Προσέχοντας Πώς να Περιπατούμε Ακριβώς

«Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί.»—Εφεσ. 5:15, 16.

1. Τι είναι ύψιστο συμφέρον μας σήμερα να πράξωμε, και γιατί το γεγονός της βασιλείας του Θεού πρέπει να κυριαρχή επάνω μας ενώ ενεργούμε έτσι;

ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ και αν ζούμε επάνω στη γη, είναι προς το ύψιστο συμφέρον μας σήμερα το να προσέχωμε πώς περιπατούμε ακριβώς, δηλαδή, ποια είναι η διαγωγή μας. Ένα πολύ σπουδαίο γεγονός πρέπει να κυριαρχή επάνω μας ενώ ‘προσέχομε πώς να περιπατούμε ακριβώς’. Το γεγονός αυτό είναι ότι η βασιλεία του Θεού κυβερνά, ότι κυβερνούσε σ’ αυτά τα περασμένα σαράντα πέντε χρόνια από το 1914. Γιατί το γεγονός αυτό είναι τόσο σπουδαίο; Επειδή ο κύριος σκοπός της ουράνιας αυτής βασιλείας είναι να γίνη το θέλημα του Θεού, όπως στον ουρανό, έτσι και στη γη. (Ματθ. 6:9, 10) Ο σημερινός πονηρός παλαιός κόσμος πλησιάζει γοργά στο τέλος του στην πιο μεγάλη θλίψι όλης της ιστορίας, επειδή ο κόσμος αυτός δεν υπήρξε ποτέ σε αρμονία με το θέλημα του Θεού, αλλά είναι ο πιο μεγάλος αντίπαλός του. Η βασιλεία του Θεού είναι εκείνη που θα επιβάλη το θέλημά του. Η βασιλεία Του θα εισαγάγη μια νέα τάξι που θ’ αποτελήται από «νέους ουρανούς και νέαν γην», όπου το εκπεφρασμένο θέλημα του Θεού είναι βέβαιο ότι θ’ αποτελή νόμον. (2 Πέτρ. 3:13) Πουθενά δεν μπορεί κανείς από μας ν’ αποφύγη αυτή τη θαυμαστή αλλαγή. Η σοφία, λοιπόν, μας υπαγορεύει να δώσωμε την ολόκαρδη υποταγή μας στη βασιλεία του Θεού, για να μη φερθούμε σε τέλος όταν τελειώση ο παλαιός αυτός κόσμος. Υποταγή στη βασιλεία του Θεού σημαίνει τώρα το να φέρωμε τον εαυτό μας σε πλήρη αρμονία με το θέλημά του. Το δίκαιο θέλημά του για μας σ’ αυτόν τον καιρό της παγκοσμίου αμηχανίας εκτίθεται στον γραπτό του λόγο, την ιερή Βίβλο.

2. Ως τι μπορούμε να χαρακτηρίσωμε τις ημέρες μας, και συνεπώς, ποια συμβουλή του Παύλου είναι κατάλληλη για μας σήμερα;

² Κυττάζοντας γύρω στις θρησκευτικές και ηθικές συνθήκες του κόσμου και στις σχέσεις μεταξύ εθνών και μεταξύ ατόμων, είμεθα αναγκασμένοι να πούμε ότι οι ημέρες αυτές είναι πονηρές. Επομένως, η συμβουλή που ο απόστολος Παύλος έδωσε στους Χριστιανούς του καιρού του είναι επίσης καταλληλότατη για την εποχή μας. «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί. Δια τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Ιεχωβά. Και μη μεθύσκεσθε με οίνον, εις τον οποίον είναι ασωτία [και για το οποίον ένας Χριστιανός μπορεί ν’ αποκοπή από την επικοινωνία της εκκλησίας του Θεού]· αλλά πληρούσθε δια του πνεύματος.»—Εφεσ. 5:15-18, ΜΝΚ· 2 Κορ. 5:9-13.

3. (α) Προτού αφιερωθούμε στον Θεό, πώς περιπατούσαμε; (β) Μετά την αφιέρωσί μας, πώς πρέπει να περιπατούμε, και ποια προσωπική ερώτησι πρέπει να θέσωμε πάνω σ’ αυτό;

³ Σε όλη τη γη σήμερα, πάνω από μισό εκατομμύριο άτομα έχουν κάμει πλήρη παράδοσι ή αφιέρωσι του εαυτού των στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, και έχουν συμβολίσει δημοσία αυτή την αφιέρωσι με το να βαπτισθούν στο νερό, όπως ακριβώς εβαπτίσθη και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. (Ματθ. 3:13-17· 28:18-20) Σε περασμένους καιρούς, προτού κάμωμε αφιέρωσι στον Θεό, περιπατούσαμε όλοι προς μια ωρισμένη κατεύθυνσι. Περιπατούσαμε «κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος [Σατανά ή Διαβόλου] το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας.» Περιπατούσαμε «καθώς και τα λοιπά έθνη περιπατούσιν, εν τη ματαιότητι του νοός αυτών, εσκοτισμένοι την διάνοιαν, απηλλοτριωμένοι όντες από της ζωής του Θεού, δια την άγνοιαν την ούσαν εν αυτοίς, δια την πώρωσιν της καρδίας αυτών· οίτινες αναισθητούντες παρέδωκαν εαυτούς εις την ασέλγειαν, δια να εργάζωνται πάσαν ακαθαρσίαν ακορέστως.» (Εφεσ. 2:2· 4:17-19) Τώρα εμείς οι αφιερωμένοι πρέπει να έχωμε παύσει να περιπατούμε προς αυτή την κατεύθυνσι. Με την αφιέρωσί μας στον Θεό θελήσαμε να περιπατούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, για να μπορούμε έτσι να ‘περιπατούμε με τον Θεό’. (Γεν. 5:22-24· 6:9) Επειδή οι καιροί είναι πονηροί, είναι πάρα πολύ φρόνιμο και επείγον να προσέχωμε ακριβώς πώς περιπατούμε. Είναι κατ’ εξοχήν καιρός να ερωτήσωμε τον εαυτό μας: Εγυρίσαμε πίσω για να περιπατούμε μ’ αυτόν τον κόσμο, ή περιπατούμε πιο στενά με τον Θεό; Για ν’ απαντήσωμε σ’ αυτή την ερώτησι, χρειάζεται να διακρίνωμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Αυτό απαιτεί να μελετήσωμε τον γραπτό λόγο του Θεού.

