Με Ανθρώπινο Τρόπο Ή με τον Θείο Τρόπο—Ποίον;

1. Σε ποιο επίπεδο θέτει την ανθρωπίνη ζωή η παράβασις του ιερού νόμου του Θεού με τον ισχυρισμό της διασώσεως ζωής;

ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να συγχωρηθή ή να δικαιολογηθή για την παράβασι του ιερού νόμου του Θεού με τον ισχυρισμό ότι σώζει ανθρωπίνη ζωή ή την παρατείνει. Με την εξαίρεσι μερικών ευσυνείδητων ατομικών μελών οι ιατρικοί σύλλογοι θεωρούν τον νόμο του Θεού ως μύθο της Βίβλου ή ως να μη ισχύη πια. Θέτουν τη ζωή των ατελών, καταδικασμένων ανθρώπων που θνήσκουν, πιο πάνω από τον νόμο του Θεού και τον παραβαίνουν με τον ισχυρισμό ότι προσπαθούν να σώσουν μια ανθρωπίνη ζωή, όχι για την αιωνιότητα, αλλά για μια βραχεία, αβεβαία περίοδο του σημερινού χρονικού ορίου ζωής. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια επιδημία μεταγγίσεων αίματος που ισχυρίζονται ότι σώζουν ζωή.

2. Πώς μερικοί ιατροί παρέβησαν προσφάτως τα βασικά δικαιώματα του ελευθέρου ανθρωπίνου πλάσματος, και πώς προσπαθούν να προστατευθούν όταν ενεργούν έτσι;

² Πεπεισμένοι στη δική τους διάνοια ότι έχουν υποχρέωσι να σώζουν ανθρώπινες ζωές μ’ αυτόν τον τρόπο, προχωρούν ακόμη περισσότερο ως το σημείο να επιβάλλουν μεταγγίσεις σε αφιερωμένους Χριστιανούς, οι οποίοι ευσυνειδήτως αντιτίθενται στην παράβασι του νόμου του Θεού, για να προσπαθήσουν να διαφυλάξουν την ζωή των. Προσπαθούν να προσδώσουν μια εμφάνισι νομιμότητος σ’ αυτή την ενέργειά των, μολονότι αυτή αποστερεί τον ασθενή όχι μόνο από το θεόδοτο δικαίωμά του αλλά και από τα εθνικά του συνταγματικά δικαιώματα σύμφωνα με μια ανεγνωρισμένη σε μερικές χώρες Διακήρυξι Δικαιωμάτων. Οι ιατροί, για να προστατευθούν από αυτήν, καταφεύγουν σε δικαστάς και νομοθετικά σώματα της χώρας για να τους επιτραπή να παρακάμψουν τη θρησκευτική ελευθερία με το δικαίωμά της να λατρεύη τον ζώντα και αληθινό Θεό Ιεχωβά σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις της συνειδήσεως. Σ’ αυτή την περίπτωσι, σύμφωνα με αυτές τις ιατρικές απόψεις, η θρησκεία είναι μια απειλή για την ζωή και πρέπει να τεθή κατά μέρος για να θεσπισθή μια αθεϊστική παράβασις του νόμου του Θεού σχετικά με την ιερότητα του αίματος.

3. (α) Ενεργώντας μ’ αυτό τον τρόπο, ποια σκέψι κάνουν οι ιατροί; (β) Σύμφωνα με την απόφασι του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Η.Π. σχετικά με την απονομή χάριτος για ζωή, τι δεν έχουν δικαίωμα να κάμουν οι ιατροί σ’ ένα άτομο που προβάλλει λόγους συνειδήσεως;

³ Να σωθή ζωή με τρόπο αντίθετο προς τη θρησκευτική επιθυμία του ασθενούς και να εμποδισθή αυτός από το να εκλέξη να πεθάνη! είναι η ιατρική σκέψις. Αλλά ακόμη και το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής εξέδωσε την απόφασι ότι ένα άτομο με ελευθέρα ηθική βούλησι έχει δικαίωμα να εκλέξη να πεθάνη μάλλον παρά να επωφεληθή από ωρισμένες προμήθειες του νόμου για να διασώση ή να διαφυλάξη τη ζωή του, με ποια βάσι; Αν το άτομο δεν μπορή να δεχθή τις διατάξεις ή τους όρους υπό τους οποίους η ζωή του θα διασωθή ή θα διαφυλαχθή.a Έτσι, λοιπόν, αν το ανώτατο δικαστήριο της χώρας δεν έχη δικαίωμα να επιβάλη ζωή σ’ ένα άτομο υπό όρους απαραδέκτους από αυτό, το ιατρικό επάγγελμα δεν έχει κανένα δικαίωμα, νομικό ή ηθικό, να επιβάλη τις αντιγραφικές του μεθόδους για τη διάσωσι ζωής σ’ ένα ασθενή, αν αυτός θα προτιμούσε μάλλον να πεθάνη παρά να παραβιάση την συνείδησί του με το να παραβή τον άγιο νόμο του Θεού.

4. Πώς οι ιατροί ισχυρίζονται ότι η μετάγγισις δεν παραβαίνει το νόμο του Θεού για το αίμα ως τροφή, αλλά πώς έχει πραγματικά το ζήτημα;

⁴ Εν τούτοις, ως μια περαιτέρω δικαιολογία της πορείας των, τι ισχυρίζονται οι ιατροί; Τούτο, ότι η μετάγγισις δεν είναι βρώσις αίματος από τον ασθενή κι επομένως δεν αποτελεί παραβίασι του νόμου του Θεού. Αλλά στην πραγματικότητα αυτός είναι ένας μη επιστημονικός συλλογισμός. Ακριβώς για τον λόγο που το μεταγγιζόμενο υλικό δεν λαμβάνεται απ’ ευθείας στο στόμα για να περάση από την κανονική πεπτική επεξεργασία του σώματος, η μέθοδος της μεταγγίσεως γίνεται ο πιο ταχύς και πιο άμεσος τρόπος διατροφής του σώματος με αυτό που απαγορεύεται από το νόμο του Θεού, ο οποίος εδηλώθη στον Νώε κι επεβεβαιώθη από το Χριστιανικό Συμβούλιο της Ιερουσαλήμ.

