Οι Ευλογίες του Ιεχωβά Ξεπέρασαν Όλες μου τις Προσδοκίες

Όταν τελικά υπερνίκησα τις αμφιβολίες μου και άρχισα το σκαπανικό, άνοιξε μπροστά μου μια πόρτα που οδήγησε σε μια ζωή η οποία ξεπέρασε όλες μου τις προσδοκίες. (Εφεσ. 3:20) Αλλά ίσως αναρωτιέστε πώς συνέβη αυτό. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Γεννήθηκα στο Βερολίνο το 1939, λίγους μόνο μήνες αφότου ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Καθώς ο πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του το 1945, το Βερολίνο υπέστη σφοδρούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Κάποια στιγμή ένας τέτοιος βομβαρδισμός έπληξε και τον δρόμο μας, και εγώ με την οικογένειά μου τρέξαμε σε ένα αντιαεροπορικό καταφύγιο. Για περισσότερη ασφάλεια, αργότερα πήγαμε στην Ερφούρτη, τη γενέτειρα της μητέρας μου.

Η μητέρα μου αναζητούσε με ζήλο την αλήθεια. Διάβασε έργα φιλοσόφων και ερεύνησε διάφορες θρησκείες αλλά δεν έμεινε ικανοποιημένη. Το 1948, δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά χτύπησαν την πόρτα μας. Η μητέρα μου τις κάλεσε να περάσουν μέσα και άρχισε να τις κατακλύζει με ερωτήσεις. Σχεδόν μια ώρα αργότερα, είπε στη μικρότερη αδελφή μου και σε έμενα: «Βρήκα την αλήθεια!» Σύντομα, και οι τρεις μας αρχίσαμε να παρακολουθούμε τις συναθροίσεις στην Ερφούρτη.

Το 1950, επιστρέψαμε στο Βερολίνο και συνταυτιστήκαμε με την Εκκλησία Βερολίνο Κρόιτσμπεργκ. Αργότερα, μετακομίσαμε σε άλλη περιοχή του Βερολίνου και συνταυτιστήκαμε με την Εκκλησία Βερολίνο Τέμπελχοφ. Τελικά, η μητέρα μου βαφτίστηκε, αλλά εγώ δίσταζα. Γιατί;

ΥΠΕΡΝΙΚΩ ΤΗΝ ΝΤΡΟΠΑΛΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΣΤΑΓΜΟ ΜΟΥ

Ήμουν πολύ ντροπαλός με αποτέλεσμα να μην κάνω ιδιαίτερη πρόοδο. Παρότι έβγαινα στη διακονία, επί δύο χρόνια δεν άνοιξα το στόμα μου να δώσω μαρτυρία. Τα πράγματα άλλαξαν όταν άρχισα να κάνω παρέα με αδελφούς και αδελφές που είχαν αποδείξει το θάρρος τους και την αφοσίωσή τους στον Ιεχωβά. Μερικοί είχαν σταλεί σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ή είχαν φυλακιστεί στην Ανατολική Γερμανία. Άλλοι είχαν διακινδυνεύσει την ελευθερία τους μεταφέροντας έντυπα κρυφά στην Ανατολική Γερμανία. Το παράδειγμά τους με εντυπωσίασε βαθιά. Έκανα τον συλλογισμό ότι, αφού αυτοί είχαν διακινδυνεύσει τη ζωή τους και την ελευθερία τους για τον Ιεχωβά και τους αδελφούς τους, τότε και εγώ μπορούσα τουλάχιστον να προσπαθήσω να μην είμαι τόσο συνεσταλμένος.

