσει πώς έγινε σκαπάνισσα και πώς γνωριστήκαμε.

ΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕ ΩΣ ΑΝΤΡΟΓΥΝΟ

Γιάνε: Η μητέρα μου έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά το 1945 όταν ήμουν 11 χρονών. Αμέσως κατάλαβε πόσο σημαντικό ήταν να μελετάει τη Γραφή με τα τρία παιδιά της, αλλά επειδή ο πατέρας μου εναντιωνόταν στην αλήθεια, μας δίδασκε όταν εκείνος δεν ήταν στο σπίτι.

Η πρώτη σύναξη στην οποία παρευρέθηκα ήταν μια συνέλευση στη Χάγη το 1950. Την επόμενη εβδομάδα, παρακολούθησα την πρώτη μου συνάθροιση στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας στο Άσεν (Ντρέντε). Ο πατέρας μου έγινε έξω φρενών και με έδιωξε από το σπίτι. Τότε η μητέρα μου μού είπε: «Ξέρεις πού μπορείς να μείνεις». Καταλάβαινα ότι εννοούσε τους πνευματικούς αδελφούς και αδελφές μου. Αρχικά έμεινα με μια οικογένεια Μαρτύρων που ζούσαν κοντά, αλλά εκείνος συνέχιζε να μου δημιουργεί προβλήματα, γι’ αυτό και μετακόμισα στην εκκλησία του Ντέφεντερ (Οφερέισελ), περίπου 95 χιλιόμετρα μακριά. Ωστόσο, ο πατέρας μου είχε δυσκολίες με τις αρμόδιες αρχές επειδή ήμουν ανήλικη όταν με έδιωξε. Έτσι λοιπόν, μου είπε ότι μπορούσα να γυρίσω στο σπίτι. Παρότι δεν δέχτηκε ποτέ την αλήθεια, τελικά μου επέτρεψε να παρακολουθώ όλες τις συναθροίσεις και να πηγαίνω στο έργο.

Σύντομα αφότου επέστρεψα, η μητέρα μου αρρώστησε σοβαρά και όλο το βάρος του νοικοκυριού έπεσε πάνω μου. Παρ’ όλα αυτά, συνέχισα να προοδεύω πνευματικά και βαφτίστηκα το 1951 σε ηλικία 17 χρονών. Το 1952, μετά την ανάρρωση της μητέρας μου, έκανα σκαπανικό διακοπών (βοηθητικό σκαπανικό) για δύο μήνες μαζί με άλλες τρεις σκαπάνισσες. Ζούσαμε σε ένα πλωτό σπίτι και κηρύτταμε σε δύο πόλεις του Ντρέντε. Το 1953 έγινα τακτική σκαπάνισσα. Τον επόμενο χρόνο, επισκέφτηκε την εκκλησία μας ένας νεαρός επίσκοπος περιοχής​—ο Μάρκους. Νιώθοντας ότι θα μπορούσαμε να υπηρετήσουμε καλύτερα τον Ιεχωβά ως ζευγάρι, παντρευτήκαμε το Μάιο του 1955.​—Εκκλ. 4:9-12.

Μάρκους: Μετά το γάμο μας, διοριστήκαμε σκαπανείς στο Φίενταμ (Χρόνινχεν). Ζούσαμε σε ένα δωματιάκι διαστάσεων περίπου δύο επί τρία. Αλλά η Γιάνε το έκανε ευχάριστο και ζεστό. Κάθε νύχτα, έπρεπε να μετακινούμε το τραπέζι και τις δυο μικρές καρέκλες για να ανοίγουμε το πτυσσόμενο κρεβάτι που ήταν στερεωμένο στον τοίχο.

Έξι μήνες αργότερα, προσκληθήκαμε στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου στο Βέλγιο. Το 1955, υπήρχαν σε εκείνη τη χώρα περίπου 4.000 ευαγγελιζόμενοι μόνο. Σήμερα αυτός ο αριθμός έχει εξαπλασιαστεί! Στη Φλάνδρα, στο βόρειο Βέλγιο, οι άνθρωποι μιλούν την ίδια γλώσσα όπως στην Ολλανδία. Εντούτοις, η βελγική προφορά είναι αρκετά διαφορετική, γι’ αυτό και αρχικά χρειάστηκε να ξεπεράσουμε το γλωσσικό φραγμό.

Γιάνε: Το έργο περιοδεύοντα επισκόπου απαιτεί γνήσιο αυτοθυσιαστικό πνεύμα. Επισκεπτόμασταν τις εκκλησίες με τα ποδήλατά μας και φιλοξενούμασταν στα σπίτια των αδελφών. Επειδή δεν είχαμε δικό μας μέρος για να πάμε όταν τελείωνε η επίσκεψη σε κάποια εκκλησία, μέναμε με τους αδελφούς ως τη Δευτέρα, και την Τρίτη το πρωί ταξιδεύαμε για την επόμενη εκκλησία. Ωστόσο, πάντα βλέπαμε την υπηρεσία μας ως ευλογία από τον Ιεχωβά.

