Πρόοδος του Έργου Μαρτυρίας από Μικρές Αρχές στην Αργεντινή

(Από το Βιβλίον του Έτους 1972—συνέχεια)

«Η επαρχία των Μισιόνες ήταν επίσης μια πρόκλησις στον υπηρέτη περιοχής. Όταν η σύζυγός μου Δόρα και εγώ επήγαμε εκεί, λίγοι ήσαν οι δρόμοι και ακόμη λιγώτερα τα μέσα συγκοινωνίας. Συχνά ταξιδεύαμε μέσα στα μικρά αλλά ταχέα λεωφορεία που εξυπηρετούσαν την περιφέρεια αυτή· καταιβαίνοντας τον κατήφορο και κατόπιν αναιβαίνοντας στον επόμενο λόφο για να καταιβούμε πάλι στην επόμενη κατωφέρεια. Κάποτε μας έπιανε αιφνίδια βροχοθύελλα—ένα παραπέτασμα νερού που έπεφτε σαν χείμαρροι κάμνοντας αδύνατη την ορατότητα και μετακινώντας το μικρό λεωφορείο από το ένα μέρος του γλιστερού δρόμου στο άλλο—μόνο η πείρα του οδηγού προελάμβανε σοβαρά δυστυχήματα. Έξαφνα το λεωφορείο σταματούσε στη πλευρά ενός χαντακιού και η αλάνθαστη διαταγή ακούγονταν: Όλοι οι άνδρες να βγουν και να σπρώχνουν! Δεν σ’ ερωτούσαν αν ήσουν ντυμένος για την περίστασι. Αμέσως οι επιβάτες έβγαζαν τα παπούτσια τους, ανασκούμπωναν τα παντελόνια τους και έσπρωχναν με όλη τους την δύναμι, οι γυναίκες, τα παιδιά και τα πακέτα έμεναν μέσα στο λεωφορείο. Ναι, και ο υπηρέτης περιοχής έσπρωχνε. Όταν έφθανε στον προορισμό του δεν ήταν πολύ καθαρός, αλλά στο μέρος αυτό της χώρας η κόκκινη λάσπη δεν είναι ασυνήθης είναι μέρος της ζωής των έτσι ώστε δεν σκοτίζονται για τις κηλίδες της. Ήταν παρηγορητικό να σκέπτεται κανείς ότι κι εμείς οι ίδιοι είμεθα από την ίδια ύλη—χώμα.»

Η Επαρχία των Βορείων Μισιόνες είναι μια πολύπλοκος, παρθένος ζούγκλα, υπάρχουν όμως άνθρωποι εδώ, και πρέπει να τους επισκεφθούμε επίσης με το άγγελμα της Βασιλείας. Ο Αδ. Δελ Πίνο μας αφηγείται για την επίσκεψί του στη ζώνη αυτή και την εκκλησία την 25η Μαΐου: «Οι αδελφοί εδώ ζουν στην εξοχή, και ύστερ’ από λίγη απόστασι αρχίζει η ίδια η ζούγκλα—έδαφος μεταξύ δύο εχθρικών γραμμών. Οι φυγάδες από την πολιτική καταδίωξι και άλλοι οι οποίοι για δικούς των λόγους θέλουν ν’ απομακρυνθούν από την κοινωνία διαβαίνουν την Παραγουάη και Βραζιλία για να κρυφθούν εδώ. Είναι μόνο ζήτημα να μπουν μέσα στη ζούγκλα, να κόψουν μερικά δένδρα, να καθαρίσουν το μέρος και να κάμουν ένα αρχέγονο καταφύγιο. Ένας Παραγουανός με τη γυναίκα του και τρία παιδιά ήλθαν να ζήσουν εδώ, και με τη βοήθεια των αδελφών τώρα είχε γίνει ένας διαγγελεύς της Βασιλείας. Η επίσκεψίς μου στην περιφέρεια αυτή είχε ειδικόν σκοπόν: Έπρεπε να δώσω την ομιλία περί βαπτίσματος και κατόπιν να βαπτίσω τον νέον διαγγελέα. Η γνώσις της αληθείας σχετικά με τις βουλές του Θεού δεν ήταν εύκολο πράγμα για τον αδελφό αυτό. Ακριβώς με την πρώτη επίσκεψι που έκαμαν οι αδελφοί, αυτός έκαμε διευθετήσεις να παρακολουθή συναθροίσεις της εκκλησίας· κι αυτό παρά τη σκοτεινή ζούγκλα, τον τραχύ καιρό και τον κίνδυνο των θηρίων και φιδιών.

«Η περιοχή του νότου παρουσίαζε άλλες πείρες και ένα διάφορο πανόραμα. Όπως και στον Βορρά, οι αποστάσεις είναι μεγάλες και το ταξίδι κουραστικό. Πολλάκις το σιδηροδρομικό ταξίδι των εικοσιοκτώ ωρών από το Μπουένος Άυρες στο τέλος της γραμμής, Σαν Αντόνιο δελ Ουέστε, δεν είναι παρά η αρχή. Κατόπιν πρέπει να περιμένη κανείς για να μεταφερθή με μικρά λεωφορεία για το μακρύ ταξίδι κατά μήκος της αγόνου ερήμου, κατά μήκος της Παταγονίας. Αλλ’ ο ήχος του αγγέλματος της Βασιλείας ακούεται σ’ όλην την Παταγονίαν και οι ‛προβατοειδείς’ ακούουν την φωνήν του Καλού Ποιμένος· στην πόλι Κομοδόρο Ριβαδάβια όπου υπήρχαν πέντε μόνο διαγγελείς πριν από λίγα χρόνια, υπάρχουν τώρα δυο ισχυρές εκκλησίες με 150 διαγγελείς, και έχουν χτίσει μια ωραία, ευρύχωρο Αίθουσα Βασιλείας.»