Άρχισα να υπερνικώ την ντροπαλότητά μου όταν πήρα μέρος σε μια ειδική εκστρατεία κηρύγματος το 1955. Σε κάποια επιστολή που δημοσιεύτηκε στον Πληροφορητή,a ο αδελφός Νάθαν Νορ ανακοίνωσε ότι η εκστρατεία ήταν μια από τις μεγαλύτερες που είχε διευθετήσει ποτέ η οργάνωση. Είπε ότι, αν συμμετείχαν όλοι οι ευαγγελιζόμενοι, επρόκειτο να “έχουμε τον πιο θαυμάσιο μήνα μαρτυρίας που δοκιμάσαμε ποτέ πάνω στη γη”. Αυτό αποδείχτηκε πέρα για πέρα αληθινό! Λίγο αργότερα αφιερώθηκα στον Ιεχωβά, και το 1956 βαφτίστηκα μαζί με τον πατέρα μου και την αδελφή μου. Σύντομα όμως βρέθηκα αντιμέτωπος με μια άλλη σημαντική απόφαση.

Επί χρόνια, ήξερα ότι το σκαπανικό θα ήταν η κατάλληλη σταδιοδρομία για εμένα, αλλά συνεχώς το ανέβαλλα. Αρχικά, αποφάσισα να λάβω κάποια εκπαίδευση στον χώρο του χονδρεμπορίου και των εισαγωγών-εξαγωγών στο Βερολίνο. Έπειτα, ήθελα να εξασκήσω για λίγο το επάγγελμά μου ώστε να αποκτήσω πείρα και εξειδίκευση. Γι’ αυτό, το 1961, δέχτηκα μια δουλειά στο Αμβούργο, το μεγαλύτερο λιμάνι της Γερμανίας. Όσο περισσότερο δινόμουν στη δουλειά μου, τόσο περισσότερο ήθελα να αναβάλω την ολοχρόνια υπηρεσία. Τι θα έκανα;

Είμαι ευγνώμων για το ότι ο Ιεχωβά χρησιμοποίησε στοργικούς αδελφούς ώστε να με βοηθήσουν να θέσω πνευματικές προτεραιότητες. Αρκετοί φίλοι μου είχαν ξεκινήσει το σκαπανικό και αποτελούσαν εξαιρετικό παράδειγμα για εμένα. Επιπρόσθετα, ο αδελφός Έριχ Μουντ, ο οποίος είχε επιζήσει από στρατόπεδο συγκέντρωσης, με πρότρεψε να εμπιστευτώ στον Ιεχωβά. Είπε ότι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης οι αδελφοί που στηρίζονταν στον εαυτό τους αργότερα εξασθένησαν. Αλλά όσοι εμπιστεύονταν πλήρως στον Ιεχωβά παρέμειναν πιστοί και έγιναν στύλοι της εκκλησίας.

Επίσης, ο αδελφός Μάρτιν Πέτσιγκερ, ο οποίος αργότερα υπηρέτησε στο Κυβερνών Σώμα, ενθάρρυνε συνεχώς τους αδελφούς, λέγοντας: «Το θάρρος είναι το πολυτιμότερο απόκτημά σας!» Αφού στοχάστηκα αυτά τα λόγια, τελικά παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και άρχισα το σκαπανικό τον Ιούνιο του 1963. Αυτή ήταν η καλύτερη απόφαση που θα μπορούσα να πάρω! Έπειτα από δύο μήνες, προτού καν αρχίσω να ψάχνω για άλλη δουλειά, προσκλήθηκα να υπηρετήσω ως ειδικός σκαπανέας. Ύστερα από λίγα χρόνια, ο Ιεχωβά ξεπέρασε όλες μου τις προσδοκίες. Προσκλήθηκα να παρακολουθήσω την 44η τάξη της Σχολής Γαλαάδ.

ΔΙΔΑΣΚΟΜΑΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΜΑΘΗΜΑ ΣΤΗ ΓΑΛΑΑΔ

«Μην τα παρατάτε εύκολα στον διορισμό σας». Αυτό ήταν ένα από τα πιο σπουδαία μαθήματα που διδάχτηκα, ιδιαίτερα από τους αδελφούς Νάθαν Νορ και Λάιμαν Σουίνγκλ. Εκείνοι μας πρότρεπαν να καταβάλλουμε προσπάθειες για να έχουμε επιτυχία στον διορισμό μας. Ο αδελφός Νορ είπε: «Σε τι θα επικεντρωθείτε; Στη βρομιά, στα ζωύφια, στη φτώχεια; Ή θα παρατηρήσετε τα δέντρα, τα λουλούδια και τα χαρούμενα πρόσωπα; Μάθετε να αγαπάτε τους ανθρώπους!» Κάποια μέρα, όταν ο αδελφός Σουίνγκλ εξηγούσε γιατί μερικοί τα παράτησαν εύκολα, φορτίστηκε συναισθηματικά και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Χρειάστηκε να διακόψει την ομιλία του για να ηρεμήσει. Όλο αυτό με άγγιξε βαθιά και πήρα την απόφαση να μην απογοητεύσω ποτέ ούτε τον Χριστό ούτε τους πιστούς αδελφούς του.​—Ματθ. 25:40.

Όταν λάβαμε τους διορισμούς μας, μερικοί Μπεθελίτες ρώτησαν όλο περιέργεια κάποιους από εμάς πού θα πηγαίναμε. Έκαναν θετικά σχόλια για κάθε διορισμό ώσπου ήρθε η σειρά μου να πω: «Στο Κονγκό». Εκείνοι κοντοστάθηκαν και είπαν μόνο: «Ωχ, στο Κονγκό! Ο Ιεχωβά μαζί σου!» Εκείνη την εποχή, το Κονγκό (Κινσάσα) απασχολούσε συχνά την επικαιρότητα με ειδήσεις για πόλεμο, μισθοφόρους και δολοφονίες. Αλλά εγώ είχα κατά νου τα μαθήματα που είχα διδαχτεί. Λίγο μετά την αποφοίτησή μας τον Σεπτέμβριο του 1967, ο Χάινριχ Ντένμποστελ, ο Κλοντ Λίντσεϊ και εγώ ξεκινήσαμε για την πρωτεύουσα του Κονγκό, την Κινσάσα.

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ

Όταν φτάσαμε στην Κινσάσα, κάναμε μαθήματα γαλλικών επί τρεις μήνες. Στη συνέχεια, πήγαμε αεροπορικώς στο Λουμπούμπασι, πρώην Ελιζαμπετβίλ, κοντά στα σύνορα με τη Ζάμπια στο νότιο άκρο του Κονγκό. Εγκατασταθήκαμε σε έναν ιεραποστολικό οίκο στο κέντρο της πόλης.

Επειδή μεγάλο μέρος του Λουμπούμπασι ήταν ανέπαφος τομέας, είχαμε την απερίγραπτη χαρά να είμαστε οι πρώτοι που μιλήσαμε για την αλήθεια σε πολλούς από τους κατοίκους. Σύντομα, είχαμε περισσότερες μελέτες από όσες μπορούσαμε να διεξάγουμε. Επίσης, δίναμε μαρτυρία σε δημόσιους λειτουργούς που υπηρετούσαν στην κυβέρνηση ή στην αστυνομία. Πολλοί έδειχναν μεγάλο σεβασμό για τον Λόγο του Θεού και το έργο κηρύγματος. Οι άνθρωποι εκεί μιλούσαν κυρίως σουαχίλι, οπότε ο Κλοντ Λίντσεϊ και εγώ μάθαμε και αυτή τη γλώσσα. Έπειτα από λίγο, διοριστήκαμε σε μια εκκλησία της γλώσσας σουαχίλι.

Παρότι είχαμε πολλές υπέροχες εμπειρίες, υπήρχαν και δυσκολίες. Συχνά είχαμε να αντιμετωπίσουμε μεθυσμένους στρατιώτες με όπλα ή εριστικούς αστυνομικούς, οι οποίοι εκτόξευαν ψευδείς κατηγορίες εναντίον μας. Κάποια φορά, κάμποσοι ένοπλοι αστυνομικοί όρμησαν στον ιεραποστολικό οίκο την ώρα της συνάθροισης και μας πήγαν στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα. Εκεί μας έβαλαν να καθίσουμε στο έδαφος και μας είχαν έτσι μέχρι τις 10 το βράδυ που μας άφησαν ελεύθερους.

