Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Το Λευιτικόν 3:17 λέγει: «Νόμιμον αιώνιον θέλει είσθαι εις τας γενεάς σας, εις πάσας τας κατοικήσεις σας· δεν θέλετε τρώγει ούτε στέαρ, ούτε αίμα.» Το εδάφιον Νεεμίας 8:10 λέγει: «Υπάγετε, φάγετε παχέα, και πίετε γλυκάσματα.» Πώς μπορούν να συμβιβασθούν οι δύο αυτές εντολές;—Ε. Ζ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το Λευιτικόν 3:17 και Νεεμίας 8:10 δεν είναι σε αντίφασι μεταξύ των. Το Λευιτικόν αναφέρεται στα στρώματα πάχους των σωμάτων των ζώων, τα οποία δεν έπρεπε να τρώγωνται. Με τη λέξι «παχέα» ο Νεεμίας αναφέρεται σε πλούσιες μερίδες, σε πράγματα όχι ισχνά, πράγματα όχι ξερά αλλά γλυκέα, καθώς και εύγευστα πράγματα παρασκευασμένα με φυτικά έλαια. Συχνά η λέξις «πάχος» χρησιμοποιείται μεταφορικώς για να σημάνη πλούτον ή κάτι εύχυμο ή ευημερία. Παραδείγματα τούτου είναι «το πάχος της γης,» «ο άρτος θέλει είσθαι παχύς», «εύρηκαν βοσκήν παχείαν,» «εκυρίευσαν πόλεις ισχυράς, και γην παχείαν,» «εν τη γη τη πλατεία και παχεία την οποίαν έδωκας,» «θέλουσι βόσκεσθαι εν παχεία νομή,» και «τους παχυτέρους τόπους της επαρχίας».—Γέν. 27:28, 39· 49:20· 1 Χρον. 4:40· Νεεμ 9:25, 35· Ιεζ. 34:14· Δαν. 11:24

Τώρα δεν είμεθα κάτω από την Λευιτική απαγόρευσι περί πάχους, εφόσον δεν είμεθα υπό τον Μωσαϊκό νόμο, διότι αυτός κατηργήθη από τον Θεό δια του θανάτου του Ιησού: «Συγχωρήσας εις εσάς πάντα τα πταίσματα, εξαλείψας το καθ’ ημών χειρόγραφον συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού.»—Κολ. 2:13, 14.

Σημαίνει όμως αυτό ότι δεν είμεθα πια κάτω από την απαγόρευσι του Νόμου σχετικά με το αίμα; Όχι, διότι η απαγόρευσις του να τρώγη κανείς και να πίνη αίμα είχε γίνει πολύν καιρό πριν από τη διαθήκη του Μωσαϊκού νόμου, δηλαδή, στον καιρό του Νώε αμέσως μετά τον κατακλυσμό. Αυτή η απαγόρευσις του αίματος ενεσωματώθη και εμνημονεύθη εκ νέου στη διαθήκη του Μωσαϊκού νόμου για να προσδώση στον νόμο ανανεωμένη έμφασι, αλλά το ανθρώπινο γένος γενικά εξακολουθούσε ακόμη να παραμένη κάτω από τις υποχρεώσεις της προς τον Νώε εντολής σχετικά με την ιερότητα του αίματος των πλασμάτων. Έτσι, όταν η διαθήκη του νόμου, που εδέσμευε τους Ιουδαίους αφηρέθη και προσηλώθη από τον Ιεχωβά επάνω στον σταυρό του Ιησού Χριστού, οι Ιουδαίοι εξακολουθούσαν ακόμη να παραμένουν κάτω από τις απαγορεύσεις περί βρώσεως και πόσεως αίματος, μαζί με όλο το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος ίσαμε σήμερα ακριβώς. Οι Χριστιανοί ήσαν ειδικά ειδοποιημένοι γι’ αυτή τη συνέχισι της απαγορεύσεως περί αίματος: «Να απέχωσιν από του ειδωλοθύτου, και του αίματος, και πνικτού, και πορνείας.»—Πράξ. 21:25.

