Η Διακονία Μας—Έργο Συμπόνιας
1 Ο Ιησούς παρατήρησε ότι τα πλήθη που άκουγαν το άγγελμά του “ήταν γδαρμένα και παραπεταμένα σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα”. (Ματθ. 9:36) Με τρυφερότητα και αγάπη, τους δίδαξε τις οδούς του Ιεχωβά, τους παρηγόρησε και φρόντισε συμπονετικά για τις πνευματικές τους ανάγκες. Καθώς εμείς στοχαζόμαστε τις οδούς του, μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε και να νιώθουμε όπως ο Ιησούς, και αυτή η ιδιότητα της συμπόνιας γίνεται φανερή στη διακονία μας.
2 Απλώς σκεφτείτε για μια στιγμή πώς ανταποκρινόταν ο Ιησούς όταν τον πλησίαζαν άνθρωποι οι οποίοι χρειάζονταν απεγνωσμένα βοήθεια. (Λουκ. 5:12, 13· 8:43-48) Ήταν στοχαστικός με εκείνους που είχαν ιδιάζουσες περιστάσεις. (Μάρκ. 7:31-35) Αντιλαμβανόταν τα αισθήματα των άλλων και έδειχνε ενδιαφέρον. Έβλεπε πέρα από την εξωτερική εμφάνιση. (Λουκ. 7:36-40) Πράγματι, ο Ιησούς αντανακλούσε τέλεια την τρυφερή συμπόνια του Θεού μας.
3 «Τους Σπλαχνίστηκε»: Ο Ιησούς δεν εκτελούσε τη διακονία του μόνο και μόνο από αίσθημα καθήκοντος. “Σπλαχνιζόταν” τους ανθρώπους. (Μάρκ. 6:34) Παρόμοια σήμερα, εμείς δεν μεταδίδουμε απλώς κάποιο άγγελμα, αλλά προσπαθούμε να σώσουμε πολύτιμες ζωές. Να επιδιώκετε να κατανοείτε γιατί αντιδρούν οι άνθρωποι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Γιατί είναι ανήσυχοι ή προβληματισμένοι; Μήπως είναι παραμελημένοι και τυφλωμένοι από τους ποιμένες της ψεύτικης θρησκείας; Το γνήσιο ενδιαφέρον μας για τους άλλους μπορεί να τους υποκινήσει να ακούσουν τα καλά νέα.—2 Κορ. 6:4, 6.
4 Η συμπόνια αγγίζει καρδιές. Ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα: Μια γυναίκα υπέστη την τραγική απώλεια της κόρης της, η οποία ήταν τριών μηνών. Όταν χτύπησαν την πόρτα της δύο αδελφές, τις προσκάλεσε μέσα με την πρόθεση να αντικρούσει τα επιχειρήματά τους σχετικά με το γιατί επιτρέπει ο Θεός τα παθήματα. Ωστόσο, η ίδια είπε αργότερα: «Με άκουσαν με μεγάλη συμπόνια και, όταν έφευγαν, ένιωσα να βελτιώνεται η διάθεσή μου τόσο πολύ ώστε συμφώνησα να με επανεπισκεφτούν». Πασχίζετε εσείς να δείχνετε συμπόνια σε όλους όσους συναντάτε στη διακονία;
5 Η καλλιέργεια συμπόνιας θα μας βοηθάει να φέρνουμε αληθινή παρηγοριά σε άλλους. Κάνοντάς το αυτό, δοξάζουμε “τον Πατέρα του τρυφερού ελέους”, τον Ιεχωβά.—2 Κορ. 1:3.