Χαρωπές Εορτές
«Και θέλεις εξάπαντος ευφρανθή.»—Δευτ. 16:15.
1. Όπως αποδεικνύεται, ποιοι αποτελούν σήμερα τον πιο ευτυχισμένο λαό, και γιατί;
ΥΠΑΡΧΕΙ άνθρωπος που να μη απολαμβάνη μια εορτή; Σ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων, οι λαοί της γης απολαμβάνουν τις εορτές. Αυτό αλήθευε και με τον λαό που είχε λάβει τους εθνικούς νόμους του από τον Δημιουργό του ανθρώπου μέσω του προφήτου του Μωυσέως. Αλλά ήσαν διαφορετικές οι εορτές του λαού αυτού· ήσαν προφητικές για αγαθά πράγματα που επρόκειτο να έλθουν. Ευφροσύνη είναι, επίσης, η μερίδα του σύγχρονου αντιστοίχου αυτών των αρχαίων εορταστών της Μέσης Ανατολής, διότι αυτοί εισέρχονται στην εκπλήρωσι των προφητικών αυτών εορτών. Από την άποψι της Ιερής Βίβλου, αυτοί οι σύγχρονοι εορταστές είναι πνευματικοί Ισραηλίτες και αποδεικνύονται ότι είναι ο πιο ευτυχισμένος λαός που υπάρχει στο πρόσωπο της γης.
2. Στο εδάφιο Δευτερονόμιον 16:16, για πόσες εορτές είχε γίνει πρόνοια, και ποιες ήσαν αυτές;
2 Στα θεόπνευστα βιβλία που έγραψε ο Μωυσής, γινόταν πρόνοια για τρεις εορτές. Σ’ αυτό το πέμπτο βιβλίο, με τον τίτλο Δευτερονόμιον, κεφάλαιο 16, εδάφιο 16, διαβάζομε: «Τρις του ενιαυτού θέλει εμφανίζεσθαι παν αρσενικόν σου ενώπιον Κυρίου του Θεού σου, εν τω τόπω όντινα εκλέξη· εν τη εορτή των αζύμων, και εν τη εορτή των εβδομάδων, και εν τη εορτή της σκηνοπηγίας· και δεν θέλουσιν εμφανίζεσθαι ενώπιον του Κυρίου κενοί.»
3. Όταν ελέχθησαν τα επιπρόσθετα λόγια του εδαφίου Δευτερονόμιον 16:17, ποια ήταν η κατάστασις των φυσικών Ισραηλιτών;
3 Το εδάφιο 17 λέει: «Έκαστος θέλει δίδει κατά την δύναμιν αυτού, κατά την ευλογίαν Κυρίου του Θεού σου την οποίαν σοι έδωκε.» Στον καιρό που ελέχθησαν αυτά τα λόγια, οι Ισραηλίτες ζούσαν σε σκηνές, καθώς οδοιπορούσαν προς τη Γη της Επαγγελίας, τη Χαναάν.
Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΖΥΜΩΝ
4. Ποια ήταν η πρώτη εορτή και, στη δεύτερη μέρα της εορτής αυτής, τι προσέφερε στον Ιεχωβά ο αρχιερέας;
4 Η πρώτη από τις ετήσιες εορτές, η εορτή των αζύμων, ετελείτο αμέσως μετά την τήρησι του Πασχαλίου δείπνου στις 14 του μηνός Αβίβ ή Νισάν. Η εορτή των αζύμων διαρκούσε επτά ημέρες, από τις 15 Νισάν και μέχρι τις 21 Νισάν. Η πρώτη ημέρα αυτής της εορτής ήταν το Σάββατο που ακολουθούσε την τήρησι του Πασχαλίου δείπνου. Τη δεύτερη ημέρα της εορτής, στις 16 Νισάν, ο Ισραηλίτης αρχιερεύς στο ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ προσέφερε σ’ Αυτόν ένα δράγμα από τη νεοθερισμένη συγκομιδή κριθής.—Λευιτ. 23:11-16.