Εν τούτοις, η απαγόρευσις του πάχους ήρθη μαζί με την κατάργησι της διαθήκης του Μωσαϊκού νόμου. Οι άλλες τροφές που αναφέρονται ως ακάθαρτες κάτω από την Ιουδαϊκή διαθήκη του νόμου απηλλάγησαν έτσι από την απαγόρευσι με την κατάργησι της διαθήκης εκείνης, οι δε εξ Ιουδαίων Χριστιανοί καθώς και οι εξ εθνών Χριστιανοί μπορούσαν να τρώγουν τέτοιες τροφές με όλη την καλή συνείδησι, ευχαριστώντας τον Θεό γι’ αυτές, για ν’ αγιασθούν οι τροφές αυτές δια της προσευχής.

● Στη σειρά των άρθρων της Σκοπιάς περί γάμου, παράγραφος 36, σελίς 11 (1957), αναγράφονται τα εξής: «Αν ένα άτομο παρέχοντας συγγνώμη δέχεται πάλι ένα πλανημένο σύντροφο, αυτό πρέπει να γίνη χωρίς να εισπράττουν τέτοιες [συζυγικές] αποζημιώσεις.» Όταν ο Φιλισταίος βασιλεύς Αβιμέλεχ απέδωκε τη Σάρρα στον Αβραάμ, μήπως το χρήμα που έδωσε τότε ο Αβιμέλεχ στον Αβραάμ μπορεί να θεωρηθή ως «συζυγική αποζημίωσις»;—Γέν. 20:14-16.

Η Γραφική περικοπή που σημειώνεται λέγει τα εξής: «Και έλαβεν ο Αβιμέλεχ πρόβατα, και βόας, και δούλους, και δούλας, και έδωκεν εις τον Αβραάμ, και απέδωκεν εις αυτόν Σάρραν την γυναίκα αυτού. Και είπεν ο Αβιμέλεχ, Ιδού η γη μου έμπροσθέν σου· κατοίκησον όπου σοι αρέσκη. Και προς την Σάρραν είπεν, Ιδού, έδωκα χίλια αργύρια εις τον αδελφόν σου· ιδού, αυτός είναι εις σε σκέπη των οφθαλμών προς πάντας τους μετά σου και προς πάντας τους άλλους. Ούτως αύτη επεπλήχθη.»

Σύμφωνα με τη Γραφική αφήγησι, η Σάρρα δεν ήταν μια σύζυγος που διέπραξε σφάλμα. Ο Αβραάμ δεν την είχε δανείσει εσκεμμένως στον Βασιλέα Αβιμέλεχ για να διαπράξη μοιχεία με την ωραία του σύζυγο Σάρρα και να μπορέση ύστερα να εισπράξη ό,τι λέγεται «συζυγική αποζημίωσις» από τον Αβιμέλεχ ως βιαστήν της. Ο Αβραάμ δεν έθετε παράδειγμα για τους σημερινούς πολυγάμους που διατηρούν μερικές παλλακίδες για τον μόνο σκοπό να τις εκπορνεύουν, απλώς για να εισπράττουν «συζυγικές αποζημιώσεις» κατ’ επανάληψιν για την ίδια παλλακίδα.

Ο Αβραάμ, αφήνοντας τον Βασιλέα Αβιμέλεχ να του αφαιρέση τη Σάρρα, προσπαθούσε να προστατεύση τη δική του ζωή. Αν εγίνετο γνωστό ότι η Σάρρα ήταν σύζυγός του, ο Αβραάμ μπορεί να εθανατώνετο από τους Φιλισταίους για να του αφαιρέσουν βιαίως τη Σάρρα για τις σεξουαλικές ευχαριστήσεις του Βασιλέως Αβιμέλεχ. Η Σάρρα ήταν ετεροθαλής αδελφή του συζύγου της Αβραάμ, και είχαν συμφωνήσει κι εκείνος κι εκείνη ότι στο εχθρικό εκείνο έδαφος της Χαναάν εκείνη έπρεπε πάντοτε να λέγη ότι ο Αβραάμ ήταν αδελφός της για να μην υπάρχη λόγος ή δικαιολογία να φονεύσουν τον Αβραάμ για να του πάρουν τη σύζυγο. Γι’ αυτό ο Βασιλεύς Αβιμέλεχ αφήρεσε τη Σάρρα με την προϋπόθεσι ότι αυτή ήταν απλώς αδελφή και όχι σύζυγος του Αβραάμ.

