Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μήπως τα λόγια του αποστόλου Παύλου στην επιστολή 1 Κορινθίους 6:1-7 σημαίνουν ότι σε καμμιά περίστασι δεν πρέπει ένας Χριστιανός να φέρη σε δικαστήριον μια υπόθεσι στην οποία περιλαμβάνεται ένας ομόπιστός του;—Η.Π.Α.

Η θεόπνευστη νουθεσία του αποστόλου Παύλου είναι: «Τολμά τις από σας, όταν έχη διαφοράν προς τον άλλον, να κρίνηται ενώπιον των αδίκων, και ουχί ενώπιον των αγίων; Δεν εξεύρετε ότι οι άγιοι θέλουσι κρίνει τον κόσμον; Και εάν ο κόσμος κρίνηται από σας, ανάξιοι είσθε να κρίνητε ελάχιστα πράγματα; Δεν εξεύρετε ότι αγγέλους θέλομεν κρίνει; πόσω μάλλον βιωτικά; Βιωτικάς λοιπόν κρίσεις εάν έχητε, τους εξουθενημένους εν τη εκκλησία, τούτους καθίζετε κριτάς. Προς εντροπήν σας λέγω τούτο· ούτω δεν υπάρχει μεταξύ σας ουδέ εις σοφός, όστις θέλει δυνηθή να κρίνη ανά μέσον του αδελφού αυτού; Αλλά αδελφός κρίνεται με αδελφόν, και τούτο ενώπιον απίστων; Τώρα λοιπόν είναι διόλου ελάττωμα εις εσάς, ότι έχετε κρίσεις μεταξύ σας· διά τι μάλλον δεν αδικείσθε; διά τι μάλλον δεν αποστερείσθε;»—1 Κορ. 6:1-7.

Εδώ ο Παύλος έδειχνε στους Κορινθίους Χριστιανούς την ασυνέπεια του να φέρουν διαφωνίες μεταξύ Χριστιανών ενώπιον κοσμικών δικαστηρίων. Οι δικασταί θα ήσαν άνθρωποι οι οποίοι δεν θα διέπονταν από τις υψηλές αρχές του νόμου του Θεού και των οποίων οι συνειδήσεις δεν ήσαν εκπαιδευμένες με την μελέτη του Λόγου του. Επειδή πολλοί από τους δικαστάς εκείνης της εποχής ήσαν διεφθαρμένοι και εδέχοντο δωροδοκίες, οι Χριστιανοί δεν είχαν κανένα λόγο να πιστεύουν ότι η απόφασίς των θα ήταν δίκαιη. Ο Παύλος τους εχαρακτήρισε ως ‘αδίκους.’ Αν οι Χριστιανοί έφερναν τις διαφορές των ενώπιον αυτών των ανθρώπων, θα ‘εκάθιζαν ως κριτάς’ ανθρώπους τους οποίους η εκκλησία καταφρονούσε ως στερουμένους ακεραιότητος.

Επίσης, φέρνοντας τις υποθέσεις ενώπιον απίστων για εκδίκασι, θα έλεγαν πραγματικά ότι κανένας μέσα στην εκκλησία δεν είχε τη σοφία να κρίνη υποθέσεις ‘βιωτικές’ μεταξύ Χριστιανών. Αυτό ήταν εντελώς ασυνεπές με το γεγονός ότι οι κεχρισμένοι με το πνεύμα Χριστιανοί ως ουράνιοι συνάρχοντες του Κυρίου Ιησού Χριστού θα έκριναν όχι μόνον ανθρώπους, αλλά και αγγέλους ακόμη. Αλλά με το να σύρουν ομοπίστους των ενώπιον απίστων κριτών, θα έφερναν μεγάλη μομφή στο όνομα του Θεού. Αυτοί ως κοσμικοί θα ωδηγούντο να πιστεύουν ότι οι Χριστιανοί δεν διέφεραν από τους άλλους ανθρώπους αφού ήσαν ανίκανοι να διευθετήσουν διαφορές, κι έτσι τα συμφέροντα της αληθινής λατρείας θα εβλάπτοντο. Πολύ καλύτερο θα ήταν για τους κατ’ άτομα Χριστιανούς να ζημιωθούν προσωπικά μάλλον παρά να βλάψουν ολόκληρη την εκκλησία φέρνοντας τις διαφορές των στη δημοσία προσοχή.