5. Γιατί ο Ιησούς δεν εώρτασε την εορτή στις 15 Νισάν του έτους 33 μ.Χ., και πότε οι μαθητές του εισήλθαν σε μια ασύγκριτη χαρά;
5 Υπάρχει μια ιστορική αφήγησις για ένα 12-χρονο παιδί που εφέρθη από τη Ναζαρέτ στην Ιερουσαλήμ για να εορτάση το Πάσχα. Το παιδί αυτό ήταν ο Ιησούς, ο γιος της Μαρίας. Μετά από δεκαοχτώ χρόνια, το 29 μ.Χ., αυτός ο Ισραηλίτης, που ήταν τώρα ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έγινε ο «Αμνός του Θεού,» τον οποίον εξεικόνιζε ο Πασχάλιος αμνός. (Λουκ. 2:41-52· Ιωάν. 1:29-37) Μετά από τριάμισυ χρόνια, θυσιάσθηκε πραγματικά πάνω σ’ ένα ξύλο στο Γολγοθά, έξω από την Ιερουσαλήμ, την Παρασκευή, 14 Νισάν του έτους 33 μ.Χ. Το βράδυ εκείνης της Παρασκευής άρχιζε η 15η Νισάν, και μαζί μ’ αυτήν η εορτή των αζύμων, αλλά ο ίδιος ο Ιησούς δεν συμμετείχε στην ευφροσύνη που χαρακτήριζε μια τέτοια περίπτωσι. Είχε πεθάνει και είχε ταφή. Μολονότι οι Ιουδαίοι γενικά στην Ιερουσαλήμ ευφράνθηκαν με την έναρξι της εορτής τους, δεν συνέβη το ίδιο και με τους μαθητές του Ιησού. Θλίβονταν γι’ αυτό που πίστευαν ότι ήταν μόνιμη απώλεια του Αρχηγού τους. Αλλά την επόμενη ημέρα, Κυριακή, 16 Νισάν, η λύπη τους μεταβλήθηκε σε ευφροσύνη, που δεν συγκρινόταν καν με την ευφροσύνη που είχαν οι Ιουδαίοι καθώς τελούσαν την εορτή τους.
6. Στο φως το εδαφίου 1 Κορινθίους 15:20, τι εξεικόνιζε το δράγμα κριθής που κινούσε ο αρχιερέας στις 16 του Νισάν, και γιατί;
6 Γιατί συνέβαινε αυτό; Επειδή ο Αρχηγός τους, ο Ιησούς Χριστός, είχε αναστηθή με την παντοδυναμία του ουράνιου Πατέρα του, του Ιεχωβά. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, εξηγώντας τι εσήμαινε αυτό, είπε τα εξής όταν έγραφε για την ανάστασι: «Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων.» (1 Κορ. 15:20) Έτσι, το δράγμα των απαρχών της συγκομιδής της κριθής που ο Ιουδαίος αρχιερεύς κινούσε ενώπιον του Ιεχωβά την Κυριακή, 16 Νισάν, εξεικόνιζε ένα άτομο, τον αναστημένο Κύριο Ιησού Χριστό, τον πρώτο που αναστήθηκε εκ του θανάτου τελείως σε αιώνια ζωή. Έτσι, μόνο εκείνος μπορούσε να ονομασθή «απαρχή των κεκοιμημένων.» Αυτό το θαύμα χαρακτήρισε τη δεύτερη ημέρα της εορτής.