Το έτος 1953, οι υπηρέται περιοχής στην Αργεντινή εκάλυψαν ένα ολικόν 33.261 χιλομέτρων ή κάπου 20.672 μιλίων. Η στοργική αυτή προσοχή και προσωπική θυσία εκ μέρους των υπηρετών περιοχής και των συζύγων των έχει πολύ εκτιμηθή από τους αδελφούς και πολύ συνείργησε στο να ενώση τις προσπάθειες που καταβάλλονται και να προωθήση την επέκτασι. Σχετικά με τους αδελφούς που ζουν μακριά από τις εκκλησίες και τους απομεμονωμένους ομίλους, η επίσκεψις του υπηρέτου περιοχής κάθε τέσσερες μήνες τους διεβεβαίωσε για το ενδιαφέρον της Εταιρίας γι’ αυτούς και για το έργον που έπρατταν κρατώντας τους διαγγελείς συγχρονισμένους στην αποτελεσματική κήρυξι των αγαθών νέων της Βασιλείας.

Οι ζηλωταί διαγγελείς και σκαπανείς συνέχισαν την διακήρυξι των αγαθών νέων εις τα απώτατα και απομεμακρυσμένα μέρη της χώρας. Ένας τέτοιος διαγγελεύς ήταν ο Ροσένδο Οχέδα, ο οποίος πρώτος άκουσε το άγγελμα της Βασιλείας το 1951 όταν ο Αδ. Αϊζενχάουερ επισκέφθηκε το σπίτι τους. Μας αφηγείται το έργον μαρτυρίας που έκαμνε στη δεκαετία του 1950: «Φαντασθήτε ότι είσθε μαζί μου σ’ ένα ταξίδι που έπρεπε να κάμω σε πολλές περιπτώσεις. Είμεθα στη Χενεράλ Σαν Μαρτίν, της Τσάκο, και είναι ανάγκη να πάμε με το ποδήλατο στο Χιλιόμετρο 213, στην επαρχία της Φορμόσας—μια απόστασις κάπου εξήντα χιλιομέτρων. Ετοιμασθήτε να κάμετε μερικά απ’ αυτά τα χιλιόμετρα πεζή, και να έχετε στο νου ότι κατά την διάρκεια του πλείστου μέρους του ταξιδιού δεν θα συναντήσωμε κανένα είδος οχήματος, ούτε ακόμη και τα ιππήλατα, λόγω του ότι μερικές ζώνες έχουν πλημμυρισθή στο επίπεδο των στύλων στη πλευρά του δρόμου. Αυτό οφείλεται στις συνεχείς βροχές και τη πλημμύρα του Ρίο Κολοράδου. Υπάρχουν μερικά μέρη όπου μπορείτε να συνεχίσετε βαδίζοντας μόνο με το νερό μέχρι της μασχάλης. Φθάνοντας στα μέρη αυτά, θα περάσωμε πρώτα με τα ποδήλατά μας πάνω από τα κεφάλια μας. Αφού τα τοποθετήσωμε σ’ ένα ξηρό μέρος, θα επιστρέψωμε να πάρωμε τα κιβώτια, της εντύπου ύλης και τα ενδύματά μας επειδή παίρνομε μαζί μας εφόδια για μια εβδομάδα. Είναι αλήθεια ότι κάτω από τις περιστάσεις αυτές το σώμα φθείρεται φυσικώς, και κάποτε δεν αισθάνεσαι ότι θέλεις να προχώρησης. Αλλά κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθή ότι βαθιά μέσα σου, μέσα στη διάνοιά σου και την καρδιά, υπάρχει ένα περίεργο αλλά θαυμάσιο αίσθημα ευτυχίας και μια αναζωογονητική χαρά. Και από που έρχεται το αίσθημα αυτό; Από τη γλοιώδη λάσπη που κολλά επάνω σου έτσι ώστε δύσκολα μπορείς να περπατήσης; Από τον καψαλίζοντα καύσωνα που σε 40 βαθμούς Κελσίου σε καίει απ’ επάνω; Ή, μήπως από την μεγαλειώδη σκηνή που σε περιβάλλει—τα πουλιά και τις πάπιες που περνούν κατά σμήνη, τα γιγάντια ασπιδόσπερμα και τις χαρουπιές που μας επιτηρούν από το μέρος του δρόμου; Είναι αλήθεια ότι όλα αυτά μας κάμνουν να σκεπτώμεθα και να εκτιμούμε το έργον των χειρών του Ιεχωβά, ως λέγει ο απόστολος Παύλος εις Ρωμαίους 1:20. Αλλά, πάνω απ’ όλα, εκτιμούμε τη δυναμική ενέργεια με την οποία ο Δημιουργός μας ωθεί και κινεί τους δούλους Του.