4. Το 1 Θεσσαλονικείς 4:3-5, 7, ποιο λέγει ότι είναι το θέλημα του Θεού, και επομένως, πώς διαφέρει ο Ιεχωβά από τον Πρίαπον και τον Βέελ - φεγώρ;

⁴ Στον λόγο του βρίσκεται η εξής βραχεία έκθεσις του θελήματός του: «Τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, να απέχησθε από της πορνείας· να εξεύρη έκαστος υμών να κρατή το εαυτού σκεύος εν αγιασμώ και τιμή· ουχί εις πάθος επιθυμίας, καθώς και τα έθνη τα μη γνωρίζοντα τον Θεόν. . . . Ο Θεός δεν εκάλεσεν ημάς εις ακαθαρσίαν, αλλά προς αγιασμόν.» (1 Θεσ. 4:3-5, 7) Το «εαυτού σκεύος» είναι το σώμα ενός ατόμου· και όταν αφιερωνώμεθα στον Ιεχωβά Θεό, αφιερώνομε έτσι τα σκεύη μας, τα σώματά μας, στον Θεό μέσω της δικαιοσύνης του Υιού του Ιησού Χριστού. Ο Ιεχωβά δεν είναι θεός του φύλου, όπως ο Πρίαπος, ένας ψευδής θεός της Ελληνικής και της Ρωμαϊκής μυθολογίας, ούτε λατρεύεται με κάποιο είδος σεξουαλικών οργίων, όπως ελατρεύετο ο ψευδής θεός Βέελ-φεγώρ.—Αριθμ. 25:1-13.

5. Ποιο θέλημα του Θεού για την οργάνωσί του επιβάλλει ένα δύσκολο έργο στα μέλη της, αλλά πώς αυτά βοηθούνται;

⁵ Εμείς οι αφιερωμένοι έχομε συνενωθή και έχομε διαμορφωθή σε μια θεοκρατική οργάνωσι. Το θέλημα του Θεού είναι να έχη μια καθαρή οργάνωσι, μια οργάνωσι που είναι αγιασμένη για τη χρήσι του μ’ έναν έντιμο τρόπο. Το να κρατούμε τη θεοκρατική οργάνωσι καθαρή ανάμεσα σ’ αυτόν τον ανήθικο, σαρκικού φρονήματος κόσμο και στη διάρκεια των πονηρών αυτών καιρών, είναι ένα πολύ δύσκολο έργο για μας τα επίγεια μέλη της οργανώσεως. Αλλά το πνεύμα του Θεού είναι μαζί μας, για να μας βοηθή, για να μας αγιάζη για τους σκοπούς του Θεού.

6. Σχετικά με τούτο, ποιους βαρύνει ειδική ευθύνη, και μ’ αυτούς ποια υπόσχεσι αποκαταστάσεως εξεπλήρωσε ο Θεός;

⁶ Φυσικά, υπάρχει προσωπική ευθύνη που βαρύνει κάθε αφιερωμένον να ενωθή στο να τηρή την οργάνωσι καθαρή και αγιασμένη προς χρήσιν του Ιεχωβά. Εν τούτοις, μια ειδική ευθύνη βαρύνει εκείνους που έγιναν επίσκοποι μέσα στην οργάνωσι. Ιδιαίτερα από την άνοιξι του έτους 1919 ζούμε στους ‘καιρούς της αποκαταστάσεως πάντων όσα ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων αυτού προφητών’. Πριν από δεκαεννέα αιώνες στις πρώτες ημέρες της Χριστιανικής εκκλησίας, όταν ζούσαν οι δώδεκα απόστολοι του Αρνίου Ιησού Χριστού, ο Ιεχωβά ήγειρε πιστούς επισκόπους για να διακηρύττουν τις κρίσεις του και να διαβιβάζουν τη συμβουλή Του. Οι πιστοί εκείνοι επίσκοποι παρήλθαν, έπειτα δε απ’ αυτό συνέβη μια μεγάλη «αποστασία» από την αποστολική πίστι. Όσον αφορά, λοιπόν, τους «καιρούς της αποκαταστάσεως» τώρα, ο Ιεχωβά έκαμε την εξής υπόσχεσι: «Θέλω αποκαταστήσει τους κριτάς σου ως το πρότερον, και τους συμβούλους σου ως το απ’ αρχής· μετά ταύτα θέλεις ονομασθή, Η πόλις της δικαιοσύνης, Η πιστή πόλις.» (Ησ. 1:26) Μέσω των ευσυνειδήτων επισκόπων που εγκατέστησε σήμερα ο Ιεχωβά υπό τον διωρισμένον Κριτήν του και Θαυμαστόν Σύμβουλον Ιησούν Χριστόν, εξεπλήρωσε την υποσχεμένη του αποκατάστασι και τηρεί την οργάνωσί του καθαρή, δικαία και πιστή.—Πράξ. 17:31· Ησ. 9:6.