7. Γιατί απαγορευόταν να υπάρχη ζύμη στις κατοικίες των Ιουδαίων στη διάρκεια της επταήμερης εορτής, και τι υπενθύμιζε αυτό;
7 Στη διάρκεια των επτά ημερών της εορτής δεν έπρεπε να βρίσκεται «προζύμιον» σε καμμιά οικία των Ιουδαίων, επειδή το «προζύμιον» αντιπροσώπευε οτιδήποτε δεν εναρμονίζεται με τον Θεό, δηλαδή την αμαρτία. Αυτή η εορτή στην πραγματικότητα υπενθύμιζε το γεγονός ότι οι Ισραηλίτες, επειδή έπρεπε να φύγουν βιαστικά από την Αίγυπτο, δεν είχαν αρκετό χρόνο ν’ αφήσουν το ζυμάρι τους να φουσκώση από το προζύμι. Έτσι, αναγκάσθηκαν να φάνε άζυμο ψωμί, όπως ακριβώς έκαναν και την ημέρα του Πάσχα.—Έξοδ. 12:11-34· Δευτ. 16:2-4.
8, 9. Αντίστοιχα με τον τύπο, ποια πρόνοια πρέπει ν’ ακολουθήση η αντιτυπική εορτή των αζύμων, και πώς το διαβεβαιώνει αυτό ο Παύλος;
8 Όπως ακριβώς η εορτή των αζύμων ακολουθούσε το Πάσχα και διαρκούσε επτά ημέρες, έτσι και το αντίτυπο αυτής της εορτής πρέπει ν’ ακολουθή τη θυσία του ‘Αμνού του Θεού,’ του Ιησού Χριστού, που έγινε την Παρασκευή, 14 Νισάν, του έτους 33 μ.Χ. Επειδή ο αριθμός των ημερών της εορτής, ο αριθμός επτά, εικονίζει τελειότητα, πληρότητα, γι’ αυτό και η αντιτυπική εορτή έχει συνεχισθή στη διάρκεια των αιώνων μέχρι τώρα, κι’ εκείνοι οι Χριστιανοί που είναι πνευματικοί Ισραηλίτες, Ιουδαίοι εσωτερικά, είναι υποχρεωμένοι να την τηρούν. Ο απόστολος Παύλος, στην 1 προς Κορινθίους 5:6-8, αναφέρεται στην αντιτυπική εορτή, καθώς, γράφει τα εξής:
9 «Δεν εξεύρετε ότι ολίγη ζύμη κάμνει όλον το φύραμα ένζυμον; Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, δια να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι. Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός· ώστε ας εορτάζωμεν ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας.»
10. Γιατί και πώς πρέπει η αντιτυπική εορτή να εορτάζεται σήμερα, και γιατί οι εορταστές μπορούν να ‘ευφραίνωνται’;
10 Αυτά τα λόγια γράφθηκαν περίπου το 55 μ.Χ., ή 22 χρόνια μετά τον θυσιαστικό θάνατο του Χριστού. Σήμερα, οι πνευματικοί Ισραηλίτες που διαβάζουν αυτά τα λόγια του αποστόλου Παύλου 19 και πλέον αιώνες αργότερα, υποχρεούνται να τηρούν την αντιτυπική εορτή, με ειλικρίνεια και αλήθεια. Καθώς το κεχρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών το κάνει αυτό, μπορεί να συλλάβη το πνεύμα της αρχαίας τυπικής εορτής και να ‘ευφραίνεται.’ Γιατί; Επειδή η πιστή τήρησις της αντιτυπικής εορτής χαρακτηρίζει μια καθαρή, θεοκρατική οργάνωσι, στην οποία ο Ιεχωβά μπορεί να εκφράση την επιδοκιμασία του.
ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ
11. Ποια ήταν η δεύτερη από τις υποχρεωτικές εορτές, και γιατί της είχε δοθή αυτό το όνομα;
11 Η δεύτερη από τις υποχρεωτικές εορτές του αρχαίου Ισραήλ ήταν η εορτή των εβδομάδων. Γιατί ονομαζόταν έτσι; Επειδή οι Ισραηλίτες έπρεπε να μετρούν επτά εβδομάδες από τις 18 Νισάν, την ημέρα που ο αρχιερεύς τους παρουσίαζε στον Ιεχωβά το δράγμα των νεοθερισμένων αλφίτων ως απαρχή της συγκομιδής της κριθής. Αυτή η μέτρησις του χρόνου θα συνεχιζόταν επί 49 ημέρες, και την 50ή ημέρα έπρεπε να εορτάσουν την εορτή των εβδομάδων. Γι αυτό και η ημέρα αυτή ονομάζεται πεντηκοστή. Έτσι, οι Ελληνόφωνοι Ιουδαίοι ωνόμαζαν την εορτή των εβδομάδων Πεντηκοστή. Τι θα γινόταν την ημέρα εκείνη;
12. Σύμφωνα με τα εδάφια Λευιτικόν 23:15-21, από τι χαρακτηριζόταν αυτή η εορτάσιμη μέρα;
12 Τα εδάφια Λευιτικόν 23:15-21 μας απαντούν, λέγοντας: «Και θέλετε αριθμήσει εις εαυτούς από της επαύριον του σαββάτου, αφ’ ης ημέρας προσφέρητε το δράγμα της κινητής προσφοράς, επτά ολοκλήρους εβδομάδας· μέχρι της επαύριον του εβδόμου σαββάτου θέλετε αριθμήσει πεντήκοντα ημέρας και θέλετε προσφέρει νέαν προσφοράν εξ αλφίτων προς τον Κύριον. Από των κατοικιών σας θέλετε φέρει εις προσφοράν κινητήν δύο άρτους· δύο δέκατα σεμιδάλεως θέλουσιν είσθαι· . . . Και θέλει κινήσει αυτά ο ιερεύς μετά του άρτου των πρωτογεννημάτων εις προσφοράν κινητήν ενώπιον του Κυρίου, μετά των δύο αρνίων· άγια θέλουσιν είσθαι εις τον Κύριον δια τον ιερέα. Και θέλετε διακηρύξει την αυτήν εκείνην ημέραν, συγκάλεσιν αγίαν δια σας· ουδέν έργον δουλευτικόν θέλετε κάμει· θέλει είσθαι νόμιμον αιώνων κατά πάσας τας κατοικίας σας εις τας γενεάς σας.»
13. Πότε άρχισε να εκπληρώνεται η αντιτυπική Πεντηκοστή, και πώς χαρακτηρίστηκε αυτή η περίπτωσις;
13 Αυτή η προφητική εορτή των εβδομάδων, η Πεντηκοστή, εκπληρώθηκε στην εκκλησία των μαθητών του Ιησού στην Ιερουσαλήμ την 50ή ημέρα από την ανάστασι του Ιησού. Έτσι, η αντιτυπική εορτή των εβδομάδων, η Πεντηκοστή, άρχισε να εκπληρώνεται την έκτη ημέρα του τρίτου σεληνιακού μηνός, δηλαδή, στις 6 Σιβάν του έτους 33 μ.Χ. Τότε, ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός βρισκόταν στα Άγια των Αγίων του μεγάλου πνευματικού ναού του Ιεχωβά, δηλαδή, στην προσωπική παρουσία του Ιεχωβά στον ουρανό, όπου είχε αναληφθή την 40ή ημέρα της αναστάσεώς του. Ενώ οι Ιουδαίοι εώρταζαν την τυπική εορτή των εβδομάδων, ή Πεντηκοστή, στο ναό του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ, 120 περίπου μαθητές του πνευματικού Αρχιερέως του Ιησού Χριστού, συγκεντρώθηκαν σ’ ένα ανώγειο σ’ εκείνη την πόλι. Κατόπιν, πριν από την τρίτη ώρα της ημέρας (9 π.μ.), ο Κύριος Ιησούς Χριστός εξέχυσε άγιο πνεύμα από τα Άγια των Αγίων του πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ν’ αναγεννηθούν πνευματικώς αυτοί οι μαθητές από τον ουράνιο Πατέρα τους, τον Ιεχωβά, και να χρισθούν με άγιο πνεύμα μέσω του Αρχιερέως τους, του Ιησού Χριστού. (Πράξ. 2:1-36) Έτσι, οι δύο συμβολικοί άρτοι από σεμίδαλι έλαβαν την αναγνώρισι του Ιεχωβά στον ουρανό, στα Άγια των Αγίων του.—Εβρ. 9:24.