5. Ποιο είναι το ιατρικό επιχείρημα σχετικά με το μεταγγιζόμενο αίμα ότι δήθεν αυτό δεν είναι τροφή, αλλ’ απλώς μεταφορικό μέσον, αλλά πώς έχει αυτό στην πραγματικότητα;

⁵ Ως περαιτέρω επιχείρημα για μετάγγισι, προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι εκείνο που μεταγγίζεται είναι απλώς ένας φορεύς για να μεταβιβάζη τροφή απ’ ευθείας στο ανθρώπινο σώμα, και ότι το σώμα δεν τρέφεται με τον φορέα τον ίδιο. Θέτομε επομένως το ερώτημα: Όταν αυτό το μεταγγιζόμενο αίμα που χρησιμοποιείται ως φορεύς αποβάλη το οξυγόνο του και τα θρεπτικά του στοιχεία στους ιστούς του σώματος του ασθενούς, μήπως αυτό το αίμα, που εχρησιμοποιήθη ως φορεύς εξάγεται από το σώμα του ασθενούς και μεταγγίζεται πάλι στο σώμα του αιμοδότου; Αυτό θα δημιουργούσε μεγάλη αμηχανία και θα ήταν αδύνατο, ειδικά εκεί όπου ο αιμοδότης ή οι αιμοδόται είναι άγνωστοι ή αν το αίμα έχη ληφθή από πτώμα ενός ανθρώπου που μόλις απέθανε. Έτσι το υλικό του φορέως, που έχει μεταγγισθή, παραμένει μέσα στο σώμα του ασθενούς. Τι γίνεται, λοιπόν; Με την πάροδο των ετών, στη διάρκεια των οποίων το ανθρώπινο σώμα ανανεώνεται σ’ ένα νέο σώμα, αυτό το αίμα που παρουσιάζεται ως φορεύς χρησιμοποιείται ή καταναλίσκεται από το σώμα του ασθενούς, όπως ακριβώς κάθε άλλη μεταμόσχευσις ενός οργάνου. Με ποιον τρόπο, λοιπόν, αυτή η επεξεργασία πραγμάτων διαφέρει στην ουσία από τη διατροφή με το μεταγγιζόμενο αίμα; Τ’ αποτελέσματα είναι τα ίδια: το σώμα του ασθενούς συντηρείται με μεταγγιζόμενο υλικό.

6. Αν ο Λουκάς επανήρχετο εδώ στη γη σήμερα, πώς θα ενεργούσε σχετικά με τις μεταγγίσεις αίματος, και γιατί;

⁶ Αν ο Χριστιανός μαθητής Λουκάς επανήρχετο εδώ στη γη μέσω αναστάσεως εκ νεκρών, τι θα έκανε; Ο Λουκάς συνώδευε τον Παύλο, ο οποίος τον αποκαλούσε «Λουκάς ο ιατρός, ο αγαπητός.» Θα συνεργάζετο με τους ιατρούς σήμερα στο να ενεργή μεταγγίσεις; Η Γραφική απάντησις πρέπει να είναι Όχι! Αυτός ο ίδιος ο Λουκάς ήταν ο Βιβλικός συγγραφεύς, ο οποίος κατέγραψε για μας την απόφασι του Χριστιανικού Συμβουλίου της Ιερουσαλήμ, παραθέτοντας από αυτήν τρεις φορές.

7. Στην Απόφασι του Συμβουλίου της Ιερουσαλήμ, ποιες εξαιρέσεις, αν υπάρχη καμμία, έγιναν όσον αφορά την αποχή από αίμα;

⁷ Αυτή η απόφασις, όπως την ανέφερε ο Λουκάς, έλεγε στους μη Ιουδαίους Χριστιανούς «να απέχητε από . . . αίματος.» Αυτό δεν εξαιρούσε τον Ιατρό Λουκά ή τους ιατρούς. Δεν έλεγε, Απέχετε σεις από αίματος εκτός από την περίπτωσι μιας μεταγγίσεως που γίνεται από ένα αρμόδιο ιατρό· ή εκτός αν διατάξη το νομοθετικό σώμα ή ένας δικαστής ο οποίος παραμερίζει την «απαιτουμένη διαδικασία του νόμου» και γίνεται ο ίδιος νόμος και αυθαιρέτως χαρακτηρίζει μια κατάστασι ως επείγουσα και διατάσσει τον ιατρό, ο οποίος εζήτησε την επέμβασί του, να ενεργήση μετάγγισι παρά τις θρησκευτικές αντιρρήσεις του ασθενούς. Το Αποστολικό Χριστιανικό Συμβούλιο απηγόρευσε «αίμα,» χωρίς να κάμη διάκρισι μεταξύ αίματος ανθρώπου και αίματος ζώου, κατηγορηματικώς!

8, 9. (α) Όπως χωρίς αμφιβολία παρετήρησε ο Λουκάς, γιατί έπιναν αίμα οι αρχαίοι Έλληνες, και με ποιο αποτέλεσμα; (β) Από το 1909, τι είπε Η Σκοπιά για τους λόγους του Θεού για την απαγόρευσι στους Ιουδαίους να τρώγουν αίμα;

⁸ Ο Ιατρός Λουκάς, ο οποίος εταξίδευσε μαζί με τον απόστολο Παύλο μέσα στην αρχαία Ελλάδα, εγνώριζε χωρίς αμφιβολία ότι οι Έλληνες έπιναν αίμα για να έχουν μια συγγένεια αίματος με τους δαίμονας με σκοπό να μάθουν τι τους επεφύλασσε το μέλλον. Ο Ιατρός Λουκάς πρέπει να είχε παρατηρήσει ότι η πόσις αίματος ζώων εχρησίμευε στο να ενστάλαξη σ’ αυτόν που το έπινε κτηνώδεις ιδιότητες όμοιες με των ζώων από τα οποία ελαμβάνετο το αίμα. Αλλά καλύτερα από τον Ιατρό Λουκά, εγνώριζε ο Ιεχωβά Θεός το αποτέλεσμα της λήψεως αίματος ενός άλλου πλάσματος μέσα στο σώμα κάποιου, είτε τρώγοντας είτε πίνοντας το είτε μέσω μεταγγίσεώς του. Χωρίς αμφιβολία Αυτός το απηγόρευσε για περισσοτέρους λόγους παρά μόνο για το ότι η ζωή είναι στο αίμα και ότι η λήψις αίματος σημαίνει λήψι ζωής τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό. Αυτό το υπέδειξε το περιοδικό Η Σκοπιά πριν από πολύν καιρό. Το άρθρο της «Διευθέτησις Δογματικών Διαφορών,» υπό ημερομηνίαν 15 Απριλίου 1909, στη σελίδα 117 (στην Αγγλική), έλεγε σχετικά με την απόφασι του Συμβουλίου της Ιερουσαλήμ για το αίμα:

