οτιδήποτε υπόσχεται στην ευχή του. Αλλιώς, θα ήταν πολύ καλύτερο να μη κάμη την ευχή.

Τι θα γίνη αν το άτομο κατανοήση αργότερα ότι η ευχή του είχε γίνει απερίσκεπτα, χωρίς σκέψι και κρίσι; Δεν πρέπει να χειρισθή το ζήτημα ελαφρά, αλλά να προσπαθήση να εκπληρώση την ευχή. Το γεγονός ότι αυτό θα του ήταν δύσκολο δεν θα τον δικαιολογούσε. Δεν ήταν βέβαια εύκολο για τον Ιεφθάε να εκπληρώση την ευχή που είχε κάμει στον Θεό, αλλ’ αυτός ευσυνείδητα την εξεπλήρωσε. (Κριτ. 11:30-39) Υπό την διαθήκη του νόμου, η παράλειψις εκπληρώσεως ενός όρκου, ακόμη και αν δεν ήταν εσκεμμένη, αποτελούσε αμάρτημα. Δεν επέφερε ποινήν θανάτου, αλλ’ απαιτούσε να γίνη μια προσφορά περί αμαρτίας στον Θεό. (Λευιτ. 5:4-6· παράβαλε Ματθαίον 5:33.) Και ο Θεός προειδοποίησε ότι, μολονότι θα μπορούσε να δώση επιτυχία σ’ εκείνον που έκαμε την ευχή, η παράλειψις της εκπληρώσεως της ευχής κατόπιν θα μπορούσε να κάμη τον Θεό να «οργισθή» και να «αφανίση» ό,τι είχε επιτύχει το άτομο. (Εκκλ. 5:6) Έτσι, μπορούσε ο Θεός να αποσύρη, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, την εύνοιά του.

Εκείνοι σήμερα οι οποίοι ενδιαφέρονται γι’ αυτό το ζήτημα πρέπει επομένως να ρωτήσουν πρώτα τον εαυτό τους αν πράγματι έχουν κάμει μια ευχή με τη Γραφική έννοια ή όχι. Ήταν υπόσχεσις που έγινε προσωπικά στον Θεό υπό όρους, ήταν, υπόσχεσις ιδιωτική, αυθόρμητη, αζήτητη και όχι εκτός αρμονίας με το εκπεφρασμένο θέλημα του Θεού; Τότε πρέπει να καταβληθή κάθε προσπάθεια να την εκπληρώσουν. Αν το άτομο παρέλειψε να την εκπληρώση, πρέπει να δεχθή τις συνέπειες και να επιζητήση ν’ ανακτήση την εύνοια του Θεού. Πιθανόν να βρεθή σ’ ένα δίλημμα κατά το οποίον η ευχή του (όπως είναι η ευχή αγαμίας) τον θέτει σε μια κατάστασι στην οποία νομίζει ότι η εκπλήρωσις της ευχής τον φέρει κοντά στο σημείο να παραβή κάποιον θείο κανόνα διαγωγής, ίσως έναν κανόνα σχετικόν με την ηθικότητα. Μπορεί να νομίζη ότι ο μόνος τρόπος για να προστατεύση τον εαυτό του από του να γίνη ένοχος ανηθικότητος είναι να μην εκπληρώση την ευχή του, αφήνοντας τον εαυτό του στο έλεος και τη συγχώρησι του Θεού. Αυτός ο ίδιος πρέπει ν’ αποφασίση και κανένας άλλος δεν μπορεί να τον απαλλάξη ούτε μπορεί ν’ αναλάβη καμμιά από τις προσωπικές του ευθύνες. Πρέπει να ζη με τη δική του συνείδησι.

Η εξέτασις αποδεικνύει συχνά ότι εκείνα που εθεωρούντο ως ευχές δεν ήσαν πραγματικά ευχές με την έννοια της Γραφής. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι κάθε ευθύνη κατ’ ανάγκην τερματίζεται εκεί. Ένας Χριστιανός πρέπει να ενδιαφέρεται όχι απλώς για την εκπλήρωσι των ευχών του στον Θεό, αλλά και για ν’ αποδειχθή αξιόπιστος σε όλους τους λόγους του, κάνοντας το «Ναι» του να είναι «Ναι» και το «Όχι» του να είναι «Όχι.» (Ματθ. 5:33-37) Πρέπει πάντοτε με ειλικρίνεια να προσπαθή να τηρή τις υποσχέσεις του που έδωσε και τις συμφωνίες του που έκαμε με τον Θεό και τους ανθρώπους. Μερικές φορές μπορεί να κάμη μια συμφωνία μ’ ένα άλλο άτομο και αργότερα να διαπιστώση ότι με αυτή τη συμφωνία έφερε τον εαυτό του σε μια σοβαρή δυσχέρεια. Μπορεί ν’ ακολουθήση την αρχή που παρατίθεται στις Παροιμίες 6:1-5 σχετικά με τον άνθρωπο που εγγυάται για τον άλλο, δηλαδή, «ύπαγε μη αποκάμης και βίαζε τον φίλον σου. . . . Σώζου.»

Εν σχέσει με τις ευχές και με όλα τα άλλα, ένας Χριστιανός πρέπει πάντοτε να έχη υπ’ όψιν τη σπουδαιότητα της διατηρήσεως καλών σχέσεων με τον Ιεχωβά Θεό.

Ματιές στον Κόσμο

Σπίτι και Σχολείο

● Μια έρευνα 19 εθνών που δημοσιεύτηκε προσφάτως από τη Διεθνή Ένωσι για την Εκτίμηση των Διεθνών Επιτευγμάτων τονίζει ότι το σπίτι έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα από το σχολείο για την εκπαίδευση ενός παιδιού. Αυτό αληθεύει ιδιαίτερα για την «κατανόησι της αναγνώσεως.» Η έρευνα, βασισμένη στην εργασία πλέον του ενός τετάρτου του εκατομμυρίου μαθητών και 50.000 καθηγητών, αποδεικνύει επίσης ότι η «μαζική εκπαίδευσις» δεν προσφέρει κατ’ ανάγκην κατώτερη ακαδημαϊκή εκπαίδευσι για τους ευφυείς σπουδαστάς.

Μια «Χριστιανική Ένωσις»;

● Περίπου 550 μαθηταί γυμνασίων από τριανταεπτά χώρες συγκεντρώθηκαν στο Σακραμέντο της Καλιφορνίας τον Φεβρουάριο, για την εικοστή πέμπτη ετησία Συνέλευσι του Νομοθετικού Σώματος της Χριστιανικής Ενώσεως Νέων [XEN]. Ποια ήσαν τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξαν; Η έκδοσις Γιούνιον του Σακραμέντο αναφέρει: «Εψήφισαν να αποκτήσουν ακτές για να κολυμπούν γυμνοί, να δημιουργήσουν ένα κρατικό λαχείο, και εζήτησαν από αναγνωρισμένους ιατρούς να δίνουν συνταγές για αντισυλληπτικά χάπια στους ανηλίκους, χωρίς να χρειάζεται η συγκατάθεσις των γονέων.»