«Τώρα Τρελαίνομαι για το Έργο!»

ΧΑΝΩ ΤΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ

Δυστυχώς, όταν μπήκα στην εφηβεία, η θερμή μου σχέση με τον Ιεχωβά ψυχράνθηκε. Οι συμμαθητές μου φαίνονταν να έχουν σχεδόν απεριόριστη ελευθερία, ενώ εγώ ένιωθα ότι έχανα κάτι. Θεωρούσα βάρος τους κανόνες των γονέων μου και της Χριστιανικής ζωής, οι δε πνευματικές δραστηριότητες μου φαίνονταν τρομερά κουραστικές. Αν και ποτέ δεν αμφισβήτησα την ύπαρξη του Ιεχωβά, άρχισα να νιώθω πνευματικά άδεια.

Ωστόσο, κατάφερνα να μη γίνω αδρανής αποδίδοντας στον Ιεχωβά υποτυπώδη υπηρεσία. Τις φορές που πήγαινα στο έργο, δεν ήμουν ποτέ προετοιμασμένη, οπότε δυσκολευόμουν να αρχίσω ή να συνεχίσω μια συζήτηση. Ως αποτέλεσμα, η διακονία μου δεν ήταν παραγωγική και δεν μου έφερνε χαρά, κάτι που με έκανε να τη βλέπω ακόμα πιο αρνητικά. Σκεφτόμουν: “Πώς είναι δυνατόν να το κάνει κάποιος αυτό κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα;”

Όταν έγινα 17 χρονών, με έπιασε μια ασυγκράτητη επιθυμία για ανεξαρτησία. Μάζεψα λοιπόν τα πράγματά μου, έφυγα από το σπίτι και μετακόμισα στην Αυστραλία. Οι γονείς μου λυπήθηκαν πολύ. Ανησυχούσαν, αλλά έλπιζαν ότι θα διατηρούσα το πνευματικό μου πρόγραμμα.

Στην Αυστραλία, η πνευματικότητά μου εξασθένησε ακόμα περισσότερο. Στις συναθροίσεις πήγαινα αραιά και πού. Με τραβούσε η παρέα νεαρών ατόμων που, σαν και εμένα, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να πηγαίνουν στη συνάθροιση τη μια μέρα και να βγαίνουν για ποτό και χορό στα κλαμπ την επόμενη. Καθώς σκέφτομαι εκείνη την εποχή, συνειδητοποιώ ότι βρισκόμουν με το ένα πόδι στην αλήθεια και με το άλλο στον κόσμο, χωρίς όμως να νιώθω ότι ανήκω σε κάποιο από τα δύο.

ΕΝΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΜΑΘΗΜΑ

Δυο χρόνια αργότερα, μια αδελφή χωρίς να το καταλάβει με έκανε να σκεφτώ πού πήγαινε η ζωή μου. Μέναμε πέντε άγαμες αδελφές σε ένα σπίτι, και φιλοξενήσαμε τον επίσκοπο περιοχής με τη γυναίκα του, την Ταμάρα, για μια εβδομάδα. Ενώ ο σύζυγός της ασχολούνταν με εκκλησιαστικά ζητήματα, η Ταμάρα περνούσε χρόνο με εμάς τα κορίτσια και γελούσαμε μαζί. Αυτό μου άρεσε. Η Ταμάρα ήταν προσγειωμένη και προσιτή. Μου φαινόταν απίστευτο που ένα τόσο πνευματικό άτομο μπορούσε να κάνει τόσο καλή παρέα.

Η Ταμάρα ξεχείλιζε από ενθουσιασμό. Η αγάπη της για την αλήθεια και για τη διακονία ήταν μεταδοτική. Χαιρόταν να δίνει στον Ιεχωβά το καλύτερο, ενώ εγώ ήμουν δυστυχισμένη προσφέροντάς του υποτυπώδη υπηρεσία. Η θετική της στάση και η γνήσια ευτυχία της επηρέασαν βαθιά τη ζωή μου. Το παράδειγμά της έστρεψε την προσοχή μου σε μια θεμελιώδη αλήθεια της Αγίας Γραφής: Ο Ιεχωβά θέλει να τον υπηρετούμε όλοι μας «με χαρά» και «με κραυγές ευφροσύνης».​—Ψαλμ. 100:2.

ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΝΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Ήθελα να έχω και εγώ τη χαρά που ένιωθε η Ταμάρα, αλλά για να γίνει αυτό χρειαζόταν να κάνω μεγάλες αλλαγές. Πήρε χρόνο, αλλά τελικά άρχισα να κάνω κάποια μικρά βήματα. Άρχισα να προετοιμάζομαι για το έργο και να κάνω βοηθητικό σκαπανικό πότε πότε. Αυτό με βοήθησε να νιώθω λιγότερο άγχος και περισσότερη αυτοπεποίθηση. Καθώς χρησιμοποιούσα τη Γραφή συχνότερα στο έργο, ένιωθα πραγματική ικανοποίηση. Έπειτα από λίγο, έκανα βοηθητικό σκαπανικό κάθε μήνα.

Άρχισα να καλλιεργώ φιλίες με άτομα κάθε ηλικίας που τα πήγαιναν καλά στην αλήθεια και απολάμβαναν την υπηρεσία τους στον Ιεχωβά. Το καλό τους παράδειγμα με βοήθησε να επαναξιολογήσω τις προτεραιότητές μου και να αποκτήσω ένα καλό πνευματικό πρόγραμμα. Απολάμβανα τη διακονία ακόμα περισσότερο, και τελικά ξεκίνησα το τακτικό σκαπανικό. Για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια, ήξερα πού πατάω. Ήμουν και πάλι ευτυχισμένη μέσα στην εκκλησία όπου ένιωθα σαν στο σπίτι μου.

ΒΡΙΣΚΩ ΕΝΑΝ ΜΟΝΙΜΟ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΣΤΟ ΣΚΑΠΑΝΙΚΟ

Έπειτα από έναν χρόνο, γνώρισα τον Άλεξ, έναν καλοσυνάτο, γνήσιο άνθρωπο που αγαπούσε τον Ιεχωβά και τη διακονία. Ο Άλεξ υπηρετούσε ως διακονικός υπηρέτης και ήταν ήδη έξι χρόνια σκαπανέας. Είχε επίσης υπηρετήσει για κάποιο διάστημα εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη στη Μαλάουι. Εκεί, συναναστράφηκε με ιεραποστόλους που τον επηρέασαν βαθιά και που τον υποκίνησαν να συνεχίσει να βάζει τα συμφέροντα της Βασιλείας στην πρώτη θέση.

Το 2003 παντρευτήκαμε, και από τότε συνεχίζουμε την ολοχρόνια διακονία. Έχουμε πάρει πολλά υπέροχα διδάγματα, και ο Ιεχωβά μάς έχει ευλογήσει με αμέτρητους τρόπους.

ΑΝΟΙΓΕΙ Η ΠΟΡΤΑ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ

Το 2009, προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε ως ιεραπόστολοι στο Τιμόρ-Λέστε, μια μικρή χώρα στο ινδονησιακό αρχιπέλαγος. Μας πλημμύρισαν ταυτόχρονα διάφορα συναισθήματα: έκπληξη, ενθουσιασμός και φόβος. Έπειτα από πέντε μήνες, φτάσαμε στην πρωτεύουσα, το Ντίλι.

Ο τρόπος ζωής μας άλλαξε εντελώς. Ο πολιτισμός, η γλώσσα, τα φαγητά και οι συνθήκες διαβίωσης ήταν όλα καινούρια για εμάς και έπρεπε να προσαρμοστούμε. Στο έργο, βλέπαμε συχνά τι σήμαινε φτώχεια, έλλειψη εκπαίδευσης και καταπίεση. Βλέπαμε επίσης πολλούς που κουβαλούσαν σωματικά και συναισθηματικά τραύματα από τον πόλεμο και τη βία.a

