Κιβώτιο Ερωτήσεων

◼ Ποιοι πρέπει να αναπέμπουν προσευχή στις συναθροίσεις;

Η εκκλησιαστική προσευχή είναι ζωτικό μέρος της λατρείας μας. Η εκπροσώπηση άλλων ενώπιον του Ιεχωβά αποτελεί πολύτιμο προνόμιο και βαριά ευθύνη. Λόγω της σπουδαιότητάς της, οι πρεσβύτεροι χρειάζεται να χρησιμοποιούν καλή κρίση όταν αποφασίζουν ποιοι αδελφοί έχουν τα προσόντα για να αναπέμπουν προσευχή στις συναθροίσεις. Οι βαφτισμένοι αδελφοί οι οποίοι εκπροσωπούν την εκκλησία πρέπει να είναι ώριμοι Χριστιανοί που είναι γνωστοί ως καλά παραδείγματα και έχουν το σεβασμό της εκκλησίας. Οι ευλαβικές και γεμάτες σεβασμό προσευχές τους πρέπει να αποκαλύπτουν μια καλή σχέση με τον Ιεχωβά Θεό. Το άρθρο «Προσευχόμενοι Μπροστά σε Άλλους με Ταπεινή Καρδιά», στη Σκοπιά 1 Νοεμβρίου 1986, αναφέρει σημαντικές αρχές που είναι ιδιαίτερα υποβοηθητικές για όσους προσεύχονται δημόσια εκ μέρους της εκκλησίας.

Οι πρεσβύτεροι δεν διορίζουν για προσευχή έναν αδελφό που είναι γνωστός για αμφισβητήσιμη ή επιπόλαιη διαγωγή. Δεν επιλέγουν κάποιον αδελφό που έχει την τάση να είναι δυσαρεστημένος ή να χρησιμοποιεί τη δημόσια προσευχή ως μέσο για να γνωστοποιεί προσωπικές διαφορές. (1 Τιμ. 2:8) Ακόμη και αν ένας έφηβος αδελφός είναι βαφτισμένος, οι πρεσβύτεροι θα χρειαστεί να αποφασίσουν αν αυτός έχει το πνευματικό ανάστημα για να προσεύχεται εκ μέρους της εκκλησίας.—Πράξ. 16:1, 2.

Σε μερικές συναθροίσεις για υπηρεσία αγρού, ίσως παραστεί ανάγκη να κάνει την προσευχή μια βαφτισμένη αδελφή αν δεν είναι εκεί κάποιος αδελφός που να έχει τα προσόντα να εκπροσωπήσει τον όμιλο. Αυτή θα χρειαστεί να φοράει ένα κατάλληλο κάλυμμα στο κεφάλι. Αν είναι πιθανό ότι δεν θα παρευρίσκεται σε ορισμένες συναθροίσεις για υπηρεσία κάποιος αδελφός που να έχει τα προσόντα, οι πρεσβύτεροι πρέπει να διορίσουν μια κατάλληλη αδελφή για να αναλάβει την ηγεσία.

Στη Δημόσια Συνάθροιση συνηθίζεται να αναπέμπει την αρχική προσευχή ο εισηγητής. Ωστόσο, στις άλλες συναθροίσεις, όταν είναι διαθέσιμοι αρκετοί κατάλληλοι αδελφοί, μπορεί να κληθεί να κάνει την αρχική ή την τελική προσευχή κάποιος άλλος, και όχι ο αδελφός που ανοίγει τη συνάθροιση ή εκείνος στον οποίο έχει ανατεθεί το τελευταίο μέρος. Πάντως, ο αδελφός που θα κληθεί να προσευχηθεί σε μια συνάθροιση πρέπει να έχει ενημερωθεί εκ των προτέρων ώστε να μπορεί να σκεφτεί τι θα πει. Κατόπιν, μπορεί να κάνει μια προσευχή που θα έχει συνοχή και θα είναι ένθερμη και η οποία θα είναι κατάλληλη για τη συγκεκριμένη συνάθροιση.

Τέτοιου είδους προσευχές δεν χρειάζεται να διαρκούν πολύ. Όταν κάποιος αδελφός αναπέμπει μια δημόσια προσευχή, συνήθως οι άλλοι θα τον καταλαβαίνουν καλύτερα αν είναι όρθιος, αν εκφράζεται με αρκετά δυνατή φωνή και αν μιλάει με ευκρίνεια. Αυτό θα δώσει την ευκαιρία σε όλους τους παρόντες να ακούσουν την προσευχή και στο τέλος να πουν ένα εγκάρδιο «Αμήν!»—1 Χρον. 16:36· 1 Κορ. 14:16.