Έχοντας υπ’ όψιν τα ανωτέρω, θα πήγαιναν σήμερα αφιερωμένοι Χριστιανοί ενώπιον κοσμικών δικαστηρίων αν αυτό θα έβλαπτε την πρόοδο της αληθινής λατρείας ή θα την κακοπαραστούσε στα όμματα των κοσμικών; Όχι. Φυσικά, όπως και όλοι οι άλλοι άνθρωποι, οι αληθινοί Χριστιανοί είναι ακόμη ατελείς. Κάνουν σφάλματα και εγείρονται προβλήματα εν σχέσει με επαγγελματικά ζητήματα και τα παρόμοια. Αλλά διαφορές αυτής της φύσεως πρέπει να εξομαλύνωνται μέσα στην εκκλησία, διότι ο Λόγος του Θεού παρέχει τις απαιτούμενες οδηγίες και υπάρχουν άνδρες μέσα στην εκκλησία που είναι καλά κατατοπισμένοι στην Αγία Γραφή.

Εν τούτοις, αν ένας Χριστιανός αρνήται να διορθώση ένα σοβαρό σφάλμα, όταν του έχη εξηγηθή από τους πρεσβυτέρους που υπηρετούν με δικαστική ιδιότητα στην εκκλησία, αυτός θα μπορούσε να αποβληθή. Αυτό είναι σύμφωνο με τα λόγια του Ιησού: «Αν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν· αλλ’ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης.» (Ματθ. 18:17) Έτσι, λόγου χάριν, ένας που καταχράσθηκε τον Χριστιανό αδελφό του ή παρέλειψε να προμηθεύση τα αναγκαία για τη συντήρησι της συζύγου και των τέκνων του θα βρεθή έξω από την εκκλησία αν δεν μετανοήση.—1 Τιμ. 5:8.

Ο αδικημένος θα μπορούσε κατόπιν ν’ αποφασίση αν πρέπει να γίνη νομική ενέργεια με την προσπάθεια να εξαναγκάση τον ένοχο, που τώρα είναι αποκομμένος, να επανορθώση τα πράγματα. Φυσικά, ο αδικημένος πρέπει να λάβη υπ’ όψιν αν θα άξιζε τον χρόνο και την δαπάνη καθώς και το αν η εκκλησία θα εδυσφημείτο με το να θέση δημοσία υπ’ όψιν τις πράξεις ενός άλλοτε μέλους της. Αν ο αδικημένος Χριστιανός ευσυνείδητα αισθάνεται ότι το όνομα του Θεού δεν θα ωνειδίζετο και εχρειάζετο οριστικά μια νομική ενέργεια, δεν θα ενεργούσε κατ’ ανάγκην αντίθετα με το πνεύμα της συμβουλής του Παύλου αν έπρεπε να φέρη στο δικαστήριο έναν ο οποίος δεν αποτελεί πλέον μέρος της Χριστιανικής εκκλησίας. Ο Ιεχωβά Θεός επέτρεψε στην κοσμική εξουσία να υπηρετή ως όργανόν του για να φέρωνται οι παραβάται του νόμου ενώπιον της δικαιοσύνης, και σ’ αυτή την περίπτωσι ο αδικημένος θα επωφελείτο από τη νομική βοήθεια, αφού θα έχη εξαντλήσει τα ενδοεκκλησιαστικά μέσα για την επανόρθωσι του αδικήματος.—Ρωμ. 13:3, 4.

Μπορεί να υπάρχουν και περιπτώσεις που οι Χριστιανοί αδελφοί ευσυνείδητα φρονούν ότι θα μπορούσαν να πάνε και σε δικαστήριο με ομοπίστους των. Αυτό θα μπορούσε να γίνη για να ληφθή αποζημίωσις από μια ασφαλιστική εταιρία. Σε μερικές χώρες ο νόμος μπορεί να καθορίζη ότι ωρισμένες υποθέσεις πρέπει να προσάγονται στο δικαστήριο, όπως λόγου χάριν διαθήκες που πρέπει να επικυρωθούν από δικαστήρια. Αλλ’ αυτό δεν δημιουργεί δυσμενή δημοσιότητα ούτε επιφέρει μομφή στην εκκλησία. Στον χειρισμό τέτοιων νομικών υποθέσεων που δεν θα επηρέαζαν δυσμενώς την εκκλησία, οι Χριστιανοί μπορούν να διέπωνται απ’ ό,τι αυτοί θεωρούν το καλύτερο κάτω από τις περιστάσεις.

Εν τούτοις, αν κάποιο μέλος της Χριστιανικής εκκλησίας, μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν την επίδρασι της ενεργείας του στο καλό όνομα της εκκλησίας, αγνοήση τη συμβουλή του Λόγου του Θεού σ’ αυτή την υπόθεσι, αυτός δεν θα ήταν «άμεμπτος» ως Χριστιανός. Δεν θα ήταν ένας ο οποίος ‘έχει καλήν μαρτυρίαν εκ των έξω’ από την εκκλησία. (Τίτον 1:6· 1 Τιμ. 3:7) Αυτός ασφαλώς δεν θ’ αποτελούσε ένα παράδειγμα για να το μιμηθούν οι άλλοι, κι’ έτσι αυτό θα επηρέαζε τα προνόμια που θα είχε τυχόν μέσα στην εκκλησία.