14. (α) Το γεγονός ότι οι δύο σιταρένιοι άρτοι περιείχαν ζύμη τι εξεικονίζει; (β) Σε ποιες αιτίες μπορεί ν’ αποδοθή το γεγονός ότι υπήρχαν δύο άρτοι;
14 Στην τυπική εορτή των εβδομάδων, ή Πεντηκοστή, γιατί παρουσιάζονταν ενώπιον του Ιεχωβά δύο άρτοι εξ αλφίτων από τη νεοθερισμένη συγκομιδή σίτου; Αυτό έδειχνε ότι στην εκπλήρωσι θα περιλαμβάνονταν περισσότερα από ένα άτομα. Οι δύο τυπικοί σιταρένιοι άρτοι εψήνοντο με ζύμη (προζύμιον). Αυτό δείχνει ότι εκείνοι, στους οποίους πραγματοποιείται η εκπλήρωσις της εορτής, έχουν τη ‘ζύμη’ της αμαρτίας, μέσω φυσικής γεννήσεως, όπως ακριβώς συνέβαινε με τους 120 μαθητές του αναμάρτητου Ιησού, που περίμεναν στην Ιερουσαλήμ την Κυριακή, 6 Σιβάν του έτους 33 μ.Χ. Το γεγονός ότι υπήρχαν δύο άρτοι μπορεί, επίσης, να υποδηλοί ότι εκείνοι που γίνονται αναγεννημένοι από το πνεύμα, κεχρισμένοι μαθητές του Μεσσία Ιησού θα ελαμβάνοντο από δύο ομάδες επάνω στη γη, πρώτα από τους φυσικούς περιτετμημένους Ιουδαίους και αργότερα από όλα τα άλλα έθνη του κόσμου, τους Εθνικούς. Και οι δύο αυτές ομάδες μαζί θ’ αποτελούσαν μια αντιτυπική κινητή προσφορά στον Ιεχωβά.—Εφεσ. 2:13-18.
15. Πότε παρουσιάσθηκε ενώπιον του Ιεχωβά ο άρτος που αντιπροσώπευε ένα Ιουδαϊκό άρτο, και πώς κατεδείχθη η αναγνώρισις του Ιεχωβά;
15 Αν εξετάσωμε το ζήτημα από την τελευταία αυτή άποψι, ο πρώτος από τους αντιτυπικούς άρτους, που εσήμαινε τους περιτετμημένους Ισραηλίτες, παρουσιάσθηκε ενώπιον του Ιεχωβά Θεού από τον Αρχιερέα Ιησού ακριβώς στον κατάλληλο καιρό, στις 6 Σιβάν, την ίδια μέρα που ο Ιουδαίος αρχιερεύς κινούσε τους δύο τυπικούς άρτους ενώπιον του Ιεχωβά στο ναό του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ. Επειδή αυτοί οι δύο σιταρένιοι άρτοι δεν χρειάζονταν πια ως τύπος, ο Ιεχωβά δεν τους ανεγνώρισε, κι έτσι οι Ιουδαίοι που εώρταζαν στο ναό του Ηρώδη δεν έλαβαν το χάρισμα του αγίου πνεύματος. Εκείνοι οι Ιουδαίοι που ήθελαν να πραγματοποιηθή σ’ αυτούς η εκπλήρωσις των εδαφίων Ιωήλ 2:28, 29, έπρεπε να εξέλθουν από κείνο τον τυπικό ναό και να έλθουν σ’ επαφή με τους 120 μαθητές του Χριστού, πάνω στους οποίους είχε ήδη εκπληρωθή εκείνη η προφητεία. Έτσι, περίπου 3.000 απ’ αυτούς τους Ιουδαίους έγιναν μέρος του αντιτυπικού κινητού άρτου εκείνη τη διπλή ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ.