⁹ «Στον Ιουδαίο απηγορεύετο, και κάτω από την διαθήκη του είχε καταστή ένα σύμβολο ζωής—συμμετοχή σ’ αυτό εσήμαινε ευθύνη για τη ζωή που ελήφθη. Επί πλέον, στις τυπικές ιεροτελεστίες του Νόμου το απηγορευμένο αίμα εχρησιμοποιείτο ως σύμβολον που αντιπροσώπευε την προσφορά περί αμαρτίας· διότι μέσω του αίματος εγίνετο εξιλασμός των αμαρτιών. Για να τονισθούν αυτά τα τυπικά μαθήματα είχε απαγορευθή στους Ιουδαίους η χρήσις αίματος. Και ίσως υπήρχαν και άλλοι λόγοι υγιεινής, λόγοι που σχετίζονται μ’ αυτό το ζήτημα, οι οποίοι δεν μας είναι ακόμη γνωστοί.»b

10. Ανάμεσα στους λόγους που γίνονται τώρα γνωστοί, ποια επιβλαβή αποτελέσματα υπάρχουν, σε μια και μόνο χώρα, από μεταγγίσεις αίματος, κι εν τούτοις, τι προτείνουν γι’ αυτήν οι άνθρωποι;

¹⁰ Σήμερα, πενήντα οκτώ χρόνια από τότε, οι λόγοι εκείνοι γίνονται ολοένα πιο γνωστοί λόγω της ιατρικής πείρας από την ευρέως διαδεδομένη χρήσι των μεταγγίσεων. Τώρα, τι θα σκεφθήτε για μια σύγχρονη ιατρική εφαρμογή η οποία, σ’ ένα χρόνο, φονεύει με άμεσο τρόπο 16.000 άτομα σε μια χώρα, και αφήνει ακόμη περισσότερες χιλιάδες μολυσμένα με θανατηφόρες ασθένειες, ενώ ταυτοχρόνως άλλες χιλιάδες επιζούν από αυτόν τον τρόπο ενεργείας; Αυτό συμβαίνει με την εφαρμογή της μεταγγίσεως αίματος.c Αλλά μήπως η εθνική κυβέρνησις την ανακηρύσσει δηλητηριώδη, επικίνδυνη, και την απαγορεύει; Μήπως η κυβέρνησις φέρεται απέναντί της όπως φέρεται απέναντι σ’ ένα ναρκωτικό ή καταπότιον ή φάρμακον που έχει προκαλέσει πολλά δυστυχήματα και το αποσύρει από την αγορά ως πολύ επικίνδυνο; Όχι, αλλά, αντιθέτως, οι άνθρωποι συνιστούν και προσπαθούν να κάνουν ενέργειες για να την καταστήσουν υποχρεωτική δια νόμου ώστε να δεχθή αναγκαστικώς ένα άτομο, να υποστή μετάγγισι παρά την ενσυνείδητη Χριστιανική αντίρρησί του. Γιατί συμβαίνει αυτή η ασυνέπεια εκ μέρους της κυβερνήσεως;

11. Ποια αντίθεσις υπάρχει στο ζήτημα της συνειδήσεως όπως παρουσιάσθηκε στην δίκη εναντίον των Εθνικοσοσιαλιστών εγκληματιών πολέμου και των Χριστιανών οι οποίοι αρνούνται μετάγγισι;

¹¹ Γιατί, όταν οι Εθνικοσοσιαλισταί εγκληματίαι πολέμου υπεστήριζαν ότι δεν ήσαν υπεύθυνοι για τους ομαδικούς θανάτους που εκτελούσαν, διότι απλώς υπήκουαν στις διαταγές των ανωτέρων των, το δικαστήριον τούς υπενθύμισε ότι ώφειλαν να υπακούσουν στις υπαγορεύσεις της συνειδήσεώς των εναντίον του φόνου αθώων προσώπων;d Κι εν τούτοις σήμερα, όταν νοήμονες, αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί ασκούν τη συνείδησί των σε αρμονία με την Αγία Γραφή, η συνείδησίς των δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν από νομοθέτας, δικαστάς και ανθρώπους της ιατρικής και αναγκάζονται δια της βίας να δεχθούν μεταγγίσεις αίματος το οποίον αντιπροσωπεύει την ζωή ενός ή περισσοτέρων ατόμων.

ΠΟΤΑΜΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΣΠΑΤΑΛΩΝΤΑΙ

12. Εφόσον το αίμα είναι πολύτιμο στον Θεό, πρέπει άρα γε να σπαταλάται, κι εν τούτοις ποια χρήσις του στις Ηνωμένες Πολιτείες αποδεικνύει μεγάλη σπατάλη;

¹² Το αίμα πρέπει να θεωρήται ως ιερό, διότι αντιπροσωπεύει την ζωή. Είναι πολύτιμο στον Θεό, πολύ περισσότερο το αίμα ενός ανθρωπίνου πλάσματος από το αίμα ενός ζώου. Με την «επιδημία των μεταγγίσεων» στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και από τότε, τι σπατάλη έγινε αυτού του πολυτίμου ρεύματος της ανθρωπίνης ζωής! Το Τάιμς Μάγκαζιν Νέας Υόρκης της 29ης Μαρτίου 1964, στη σελίδα 38, κάτω από τον τίτλο «6.000.000 Πάιντς Αίματος Δεν Είναι Αρκετά,» έλεγε τα εξής: «Κάθε χρόνο ένας μικρός ποταμός αίματος,—πέντε ή έξη εκατομμύρια πάιντς—ρέει μέσα στις φλέβες των ασθενών στις Ηνωμένες Πολιτείες· στην Πόλι της Νέας Υόρκης και μόνο καταναλίσκονται 1000 πάιντς την ημέρα. Λόγω των μεταγγίσεων αίματος δεκάδες χιλιάδων ζωές σώζονται.» Αλλά το άρθρο δεν αναφέρει πόσες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές θανατώνονται. Γιατί τέτοια σιωπή, τέτοια μονόπλευρη έκθεσις;

13. Σχετικά με την αξία της ζωής, τι αντιπροσωπεύει ένας «μικρός ποταμός» 6.000.000 πάιντς, και «σώζει» τόσο πολλές ζωές η μετάγγισις;

¹³ Όταν μετρηθή με την αξία της ζωής, τι αντιπροσωπεύει ένας «μικρός ποταμός» έξη εκατομμυρίων πάιντς; Υπολογίστε το με τη βάσι ότι ο μέσος ενήλιξ έχει δώδεκα ως δεκατρία πάιντς (έξη περίπου χιλιόγραμμα) αίματος που διασχίζει 96.000 περίπου χιλιόμετρα αρτηρίες, φλέβες και τριχοειδή αγγεία για να εξυπηρετήση τους ιστούς του σώματός του. Με δεκατρία πάιντς για κάθε σώμα, αυτός ο «μικρός ποταμός» των έξη εκατομμυρίων πάιντς αντιπροσωπεύει 461.538 ανθρώπινες ζωές ενηλίκων. Αλλά τόσο πολλές ζωές δεν «σώζονται» ή, για να το πούμε ορθότερα, δεν επιζούν από τη μετάγγισι αίματος με αρκετά κανονικά σώματα.

