Ο Ιεχωβά Κάνει ένα Εξυψωμένο Όνομα για τον Εαυτό Του

«ΚΑΛΛΙΟΝ όνομα καλόν παρά πολύτιμον μύρον», λέγουν οι Γραφές. (Εκκλησ. 7:1) Ναι, ένα καλό όνομα αξίζει περισσότερο από το χρήμα. Για να είναι ένα πρόσωπο άξιο σεβασμού και εμπιστοσύνης, πρέπει να έχη καλό όνομα. Ως Κυρίαρχος του σύμπαντος, ο Ιεχωβά Θεός θέλει να γνωρίσουν οι άνθρωποι το ένδοξό του όνομα. Εκείνοι, που αποβλέπουν σ’ αυτό το όνομα με σεβασμό για ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει, φέρουν ευτυχία σ’ αυτόν και αιώνια οφέλη στον εαυτό τους.

Ο Αβραάμ ήταν ένας άνθρωπος, που αγαπούσε τον Ιεχωβά, εσέβετο το όνομά του και απέδιδε στη φιλία ενός τέτοιου ασυγκρίτου Θεού μεγαλύτερη αξία από τον χρυσόν και όλους τους πολυτίμους λίθους. Ο Ιεχωβά ανταπεκρίθη στον εξαίρετο σεβασμό του Αβραάμ για το όνομά του με το να μεταβιβάση την Εδεμική επαγγελία περί ενός σπέρματος γυναικός σε μια διαθήκη προς τον Αβραάμ, υποσχόμενος να τον κάμη μέγα έθνος. Επί πλέον, στους απογόνους του Αβραάμ υπεσχέθη την γην «από του ποταμού της Αιγύπτου έως του ποταμού του μεγάλου, του ποταμού Ευφράτου.»​—Γέν. 3:15· 12:7· 13:14-17· 15:18-21.

Αυτό ήρχετο σε σύγκρουσι με τις φιλοδοξίες ωρισμένης ομάδος ανθρώπων, που εκείνον τον καιρό ησχολούντο πολύ επιτυχώς στο να κάμουν όνομα για τον εαυτό τους. Δεν υπονοούμε τους άρχοντας της Βαβυλώνος, διότι η πόλις αυτή απέτυχε να γίνη η Πρώτη Παγκόσμιος Δύναμις. Οι άνθρωποι για τους οποίους πρόκειται ήσαν οι άρχοντες της Αιγύπτου, που ανοικοδομούσαν μια αυτοκρατορία, η οποία εξετείνετο από ένα σημείο κείμενο 950 μίλια νοτίως του δέλτα του Νείλου με κατεύθυνσι προς βορράν​—κατ’ ευθείαν μέσω της Παλαιστίνης—​ως τον Ευφράτη Ποταμό.

Κάτω από τη διεύθυνσι του Σατανά του Διαβόλου η αυτοκρατορική Αίγυπτος έγινε η Πρώτη Παγκόσμιος Δύναμις της Βιβλικής ιστορίας. Όπως είχε διαμορφωθή η κατάστασις, κάποια σύγκρουσις ήταν αναπόφευκτη. Θα ήρχετο οπωσδήποτε καιρός για τον Ιεχωβά να επίδειξη τη δύναμί του επί της Αιγύπτου και να δείξη την κυριαρχία του σε όλη τη γη. Ο Ιεχωβά το προέβλεψε αυτό, όταν είπε στον Αβραάμ ότι οι απόγονοί του θα υπεδουλώνοντο, αλλ’ ότι στην τετάρτη γενεάa ο Ιεχωβά θα τους απελευθέρωνε και θα εκτελούσε κρίσεις επί του έθνους των καταδυναστών. Ουδεμία δύναμις, που θα ανθίστατο εναντίον του ονόματος του Ιεχωβά και θα επιζητούσε να κάμη όνομα για τον εαυτό της, θα μπορούσε με πιθανότητα επιτυχίας να σταθή ενώπιόν του.​—Γέν. 15:13-16.