Το έργο ήταν το κάτι άλλο! Για παράδειγμα, κάποτε συνάντησα ένα λυπημένο 13χρονο κορίτσι, τη Μαρία.b Η μητέρα της είχε πεθάνει πριν από λίγα χρόνια, ενώ τον πατέρα της τον έβλεπε σπάνια. Όπως πολλά παιδιά της ηλικίας της, η Μαρία δεν είχε κατεύθυνση στη ζωή. Θυμάμαι κάποια φορά που μου άνοιξε την καρδιά της κλαίγοντας. Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγε επειδή δεν ήξερα ακόμα καλά τη γλώσσα. Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά ζητώντας του να με βοηθήσει να την ενθαρρύνω, και μετά άρχισα να της διαβάζω εποικοδομητικά εδάφια. Τα επόμενα λίγα χρόνια, έβλεπα την αλήθεια να μεταμορφώνει τη συμπεριφορά, την εμφάνιση και τη ζωή της. Η Μαρία βαφτίστηκε και τώρα διεξάγει τις δικές της Γραφικές μελέτες. Σήμερα, έχει μια μεγάλη πνευματική οικογένεια και πλέον νιώθει ότι ανήκει κάπου.

Ο Ιεχωβά ευλογεί το έργο στο Τιμόρ-Λέστε. Αν και οι περισσότεροι ευαγγελιζόμενοι δεν έχουν πάνω από δέκα χρόνια βαφτισμένοι, πολλοί υπηρετούν ως σκαπανείς, διακονικοί υπηρέτες ή πρεσβύτεροι. Άλλοι εργάζονται στο απομακρυσμένο μεταφραστικό γραφείο και βοηθούν στην παραγωγή πνευματικής τροφής στις τοπικές γλώσσες. Όταν τους άκουγα να υμνολογούν στη συνάθροιση, όταν έβλεπα το χαμόγελό τους και όταν παρατηρούσα την πνευματική τους πρόοδο, ξεχείλιζα από ευτυχία.

ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΠΙΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΖΩΗ

Ο διορισμός μας στο Τιμόρ-Λέστε διέφερε πολύ από τη ζωή στην Αυστραλία, αλλά δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο ευτυχισμένη ζωή. Μερικές φορές, στριμωχνόμασταν σε ένα μικρό λεωφορείο γεμάτο κόσμο, καθώς και αποξηραμένα ψάρια και στοίβες λαχανικών από την τοπική αγορά. Κάποιες μέρες, διεξήγαμε μια Γραφική μελέτη σε ένα ζεστό και υγρό σπιτάκι με χωμάτινο πάτωμα και με κότες να τρέχουν εδώ και εκεί. Ωστόσο, παρά τις όποιες δυσκολίες, συχνά σκεφτόμουν: “Αυτό που ζούμε είναι φανταστικό!”

Κοιτώντας το παρελθόν, είμαι ευγνώμων που οι γονείς μου έκαναν το καλύτερο για να με διδάξουν τις οδούς του Ιεχωβά και με στήριξαν, ακόμα και στα δύσκολα εφηβικά μου χρόνια. Το εδάφιο Παροιμίες 22:6 έχει αποδειχτεί αληθινό στην περίπτωσή μου. Οι γονείς μου καμαρώνουν για τον Άλεξ και εμένα. Είναι ευτυχισμένοι βλέποντας να μας χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά. Από το 2016 υπηρετούμε στο έργο περιοχής στον τομέα του γραφείου τμήματος της Αυστραλασίας.

Μοιάζει απίστευτο ότι κάποτε το έργο μού φαινόταν αγγαρεία. Τώρα τρελαίνομαι για το έργο! Έχω πλέον συνειδητοποιήσει ότι, ανεξάρτητα από τα σκαμπανεβάσματα της ζωής, η αληθινή χαρά έρχεται μόνο όταν υπηρετούμε ολόκαρδα τον Θεό. Πράγματι, τα τελευταία 18 χρόνια που υπηρετώ τον Ιεχωβά μαζί με τον Άλεξ είναι τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής μου. Τώρα καταλαβαίνω πόσο αληθινά είναι τα λόγια που απηύθυνε ο ψαλμωδός Δαβίδ στον Ιεχωβά: «Όλοι εκείνοι . . . που καταφεύγουν σε εσένα θα χαίρονται· θα κραυγάζουν πάντοτε με ευφροσύνη. . . . Όσοι αγαπούν το όνομά σου θα χαίρονται σε σχέση με εσένα».​—Ψαλμ. 5:11.