Το 1969, διορίστηκα στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Σε εκείνη την περιοχή, πήρα μια γεύση της αφρικανικής υπαίθρου. Χρειαζόταν να περπατώ επί ώρες σε λασπωμένα μονοπάτια με ψηλή βλάστηση. Σε ένα χωριό, μια κότα με τα κλωσόπουλά της κούρνιαζε κάτω από το κρεβάτι μου κάθε βράδυ. Ποτέ δεν θα ξεχάσω με τι ενθουσιασμό καλωσόριζε την καινούρια μέρα κακαρίζοντας δυνατά προτού ακόμα χαράξει. Αναπολώ δε με νοσταλγία τα βράδια που καθόμασταν με τους αδελφούς γύρω από τη φωτιά και συζητούσαμε για Βιβλικές αλήθειες.

Μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε ήταν οι ψευδάδελφοι, οι οποίοι υποστήριζαν το κίνημα Κιταουάλα.b Μερικοί είχαν εισχωρήσει στις εκκλησίες και κατείχαν θέσεις ευθύνης. Πολλά από αυτά τα “κρυμμένα βράχια” ξεσκεπάστηκαν από γνήσιους αδελφούς και αδελφές. (Ιούδα 12) Τελικά, ο Ιεχωβά καθάρισε τις εκκλησίες και έθεσε το θεμέλιο για εκπληκτική αύξηση.

Το 1971, διορίστηκα στο γραφείο τμήματος στην Κινσάσα, όπου φρόντιζα για διάφορους διορισμούς, όπως για την αλληλογραφία, τις παραγγελίες εντύπων και κάποια υπηρεσιακά ζητήματα. Στο Μπέθελ, έμαθα να οργανώνω το έργο σε μια τεράστια χώρα που είχε ελλιπείς υποδομές. Ενίοτε, η αλληλογραφία έκανε μήνες ολόκληρους να φτάσει στις εκκλησίες. Το ταχυδρομείο έστελνε την αλληλογραφία ως ένα σημείο με το αεροπλάνο, και μετά τη φόρτωναν σε βάρκες οι οποίες ακινητοποιούνταν επί εβδομάδες στο παχύ χαλί που σχημάτιζαν οι υάκινθοι του νερού. Ωστόσο, παρά τις διάφορες δυσκολίες, το έργο τελικά γινόταν.

Έβλεπα με κατάπληξη πώς διοργάνωναν οι αδελφοί μεγάλες συνελεύσεις με ελάχιστους πόρους. Διαμόρφωναν κάποια τερμιτοφωλιά για να φτιάξουν την εξέδρα, χρησιμοποιούσαν μακριά καλάμια τύφης για τοίχους και μερικά τα τύλιγαν και τα έκαναν μαξιλάρια για να κάθονται. Έφτιαχναν πρόχειρα κτίσματα με σκελετό από μπαμπού ενώ με καλαμωτές έφτιαχναν στέγες και τραπέζια. Και από φλοιούς δέντρων έφτιαχναν κάτι αντίστοιχο με τα καρφιά. Πώς να μη θαυμάζω αυτούς τους προσαρμοστικούς και ευρηματικούς αδελφούς και αδελφές; Τους αγάπησα με όλη μου την καρδιά. Πόσο μου έλειψαν όταν χρειάστηκε να φύγω για τον καινούριο μου διορισμό!