Ο ΙΣΡΑΗΛ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΔΥΝΑΜΙ

Ο Αβραάμ κάποτε παρέμεινε στην Αίγυπτο για λίγο χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια πείνης, και ο Θεός ευρέθη στην ανάγκη να επιπλήξη τον Φαραώ των ημερών εκείνων προς χάριν του Αβραάμ. (Γέν. 12:10-20) Επέπεσε πάλι πείνα που έφερε τον οίκο του Ιακώβ στην Αίγυπτο. Κατά θείαν πρόνοιαν, είκοσι έτη πριν από την πείνα αυτή, ο Ιωσήφ, ο υιός του Ιακώβ, είχε απαχθή και πωληθή ως δούλος στην Αίγυπτο. Ο Ιωσήφ υπέστη πολλές σκληρές δοκιμασίες νομιμοφροσύνης προς το όνομα του Θεού του Ιεχωβά, με το να υποδουλωθή, να φυλακισθή και φαινομενικά να γίνη ένας λησμονημένος άνθρωπος. Αλλά λόγω της νομιμοφροσύνης του, κι επειδή μιλούσε την αλήθεια εν ονόματι του Θεού, έγινε ο Θεός φίλος του. Αυτός απέστειλε στον Φαραώ ένα όνειρο που κανένας δεν μπορούσε να εξηγήση. Τελικά ενεθυμήθησαν τον Ιωσήφ και τον εκάλεσαν ενώπιον του Φαραώ, και με το πνεύμα του Ιεχωβά εξήγησε το όνειρο, το οποίον προέβλεπε επτά έτη αφθονίας, που θα τα ακολουθούσαν επτά χρόνια πείνας. Ο ευχαριστημένος Φαραώ τον έκαμε πρωθυπουργό. Έπειτα, όπως ακριβώς είχε προλεχθή, τα επτά έτη της ασυνήθους αφθονίας άρχισαν και ο Ιωσήφ είχε θέσει κατά μέρος σε αποθήκες τεράστιες προμήθειες τροφίμων. Όταν επήλθε η ανομβρία, ο Ιωσήφ ήταν σε θέσι να πωλή στον λαό τρόφιμα από τις αποθήκες.​—Γένεσις, κεφάλαια 37, 39-41.

Ο Ιακώβ, επάνω εκεί στη Χαναάν, υπέστη τον αντίκτυπο της πείνας κι εξηναγκάσθη ν’ αποστείλη τους γυιούς του κάτω στην Αίγυπτο για ν’ αγοράσουν τρόφιμα. Ο Ιωσήφ ανεγνώρισε τους δέκα αδελφούς του, αλλ’ εκείνοι δεν τον ανεγνώρισαν. Αφού απέδειξαν την αδελφική τους αγάπη κατόπιν αυστηρών δοκιμών, τους απεκαλύφθη. Τα πράγματα εξειλίχθησαν έτσι, ώστε το 1728 π.Χ. ο Ιακώβ ή Ισραήλ και όλοι οι ζώντες απόγονοί του, αριθμούμενοι σε εβδομήντα τον καιρό εκείνο, μετώκησαν στην Αίγυπτο, στην περιοχή που ωνομάζετο Γεσέν.​—Γέν. 42:1-45:28· 46:8-47:6.

Στην Αίγυπτο, η υπόσχεσις του Ιεχωβά προς τον Αβραάμ να κάμη το σπέρμα του όπως τα άστρα του ουρανού και η άμμος παρά το χείλος της θαλάσσης, άρχισε να εκπληρώνεται, διότι οι δώδεκα φυλές επληθύνοντο κατά τρόπον πρωτοφανή. Στο μεταξύ η δυναστεία των Υκσώς ή ποιμένων-βασιλέων, που κυβερνούσαν στις ημέρες του Ιωσήφ, απεμακρύνθη και αντικατεστάθη από μια νέα σειρά κυβερνητών. Οι νέοι αυτοί κυβερνήται δεν εγνώριζαν ούτε ενεθυμούντο το όνομα του Ιωσήφ και δεν έτρεφαν αίσθημα ευγνωμοσύνης προς τους Ισραηλίτας ή προς τον Θεό τους Ιεχωβά. Υπεδούλωσαν τους Ισραηλίτας, φθάνοντας ακόμη και στο σημείο να εφαρμόζουν γενοκτονία, δίδοντας διαταγή να πνίγωνται στον Νείλο όλα τα άρρενα βρέφη των Εβραίων κατά τη γέννησί τους.​—Έξοδ. 1:7, 22.