14. Τι σπατάλη του πολυτίμου υγρού γίνεται όταν ο λήπτης της μεταγγίσεως πεθαίνη καίτοι του έγινε αυτή;

¹⁴ Σκεφθήτε πόση σπατάλη του πολυτίμου υγρού της ζωής συνδέεται με τη χρήσι αυτών των εκατομμυρίων πάιντς αίματος στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο. Ένα μόνο πάιντ από αυτό είναι άχρηστο σ’ ένα άτομο. Πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον τρία ή τέσσερα πάιντ αίμα, και σε μερικές περιπτώσεις από είκοσι έως τριάντα πάιντς, ή ακόμη και σαράντα πάιντς αίματος. Κι εν τούτοις, ύστερ’ από την λήψι τόσο πολλών χιλιόγραμμων αίματος ο ασθενής πεθαίνει, όπως στην περίπτωσι του τραυματίου Αμερικάνου στρατιώτου σ’ ένα φορητό νοσοκομείο στο Νότιο Βιετνάμ, που οι ιατροί αγωνίσθηκαν να «σώσουν» τη ζωή του. Η εφημερίς Τάιμς Νέας Υόρκης στο φύλλον της τής 25 Φεβρουαρίου 1967, λέγει: «Ο σωρός των κενών φιαλών αίματος ολοένα μεγάλωνε. Έως ότου τελειώση η εγχείρισις, ο στρατιώτης είχε λάβει 27 πάιντς.» Κι εν τούτοις πέθανε! Τι σπατάλη πολυτίμου υγρού! Πράγματι, ήταν μια μετάγγισις με καλές προθέσεις, αλλά έγινε σπατάλη αίματος που ισοδυναμεί με περισσότερο από τη ζωή δύο ενηλίκων ανθρώπων. Δεν έφερε αποτέλεσμα!

15. Ποια άλλη σπατάλη αίματος προκύπτει από δυσμενή αποτελέσματα μεταγγίσεων;

¹⁵ Σκεφθήτε, επίσης, τη σπατάλη εκατοντάδων χιλιάδων πάιντς αυτού του ζωτικού ρεύματος της ζωής στις περιπτώσεις όπου οι μεταγγίσεις αίματος φονεύουν με άμεσο τρόπο. Μια τρομακτική σπατάλη, διότι με τις μεταγγίσεις επετεύχθη ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που ανεμένετο! Σκεφθήτε τη σπατάλη άλλων εκατοντάδων χιλιάδων πάιντς στις περιπτώσεις στις οποίες οι μεταγγίσεις είχαν συνέπειες οι οποίες γρήγορα ή αργότερα επέφεραν θάνατο! Και όταν η μετάγγισις αφήνη ένα άτομο ανάπηρο ή με σωματική ανικανότητα λόγω ακρωτηριασμού, με σωματική ανικανότητα, εσπαταλήθη ή όχι η ποσότης του μεταγγισθέντος υγρού;

16. Ποια άλλη φθορά γίνεται σχετική με τις τράπεζες αίματος;

¹⁶ Τελικά, σκεφθήτε την σπατάλη που γίνεται στις τράπεζες αίματος που εμπορεύονται αίμα, το οποίο αγοράζουν σε χαμηλή τιμή ή το παίρνουν δωρεάν και κατόπιν το πωλούν στην τιμή των δέκα δολλαρίων έως εξήντα δολλαρίων κατά φιάλη. Σ’ αυτές τις τράπεζες το αίμα δεν μπορεί να παραμένη επ’ αόριστον. Τείνει να καταστραφή. Καθίσταται παλαιωμένο. Σε μερικές τράπεζες η φθορά αίματος του οποίου παρήλθε η ημερομηνία χρήσεως ανήλθε σε 10 τοις εκατό της όλης ποσότητος που υπήρχε στην τράπεζα. Όλο αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε για τον σκοπό που προωρίζετο! Τι φθορά πολυτίμου υγρού της ζωής σημαίνει αυτό.e

17. Ευαρεστεί τον Θεό αυτή η σπατάλη, ή μήπως θα κρατήση τους ανθρώπους υπολόγους γι’ αυτό, και γιατί;

¹⁷ Αυτή η τρομερή σπατάλη του πολυτίμου ανθρωπίνου υγρού ευαρεστεί τον Μεγάλο Δημιουργό, ο οποίος το έθεσε μέσα στο ανθρώπινο σώμα για τη συντήρησι της ζωής; Δικαιολογεί ο ιατρικός σκοπός της μεταγγίσεως αυτή τη σπατάλη ενώπιον του Θεού; Ασφαλώς όχι, σύμφωνα με τον Λόγο του, την Αγία Γραφή, θα κρατήση ο Θεός τούς ανθρώπους υπευθύνους διότι χύνουν αίμα μ’ αυτό τον τρόπο σε καιρό ειρήνης ή καιρό πολέμου, χύνοντας το όχι στη βάσι του θυσιαστηρίου του Θεού όπως συνέβαινε με το αίμα των ζώων που προσεφέροντο ως θυσία, αλλά σε ιατρικά πειράματα αντίθετα προς τον υπέρτατο νόμο του Θεού; Ασφαλώς ναι, ειδικά αν λάβωμε ως πρότυπο το γεγονός ότι στον αρχαίο Ισραήλ το άτομο που εκουσίως παρεβίαζε την θεία απαγόρευσι σχετικά με το αίμα έπρεπε ν’ αποκοπή από τον λαό του Θεού και να θανατωθή. Δεν υπάρχει πράγματι καμμιά έγκυρη δικαιολογία γι’ αυτές τις χονδροειδείς σύγχρονες παραβιάσεις εφόσον είναι γεγονός ότι υπάρχουν πολλά αποτελεσματικά υποκατάστατα του αίματος σήμερα. Ναι, ακόμη και λεπτές εγχειρίσεις, όπως οι εγχειρίσεις ανοικτής καρδιάς, μπορούν να εκτελεσθούν επιτυχώς αν οι ιατροί καταβάλουν μόνο προσπάθεια και διαθέσουν χρόνο και χρησιμοποιήσουν την επιδεξιότητά των, χωρίς μετάγγισι αίματος.