● Είναι κατάλληλο για μια Χριστιανή γυναίκα να τρυπά τους λωβούς των αυτιών της για να βάλη σκουλαρίκια;—Β.Κ., Καναδάς.

Οι Γραφές δεν παρέχουν πληροφορία που να καθιστά δυνατόν ν’ απαντήσωμε μ’ ένα κατηγορηματικό ναι ή όχι σ’ αυτό το ερώτημα. Το αν θα τρυπήση τους λωβούς των αυτιών της μια γυναίκα γι’ αυτόν τον σκοπό αποτελεί πραγματικά προσωπικό της ζήτημα.

Έχομε την αρχή που διατυπώνεται στο Λευϊτικόν 19:28, κατά την οποία απηγορεύετο να γίνωνται εγκοπές στη σάρκα ενός ατόμου για έναν νεκρό. Αυτό ήταν μια συνήθεια που ευρίσκετο μεταξύ εκείνων που διατηρούσαν ψευδείς θρησκευτικές πεποιθήσεις. Μερικοί μπορεί να νομίζουν ότι αυτή η απαγόρευσις θα μπορούσε να εφαρμοσθή κατ’ αρχήν σε άλλες μη αναγκαίες εγκοπές.

Πρέπει επίσης να εξετασθή το γεγονός ότι όταν ο Θεός αρχικά εσχημάτισε τα ανθρώπινα σώματα βρήκε το έργον του «καλόν λίαν.» Συνεπώς δεν θα έπρεπε κανείς να παραμορφώνη ή ν’ ασχημίζη σοβαρά το σώμα του.—Γεν. 1:27, 31.

Αφ’ ετέρου, η Γραφή αναφέρει ενώτια (καθώς και έρρινα) και δεν υπάρχει σήμερα τρόπος να γνωρίζωμε αν αυτή η χρήσις συμπεριελάμβανε και τρύπημα των αυτιών ή όχι.—Γέν. 24:22, 47· Έξοδ. 32:2· 35:22· Ιεζ. 16:12.

Μπορούμε να σημειώσωμε, επίσης, ότι η διαθήκη του Νόμου προέβλεπε και το τρύπημα του αυτιού ενός Εβραίου δούλου ο οποίος είχε εκπληρώσει την απαιτουμένη περίοδο δουλείας και ο οποίος ήθελε να παραμείνη δούλος ενός καλού κυρίου. (Έξοδ. 21:2-6) Ο κύριος ήταν εκείνος που τρυπούσε τους λωβούς των αυτιών του δούλου μ’ ένα τρυπητήρι σε ένδειξιν τούτου. Αυτό βέβαια δεν ήταν απλώς για στολισμό όπως είναι στην περίπτωσι του τρυπήματος των αυτιών για σκουλαρίκια. Αλλά το αποτέλεσμα στη σάρκα του ατόμου ήταν το ίδιο.

Έχοντας υπ’ όψιν αυτούς τους διαφόρους παράγοντας μαζί, είναι φανερό ότι δεν μπορεί να δοθή απάντησις. Κάθε Χριστιανή γυναίκα πρέπει να ενεργήση κατά την προσωπική της συνείδησι σ’ αυτό το ζήτημα. Μερικές γυναίκες, εφαρμόζοντας τις ανωτέρω αρχές, μπορεί να μη θέλουν να τρυπήσουν τα αυτιά των άλλες μπορεί να έχουν τη γνώμη ότι μπορούν κατά συνείδησιν να το κάμουν αυτό. Μια έγγαμος γυναίκα που θέλει να τρυπήση τα αυτιά της πρέπει ορθώς να συμβουλευθή πρώτα τη συζυγική κεφαλή της. Επίσης, μια ανήλικη κόρη πρέπει να φέρη το ζήτημα στους γονείς της και να τηρήση την απόφασί των, σύμφωνα με τη διάταξι του Ιεχωβά για την οικογένεια.—Κολ. 3:18, 20· Εφεσ. 5:22-6:4.

Ως Χριστιανοί, πρέπει να λαμβάνωμε υπ’ όψιν και τα αισθήματα των άλλων. Μπορούμε να ενθυμούμεθα τη συμβουλή των αποστόλων που τονίζουν ότι ο στολισμός με κοσμήματα δεν είναι τόσο σπουδαίος όσο είναι ο στολισμός «με αιδώ και σωφροσύνην» και με «έργα αγαθά.»—1 Πέτρ. 3:3· 1 Τιμ. 2:9, 10.