Στο σημείο αυτό οι Αιγύπτιοι αυθένται πιθανόν να ρώτησαν τους Εβραίους: «Πού είναι ο Ιεχωβά και η υπόσχεσίς του;» Αλλ’ υπήρχαν μεταξύ των Ισραηλιτών εκείνοι που διακρατούσαν ισχυρή πίστι στο όνομα του Θεού, άξιοι δε μνείας είναι ο Αμράμ και η σύζυγός του Ιωχαβέδ, οι γονείς του Μωυσέως. Ηρνήθησαν να υπακούσουν στις διαταγές του Φαραώ να εξολοθρεύσουν το παιδίον. Ο Μωυσής, κατά θείαν διευθέτησιν, ανετράφη από την μητέρα του εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά, κατόπιν δε υιοθετήθη από την θυγατέρα του Φαραώ. Στο τεσσαρακοστό έτος της ζωής του εφόνευσε έναν Αιγύπτιο, που κακομετεχειρίζετο έναν Εβραίο και αναγκάσθηκε να φύγη στη γη Μαδιάμ, όπου ενυμφεύθη και έγινε ποιμήν. Ο Θεός δεν ήταν ακόμη έτοιμος να κάμη το όνομά Του μέγα στην Αίγυπτο. Πέρασαν σαράντα χρόνια.​—Έξοδ. 2:1-21.

ΑΠΟΣΤΕΛΛΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Ο Ιεχωβά δεν είχε λησμονήσει την υπόσχεσί του προς τον Αβραάμ. Μια ημέρα, στους πρόποδας του Όρους Χωρήβ, ο άγγελος του Ιεχωβά μίλησε προς τον ποιμένα Μωυσή από μια βάτο, που εφλέγετο αλλά δεν κατεκαίετο από τις φλόγες. Εδώ ο Ιεχωβά απεκάλυψε ότι ο καιρός είχε έλθει ν’ απελευθερώση τον Ισραήλ και ότι τώρα θα έκανε μ’ έναν έξοχο τρόπο όνομα για τον εαυτό του. Ως πειστήρια, για να μπορέσουν οι Ισραηλίται να γνωρίσουν ότι ο Θεός είχε αναθέσει μια αποστολή στον Μωυσή, απεκαλύφθη υπό του Θεού στον Μωυσή ότι επρόκειτο να ομιλή εν ονόματι του Ιεχωβά· έπειτα τον ενεδυνάμωσε ώστε να είναι ο πρώτος άνθρωπος που εκτελούσε θαύματα με τη δύναμι αυτού του ονόματος. Οι προπάτορες τον είχαν γνωρίσει ως Θεόν Παντοκράτορα, αλλ’ αυτός δεν είχε κάμει τον εαυτό του γνωστό σ’ αυτούς με το όνομά του Ιεχωβά.​—Έξοδ. 3:1-17· 4:1-9· 6:3.