18. Εφόσον ο νόμος του Θεού εναντίον του φόνου εξακολουθεί να ισχύη, αποδεικνύει ότι ποιος άλλος νόμος προς τον Νώε ισχύει και σε ποιους ώφειλε να διδάσκη αυτόν τον νόμο η οικογένεια του Νώε;

¹⁸ Ο νόμος του Θεού προς τον Νώε μετά τον κατακλυσμό, που απηγόρευε τη χρήσι αίματος ως τροφής, συνωδεύετο από τον νόμο του Θεού εναντίον του φόνου: «Όστις χύση αίμα ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.» (Γέν. 9:4-6) Όπως είναι βέβαιο ότι ο νόμος του Θεού κατά του φόνου εξακολουθεί να ισχύη σήμερα, έτσι, επίσης, η απαγόρευσίς του εναντίον της λήψεως μέσα στο σώμα ενός του αίματος άλλων πλασμάτων εξακολουθεί να ισχύη σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα και πρέπει να τυγχάνη σεβασμού για το καλό του πλάσματος. Η οικογένεια του Νώε είχε την υποχρέωσι να διδάσκη αυτόν τον απαγορευτικό νόμο στους απογόνους της.

19. Ποια υποχρέωσι ώφειλαν στην επομένη γενεά οι Ισραηλίται κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο αναφορικώς με τον νόμο του Θεού εναντίον του αίματος;

¹⁹ Στον νόμο του Θεού προς το έθνος του Ισραήλ μέσω του Μωυσέως ο Θεός έδωσε οδηγίες σχετικά με τις θυσίες ζώων και είπε: «Παν το στέαρ είναι του Ιεχωβά. Νόμιμον δια χρόνον ακαθόριστον θέλει είσθαι εις τας γενεάς σας, εις πάσας τας κατοικήσεις σας· δεν θέλετε τρώγει ούτε στέαρ, ούτε αίμα.» (Λευιτ. 3:16, 17, ΜΝΚ) Αυτό υπεχρέωνε τη μια γενεά των Ισραηλιτών να διδάσκη την επομένη γενεά να μη τρώγη αίμα. Ο πατέρας ήταν υποχρεωμένος να διδάσκη στα παιδιά του ότι ήταν αντίθετο στο νόμο του Θεού να φάγουν αίμα, και, σύμφωνα μ’ αυτό, θα επρόσεχε ώστε τα ενήλικα τέκνα του να μη το τρώγουν και να μη υπάρχη βρώσις αίματος μέσα στην οικογένειά του, ή μέσα στον οίκο του, επάνω στον οποίο ήταν κύριος, επίσκοπος και φύλαξ.—Δευτ. 6:6, 7· Ψαλμ. 78:5, 6.

20. Ποια ομοία υποχρέωσι έχει ο Χριστιανικός Ισραήλ, και τι κάνουν γι’ αυτήν οι μάρτυρες του Ιεχωβά της εποχής μας;

²⁰ Σήμερα ο Ιεχωβά Θεός έχει ένα πνευματικόν Ισραήλ, ένα Χριστιανικόν Ισραήλ. (Γαλ. 6:16) Όπως ακριβώς οι φυσικοί, κατά σάρκα Ισραηλίται ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά, έτσι και αυτοί οι Χριστιανοί πνευματικοί Ισραηλίται είναι μάρτυρές Του. Ενώ ο Μωσαϊκός νόμος με τις προμήθειές του για το στέαρ κατηργήθη όταν πέθανε ο Χριστός ως μια θυσία, το Αποστολικό Χριστιανικό Συμβούλιο της Ιερουσαλήμ επεβεβαίωσε τον νόμο του Θεού προς τον Νώε και τον εφήρμοσε στην αληθινή Χριστιανική εκκλησία. Οι Χριστιανοί πατέρες είναι υποχρεωμένοι να διδάσκουν αυτό τον νόμο και να τον επιβάλλουν στα ανήλικα τέκνα των, διότι σύμφωνα με τον νόμο του Θεού οι πατέρες είναι οι πνευματικοί, θρησκευτικοί φρουροί καθώς και οι οικογενειακοί, πατρικοί φύλακες των ανηλίκων τέκνων των. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός και ακολουθούν τον θείο κανόνα διαγωγής. Προσπαθούν να εμποδίσουν τα τέκνα των από το να παραβιάσουν τον νόμο του Θεού προς τον Νώε καθώς και την απόφασι του Συμβουλίου της Ιερουσαλήμ. (Εφεσ. 6:4) Δικαίως προσπαθούν να προστατεύσουν τα τέκνα των από το να δεχθούν μέσα των ξένο αίμα.

21. Ποιοι σήμερα αρνούνται ότι Χριστιανοί γονείς έχουν αυτό το δικαίωμα, και πώς επιχειρηματολογούν για να έχουν κατοχή των παιδιών για τα οποία πρόκειται;

²¹ Έχουν πραγματικά το δικαίωμα αυτό οι γονείς που είναι μάρτυρες του Ιεχωβά; Μερικοί ιατροί, δικασταί και νομοθέται τυφλώττουν απέναντι του νόμου του Θεού και της θρησκευτικής ελευθερίας καθώς και απέναντι της Χριστιανικής συνειδήσεως και λέγουν Όχι! Οι χλευασταί αυτοί του νόμου του Θεού, που εφαρμόζεται στους Χριστιανούς, αξιούν ότι, όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται ν’ αφήσουν τα παιδιά των να δεχθούν μετάγγισι αίματος που διατάσσεται από ένα απλώς ανθρώπινον ιατρό, οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι τότε επικίνδυνοι πατέρες για τα παιδιά των και χάνουν το δικαίωμα της κηδεμονίας των επάνω στα παιδιά των που είναι σαρξ και αίμα των. Πρέπει, επομένως, τα παιδιά αυτά να τεθούν κάτω από την κηδεμονία του πολιτικού Κράτους, ακόμη και σε Κράτη όπου υπάρχει χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους.