7. Επειδή έχουν ν’ αποδώσουν λόγον για ποια φροντίδα χρειάζεται οι επίσκοποι να προσέχουν πώς να περιπατούν ακριβώς;

⁷ Σήμερα οι επίσκοποι της κοινωνίας Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά φέρουν σημαντική ευθύνη. Προβάλλονται ως «τύποι του ποιμνίου». Εκτός από την επιρροή των ως ορθών παραδειγμάτων, ασκούν επίσης σημαντική εξουσία στην τοπική εκκλησιαστική οργάνωσι ή στην εδαφική έκτασι της περιοχής, της περιφερείας ή του Τμήματος ή στη ζώνη στην οποία υπηρετούν. Ως επίσκοποι έχουν να πολιτευθούν με ζωές, «ψυχές» αφιερωμένες στον Ιεχωβά Θεό, έτσι ώστε, «αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον». (1 Πέτρ. 5:3· Εβρ. 13:17) Το τι είδους λόγον θ’ αποδώσουν γι’ αυτές τις αφιερωμένες ψυχές πρόκειται να καθορίση ποια θα είναι η κρίσις του Θεού για τους επισκόπους. Αν όλοι χρειάζεται να προσέχουν πώς να περιπατούν ακριβώς, περισσότερο χρειάζεται να το κάνουν αυτό οι επίσκοποι στην υπεύθυνη υπηρεσία τους.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΠΑΤΟΥΜΕ

8, 9. (α) Πώς η δύναμις των καλών επισκόπων για μια δίκαιη οργάνωσι διευκρινίσθη στον Ιησούν του Ναυή και στους συντρόφους του; (β) Πώς αυτό το γεγονός γίνεται σαφές από ό,τι συνέβη στον Ισραήλ μετά τον θάνατο των επισκόπων εκείνων;

⁸ Η μεγάλη δύναμις που ασκούν για μια πιστή, δίκαιη οργάνωσι οι επίσκοποι που είναι ηθικώς και πνευματικώς ισχυροί, διευκρινίζεται στον διάδοχον του Μωυσέως, τον Ιησούν του Ναυή, και στους άλλους πρεσβυτέρους του Ισραήλ που ήσαν συνταυτισμένοι με τον Ιησούν. Όσον αφορά την καλή επιρροή που είχαν αυτοί, διαβάζομε: «Και ότε απέλυσε τον λαόν ο Ιησούς, οι υιοί Ισραήλ υπήγαν, έκαστος εις την κληρονομίαν αυτού, δια να κατακληρονομήσωσι την γην. Και ελάτρευσαν ο λαός τον Ιεχωβά πάσας τας ημέρας του Ιησού, και πάσας τας ημέρας των πρεσβυτέρων, οίτινες επέζησαν μετά τον Ιησούν, και είδον πάντα τα έργα τα μεγάλα του Ιεχωβά, όσα έκαμεν υπέρ του Ισραήλ.»

⁹ Οι προσεκτικοί, πληροφορημένοι, πιστοί πρεσβύτεροι του Ισραήλ εχρησίμευσαν σαν ένα θεοκρατικό προπύργιο εναντίον της εισβολής της ειδωλολατρίας στην εθνική συναγωγή του Ιεχωβά. Το γεγονός αυτό έγινε σαφές από ό,τι συνέβη στη συναγωγή του Ισραήλ μετά τον θάνατο των θεοκρατικών εκείνων επισκόπων. Τότε η νέα γενεά που δεν εγνώριζε τον Ιεχωβά ή τα έργα που είχε κάμει για τον Ισραήλ, ηγέρθη και δεν είχε το υποβοηθητικό παράδειγμα και τη συμβουλή και άγρυπνη φροντίδα των επισκόπων εκείνων. Η Γραφική αφήγησις μας λέγει: «Και έπραξαν οι υιοί Ισραήλ πονηρά ενώπιον του Ιεχωβά, και ελάτρευσαν τους Βααλείμ· και εγκατέλιπον Ιεχωβά τον Θεόν των πατέρων αυτών, τον εξαγαγόντα αυτούς εκ γης Αιγύπτου, και υπήγον κατόπιν άλλων θεών, εκ των θεών των λαών των πέριξ αυτών, και προσεκύνησαν αυτούς, και παρώργισαν τον Ιεχωβά.» Αφού ο Ιεχωβά είχε εγείρει θεοσεβείς κριτάς με τους οποίους τους έσωσε από ειδωλολάτρας καταδυνάστας, αυτοί γρήγορα ελησμόνησαν εκείνο που οι κριταί είχαν κάμει γι’ αυτούς ως δούλοι του Ιεχωβά: «Πλην ουδέ εις τους κριτάς αυτών υπήκουσαν, αλλ’ επόρνευσαν κατόπιν άλλων θεών, και προσεκύνησαν αυτούς· εξέκλιναν ταχέως από της οδού, εις την οποίαν περιεπάτησαν οι πατέρες αυτών υπακούοντες εις τας εντολάς του Ιεχωβά· δεν έκαμον ούτω.»—Κριτ. 2:6-8, 10-12, 17, ΜΝΚ.