Μήπως οι πιστοί άνδρες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ δεν είχαν γνωρίσει το όνομα του Θεού Ιεχωβά; Μάλιστα, κι εγνώριζαν, επίσης, ότι αυτό εσχετίζετο με τον σκοπό του έναντι του λαού του. Ο Αβραάμ, ωστόσο, τον είχε γνωρίσει ως Θεόν Παντοκράτορα μ’ ένα πάρα πολύ οικείον κι επιβλητικόν τρόπο. Ο Θεός είχε εμφανισθή σ’ αυτόν, όταν αυτός και η σύζυγός του Σάρρα είχαν προχωρήσει πέραν της ηλικίας της αποκτήσεως τέκνων και τους είχε υποσχεθή έναν γυιό. Για να ενισχύση την πίστι τους σ’ αυτή την υπόσχεσι, ο Θεός είπε: «Εγώ είμαι Θεός ο Παντοκράτωρ.» Ο Αβραάμ, εντός του έτους, είδε ότι αυτή η υπόσχεσις είχε εκπλήρωσι και συνεπώς εγνώριζε από προσωπική πείρα ότι αυτός ήταν ο Θεός ο Παντοκράτωρ. Αλλ’ ούτε ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ έζησαν να ιδούν τον δεδηλωμένο σκοπό του Ιεχωβά να φέρεται εις πέρας με το να κάνη το σπέρμα των πολυάριθμο, όπως τα άστρα του ουρανού, και ένα μεγάλο έθνος. Τώρα είχε έλθει ο καιρός για τον Θεό να συγκεντρώση ειδικώς το ενδιαφέρον επί του ονόματός του Ιεχωβά. Ο Μωυσής και οι αδελφοί του Ισραηλίται θα έβλεπαν και θα ελάμβαναν πείραν της σπουδαιότητος του ονόματος του Ιεχωβά σε μια λαμπρότητα με την οποία δεν είχε λάμψει ποτέ προηγουμένως.​—Γέν. 17:1, 21· 21:1-7.

Η ΠΡΩΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΔΥΝΑΜΙΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

Ο Μωυσής και ο μεγαλύτερος αδελφός του Ααρών επέστρεψαν στην Αίγυπτο. Κατά την εμφάνισί τους ενώπιον του βασιλέως αυτής της Πρώτης Παγκοσμίου Δυνάμεως αντιμετώπισαν την προκλητική απάντησι: «Τις είναι ο Ιεχωβά, εις του οποίου την φωνήν θέλω υπακούσει, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ; δεν γνωρίζω ουδόλως τον Ιεχωβά.» (Έξοδ. 5:1, 2, ΜΝΚ) Ο Θεός κατόπιν αυτού ανεκοίνωσε προς τον Φαραώ: «Δια τούτο βεβαίως σε διετήρησα, δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και να κηρυχθή το όνομά μου εν πάση τη γη.» (Έξοδ. 9:16) Έτσι, έδωσε στον Φαραώ μια εξήγησι του γιατί τον διατηρούσε ζωντανό αντί να τον καταστρέψη αυτοστιγμεί. Μέσω των δέκα πληγών έδειξε την υπεροχή του έναντι των διαφόρων θεών της Αιγύπτου. Μετά την ενάτη πληγή ο Φαραώ είπε με σκληροκαρδία στον Μωυσή να εξέλθη. Προτού να απέλθη, ο Μωυσής απήντησε ότι μία μόνον επί πλέον πληγή​—η δεκάτη—​θα εξηνάγκαζε τον Φαραώ ν’ αφήση τους Ισραηλίτας να απέλθουν.​—Έξοδ. 10:27-29· 11:4-8.

Τώρα απητείτο κάποια προετοιμασία εκ μέρους του Ισραήλ που θα έδειχνε πίστι στο όνομα του Ιεχωβά και στον λόγο του. Υπήρχε κίνδυνος για τα πρωτότοκά τους, τόσο των ανθρώπων όσο και των κτηνών. Ο Ιεχωβά κατηύθυνε τον Μωυσή να συγκεντρώση τους πρεσβυτέρους, τους αρχηγούς των οικογενειών, για να τους πη τι έπρεπε να κάνουν για την προστασία των πρωτοτόκων των. Ο επί κεφαλής του οίκου ήταν εκείνος που έπρεπε ν’ αναλάβη δράσι· ειδεμή, δεν ήταν δυνατόν να κάνη τίποτε άλλο ο πρωτότοκος παρά να υποστή τις συνέπειες της αποτυχίας της κεφαλής του οίκου. Ο οίκος θα υφίστατο μια τρομερή απώλεια. Επιπρόσθετα, αν αυτοί οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ δεν υπήκουαν στις οδηγίες και έχαναν τον πρωτότοκό τους, τότε ο Φαραώ δεν θα έβλεπε καμμιά διαφορά μεταξύ των Ισραηλιτών και των Αιγυπτίων, οι δε Ισραηλίται δεν θα μπορούσαν να βαδίσουν έξω από τη χώρα ως ελεύθερος λαός την επομένη μέρα κάτω από την επείγουσα παρότρυνσι του Φαραώ.