22. Συνεπώς, ποια επαίσχυντη ενέργεια προέκυψε με δικαστική επιδοκιμασία;

²² Συνέβη, λοιπόν, δικασταί να αφαιρούν παιδιά από τους Χριστιανούς γονείς των και να τα τοποθετούν στα χέρια διωρισμένων κηδεμόνων, οι οποίοι πιστεύουν στη μετάγγισι. Έτσι οι κηδεμόνες αυτοί υπέβαλαν σε μετάγγισι αίματος δια της βίας τα σώματα των παιδιών που κατεσχέθησαν με αναίσχυντη περιφρόνησι του νόμου του Θεού και της αντιρρήσεως της συνειδήσεως των Χριστιανών γονέων. Αν ένα παιδί επιζήση από μια τέτοια αναγκαστική μετάγγισι, οι παραβάται αυτοί καθησυχάζουν τη συνείδησί των επειδή «έσωσαν μια ζωή.»

ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΣΩΜΑ;

23. Σχετικά με αυτό ποιο ερώτημα ηγέρθη από ένα αρθρογράφο, και με ποιο τελικό σχόλιο;

²³ Σχετικά με αυτό ακριβώς το ζήτημα ηγέρθη ένα σοβαρό ερώτημα: «Σε ποιον ανήκει το σώμα;» Το ερώτημα αυτό εξετάσθηκε σ’ ένα άρθρο με τον παραπάνω τίτλο από ένα αρθρογράφο ο οποίος είχε οργισθή για μια μετάγγισι που επεβλήθη δια της βίας κατόπιν διαταγής του Δικαστηρίου σε μια έγκυον γυναίκα, μάρτυρα του Ιεχωβά. Το άρθρο καταλήγει με τα εξής λόγια: «Κάποια μέρα . . . ίσως . . . θα φθάσωμε στο συμπέρασμα, όπως ο Μπηντλ του Ντίκενς, ότι πολύ συχνά ο νόμος είναι ‘ανόητος, ένας όνος,’—και θα πρέπει κάτι να γίνη γι’ αυτόν.»f

24. Τι έκαμε να εγερθή ένα όμοιο ερώτημα προσφάτως στο Ισραήλ, και ποια έκκλησι έκαμαν οι Αμερικανοί Ιουδαίοι;

²⁴ Σε ποιον ανήκει το σώμα; Το ίδιο αυτό ερώτημα είχε εγερθή σε κάποια σχετικώς παρόμοια περίπτωσι από τους φυσικούς περιτμημένους Ισραηλίτας λόγω της μεγάλης αυξήσεως του αριθμού νεκροψιών πτωμάτων Ιουδαίων στο Ισραήλ, παρά τις επανειλημμένες διαμαρτυρίες. Στη χώρα του Ισραήλ «οι ιατροί ερμήνευαν τον νόμο όχι σύμφωνα με τις προθέσεις των νομοθετών» του Ισραήλ.g Τελικά, στις 7 Απριλίου 1967, η Αμερικανική Επιτροπή Προστασίας της Ανθρωπίνης Αξιοπρέπειας στο Ισραήλ εδημοσίευσε «Μια Έκκλησι προς την Κυβέρνησι του Ισραήλ: Μη Βεβηλώνετε τους Νεκρούς!» Εξετάζοντας την «Ανθρωπίνη Αξιοπρέπεια και την Ιουδαϊκή Παράδοσι,» η έκκλησις έλεγε (εν μέρει): «Από σεβασμό προς την καθηγιασμένη παγκοσμίως αναγνωρισμένη στάσι και λαμβάνοντας υπ’ όψι τα ιερά δικαιώματα του ανθρώπου ν’ αποφασίζη περί της τύχης του ιδίου του σώματος, οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου (και των Ηνωμένων Πολιτειών) απαιτούν νομίμως την έγγραφη συγκατάθεσι του αποθανόντος και/ή του πλησιέστερου συγγενούς του πριν από την εκτέλεσι μιας νεκροψίας. Στο Ισραήλ, δυστυχώς, η κατάστασις είναι τελείως διαφορετική.»

25. Για ποιους ενσυνειδήτους λόγους οι Ιουδαίοι στο Ισραήλ αρνήθηκαν να εισαχθούν σε νοσοκομεία για θεραπεία, και τι λέγει η Έκκλησις για τη διάθεσι του σώματος;

²⁵ Σχολιάζοντας την τραγική κατάστασι, η έκκλησις εξακολουθεί: «Κατά συνέπειαν, πολλοί Ιουδαίοι στην Αγία Γη έπρεπε να αρνούνται να εισάγωνται στα νοσοκομεία για την επιβαλλομένη θεραπεία από φόβο μήπως τα σώματά των ακρωτηριασθούν. . . . Αυτά είναι ζητήματα, στα οποία οι Ιουδαίοι έχουν ισχυρή θρησκευτική πεποίθησι—και είναι συνηθισμένοι να παραδίδουν τη ζωή των για την πίστι των. Πρέπει, όμως, να γίνεται αυτό; Πρέπει ν’ αρνούνται νοσοκομειακή περίθαλψι σ’ έναν άνθρωπο διότι του ζητούν να πληρώση περισσότερα από όσα μπορεί να του επιτρέπη η συνείδησίς του; Ο νόμος του Ισραήλ περί νεκροψίας αποτελεί μια απειλή όχι μόνο για τους νεκρούς αλλά και για τους ζώντας επίσης . . . Φαίνεται ότι μερικά στοιχεία στο Ισραήλ έχουν κατακυριευθή από τέτοια αντιπάθεια για κάθε τι που μυρίζει θρησκεία, ώστε να διστάζουν να προχωρήσουν στα άκρα και να καταπατήσουν τα δικαιώματα των νεκρών. . . . Διακυβεύεται όχι μόνο ένα θρησκευτικό ζήτημα αλλά και εκείνο που όλες οι πολιτισμένες χώρες αναγνωρίζουν ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα: δηλαδή ότι η διάθεσις του σώματος να γίνεται σύμφωνα με την επιθυμία του αποθανόντος ή/και του πλησιέστερου συγγενούς—και όχι του Κράτους.»h

26. Ποια δικαιολογία υπάρχει στον νόμο του Θεού για την Έκκλησι των Ιουδαίων, και ποιο ερώτημα πρέπει να θέσουν οι Χριστιανοί σχετικά με τα σώματά των;