10. Όπως οι επίσκοποι εκείνοι, εναντίον τίνος εχρησίμευσαν ως προπύργιο οι απόστολοι του Χριστού στην εποχή των;

¹⁰ Όπως οι πιστοί κριταί και οι συνταυτισμένοι επίσκοποι του αρχαίου Ισραήλ, οι δώδεκα απόστολοι του Ιησού Χριστού εχρησίμευσαν ως προπύργιο. Ενόσω οι απόστολοι ζούσαν, εχρησίμευαν ως αναχαιτίζουσα δύναμις εναντίον της «αποστασίας» της εκκλησίας και εναντίον της αποκαλύψεως του «ανθρώπου της αμαρτίας», του «υιού της απωλείας», ως εκείνου που είχε υπό τον έλεγχό του την εκκλησία.—2 Θεσ. 2:2-12.

11, 12. (α) Τι ανεπτύχθη θρησκευτικώς μετά τον θάνατο των αποστόλων, και ποια γεγονότα δείχνουν αν έχωμε αναρρώσει από τούτο; (β) Εν τούτοις, γιατί ο καθένας μας χρειάζεται να προσέχη πώς να περιπατή ακριβώς;

¹¹ Αφού απέθαναν οι δώδεκα απόστολοι και οι πιστοί των σύντροφοι επίσκοποι, η «αποστασία» από την καθαρή Χριστιανική πίστι και πράξι εξεδηλώθη πολύ γρήγορα και η τάξις του «ανθρώπου της αμαρτίας» ανέλαβε υπό τον έλεγχό της τη θρησκευτική οργάνωσι. Εμείς σήμερα έχομε αναρρώσει από αυτή τη θρησκευτική «αποστασία» και από την κυριαρχία της τάξεως του «ανθρώπου της αμαρτίας» στον «Χριστιανικό κόσμο». Έχομε οργανωθή θεοκρατικά στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Μαζί μας αοράτως είναι ο Μεγαλύτερος Ιησούς του Ναυή, ο Ιησούς Χριστός, για να μας οδηγή στην ερχόμενη νέα τάξι «νέων ουρανών και νέας γης». Μαζί μας είναι επίσης ο «πιστός και φρόνιμος δούλος», τον οποίον ο Μεγαλύτερος Ιησούς του Ναυή διώρισε επί όλων των επιγείων υπαρχόντων του στο έτος 1919.

¹² Ο Μεγαλύτερος Ιησούς του Ναυή και η κεχρισμένη του τάξις δούλου χρησιμεύουν σαν ένας αδιάβατος φραγμός για οποιαδήποτε διείσδυσι του πνεύματος της αποστασίας και του «ανθρώπου της αμαρτίας» στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. (2 Πέτρ. 3:13· Ησ. 65:17· Ματθ. 24:45-47) Εν τούτοις, κάθε αφιερωμένος Χριστιανός χρειάζεται να έχη το νου του στη σοβαρή συμβουλή του αποστόλου Παύλου να προσέχωμε πώς να περιπατούμε ακριβώς. Ενώ αυτός ο κόσμος και ο θεός του και άρχων Σατανάς ή Διάβολος δεν μπορούν πια να αιχμαλωτίσουν ολόκληρη την εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά, όμως ο κόσμος και ο θεός του Σατανάς προσπαθούν εξακολουθητικά να μολύνουν την οργάνωσι και υποδουλώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα μέλη ατομικώς. Οι αρχαίοι Ισραηλίται, ακόμη και με τον προφήτη Μωυσή μεταξύ τους, παρέσχον ένα προειδοποιητικό παράδειγμα ότι άτομα στην οργάνωσι μπορούν να εξαπατηθούν προς καταστροφήν των τώρα στη διάρκεια της αόρατης παρουσίας του Χριστού. Πώς;

13. Ποιο προειδοποιητικό παράδειγμα έχομε από τους Ισραηλίτας ενώ ο Μωυσής ήταν στο όρος;

¹³ Είχε περάσει ένα βραχύ χρονικό διάστημα αφότου ο Ιεχωβά Θεός είχε θαυματουργικά διακηρύξει τις Δέκα Εντολές από την κορυφή του Όρους Σινά στην Αραβική Χερσόνησο. Όταν ο Μωυσής ήταν ακόμη στην γειτονική περιοχή, αλλά στην κορυφή του Όρους Σινά επί σαράντα ημέρες κρυμμένος από την όρασί των, οι Ισραηλίται είχαν κάμει τον χρυσούν μόσχον και άρχισαν να τον λατρεύουν και να εκδηλώνουν συγχρόνως θορυβώδη χαλαρή διαγωγή. Η πρώτη και η δευτέρα και η εβδόμη από τις Δέκα Εντολές που οι Ισραηλίται είχαν συμφωνήσει να τηρούν, διεκήρυτταν: «Εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σου, ο εξαγαγών σε εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας. Μη έχης άλλους θεούς πλην εμού. Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης· μη προσκυνήσης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά· διότι εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν. . . . Μη μοιχεύσης.» (Έξοδ. 20:2-5, 14, ΜΝΚ) Αλλά όταν πολλοί Ισραηλίται είδαν ότι τα μάτια του εθνικού των επισκόπου Μωυσέως δεν ήσαν προσηλωμένα επάνω τους, απέρριψαν κάθε περιορισμό. Ναι, μέσα σε σαράντα μόνο ημέρες μετά την άνοδο του Μωυσέως, πολλοί Ισραηλίται ήσαν έτοιμοι να λησμονήσουν τις Δέκα Εντολές και ν’ απολαύσουν μια άγρια ευωχία με ειδωλολατρία και σεξουαλικά όργια.—Έξοδ. 32:1-35.