Μάρκους: Στην αρχή, δεν γνωρίζαμε κανέναν από τους αδελφούς και τις αδελφές των εκκλησιών, αλλά ήταν πολύ καλοσυνάτοι και φιλόξενοι. (Εβρ. 13:2) Με την πάροδο των ετών, επισκεφτήκαμε όλες τις ολλανδόφωνες εκκλησίες του Βελγίου αρκετές φορές. Αυτό μας έφερε πολλές ευλογίες. Για παράδειγμα, γνωρίσαμε σχεδόν όλους τους αδελφούς της ολλανδόφωνης περιφέρειας και τους αγαπήσαμε πολύ. Έχουμε δει εκατοντάδες νεαρούς να αναπτύσσονται σωματικά και πνευματικά και να αφιερώνουν τον εαυτό τους στον Ιεχωβά, θέτοντας τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα στη ζωή τους. Αποτελεί μεγάλη χαρά να βλέπουμε πολλούς από αυτούς να υπηρετούν τον Ιεχωβά πιστά στην ολοχρόνια διακονία. (3 Ιωάν. 4) Χάρη σε αυτή την «ανταλλαγή ενθάρρυνσης», μας ήταν εύκολο να συνεχίσουμε ολόψυχα στο διορισμό μας.​—Ρωμ. 1:12.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ

Μάρκους: Από τη μέρα που παντρευτήκαμε, είχαμε την επιθυμία να παρακολουθήσουμε τη Σχολή Γαλαάδ. Μελετούσαμε αγγλικά τουλάχιστον μία ώρα κάθε μέρα. Ωστόσο, δεν ήταν εύκολο να μάθουμε τη γλώσσα από τα βιβλία, και έτσι αποφασίσαμε να περάσουμε τις διακοπές μας στην Αγγλία για να κάνουμε πρακτική εξάσκηση στο έργο κηρύγματος. Τελικά, το 1963 λάβαμε έναν φάκελο από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν. Περιείχε δύο επιστολές, μία για εμένα και μία για τη Γιάνε. Η δική μου επιστολή ήταν μια πρόσκληση να παρακολουθήσω κάποια ειδική δεκάμηνη σειρά μαθημάτων στη Γαλαάδ. Τα μαθήματα θα επικεντρώνονταν κυρίως στην παροχή εκπαίδευσης και οργανωτικής κατεύθυνσης σε άρρενες αδελφούς. Γι’ αυτό, οι 82 από τους 100 σπουδαστές που προσκλήθηκαν ήταν άντρες.

Γιάνε: Στην επιστολή που έλαβα εκείνη τη μέρα, μου ζητούνταν να σκεφτώ με προσευχή αν ήμουν διατεθειμένη να παραμείνω στο Βέλγιο ενόσω ο Μάρκους θα ήταν στη Γαλαάδ. Πρέπει να ομολογήσω ότι στην αρχή απογοητεύτηκα. Ένιωσα ότι οι προσπάθειές μου να επεκτείνω τη διακονία μου δεν είχαν ευλογηθεί από τον Ιεχωβά. Ωστόσο, υπενθύμισα στον εαυτό μου το σκοπό της Σχολής Γαλαάδ​—να βοηθήσει τους σπουδαστές να προωθήσουν το κήρυγμα των καλών νέων παγκόσμια. Δέχτηκα λοιπόν να μείνω στο Βέλγιο και διορίστηκα ειδική σκαπάνισσα στη Γάνδη με την Άννα και τη Μαρία Κόλπερτ, δύο έμπειρες ειδικές σκαπάνισσες.

Μάρκους: Επειδή έπρεπε να βελτιώσω τα αγγλικά μου, μου ζητήθηκε να πάω στο Μπρούκλιν πέντε μήνες προτού αρχίσει η σχολή. Εργάστηκα στο Τμήμα Υπηρεσίας και στο Τμήμα Αποστολής. Το γεγονός ότι υπηρέτησα στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία και συμμετείχα στην αποστολή εντύπων σε χώρες της Ασίας, της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής με βοήθησε να αντιληφθώ καλύτερα τη διεθνή μας αδελφότητα. Θυμάμαι ιδιαίτερα τον αδελφό Α. Χ. Μακμίλαν, ο οποίος υπηρετούσε ως πίλγκριμ (περιοδεύων επίσκοπος) στις μέρες του αδελφού Ρώσσελ. Αν και ήταν πια ηλικιωμένος και δεν άκουγε σχεδόν καθόλου, παρακολουθούσε πιστά όλες τις συναθροίσεις. Αυτό μου έκανε βαθιά εντύπωση και με δίδαξε ότι δεν πρέπει ποτέ να θεωρούμε δεδομένη τη Χριστιανική μας συναναστροφή.​—Εβρ. 10:24, 25.