²⁶ Για τη διαμαρτυρία αυτή εναντίον αλαζονικών ενεργειών που έγιναν από μέλη του ιατρικού σώματος, εκφράζονται φόβοι ότι, όχι μόνο νεκρά σώματα, αλλ’ ότι ζωντανά ανθρώπινα σώματα θ’ ακρωτηριασθούν αλαζονικώς χάριν της προόδου της ιατρικής επιστήμης. Ο νόμος του Θεού είναι εναντίον τού χωρίς ανάγκη ακρωτηριασμού του θεοδότου ανθρωπίνου σώματος. (Λευιτ. 19:28· 21:5· Δευτ. 14:1· 1 Σαμ. 31:4) Εφόσον τα σώματά μας είναι δοσμένα από τον Θεό, η αρχή αυτή πρέπει να τυγχάνη σεβασμού, και πολύ περισσότερο αν έχωμε αφιερώσει τη ζωή μας στον Θεό δια Ιησού Χριστού και έχωμε συμβολίσει την αφιέρωσί μας αυτή με το εν ύδατι βάπτισμα. Ανήκουν, λοιπόν, τα σώματά μας σ’ εμάς τους ιδίους, ή στον Θεό, ή στη σύγχρονη επιστήμη;—Ρωμ. 12:1.

27. Στην περίπτωσι μεταγγίσεων αίματος που επιβάλλεται σε παιδιά, τι είδους σώματα περιλαμβάνονται, και σε ποιον αναθέτει ο Λόγος του Θεού την φροντίδα των ανηλίκων τέκνων;

²⁷ Οι Ιουδαίοι, που προσεβλήθησαν, κάνουν έκκλησι ειδικά υπέρ των νεκρών σωμάτων, αλλά, στη περίπτωσι των μεταγγίσεων αίματος, πρόκειται περί ζώντων σωμάτων. Και όταν το σώμα ενός ανηλίκου παιδιού παραβιάζεται με μια υποχρεωτική μετάγγισι με τη βοήθεια ενός Δικαστικώς διωρισμένου κηδεμόνος εναντίον των θρησκευτικών και Συνταγματικών διαμαρτυριών των φυσικών γονέων, το ζήτημα καθίσταται τότε πολύ σοβαρό. Σε ποιον ανήκει το σώμα του παιδιού—στο πολιτικό Κράτος ή στους κατά σάρκα και αίμα γονείς; Ο νόμος του Θεού θέτει την ευθύνη της φροντίδος των ανηλίκων τέκνων και της θρησκευτικής των διαπαιδαγωγήσεως επάνω στους Χριστιανούς γονείς. Αυτοί είναι επιφορτισμένοι με την ανατροφή των παιδιών των στην ιδία πίστι και θρησκευτική πορεία που ακολουθούν οι γονείς, να υπακούουν μάλλον στον Θεό ως άρχοντα παρά σε άνθρωπο ή στο Κράτος σχετικώς με το ζήτημα αυτό—Εφεσ. 6:4· Τίτον 1:5, 6· παράβαλε με Ματθαίον 2:13-21.

Ο ΘΕΙΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΧΡΗΣΕΩΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΗ ΖΩΗ

28. (α) Με ποιον τρόπο συνηγορούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά για τη σωτηρία του κόσμου με αίμα; (β) Οι απόστολοι με το να πιουν από το ποτήριον στο Δείπνον του Κυρίου, τι έκαναν και έδειχναν;

²⁸ Εμείς, ως μάρτυρες του Ιεχωβά, συνηγορούμε υπέρ της σωτηρίας του κόσμου του ανθρωπίνου γένους με αίμα, όχι με τις ιατρικές μεταγγίσεις αίματος, αλλά με τον τρόπο του Θεού για τη χρησιμοποίησι του αίματος για ζωή ατελεύτητη. Όταν ο Υιός του, Ιησούς Χριστός, εθέσπισε το Δείπνον του Κυρίου, λίγο προτού εκχυθή το αίμα του στον θάνατο επί του σταυρού πριν από δεκαεννέα αιώνες, ευλόγησε ένα ποτήριον οίνου και το προσέφερε στους πιστούς αποστόλους του, λέγοντας: «Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμά μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» (Ματθ. 26:27, 28) Ο Ιησούς δεν μετέβαλε τότε τον οίνο σε αίμα· και πίνοντας από το ποτήριον εκείνο οι απόστολοι δεν έπιναν ανθρώπινο αίμα, με καννιβαλικό τρόπο. Οι λόγοι του Ιησού εσήμαιναν απλώς ότι ο οίνος εκεί παρίστανε το αίμα του. Πίνοντας από τον οίνο που είχε τη συμβολική εκείνη σημασία, οι απόστολοι, εξεικόνιζαν πώς δια πίστεως στον Χριστό θ’ απορροφούσαν, θα έκαναν ιδικά των, θα αφωμοίωναν τα ευεργετήματα του αίματός του, που επρόκειτο να εκχυθή. Η έκχυσις του αίματος του Ιησού εσήμαινε την έκχυσι της ανθρωπίνης ζωής του χάριν του κόσμου του ανθρωπίνου γένους.

29, 30. (α) Πώς και γιατί επέτρεψε ο Θεός να μετάσχη ο Υιός του αίματος και σαρκός; (β) Πώς ο Ιησούς διετήρησε εν τούτοις την αξία της ανθρωπίνης του ζωής στην ανάστασί του;

²⁹ Εφόσον η ζωή είναι στο αίμα, το αίμα του Ιησού είχε άξια. Ήταν τέλειο, χωρίς ασθένεια αίμα, διότι ο Ιησούς εγεννήθη ως τέλειος άνθρωπος, μέσω μιας παρθένου μητρός. Η έκχυσις του αίματός του εσήμαινε στην πραγματικότητα την κατάθεσι της τελείας ανθρωπίνης ζωής του ως θυσίας προς τον Θεό υπέρ ολοκλήρου του αμαρτωλού ανθρωπίνου γένους. (1 Ιωάν. 2:1, 2) Ο Ιεχωβά Θεός μετέφερε αρχικώς την τελεία ζωή του ουρανίου Υιού του από τον ουρανό στη γη για να καταστή δυνατόν να μετάσχη από αίματος σαρκός και να μπορέση να προμηθεύση μια τελεία ανθρώπινη θυσία. (Γαλ. 4:4· Εβρ. 2:14, 15) Επειδή ο Ιησούς απέθανε ως αθώος άνθρωπος πιστός στον Θεό, ο Ιεχωβά Θεός τον ανέστησε εκ νεκρών την τρίτη ημέρα. Εφόσον ηγέρθη ως πνευματικός Υιός του Θεού, ο Ιησούς διετήρησε την αξία της ανθρωπίνης ζωής του που εθυσιάσθη. Γι’ αυτό, διαβάζομε στην προς Εβραίους επιστολή 13:20:

³⁰ «Ο . . . Θεός της ειρήνης . . . ανεβίβασεν εκ των νεκρών τον μέγαν ποιμένα των προβάτων δια του αίματος της αιωνίου διαθήκης, τον Κύριον ημών Ιησούν.»