14. Ποιο άλλο προειδοποιητικό παράδειγμα έχομε από τους Ισραηλίτας όταν εστρατοπέδευσαν στις πεδιάδες Μωάβ;

¹⁴ Μετά σαράντα χρόνια ήσαν ακριβώς στην απέναντι από τη Χαναάν όχθη του Ιορδάνου Ποταμού, στις πεδιάδες Μωάβ, και επρόκειτο σε λίγο να κάμουν πραγματικότητα τη θαυματουργική εκπλήρωσι της υποσχέσεως του Ιεχωβά να τους οδηγήση στη Γη της Επαγγελίας. Εν τούτοις, χιλιάδες από τη νέα γενεά των Ισραηλιτών έστρεψαν τα μάτια τους στην άλλη κατεύθυνσι, να κυττάξουν τις ειδωλολάτριδες θυγατέρες του Μωάβ. Μέσα στην άμετρη επιθυμία τους για ανήθικες σχέσεις μαζί τους, οι ιδιοτελείς αυτοί Ισραηλίται ήσαν πρόθυμοι να ενωθούν με τις δελεαστικές εκείνες γυναίκες, που ήσαν δούλες του Διαβόλου, στο να λατρεύσουν τον ψευδή θεό, Βέελ-φεγώρ. Ο Ισραηλίτης άρχων Ζιμβρί ήταν μάλιστα τόσο αναιδής ώστε να φέρη τη Μαδιανίτιδα γυναίκα Χασβί μέσα στο άγιο στρατόπεδο του Ισραήλ και μέσα στη σκηνή του. Μόνο η γεμάτη ζήλο ενέργεια του Φινεές του ιερέως εναντίον του Ζιμβρί και της Χασβί για να τους θανατώση, έκαμε να σταματήση η πληγή που είχε στρώσει κάτω είκοσι τέσσερες χιλιάδες μολυσμένους1σραηλίτας. (Αριθμ. 25:1-9) Ο Μωυσής ήταν ακόμη ζωντανός και στο στρατόπεδο τότε, και όμως οι κυριαρχημένοι από το πάθος Ισραηλίται δεν επρόσεχαν. Ελησμόνησαν την αγιότητα στην οποίαν είχαν κληθή. Ελησμόνησαν τις δίκαιες εντολές του Ιεχωβά και παρεδόθησαν σε αχαλίνωτο πάθος με ανήθικες σχέσεις με ειδωλολάτριδες γυναίκες, μολονότι αυτό εσήμαινε λατρεία ενός ψευδούς θεού, του Βέελ-φεγώρ, και διέγερσι του αληθινού Θεού, Ιεχωβά, σε ζηλοτυπία.

15. Πώς ένας απόστολος αναφέρεται στις περιπτώσεις εκείνες ως προειδοποιητικά παραδείγματα για μας, και ποιο γεγονός καθιστά βέβαιο το προειδοποιητικό παράδειγμα των Ισραηλιτών;

¹⁵ Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος ανεφέρθη στις ιστορικές εκείνες περιπτώσεις αποστασίας από την αγιότητα ως σε προειδοποιητικά παραδείγματα για μας, λέγοντας: «Ταύτα δε έγειναν παραδείγματα ημών δια να μη ήμεθα ημείς επιθυμηταί κακών, καθώς και εκείνοι επεθύμησαν. Μηδέ γίνεσθε ειδωλολάτραι, καθώς τινες εξ αυτών· ως είναι γεγραμμένον, “Εκάθισεν ο λαός δια να φάγη και να πίη, και εσηκώθησαν να παίζωσι.” Μηδέ ας πορνεύωμεν, καθώς τίνες αυτών επόρνευσαν, και έπεσον εν μια ημέρα εικοσιτρείς χιλιάδες.» (1 Κορ. 10:6-8) Αν κάποιος που είναι αφιερωμένος στον Ιεχωβά, όπως ήταν όλο το έθνος Ισραήλ, αφήση την καρδιά του να πάρη κακή κατεύθυνσι, τότε θα ζητή να ικανοποιήση την επιθυμία της καρδιάς του κάτω από οποιαδήποτε περίστασι και σε όλες τις περιστάσεις, μόλις παρουσιάζεται μια κατάλληλη ευκαιρία. Το προειδοποιητικό παράδειγμα των Ισραηλιτών εκείνων που κατεστράφησαν, καθιστά το γεγονός αυτό βέβαιο.

16. Αν και είμεθα τόσο πλησίον στην πραγματοποίησι των ελπίδων μας, τι κάνουν όμως μερικοί αφιερωμένοι, και τι αστοχούν να θυμηθούν ενώ ενεργούν έτσι;

¹⁶ Έτσι σήμερα, άσχετα με το πόσο πλησίον είμεθα στην πραγματοποίησι των ελπίδων μας για τη Βασιλεία, μερικοί αφιερωμένοι χαλαρώνουν την αγρυπνία τους για το πώς πρέπει να περιπατούν σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές. Για την ικανοποίησι των σαρκικών των παθών, είναι πρόθυμοι και αρκετά ριψοκίνδυνοι για να παραδοθούν στην ακαθαρσία αυτού του κόσμου. Δεν ελέγχουν τον εαυτό τους με την υπόμνησι ότι αυτό μπορεί να σημαίνη όχι μόνο τη δική τους καταστροφή, αλλά και την επίρριψι ονείδους στον Ιεχωβά και περιφρονήσεως στην ορατή του οργάνωσι. Επειδή προς καιρόν δεν βρίσκονται υπό την άμεση επαγρύπνησι και οπτική παρατήρησι του επισκόπου της εκκλησίας, δεν προσέχουν πώς πρέπει να περιπατούν ή συμπεριφέρονται ακριβώς. Αστοχούν να θυμηθούν ότι ο Ιεχωβά Θεός και οι άγιοι άγγελοί του επαγρυπνούν, και ότι δεν μπορούν να διαφύγουν το ν’ αποκαλυφθή ή ανακαλυφθή η αμαρτία των.—Αριθμ. 32:23.