Σ’ ένα όνειρο ο Θεός επληροφόρησε τον Βασιλέα Αβιμέλεχ ότι είχε λάβει τη σύζυγο του Αβραάμ αλλ’ ότι ο Θεός δεν επέτρεψε στον Αβιμέλεχ να την εγγίση· Ο Θεός τώρα διέταξε τον Αβιμέλεχ να αποδώση τη Σάρρα στον Αβραάμ διότι ο Αβραάμ ήταν προφήτης του Θεού, ο δε Αβραάμ θα έκανε τότε ικεσία στον Θεό για τον Αβιμέλεχ να παραμείνη ζωντανός, οι δε γυναίκες του οίκου του να τεκνοποιήσουν και πάλι.

Τα πρόβατα και οι βόες και οι δούλοι και οι δούλες που έδωσε ο Βασιλεύς Αβιμέλεχ στον Αβραάμ μετά την απόδοσι της Σάρρας δεν ήσαν ως πληρωμή σ’ αυτόν για τη χρήσι της γυναικός του κατά σεξουαλικό τρόπο. Ο Αβιμέλεχ έδωσε το δώρο αυτό ως αντιστάθμισμα στον Αβραάμ διότι τον απεστέρησε προσωρινά από τη σύζυγό του. Ούτε τα χίλια αργύρια που έδωσε ο Αβιμέλεχ στον Αβραάμ ήσαν κανένα είδος «συζυγικής αποζημιώσεως.» Ο Βασιλεύς Αβιμέλεχ είπε στη Σάρρα ότι αυτό το χρήμα ήταν ένα δώρο που εγίνετο στον «αδελφό» της για να την καλύψη στα όμματα του καθενός, ο οποίος θα επληροφορείτο γι’ αυτή την υπόθεσι, για να δειχθή ότι αυτή ήταν αθώα σ’ αυτό το ζήτημα και ότι την εκαθάρισε ο ίδιος ο βασιλεύς από κάθε μομφή εναντίον της ως μια ηθική γυναίκα. Ο Αβραάμ δεν εδέχθη αυτό το χρήμα ως «συζυγική αποζημίωσι» επειδή ο Αβιμέλεχ εχρησιμοποίησε τη σύζυγο του ανήθικα. Αν ο Αβραάμ εξέδιδε σε πορνεία τη σύζυγό του Σάρρα για να κερδίση «συζυγική αποζημίωσι,» ο Θεός δεν θα έλεγε στον Αβιμέλεχ ότι ο Αβραάμ μπορούσε να προσέλθη σ’ αυτόν με προσευχή και να τον ικετεύση να θεραπεύση τον Αβιμέλεχ, έτσι ώστε η σύζυγος και οι δούλες του Αβιμέλεχ να εγκυμονήσουν και πάλι.—Γέν. 20:6, 7.

Έτσι, η Βίβλος παραμένει καθαρή ως προς το ότι περιέχει οιοδήποτε προηγούμενο για την έκδοσι της συζύγου ενός ανδρός σε πορνεία χάριν χρηματισμού μέσω της ανηθικότητός της.

Αν λοιπόν ένας Χριστιανός σύζυγος συγχωρήση τη σύζυγο του για τη μοιχεία της και τη λάβη και πάλι, αυτό θα πρέπει να γίνη μόνο διότι δείχνει έλεος σ’ αυτή και όχι διότι αποκομίζει κάποιο χρηματικό όφελος από την ανηθικότητά της. Έτσι δικαιολογείται ενώπιον Θεού και ανθρώπων, δείχνοντας ότι αυτός δεν συγκατετίθετο ούτε συνεργούσε στην ανηθικότητα της συζύγου του με την ελπίδα μιας υλικής ωφελείας απ’ αυτή την ενέργεια. Δεν μπορεί, λοιπόν, αυτός ν’ αποκοπή από την επικοινωνία με την εκκλησία λόγω της ανηθικότητος της συζύγου του. Με καθαρή συνείδησι μπορεί να προσέλθη στον Θεό με προσευχή και να δεηθή, ώστε ο Θεός να θεραπεύση τη σύζυγό του πνευματικώς και να τη βοηθήση να είναι μια πιστή σύζυγος στο εξής.