Ισραήλ, δια να σας φέρη πλησίον αυτού να κάμνητε την υπηρεσίαν της σκηνής του Κυρίου και να στέκησθε έμπροσθεν της συναγωγής, δια να υπηρετήτε εις αυτούς; και αφού σε έφερε πλησίον εαυτού και πάντας τους αδελφούς σου τους υιούς Λευί μετά σου, σεις ζητείτε και την ιερατείαν; ούτω κάμνεις, συ και πάσα η συνοδία σου, οίτινες είσθε συνηθροισμένοι εναντίον του Κυρίου· και ο Ααρών τις είναι, ώστε να γογγύζητε εναντίον αυτού;»—Αριθ. 16:9-11.

Αυτή η επίπληξις έπρεπε να κάνη τον Κορέ και τους υποστηρικτές του να αναθεωρήσουν τη θέσι τους. Ο Κορέ μαζί με τους άλλους Λευίτες είχαν τιμηθή με το υψηλό προνόμιο να ξεχωριστούν από τους άλλους Ισραηλίτας για να υπηρετούν στο αγιαστήριο. Αυτό δεν ήταν μικρό, ασήμαντο πράγμα. Έτσι, ο Μωυσής κατεδείκνυε τώρα πόση έλλειψι εκτιμήσεως έδειχνε ο Κορέ για την τιμή και την αξιοπρέπεια που είχε τώρα πόση έλλειψι εκτιμήσεως έδειχνε ο Κορέ και οι υποστηρικτές του, στασιάζοντας εναντίον της διευθετήσεως του Ιεχωβά, ετάσσοντο εναντίον του Υψίστου. Αυτό που έκαναν δεν εδικαιολογείτο. Ο Ααρών δεν είχε διορισθή ο ίδιος αρχιερεύς. Τον είχε διορίσει σ’ αυτή τη θέσι ο Θεός.

Ο ΚΟΡΕ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΟΙ ΓΙΟΙ ΤΟΥ

Τα λόγια του Μωυσή, όμως, απέβησαν μάταια. Το επόμενο πρωί ο Κορέ μαζί με 250 αρχηγούς της συναγωγής τολμηρά παρουσιάσθηκαν μπροστά στην είσοδο της σκηνής στην αυλή, να προσφέρουν θυμίαμα. Ο Ιεχωβά τότε δυναμικά έδειξε ότι μόνον οι άνδρες του οίκου Ααρών έπρεπε να υπηρετούν ως ιερείς. Πυρ από τον Ιεχωβά κατέφαγε τον Κορέ και τους 250 που ήσαν μαζί του.—Αριθ. 16:35· 26:10.

Οι γιοι του Κορέ δεν ενώθηκαν με τον πατέρα τους στην ανταρσία. Ήσαν ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι να υπηρετούν ως βοηθοί των ιερέων και, συνεπώς, δεν πέθαναν. (Αριθ. 26:9, 11) Μεταξύ των απογόνων τους ήσαν άνδρες που έγραψαν άσματα αίνου που έγιναν μέρος των θεοπνεύστων Γραφών. Ένας απ’ αυτούς τους ύμνους ή ψαλμούς με ευγνωμοσύνη παραδέχεται: «Καλητέρα είναι μία ημέρα εν ταις αυλαίς σου υπέρ χιλιάδας· ήθελον προτιμήσει να ήμαι θυρωρός εν τω οίκω του Θεού μου, παρά να κατοικώ εν ταις σκηναίς της πονηρίας. Διότι ήλιος και ασπίς είναι Κύριος ο Θεός· χάριν και δόξαν θέλει δώσει ο Κύριος· δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία.»—Ψαλμ. 84:10, 11.

Πράγματι, καλά θα κάνωμε να μιμηθούμε το παράδειγμα των γιων του Κορέ, να εκτιμούμε πάντοτε αυτά που μας έχει δώσει ο Ιεχωβά Θεός. Όσο για τον ίδιο τον Κορέ, αποτελεί ένα προειδοποιητικό παράδειγμα για μας. Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, πρέπει να προσέχωμε να μην καταβαλλώμεθα από υπερηφάνεια. Ταπεινά, πρέπει να υποτασσώμεθα σε οτιδήποτε επιτρέπει ο Ιεχωβά Θεός να δοκιμάσωμε, να μην οργιζώμεθα εναντίον του. Ποτέ δεν πρέπει να αφήνωμε τους καιρούς αντιξοότητος να κάνουν να γίνωμε γογγυσταί για το μερίδιο μας στη ζωή και να σχεδιάζωμε να αρπάξωμε αυτό που δεν μας ανήκει. Αν ενθυμούμεθα ότι το μόνο που αξίζει είναι να υπηρετούμε ταπεινά τον Θεό, άσχετα με τις συνθήκες, μπορούμε ν’ αποφύγωμε την καταστρεπτική πορεία του Κορέ και να εξακολουθήσωμε να έχωμε την εύνοια του Θεού, όπως και οι γιοι του.

Μια Σοφή Παροιμία

«Η θυσία των ασεβών είναι βδέλυγμα εις τον Κύριον· αλλ’ η δέησις των ευθέων ευπρόσδεκτος εις αυτόν.»—Παρ. 15:8.

Αυτά τα λόγια εγράφησαν σε μια εποχή που η λατρεία, του Ιεχωβά ήταν συγκεντρωμένη στο ναό της Ιερουσαλήμ, όπου προσεφέροντο θυσίες ζώων. Ένας Ισραηλίτης θα μπορούσε να δαπανήση ένα σεβαστό ποσόν χρημάτων για να αγοράση έναν ταύρο ή έναν αμνό για θυσία. Αυτή η παροιμία, όμως, αποκαλύπτει ότι ο Θεός προτιμούσε μια ειλικρινή προσευχή, που δεν στοιχίζει τίποτε από ένα ευθύ άτομο, παρά μια θυσία ζώου από ένα ασεβές άτομο. Έτσι, το κριτήριο βάσει του οποίου κρίνει ο Θεός, δεν είναι η δαπάνη στην οποία υποβάλλεται το άτομο για να ασκήση τα της θρησκείας του, αλλά η κατάστασις της καρδιάς του και ο γενικός τρόπος ζωής του. Το εδάφιο που ακολουθεί λέγει: «Βδέλυγμα είναι εις τον Κύριον η οδός του ασεβούς· αγαπά δε τον θηρεύοντα την δικαιοσύνην.»—Παρ. 15:9.