17. Σαν σε τίνος την παρουσία πρέπει να περιπατούμε πάντοτε, και προς τον σκοπόν αυτόν ποια εποικοδομητική, αποφασιστική πορεία πρέπει να λάβωμε;

¹⁷ Πρέπει πάντοτε να περιπατούμε όχι απλώς σαν στην παρουσία ανθρώπων, των επιγείων επισκόπων μας. Πρέπει να περιπατούμε πάντοτε σαν στην παρουσία του Θεού, διότι ‘οι οφθαλμοί του είναι εν παντί τόπω, παρατηρούντες κακούς και αγαθούς’. (Παροιμ. 15:3) «Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον, και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν, είτε πονηρόν.» (Εκκλησ. 12:14) Είναι ανάγκη να λάβωμε μια εποικοδομητική πορεία, μια αποφασιστική πορεία, σαν εκείνη του ψαλμωδού, όταν έλεγε: «Ενώπιόν μου είχον τον Ιεχωβά διαπαντός· διότι είναι εκ δεξιών μου, δια να μη σαλευθώ.» (Ψαλμ. 16:8, ΜΝΚ) Αν είμεθα θετικοί μ’ αυτή την έννοια, θα προσπαθούμε πάντοτε να ευαρεστούμε και να τιμούμε τον Ιεχωβά Θεό με ό,τι λέμε ή πράττομε, άσχετα με το αν μας επιτηρούν άμεσα οι πνευματικοί μας πρεσβύτεροι ή ο υπηρέτης ή επίσκοπος της εκκλησίας μας.

18. Γιατί δεν πρέπει ποτέ να έχωμε υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας όσον αφορά την ασφαλή μας στάσι, και για ν’ αποφύγωμε ποια συμφορά πρέπει ν’ αγρυπνούμε;

¹⁸ Δεν είμεθα ποτέ πολύ πλησίον στη νέα τάξι των «νέων ουρανών και νέας γης» που θα επικρατήση μετά τον Αρμαγεδδώνα, ούτε υπήρξαν μερικοί από μας αρκετόν καιρό στη Βιβλική αλήθεια ούτε διήλθαν επαρκή αριθμό δοκιμασιών, ώστε να μπορούμε να χαλαρώσωμε την επαγρύπνησί μας χωρίς κίνδυνο πτώσεως. Ο Παύλος, αναφερόμενος στους Ισραηλίτας εκείνους που εσώθησαν από την Αίγυπτο αλλά που απωλέσθησαν στην έρημο, μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς στο τεσσαρακοστό και τελευταίο έτος, εσχολίασε: «Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν. Ώστε ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση. Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος» και κάτω από τον οποίον άνθρωποι έχουν πέσει. (1 Κορ. 10:11-13) Από τον πιο νέο ως τον πιο ηλικιωμένο από μας στην αλήθεια, από το μέσον μέλος της εκκλησίας ως τον υπηρέτην ή επίσκοπο της εκκλησίας, όλοι εμείς δεν πρέπει ποτέ να εμπιστευώμεθα στον εαυτό μας, αλλά πρέπει να προσέχωμε πάντοτε ακριβώς πώς περιπατούμε, για να μην πέσωμε καταστρεπτικά. Τι συμφορά θα ήταν ν’ αποκοπούμε από την εκκλησία του Ιεχωβά και να υποστούμε αιώνια καταστροφή!—1 Κορ. 5:9-13.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΔΙΑΚΟΝΩΝ ΑΠΟ ΚΑΚΑ ΗΘΗ

19. Η ανάγκη αγρυπνίας τονίζεται από ποια αύξησι στην αναλογία των παραβατών στις Βορειοαμερικανικές εκκλησίες;

¹⁹ Η ανάγκη διαρκούς, γεμάτης προσευχή αγρυπνίας τονίζεται από την πληροφορία που προέρχεται από το Τμήμα Υπηρεσίας των Κεντρικών Γραφείων του Μπρούκλυν της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Η πληροφορία αυτή σχετίζεται μ’ εκείνα τα αφιερωμένα βαπτισμένα μέλη που ανήκουν στις χιλιάδες των εκκλησιών των Ηνωμένων Πολιτειών της Βορείου Αμερικής. Για κάθε ένα από τα πέντε έτη από τον Μάρτιο του 1952 έως τον Απρίλιο του 1957, υπήρχε ένας μέσος όρος 500 μελών που απεκόπησαν από την επικοινωνία για απαίσιες πράξεις που δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές μέσα στην εκκλησία του Ιεχωβά. Εν τούτοις, στη διάρκεια του έτους από τον Απρίλιο του 1957 ως τον Απρίλιο του 1958, ο αριθμός ανήλθε απότομα πιο πάνω από αυτόν τον ετήσιο μέσον όρο των 500, σε 1.334 αμελή στα καθήκοντά τους μέλη, δηλαδή ηυξήθη πάνω από δυόμιση φορές. Δεν τολμούμε να αμβλύνωμε τον κλονισμό που προέρχεται από αυτή την εκπληκτική πληροφορία με το να υποστηρίξωμε ότι αυτό μπορεί, εν μέρει, να οφείλεται στο ότι οι Αμερικανικές εκκλησίες είχαν τουλάχιστον 18.537 νέα άτομα που συνεδέθησαν με τη δράσι της μαρτυρίας στη διάρκεια των δώδεκα εκείνων μηνών. Αυτός ο αριθμός των νέων είναι μικρότερος από το ένα δωδέκατον των 226.797 που διεκήρυτταν τα αγαθά νέα της Βασιλείας στην Αμερική κατά τον Απρίλιο του 1958, των οποίων διαγγελέων το 65 τοις εκατό περίπου είναι αφιερωμένοι και βαπτισμένοι. Τι είναι, λοιπόν, οι 1.334 παραβάται αν συγκριθούν με τα πάνω από 147.000 αφιερωμένα, βαπτισμένα μέλη; Ολιγώτεροι από 1 τοις εκατό.