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΗΝ ΚΕΝΥΑ

Το 1974, μεταφέρθηκα στο γραφείο τμήματος της Κένυας, στο Ναϊρόμπι. Εκεί είχαμε πολλά να κάνουμε επειδή το γραφείο τμήματος της Κένυας υποστήριζε το έργο κηρύγματος σε δέκα γειτονικές χώρες, μερικές από τις οποίες είχαν απαγορεύσει το έργο μας. Μου ανατέθηκε επανειλημμένα να επισκεφτώ αυτές τις χώρες, ιδίως την Αιθιοπία, όπου οι αδελφοί μας διώκονταν και αντιμετώπιζαν δριμύτατες δοκιμασίες. Πολλοί υφίσταντο βάναυση μεταχείριση ή φυλακίζονταν. Μερικοί μάλιστα θανατώθηκαν. Ωστόσο, οι αδελφοί υπέμεναν πιστά επειδή είχαν καλή σχέση με τον Ιεχωβά καθώς και μεταξύ τους.

Το 1980, συνέβη κάτι υπέροχο στη ζωή μου. Παντρεύτηκα την Γκέιλ Μάθσον, η οποία είναι από τον Καναδά. Με την Γκέιλ ήμασταν στην ίδια τάξη της Γαλαάδ. Είχαμε κρατήσει επαφή μέσω αλληλογραφίας. Η Γκέιλ υπηρετούσε στον ιεραποστολικό της διορισμό στη Βολιβία. Ύστερα από 12 χρόνια, συναντηθήκαμε ξανά στη Νέα Υόρκη. Λίγο καιρό μετά, παντρευτήκαμε στην Κένυα. Είμαι πολύ ευγνώμων στην Γκέιλ για την αληθινά πνευματική της στάση και την υποδειγματική της αυτάρκεια. Εξακολουθεί να είναι το πολύτιμο στήριγμά μου και η στοργική μου σύντροφος.

Το 1986, η Γκέιλ και εγώ διοριστήκαμε στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου ενώ παράλληλα εγώ υπηρετούσα στην Επιτροπή του Τμήματος. Στα πλαίσια του έργου περιοδεύοντα επισκόπου υπηρετούσα και σε πολλές από τις χώρες για τις οποίες φρόντιζε το γραφείο τμήματος της Κένυας.

Θυμάμαι με συγκίνηση πώς κάναμε ετοιμασίες για μια συνέλευση στην Ασμάρα (στην Ερυθραία) το 1992, όταν το έργο μας δεν ήταν υπό απαγόρευση εκεί. Δυστυχώς, ο μόνος χώρος που βρήκαμε ήταν ένας πανάσχημος αχυρώνας που μέσα ήταν ακόμα χειρότερος. Την ημέρα της συνέλευσης, έμεινα με το στόμα ανοιχτό βλέποντας πώς είχαν μεταμορφώσει οι αδελφοί το εσωτερικό του χώρου, κάνοντάς το αντάξιο της λατρείας του Ιεχωβά. Πολλές οικογένειες έφεραν διακοσμητικά υφάσματα και κάλυψαν με επιδεξιότητα κάθε ασχήμια. Απολαύσαμε μια χαρωπή και συναρπαστική συνέλευση την οποία παρακολούθησαν 1.279 άτομα.

Το έργο περιοδεύοντα επισκόπου ήταν μεγάλη αλλαγή για εμάς καθώς τα καταλύματα στα οποία μέναμε διέφεραν πολύ μεταξύ τους. Κάποτε μείναμε σε έναν πολυτελέστατο τεράστιο ξενώνα σε μια παραθαλάσσια έπαυλη, ενώ κάποια άλλη φορά μείναμε σε μια παράγκα από λαμαρίνες σε έναν καταυλισμό εργατών, με τις τουαλέτες πάνω από 100 μέτρα μακριά. Αλλά όπου και αν υπηρετούσαμε, οι πιο όμορφες αναμνήσεις μας είναι από τις γεμάτες δράση μέρες που περνούσαμε στην υπηρεσία μαζί με ζηλωτές σκαπανείς και ευαγγελιζομένους. Όταν λάβαμε τον επόμενο διορισμό μας, έπρεπε να αφήσουμε πίσω πολλούς αγαπημένους φίλους οι οποίοι θα μας έλειπαν τρομερά.