16. Πότε παρουσιάσθηκε ενώπιον του Ιεχωβά ο δεύτερος συμβολικός άρτος, και μέχρι πότε οι δύο συμβολικοί άρτοι συμπληρώνονται;
16 Ο δεύτερος συμβολικός άρτος, που εσήμαινε τους Εθνικούς, ή μη Ιουδαίους, άρχισε να κινήται ενώπιον του Ιεχωβά αργότερα με την εισδοχή των απερίτμητων Εθνικών ή λαών των εθνών γενικά. Αυτό το τελευταίο, όπως γίνεται κατανοητό, έλαβε χώρα το φθινόπωρο του έτους 36 μ.Χ. (Πράξεις, κεφ. 8 και 10) Οι δύο αντιτυπικοί άρτοι συμπληρώνονται στη διάρκεια αυτών των περασμένων 19 αιώνων. Τα γεγονότα δείχνουν ότι μερικοί έχουν προστεθή ως μέρος αυτών των ‘άρτων’ πρόσφατα, και αυτοί έχουν προεικονισθή από τη Ρουθ τη Μωαβίτιδα και πρόγονο του Ιησού Χριστού, και από τη Βασίλισσα Εσθήρ, την εξαδέλφη του Ιουδαίου Μαροδοχαίου, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός της Περσικής Αυτοκρατορίας. Βλέπε βιβλίον Διατήρησις, (στην Αγγλική), που εκδόθηκε το έτος 1932 και περιείχε την ύλη που παρουσίαζε μια σειρά άρθρων που δημοσιεύθηκαν στα τεύχη της Σκοπιάς τα έτη 1931 και 1932.
17. (α) Η πορεία συμπληρώσεως των μελών των δυο συμβολικών άρτων υπήρξε αιτία για τι πράγμα από μέρους των εορταστών αυτής της εορτής; (β) Για ποιο λόγο εκείνοι που αποτελούν τους συμβολικούς άρτους είναι ένα είδος ‘πρωτοκαρπίων’;
17 Η συμπλήρωσις των μελών των δύο αντιτυπικών άρτων της Πεντηκοστής στη διάρκεια των 1.900 και πλέον ετών μέχρι σήμερα, υπήρξε αιτία μεγάλης ευφροσύνης από μέρους εκείνων των πνευματικών Ισραηλιτών που εώρταζαν την αντιτυπική εορτή των εβδομάδων. Όπως ακριβώς οι δύο τυπικοί άρτοι αντιπροσώπευαν τα πρωτοκάρπια στο μήνα συγκομιδής Σιβάν, έτσι κι εκείνοι που αποτελούν τους αντιτυπικούς άρτους είναι πρωτοκάρπια στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, εφόσον παίρνουν προτεραιότητα από τον υπόλοιπο κόσμο της ανθρωπότητας και λαμβάνουν μια ουράνια κληρονομιά ως τα πρώτα οφέλη της θυσίας του ‘Αμνού του Θεού.’—Ιακ. 1:18· Αποκ. 14:4.
ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΠΗΓΙΑΣ
18. Πώς ωνομαζόταν η τελευταία εορτή του Ιουδαικού ιερού έτους, πότε λάμβανε χώρα, και ποιοι έπρεπε να λάβουν μέρος σ’ αυτήν;
18 Η τελευταία μεγάλη εορτή του Ιουδαϊκού ιερού έτους ελάμβανε χώρα τον έβδομο μήνα, τον μήνα Εθανείμ ή Τισρί. (1 Βασ. 8:2) Η εορτή αυτή ήταν σπουδαία από ωρισμένες απόψεις. Πιο συχνά ωνομαζόταν εορτή της σκηνοπηγίας, αλλά δυο φορές ονομάζεται εορτή της συγκομιδής των καρπών. (Έξοδ. 23:16· 34:22) Παραδείγματος χάρι, τα εδάφια Έξοδος 23:16, 17 αναφέρουν: «Και την εορτήν του θερισμού, των πρωτογεννημάτων των κόπων σου, τα οποία έσπειρας εις τον αγρόν· και την εορτήν της συγκομιδής των καρπών, εις το τέλος του ενιαυτού, αφού συνάξης τους καρπούς σου εκ του αγρού. Τρις του ενιαυτού θέλει εμφανίζεσθαι παν αρσενικόν σου ενώπιον Κυρίου του Θεού.» Επίσης, το εδάφιο Έξοδος 34:22 μιλεί για «την εορτήν της συγκομιδής εις την επιστροφήν [ή στροφήν] του ενιαυτού.» Τα εδάφια Δευτερονόμιον 16:13-15 αναφέρουν αυτή την εορτή ως εορτή της σκηνοπηγίας και λένε: «Θελεις κάμνει την εορτήν της σκηνοπηγίας επτά ημέρας, αφού συνάξης τον σίτον σου και τον οίνον σου· και θέλεις ευφρανθή εν τη εορτή σου, συ και ο υιός σου και η θυγάτηρ σου και ο δούλος σου και η δούλη σου και ο Λευίτης και ο ξένος και ο ορφανός και η χήρα, οίτινες είναι εντός των πυλών σου. Επτά ημέρας θέλεις εορτάζει εις Κύριον τον Θεόν σου, εν τω τόπω όντινα εκλέξη ο Κύριος· διότι Κύριος ο Θεός σου θέλει σε ευλογεί εις πάντα τα γεννήματά σου και εις πάντα τα έργα των χειρών σου· και θέλεις εξάπαντος ευφρανθή.»
19. (α) Γιατί αυτή η εορτή ήταν σύμφωνη με το όνομά της με τον τρόπο που εωρταζόταν; (β) Γιατί ο καιρός που εωρταζόταν ήταν πολύ ευνοϊκός για τους εορταστές;
19 Ως επί το πλείστον, αυτή η εορτή καλείται «εορτή της σκηνοπηγίας.» Στη διάρκεια των επτά ημερών που διαρκούσε, οι Ιουδαίοι, που ήσαν συγκεντρωμένοι στην Ιερουσαλήμ κατοικούσαν σε σκηνές, σύμφωνα με το όνομα της εορτής. Η εορτή αυτή άρχιζε πέντε ημέρες μετά την Ημέρα του Εξιλασμού, η οποία ελάμβανε χώρα ετησίως στις 10 του μηνός Τισρί και μέσω της οποίας το έθνος Ισραήλ αποκαταστούσε ειρηνικές σχέσεις με τον Ιεχωβά Θεό. Έτσι, η εορτή της σκηνοπηγίας άρχιζε σ’ ένα πολύ ευνοϊκό καιρό, και διαρκούσε από τις 15 ως τις 21 του μηνός Τισρί, ένα πλήρη αριθμό ημερών.