20. Μολονότι είναι ζήτημα ολιγωτέρων από 1 τοις εκατό, εν τούτοις ποια προειδοποίησις σαλπίζεται έτσι, που εμπνέει τον φόβο σε όλους εμάς;

²⁰ Μολονότι 1.334 μπορεί να είναι ολιγώτεροι από 1 τοις εκατό, αυτή η αιφνίδια άνοδος σ’ αυτό τον αριθμό θετικά αποκαλύπτει ότι υπερδιπλάσιοι από τα προηγούμενα έτη απέτυχαν να επαγρυπνήσουν στον εαυτό τους και να ενεργήσουν σοφά στις πονηρές ημέρες του 1957-1958. Με 3.718 ή περισσότερες εκκλησίες που λειτουργούν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Βορείου Αμερικής, περίπου μια σε κάθε τρεις εκκλησίες θα μπορούσε να επηρεασθή από τους 1.334 που απεκόπησαν από την επικοινωνία. Επομένως το γεγονός ότι τόσο πολλές εκκλησίες επηρεάσθησαν και ότι ο αριθμός εκείνων που απεκόπησαν από την επικοινωνία υπερεδιπλασιάσθη κατά το 1957-1958, σαλπίζει μια προειδοποίησι που εμπνέει τον φόβο σε όλους εμάς για να προφυλαχθούμε ώστε να μην είμεθα εμείς στο εξής εκείνοι που θα πέσουν.

21. Πώς μπορεί κανείς να εφαρμόση κακώς το Ιάκωβος 4:4 στην άσκησι της καθαρής, αμόλυντης μορφής λατρείας και έτσι να αμαρτήση;

²¹ Η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά πρέπει να ασκή εξακολουθητικά την καθαρή, αμόλυντη μορφή λατρείας. Ο Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος την περιγράφει σαφώς για μας: «Θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αύτη, Να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου. Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιακ. 1:27· 4:4) Είναι μια διεστραμμένη ιδέα το να νομίζη κανείς ότι μπορεί να τηρήση τον εαυτό του ακηλίδωτον από τον κόσμον αυτόν με το να μην εμπλέκεται στην πολιτική του και με το να διατηρή την ουδετερότητά του απέναντι των συγκρούσεών του και μ’ αυτό τον τρόπο να μην είναι φίλος του κόσμου και να μην είναι πνευματικός μοιχός, και όμως συγχρόνως να μπορή να διαπράττη κατά γράμμα φυσική μοιχεία ή πορνεία, αμαρτάνοντας έτσι στο ίδιο του σώμα.

22. Πώς μπορεί κανείς να λάβη μέρος στην εκπλήρωσι του Ματθαίος 24:14 και όμως διεστραμμένα να πέση σε αμαρτία σαν εκείνη του Βαλαάμ;

²² Είναι ομοίως μια διεστραμμένη ιδέα ότι εφόσον κανείς εκπληρώνει την προφητική εντολή του Ματθαίος 24:14 και αναφέρει πολύν χρόνον μαρτυρίας στην υπηρεσία του αγρού, μπορεί να παραδίδεται σε σωματική ανηθικότητα μ’ εκείνους που ανήκουν στο αντίθετο φύλο. Θυμηθήτε ότι ο προφήτης Βαλαάμ εχρησιμοποιήθη από τον Ιεχωβά ως όργανον για να εκφέρη προφητεία ευλογίας επάνω στο έθνος Ισραήλ, αλλά ότι αργότερα ο Βαλαάμ εθανατώθη επειδή προσεπάθησε να προαγάγη τη λατρεία του φύλου και την ανηθικότητα στον Ισραήλ κατά το τέλος των σαράντα ετών της παραμονής του στην έρημο.—Αριθμ. 23:4 έως 24:25· 25:1-3· 31:1-8, 15, 16· Αποκάλ. 2:14.

23. Πώς έδειξε ο Παύλος ότι η Χριστιανική ηθική είναι μια συναφής απαίτησις με το κήρυγμα;

²³ Η προσωπική μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού είναι πράγματι μια απαίτησις για αιώνια ζωή, αλλά η Χριστιανική ηθική είναι επίσης μια συναφής απαίτησις. Ο Παύλος έκραξε: «Ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω,» αλλά έπειτα από μερικές μόνο προτάσεις, προσέθεσε: «Δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος. . . . Μηδέ ας πορνεύωμεν, καθώς τινες αυτών [των Ισραηλιτών] επόρνευσαν, και έπεσον εν μια ημέρα εικοσιτρείς χιλιάδες.»—1 Κορ. 9:16, 27· 10:8.