31, 32. (α) Με τι επομένως, εμφανίσθηκε ο Ιησούς Χριστός στην ουρανία παρουσία του Θεού; (β) Γιατί η ενέργεια του Ιησού ως Αρχιερέως του Θεού ήταν πιο αποτελεσματική από τη θυσία του αρχιερέως του Ισραήλ;

³¹ Με το ισάξιο του τελείου ανθρωπίνου αίματός του, δηλαδή, με την αξία της ανθρωπίνης ζωής του, ο Ιησούς Χριστός ανήλθε στον ουρανό και ενεφανίσθη ενώπιον του Ιεχωβά Θεού.—Εβρ. 9:24.

³² Στον ουρανό ο Ιησούς παρουσίασε στον Θεό την αξία της ανθρωπίνης ζωής του, που εθυσιάσθη. Έτσι ενήργησε ως Αρχιερεύς του Θεού, ακριβώς όπως είναι γραμμένο: «Ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν. Διότι εάν το αίμα των ταύρων και τράγων. . . αγιάζη προς την καθαρότητα της σαρκός, πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις δια του πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων, εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;»—Εβρ. 9:11-14.

33. (α) Πώς έδωσε ο Θεός μια ειδική αγιότητα στο αίμα ζώων στον Ισραήλ; (β) Πώς έδωσε ο Θεός ειδική αγιότητα στο ανθρώπινο αίμα, και τι σημαίνει η ιατρική χρήσις του;

³³ Ο Θεός ηγίασε ειδικώς το αίμα ζώων με το να έχη χρησιμοποιήσει το αίμα των στο θυσιαστήριό του για την εξιλέωσι των αμαρτιών του αρχαίου Ισραήλ. Ομοίως, η από τον Θεόν αποδοχή του αίματος που χύθηκε θυσιαστικά από τον Υιό του ως τελείου ανθρώπου, προμηθεύει μια ειδική αγιότητα στο ανθρώπινο αίμα, επιπροσθέτως προς το γεγονός ότι η ζωή του ανθρωπίνου γένους έγκειται στο αίμα του. (Λευιτ. 17:11, 12, 14) Γι’ αυτόν τον λόγο η χρησιμοποίησις αυτού του υγρού της ζωής για ιατρικές μεταγγίσεις με το πρόσχημα της σωτηρίας ζωής αποτελεί βεβήλωσι του αίματος. Αποσπά την προσοχή του ανθρώπου από το γεγονός, ναι, υποτιμά το γεγονός, ότι ο Δημιουργός Θεός θα σώση τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους μέσω του θυσιαστικού αίματος του τελείου, πιστού Αρχιερέως του, Ιησού Χριστού.

34. Το ότι γνωρίζομε αυτές τις αλήθειες μας θέτει κάτω από ποια υποχρέωσι, και σε τι θ’ αποβλέπουν οι Χριστιανοί οι οποίοι αναμένουν ανθρωπίνη τελειότητα σ’ ένα επίγειο παράδεισο;

³⁴ Γνωρίζοντας τις ζωτικές αυτές Γραφικές αλήθειες, έχομε υποχρέωσι να μεταχειριζώμεθα το αίμα ανθρώπων καθώς και των ζώων σαν κάτι ιερό. Το μεταγγιζόμενο ανθρώπινο αίμα δεν μπορεί ποτέ να μας δώση αιώνια τελεία ζωή σε μια παραδεισία γη. Ακόμη και ιατρικά αρχεία αποδεικνύουν ότι αυτές οι μεταγγίσεις μπορούν να φονεύσουν και εμάς και τα ανήλικα παιδιά μας. Για την αιώνια σωτηρία σε ανθρώπινη τελειότητα, οι ευπειθείς Χριστιανοί, που αποβλέπουν σ’ ένα επίγειο παράδεισο κάτω από τη βασιλεία του Θεού, θ’ αποβλέπουν στο αίμα του Ιησού Χριστού, που εχύθη κι εχρησιμοποιήθη με τον ιερό τρόπο του Θεού.

[Υποσημειώσεις]

Ο Αρχιδικαστής κ. Μάρσαλ εξέφρασε τη γνώμη του Ανωτάτου Δικαστηρίου, υπενθυμίζοντας στην Κυβέρνησι των Ηνωμένων Πολιτειών ότι «Η χάρις πιθανόν να είναι υπό όρους· και οι όροι είναι δυνατόν να είναι πιο δυσάρεστοι από την ποινή που επεβλήθη από τη δίκη. . . . Το δικαστήριο αυτό έχει τη γνώμη ότι η χάρις με τις προϋποθέσεις που ανεφέρθησαν, αν δεν έχη φερθή δικονομικώς ενώπιον του δικαστηρίου με ένστασι, με ιδιωτική πρωτοβουλία ή με άλλον τρόπο, δεν μπορεί να εξετασθή από τους δικαστάς, . . . .»

Επομένως η χάρις η οποία θα εφείδετο της ζωής του Τζωρτζ Ουίλσον δεν επετράπη να επηρεάση την κρίσι του νόμου εναντίον του.—Βλέπε 32 Η.Π. (7 Πήτερς), σελίς 150 τέλος δικογραφίας.

Στις 4 Μαΐου 1967, η εφημερίς Τάιμς Νέας Υόρκης εδημοσίευσε, στην σελίδα 6, ένα άρθρο με την επικεφαλίδα «Αμερικανοί Ραββίνοι στο Ισραήλ ζητούν την Προστασία των Η.Π. για τις Νεκροψίες,» το δε άρθρο προήρχετο από το «ΤΕΛ ΑΒΙΒ, Ισραήλ, 3 Μαΐου.»

Βλέπε, επίσης το βιβλίον του Δρος (Ραββίνου) Ιμάνουελ Γιακόμποβιτς με τον τίτλο Ιουδαϊκή Ιατρική Ηθική, έκδοσις 1967, σελίδες 97, 98, στο θέμα περί «ακρωτηριασμού,» όπου αναφέρονται, επίσης, η ιεροτελεστία της περιτομής και το τρύπημα του αυτιού του πιστού δούλου.