Ο Ιεχωβά εθέσπισε ώστε ο μήνας Νισάν να υπολογίζεται τώρα ως πρώτος μήνας του έτους. Τη δεκάτη ημέρα του μηνός έπρεπε να εκλέξουν ένα άμωμο αρσενικό πρόβατο ή ερίφιο. Τη δεκάτη τετάρτη ημέρα, που άρχιζε κατά τη δύσι του ηλίου, ο επί κεφαλής της οικογενείας έπρεπε να σφάξη το πρόβατο και να ραντίση το αίμα του επάνω στους παραστάτας και στο ανώφλιο της κυρίας θύρας, όπου θα ήταν δυνατόν να διακρίνεται καθαρά. Έπειτα ολόκληρη η οικογένεια έπρεπε να έλθη μέσα στο σπίτι και να παραμείνη σ’ αυτό όλη τη νύχτα. Χωρίς να θραύσουν κανένα από τα οστά του προβάτου έπρεπε να το ψήσουν, και κατόπιν να το φάγουν μαζί με άζυμο άρτο και πικρά χόρτα.​—Έξοδ. 12:1-13.

Έπρεπε να είναι ενδεδυμένοι και εξηρτισμένοι, τρώγοντας το πασχάλιο φαγητό ιστάμενοι, έτοιμοι ν’ αναχωρήσουν για την πορεία τους προς την ελευθερία. Ο άγγελος του Ιεχωβά θα περνούσε υπεράνω των σπιτιών, που επεδείκνυαν το αίμα όταν αυτός θα προχωρούσε για να φονεύση όλα τα πρωτότοκα ανθρώπων και ζώων. Αν κανείς, πρωτότοκος ή όχι, εξήρχετο από το σπίτι, μη ευρισκόμενος υπό την προστασίαν του αίματος, και αυτός, επίσης, θα υφίστατο θάνατο. «Κατά δε το μεσονύκτιον, ο Ιεχωβά επάταξε παν πρωτότοκον εν τη γη της Αιγύπτου· από του πρωτοτόκου του Φαραώ όστις κάθηται επί του θρόνου αυτού, έως του πρωτοτόκου του αιχμαλώτου, του εν τω δεσμωτηρίω· και πάντα τα πρωτότοκα των κτηνών.» (Έξοδ. 12:29, ΜΝΚ) Τι κραυγή από τα Αιγυπτιακά σπίτια που επατάχθησαν από την πληγή συνετάραξε τη σιγή του μεσονυκτίου εκείνης της νύχτας της 14ης του Νισάν! Αλλά συνέβη ακριβώς όπως ο αξιόπιστος λόγος του Ιεχωβά μέσω του Μωυσέως είχε προειδοποιήσει τον Φαραώ: «Υιός μου είναι, πρωτότοκός μου, ο Ισραήλ [ολόκληρο το έθνος]· και προς σε λέγω, Έξαπόστειλον τον υιόν μου [ολόκληρο το έθνος], δια να με λατρεύση· και εάν δεν θέλης να εξαποστείλης αυτόν, ιδού, εγώ θέλω θανατώσει τον υιόν σου, τον πρωτότοκόν σου.»​—Έξοδ. 4:22, 23.

Από μιας απόψεως οι πρωτότοκοι υιοί του Ισραήλ αντεπροσώπευαν ολόκληρο το έθνος, διότι οι πρωτότοκοι υιοί ήσαν εκείνοι που προωθούντο να γίνουν οι αρχηγοί των οικογενειών. Ο πρωτότοκος υιός ελάμβανε δύο μερίδες από την κληρονομία της οικογενείας. Επομένως, τα ιδιαιτέρας σημασίας άτομα, αμέσως υποκείμενα σε θανατική εκτέλεσι κατά τη διάρκεια της δεκάτης πληγής, αντεπροσώπευαν τον Ισραήλ ως σύνολον, το «πρωτότοκον» έθνος του Θεού.​—Δευτ. 21:17.

ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΜΙΚΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ ΜΑΛΑΚΩΝΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Ο Φαραώ με τρόμο παρώτρυνε τους Ισραηλίτας να εξέλθουν από την Αίγυπτο. Το Έξοδος 12:40, 41(ΜΝΚ) αναφέρει: «Ο καιρός δε της παροικίας των υιών Ισραήλ, την οποίαν παρώκησαν εν Αιγύπτω, ήτο τετρακόσια και τριάκοντα έτη. Και μετά τα τετρακόσια και τριάκοντα έτη, την αυτήν εκείνην ημέραν, εξήλθον πάντα τα τάγματα του Ιεχωβά εκ γης Αιγύπτου.» Τούτο έλαβε χώραν στις 14 Νισάν του 1513 π.Χ., ακριβώς 430 έτη αφότου ο Αβραάμ είχε διασχίσει τον Ευφράτη Ποταμό και εισήλθε στη Χαναάν, από τα οποία έτη τα 215 διέρρευσαν στην ίδια την Αίγυπτο. Με τούτο συμφωνούν η Σαμαρειτική Πεντάτευχος και η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα.

Ο Ιεχωβά είχε λαμπρύνει το όνομά του ψηλότερα από όλους τους άλλους θεούς. Αλλ’ έπρεπε, επίσης, να καταγάγη ένα πλήρη θρίαμβο πάνω σ’ εκείνη τη μεγάλη Πρώτη Παγκόσμιο Δύναμι. Με ελιγμούς έδωσε αυτή την έκβασι στα πράγματα. «Και εσηκώθησαν από Ραμεσσή τον πρώτον μήνα, τη δεκάτη πέμπτη ημέρα του πρώτου μηνός· τη επαύριον του πάσχα εξήλθον οι υιοί Ισραήλ εν χειρί υψηλή ενώπιον πάντων των Αιγυπτίων· ενώ οι Αιγύπτιοι έθαπτον εκείνους, τους οποίους ο Ιεχωβά επάταξε μεταξύ αυτών, παν πρωτότοκον· και εις τους θεούς αυτών έκαμεν ο Ιεχωβά εκδίκησιν.» (Αριθμ. 33:3, 4, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά έκαμε για τον εαυτό του ένα τόσο περίφημο όνομα μέσω των πληγών, ώστε σε πολλά άτομα προεκλήθη ευνοϊκή εντύπωσις και οι καρδιές των εμαλάκωσαν έναντι αυτού του ονόματος και απεστράφησαν τους ψευδείς, θεούς των. «Μετ’ αυτών συνανέβη και μέγα πλήθος σύμμικτον ανθρώπων, και ποίμνια και αγέλαι, κτήνη πολλά σφόδρα.» Όλοι έπρεπε να εξαρτώνται από τον Ιεχωβά για να λάβη φροντίδα γι’ αυτούς.​—Έξοδ. 12:38.

Μια στήλη νεφέλης ενεφανίσθη θαυματουργικά επί κεφαλής της ωργανωμένης εκκλησίας. Δεν τους ωδήγησε στην Παλαιστίνη, αλλά στην Αιγυπτιακή ακτή της Ερυθράς Θαλάσσης. Ο Φαραώ το επληροφορήθη. Ενόμισε ότι επαγιδεύθησαν. Με σπουδή συνεκάλεσε τις άμαξές του και τις στρατιωτικές δυνάμεις του και εξώρμησε προς καταδίωξιν. Αλλά τι οδόφραγμα αντιμετώπισε! Με αγγελική ενέργεια η στήλη της νεφέλης μετεκινήθη από το έμπροσθεν μέρος των Ισραηλιτών στα νώτα τους, κατά μέτωπον των Αιγυπτίων, και τους εκράτησε μακράν των Ισραηλιτών καθ’ όλην την νύκτα.​—Έξοδ. 14:5-20.