24. Διαπράττοντας κανείς φυσική ανηθικότητα, τίνος φίλον καθιστά τον εαυτό του, και επομένως ποιο άλλο είδος ανηθικότητος είναι αυτή επίσης;

²⁴ Ας μην απατά κανείς τον εαυτό του: Με το να διαπράττη μοιχεία ή πορνεία καθιστά τον εαυτό του φίλον του κόσμου. Συνεπώς αυτό είναι διάπραξις πνευματικής μοιχείας ή πορνείας επίσης. Ασφαλώς δεν καθιστά έτσι κανείς τον εαυτό του φίλον του Θεού ή της εκκλησίας του. Αυτό είναι μίμησις του κόσμου τούτου, χρησιμοποίησις του κόσμου ως προτύπου. Είναι εκδήλωσις του πνεύματος του κόσμου. Είναι απόδειξις αγάπης του πονηρού αυτού κόσμου, «διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός [Ιεχωβά Θεού], αλλ’ είναι εκ του κόσμου.» (1 Ιωάν. 2:16) Για τούτο, η ανηθικότης καταδεικνύει ότι ο πόρνος ανήκει στον κόσμο και είναι ένα κακά τοποθετημένο άτομο μέσα στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά.

25. Με ποιες δύο δραστικές ενέργειες διευκρίνισε ο Ιεχωβά τι πρέπει να γίνεται με τέτοια ανήθικα μέλη της εκκλησίας;

²⁵ Ο Ιεχωβά απέκοψε 23.000 πόρνους από η συναγωγή του, όχι σ’ ένα έτος, αλλά σε μια μέρα. Οι πόρνοι πρέπει ν’ αποκόπτωνται από την επικοινωνία της εκκλησίας του. Αυτός ακόμη απέκοψε, στη διάρκεια της μάχης πλησίον της Σηλώ, τους δύο ιερείς Οφνεί και Φινεές, τους γυιούς του Αρχιερέως Ηλεί, επειδή διέπρατταν ασεβώς μοιχεία με τις γυναίκες που υπηρετούσαν στην είσοδο της σκηνής του μαρτυρίου, επιφέροντας μομφή στον Ιεχωβά Θεό.—1 Σαμ. 2:12, 22-25· 3:13, 14· 4:4-11, 17.

26. (α)Τι λέγει ο Παύλος για να δείξη αν υπάρχουν άλλες αμαρτίες για τις οποίες είναι ανάγκη αποκοπής από την επικοινωνία; (β) Ποια πρέπει να είναι η κατάστασις της καρδιάς και η πορεία ενεργείας ενός που αφυπνίζεται ως προς την αδικοπραγία του;

²⁶ Υπάρχουν και άλλες αμαρτίες εκτός από την πορνεία, για τις οποίες είναι ανάγκη αποκοπής από την επικοινωνία. Ο Παύλος έγραψε στην εκκλησία: «Αλλά τώρα σας έγραψα, να μη συναναστρέφησθε, εάν τις, αδελφός ονομαζόμενος, ήναι πόρνος, ή πλεονέκτης, ή ειδωλολάτρης, ή λοίδορος, ή μέθυσος, ή άρπαξ· με τον τοιούτον μηδέ να συντρώγητε· . . . εκβάλετε τον κακόν εκ μέσου υμών.» (1 Κορ. 5:11, 13) Αν κάποιος διαπράξη αμαρτία που αξίζει αποκοπή από την επικοινωνία, αλλά αφυπνισθή ως προς την ποταπότητα της αδικοπραγίας του και ως προς το πόσο δυσηρέστησε τον Θεό, ποια πρέπει να είναι η κατάστασις της καρδιάς του; Κατάστασις θλιμμένη· πρέπει να είναι οδυνηρά θλιμμένος και πρέπει να μετανοήση. Πρέπει να ομολογήση την αμαρτία του όχι μόνο στον Θεό, ο οποίος την γνωρίζει ήδη από παρατήρησι, αλλά και στην ορατή οργάνωσι του Θεού μέσω των τοπικών θεοκρατικά διωρισμένων υπηρετών της. Είναι ένας κρίσιμος καιρός για να ζητήση συμφιλίωσι με τον Θεό και τον λαό του μέσω του Χριστού, κάνοντας επίκλησι για έλεος. Σε αρμονία με τούτο, η Γραφική συμβουλή είναι: «Ασθενεί τις [πνευματικώς] μεταξύ σας; ας προσκαλέση τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και ας προσευχηθώσιν επ’ αυτόν, αλείψαντες αυτόν με έλαιον εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Και η μετά πίστεως ευχή θέλει σώσει τον πάσχοντα, και ο Ιεχωβά θέλει εγείρει αυτόν· και αμαρτίας αν έπραξε, θέλουσι συγχωρηθή εις αυτόν. Εξομολογείσθε εις αλλήλους τα πταίσματά σας, και εύχεσθε υπέρ αλλήλων δια να ιατρευθήτε.» (Ιακ. 5:14-16, ΜΝΚ) Αυτή η πορεία της αυτοταπεινώσεως και ομολογίας της πνευματικής ανάγκης βοηθεί τον αμαρτωλόν στη συμφιλίωσι με τον Θεό. Τον βοηθεί να προσέχη έπειτα πώς να περιπατή ακριβώς ενώπιον του Θεού.