ΘΕΡΙΖΟΥΜΕ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑ

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, το έργο μας εδραιώθηκε νομικά σε αρκετές χώρες που βρίσκονταν υπό την επίβλεψη του γραφείου τμήματος της Κένυας. Ως αποτέλεσμα, ιδρύθηκαν ξεχωριστά γραφεία τμήματος και γραφεία χώρας. Το 1993, διοριστήκαμε στο γραφείο τμήματος στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας, όπου έπειτα από δεκαετίες δράσης υπό την επιφάνεια το έργο είχε πλέον λάβει νομική αναγνώριση.

Ο Ιεχωβά ευλόγησε το έργο στην Αιθιοπία. Πολλοί αδελφοί και αδελφές ανέλαβαν το σκαπανικό. Από το 2012, πάνω από το 20 τοις εκατό όλων των ευαγγελιζομένων υπηρετούν ως τακτικοί σκαπανείς κάθε χρόνο. Επιπρόσθετα, θεοκρατικές σχολές παρέχουν την αναγκαία εκπαίδευση, και έχουν χτιστεί 120 και πλέον Αίθουσες Βασιλείας. Το 2004, η οικογένεια Μπέθελ μεταφέρθηκε σε νέες εγκαταστάσεις, και μια Αίθουσα Συνελεύσεων στον ίδιο χώρο αποδείχτηκε επίσης ευλογία.

Στο διάβα των ετών, η Γκέιλ και εγώ έχουμε απολαύσει στενούς δεσμούς φιλίας με τους αδελφούς και τις αδελφές στην Αιθιοπία. Είναι πραγματικά αξιαγάπητοι για τη θέρμη και την καλοσύνη τους. Εξαιτίας πρόσφατων προβλημάτων υγείας, κρίθηκε αναγκαίο να μεταφερθούμε στο γραφείο τμήματος της Κεντρικής Ευρώπης. Εκεί μας παρέχεται στοργική φροντίδα, αλλά μας λείπουν αφάνταστα οι αγαπημένοι μας φίλοι στην Αιθιοπία.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΑΥΞΑΝΕΙ

Έχουμε δει από πρώτο χέρι πώς κάνει ο Ιεχωβά το έργο του να αυξάνει. (1 Κορ. 3:6, 9) Λόγου χάρη, όταν έδωσα για πρώτη φορά μαρτυρία σε μεταλλωρύχους από τη Ρουάντα οι οποίοι εργάζονταν στο Κόπερμπελτ του Κονγκό, δεν υπήρχαν καθόλου ευαγγελιζόμενοι στη Ρουάντα. Τώρα υπάρχουν πάνω από 30.000 αδελφοί και αδελφές σε αυτή τη χώρα. Το 1967, το Κονγκό (Κινσάσα) είχε περίπου 6.000 ευαγγελιζομένους. Τώρα έχει περίπου 230.000, και περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι παρακολούθησαν την Ανάμνηση το 2018. Σε όλες τις χώρες που ήταν κάποτε υπό την επίβλεψη του γραφείου τμήματος της Κένυας, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων ξεπερνάει τους 100.000.

Πριν από 50 και πλέον χρόνια, ο Ιεχωβά χρησιμοποίησε διάφορους αδελφούς για να με βοηθήσουν να αναλάβω την ολοχρόνια διακονία. Παρότι εξακολουθώ να παλεύω με την ντροπαλότητα, έχω μάθει να εμπιστεύομαι πλήρως στον Ιεχωβά. Τα όσα έζησα στην Αφρική με βοήθησαν να καλλιεργώ υπομονή και αυτάρκεια. Η Γκέιλ και εγώ νιώθουμε θαυμασμό για τους αγαπητούς αδελφούς και αδελφές που δείχνουν αξιοθαύμαστη φιλοξενία, προσαρμοστικότητα και εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για την παρ’ αξίαν καλοσύνη του Ιεχωβά. Οι ευλογίες του ξεπέρασαν πράγματι κάθε μου προσδοκία.​—Ψαλμ. 37:4.