20. Σύμφωνα με ιστορικές αφηγήσεις εκτός της Αγίας Γραφής, τι έπρεπε να κάνη ένας ιερέας κάθε πρωινό της εορτής;
20 Η ευφροσύνη που τη χαρακτήριζε ήταν ασύγκριτη. Σύμφωνα με ιστορικές αφηγήσεις, την αυγή κάθε εορτάσιμης ημέρας ένας ιερεύς έπαιρνε μια χρυσή υδρία που χωρούσε τρία μέτρα ή ένα κιλό περίπου, υγρού και κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπως ωνομαζόταν. Όσοι από τους αναγνώστες μας έχουν επισκεφθή τη σημερινή Ιερουσαλήμ θα θυμούνται πως, όταν βγήκαν από την πόλι μέσω της Πύλης της Φάραγγος στο νοτιοανατολικό άκρο της πόλεως, έφθασαν στο πηγάδι που ονομάζεται Φρέαρ της Παρθένου ή Φρέαρ του Γιών. Απ’ αυτό το πηγάδι, ο Βασιλεύς Εζεκίας έσκαψε μια σήραγγα στη διάρκεια της απειλής Ασσυριακής εισβολής. Οι άφοβοι επισκέπτες θα θυμούνται πώς, ψηλαφίζοντας για λίγο μέσα στο σκοτάδι αυτής της σήραγγας, κατάφεραν να βγουν στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
21. (α) Πώς μπορούσε ο ιερέας να πάη στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, και τι θα έκανε με το νερό του Σιλωάμ; (β) Η ευφροσύνη εκείνης της περιστάσεως θα υπενθύμιζε στους Ιουδαίους ποια λόγια της προφητείας του Ησαΐα;
21 Ο ιερέας, όχι μέσω της σήραγγας του Εζεκία, αλλ’ ακολουθούμενος από μια μεγάλη πομπή, στην οποία περιλαμβανόταν μια μεγάλη ομάδα μουσικών, πήγαινε με τη χρυσή υδρία στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο ιερεύς, αφού γέμιζε την υδρία με νερό, επέστρεφε στην πόλι και πήγαινε στην αυλή όπου ήταν τοποθετημένο το θυσιαστήριο του Ιεχωβά. Στη νότια πλευρά του θυσιαστηρίου, είχαν τοποθετηθή δύο λεκάνες, και κάθε μια είχε μια οπή στον πυθμένα. Η λεκάνη που βρισκόταν στη νοτιοδυτική γωνία του θυσιαστηρίου ήταν για το νερό από την Κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Όταν ο ιερεύς έχυνε το νερό εκεί μέσα, το νερό έρρεε και έπεφτε στη βάσι του θυσιαστηρίου. Σ’ αυτή την περίπτωσι, οι εορτάζοντες Ιουδαίοι ευφραίνοντο πολύ. Αυτό μπορεί να τους θύμιζε τους χαρούμενους εορταστές που αναφέρει ο Ησαΐας στο 12ο κεφάλαιο, το οποίο περιγράφει τη χαρά που αισθάνθηκαν οι Ισραηλίτες όταν απελευθερώθηκαν από την εξορία της Βαβυλώνος το 537 π.Χ. Το εδάφιο Ησαΐας 12:3 λέει: «Και εν ευφροσύνη θέλετε αντλήσει ύδωρ εκ των πηγών της σωτηρίας.»
22. (α) Πώς ο Ιεχωβά ήταν η Πηγή του ύδατος της σωτηρίας για τους προπάτορες των Ιουδαίων εορταστών; (β) Πώς περιγράφθηκε η ευφροσύνη στην έκχυσι του ύδατος του Σιλωάμ;
22 Ο Ιεχωβά Θεός ήταν η ουράνια Πηγή της σωτηρίας τους. Ήταν Εκείνος που είχε απελευθερώσει τους προπάτορές τους από την 70-ετή εξορία στην ειδωλολατρική Βαβυλώνα, όπου είχαν διψάσει για σωτηρία μετά την ανατροπή της Βαβυλώνος το 539 π.Χ. (Ησ. 44:28 έως 45:7· Ιερ. 2:13) Η υπόμνησις αυτής της απελευθερώσεως αποτελούσε αιτία ευφροσύνης στη διάρκεια της εορτής της σκηνοπηγίας. Μια αρχαία Ιουδαϊκή παροιμία λέει: ‘Όποιος δεν έχει δει την ευφροσύνη στην έκχυσι του ύδατος του Σιλωάμ, δεν έχει δει ποτέ ευφροσύνη στη ζωή του.’
[Εικόνα στη σελίδα 8]
Το δράγμα των απαρχών από το θερισμό ή συγκομιδή της κριθής εξεικονίζει τον αναστημένο Ιησού
[Εικόνα στη σελίδα 9]
Δύο συμβολικοί άρτοι έχουν την αναγνώρισι του Ιεχωβά στον ουρανό από την Πεντηκοστή