Το πρωί, οι Αιγύπτιοι δύσκολα μπορούσαν να πιστεύσουν στα ίδια των τα μάτια. Η Ερυθρά Θάλασσα είχε διανοιχθή! κι εκεί, κάτω στο βάθος ενός μακρού διαδρόμου κατά μήκος ακριβώς του ξηρού πυθμένος της θαλάσσης, η οπισθοφυλακή των Ισραηλιτών διεκρίνετο σε μακρινή απόστασι. «Τα ύδατα ήσαν εις αυτούς τοίχος εκ δεξιών αυτών, και εξ αριστερών αυτών.» (Έξοδ. 14:29) Α, τα νώτα τους, όμως, εφαίνοντο να είναι εκτεθειμένα! «Κατεδίωξαν δε οι Αιγύπτιοι, και εισήλθον κατόπιν αυτών, πάντες οι ίπποι του Φαραώ, αι άμαξαι αυτού, και οι ιππείς αυτού, εν τω μέσω της θαλάσσης. Και εν τη φυλακή τη πρωινή, επέβλεψεν ο Ιεχωβά εκ του στύλου του πυρός και της νεφέλης επί το στράτευμα των Αιγυπτίων, και συνετάραξε το στράτευμα των Αιγυπτίων και εξέβαλε τους τροχούς των αμαξών αυτών, ώστε εσύροντο δυσκόλως· και είπον οι Αιγύπτιοι, Ας φύγωμεν απέμπροσθεν του Ισραήλ, διότι ο Ιεχωβά πολεμεί τους Αιγυπτίους υπέρ αυτών.»​—Έξοδ. 14:21-25, ΜΝΚ.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΑΙΝΕΙΤΑΙ ΜΕ ΑΣΜΑ

Αλλ’ ήταν πάρα πολύ αργά. Είχαν διαπράξει το σοβαρό λάθος να προκαλέσουν το όνομα του Ιεχωβά! Ο Θεός διέταξε τον Μωυσή να εκτείνη την χείρα του υπεράνω της θαλάσσης. Τα ύδατα ώρμησαν μαζί και οι Ισραηλίται, ασφαλείς στην ανατολική ακτή, είδαν τους Αιγυπτίους διώκτας των να κατασυντρίβωνται και τον καθένα να πνίγεται. Ο Ιεχωβά είχε δείξει την κραταιά κυριαρχική του δύναμι επάνω σ’ αυτή την παγκόσμιο δύναμι. Κατόπιν ο Μωυσής ωδήγησε τους Ισραηλίτας σ’ ένα ευχαριστήριο άσμα αίνου προς τον Ιεχωβά, αποδίδοντας σ’ αυτόν τιμή για τη νίκη, προς έπαινον του ονόματός του. Εξύμνησε τον Ιεχωβά ως ‘βασιλέα εις τους αιώνας των αιώνων’.​—Έξοδ. 14:26-31· 15:1-19· Ψαλμ. 136:15.

Ο Ιεχωβά είχε δείξει μεγάλο σεβασμό για τ’ όνομά του και για κείνο που συνεδέετο με τ’ όνομά του. Τώρα οι Ισραηλίται εγνώρισαν τον Ιεχωβά με τρόπο διαφορετικό απ’ ό,τι τον εγνώριζαν προηγουμένως. Είδαν επί τέλους την εκπλήρωσι της υποσχέσεώς του προς τον Αβραάμ να τους ελευθερώση με ‘υψηλόν βραχίονα’ και να κρίνη εκείνο το καταδυναστευτικό έθνος. Αυτό εξύψωσε το όνομά του σε νέα ύψη. Αλλ’ υπήρχε κάτι περισσότερο ακόμη, που θα έκανε ο Ιεχωβά, σ’ επόμενα δε τεύχη του περιοδικού αυτού θα δούμε πώς προχώρησε στο να τους εγκαταστήση ως ένα μεγάλο και ισχυρό έθνος που διετηρήθη επί αιώνες και εχρησίμευσε ως ένα σκαλοπάτι προς την τελική και μεγαλειωδώς ολοκληρωτική εκπλήρωσι της με διαθήκη υποσχέσεως προς τον αγαπητό του φίλο Αβραάμ, με την οποία θα φέρη μια ένδοξη λαμπρότητα στο όνομά του, η οποία θα κάμη την κραταιά απελευθέρωσι από την Αίγυπτο να φαίνεται συγκρινόμενη μικρή.

[Υποσημειώσεις]