Γιάνε: Ο Μάρκους και εγώ αλληλογραφούσαμε αρκετές φορές την εβδομάδα. Πόσο θέλαμε να ξανασμίξουμε! Εντούτοις, εκείνος απολάμβανε την εκπαίδευση στη Γαλαάδ, και εγώ έβρισκα πραγματική χαρά στη διακονία. Όταν ο Μάρκους γύρισε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, διεξήγα 17 Γραφικές μελέτες! Χωρίς αμφιβολία, ήταν πρόκληση να μείνουμε μακριά ο ένας από τον άλλον επί 15 μήνες, αλλά έβλεπα ότι ο Ιεχωβά μάς ευλογούσε για τις θυσίες που κάναμε. Τη μέρα που ο Μάρκους επέστρεψε, το αεροπλάνο καθυστέρησε πολλές ώρες και, όταν τελικά έφτασε, πέσαμε κλαίγοντας ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Από τότε, είμαστε αχώριστοι.

ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

Μάρκους: Όταν επέστρεψα από τη Γαλαάδ το Δεκέμβριο του 1964, διοριστήκαμε στο Μπέθελ. Μολονότι δεν το ξέραμε τότε, αυτός δεν θα ήταν ο μόνιμος διορισμός μας. Μόλις τρεις μήνες αργότερα, αναλάβαμε το έργο περιφερείας στη Φλάνδρα. Όταν ο Άαλζεν και η Ελς Βίχερσμα στάλθηκαν ως ιεραπόστολοι στο Βέλγιο, διορίστηκαν εκείνοι στο έργο περιφερείας και εμείς επιστρέψαμε στο Μπέθελ όπου εργάστηκα στο Τμήμα Υπηρεσίας. Από το 1968 ως το 1980, ο διορισμός μας άλλαξε αρκετές φορές από την υπηρεσία Μπέθελ στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου και αντιστρόφως. Τελικά, από το 1980 μέχρι το 2005, υπηρέτησα ξανά ως επίσκοπος περιφερείας.

Παρότι ο διορισμός μας άλλαζε συχνά, ποτέ δεν ξεχάσαμε το γεγονός ότι είχαμε αφιερώσει τη ζωή μας στον Ιεχωβά για να τον υπηρετούμε ολόψυχα. Απολαμβάναμε από καρδιάς κάθε διορισμό που μας δινόταν, πεπεισμένοι ότι οποιαδήποτε αλλαγή στην υπηρεσία μας αποσκοπούσε στην προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας.

Γιάνε: Απόλαυσα ιδιαίτερα το θαυμάσιο προνόμιο που είχα να συνοδεύσω τον Μάρκους στο Μπρούκλιν το 1977 και στο Πάτερσον το 1997 όταν έλαβε επιπρόσθετη εκπαίδευση ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ

Μάρκους: Το 1982, η Γιάνε έκανε κάποια εγχείρηση από την οποία ανέρρωσε πλήρως. Τρία χρόνια αργότερα, η εκκλησία στη Λουβέν μάς πρόσφερε με καλοσύνη ένα διαμέρισμα πάνω από την Αίθουσα Βασιλείας. Για πρώτη φορά μέσα σε 30 χρόνια, είχαμε μια δική μας γωνιά. Τις Τρίτες, όταν ετοιμάζαμε τα πράγματά μας για να επισκεφτούμε την επόμενη εκκλησία, ανεβοκατέβαινα τα 54 σκαλοπάτια αρκετές φορές για να μεταφέρω τις βαλίτσες μας! Το 2002 έγιναν διευθετήσεις ώστε να μπορούμε να έχουμε ένα διαμέρισμα στο ισόγειο, κάτι για το οποίο νιώσαμε ευγνώμονες. Όταν έγινα 78 χρονών, διοριστήκαμε ειδικοί σκαπανείς στην πόλη Λόκερεν. Νιώθουμε πολύ ευτυχείς που μπορούμε να υπηρετούμε με αυτόν τον τρόπο και που έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να πηγαίνουμε καθημερινά στο έργο.

Γιάνε: Οι δυο μας έχουμε δαπανήσει συνολικά πάνω από 120 χρόνια στην ολοχρόνια υπηρεσία! Έχουμε γευτεί από πρώτο χέρι πόσο αληθινή είναι η υπόσχεση του Ιεχωβά ότι “δεν πρόκειται να μας αφήσει” και ότι, αν τον υπηρετούμε πιστά, “δεν θα μας λείψει τίποτα”.​—Εβρ. 13:5· Δευτ. 2:7.

Μάρκους: Αφιερώσαμε τον εαυτό μας στον Ιεχωβά όταν ήμασταν νέοι. Ποτέ δεν ζητήσαμε μεγάλα πράγματα για τον εαυτό μας. Ήμασταν πρόθυμοι να αποδεχτούμε οποιονδήποτε διορισμό επειδή πιστεύουμε ακράδαντα ότι σημασία δεν έχει πού ή πώς υπηρετούμε, αλλά ποιον υπηρετούμε.