Ερωτήσεις από Αναγνώστες

● Γιατί το τεύχος της Σκοπιάς 15 Φεβρουαρίου 1980 (σελίδες 26, 27) λέγει ότι η ‘νέα διαθήκη’ πλησιάζει στο τέλος της ισχύος της, ενώ το εδάφιο προς Εβραίους 13:20 χαρακτηρίζει αυτή τη διαθήκη ως ‘αιώνιο διαθήκη’;

Η Σκοπιά έλεγε: «Προφανώς η νέα διαθήκη πλησιάζει στο τέλος της λειτουργίας της με σκοπό να παραγάγη τους 144.000 πνευματικούς Ισραηλίτες που έχουν την επιδοκιμασία του Θεού για να ενωθούν με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία, την ιδεώδη κυβέρνησι για την ανθρωπότητα. Όταν και ο τελευταίος απ’ αυτούς τους επιδοκιμασμένους πνευματικούς Ισραηλίτες παύση να είναι ‘άνθρωπος’ λόγω επιγείου θανάτου και αναστάσεως για να μετάσχη στην ουράνια βασιλεία, τότε θα παύση και η ιδιότης του Ιησού Χριστού ως μεσίτου.»

Σημειώστε ότι η Σκοπιά δεν είπε ότι θα παύσουν τα οφέλη αυτής της νέας διαθήκης. Όσοι ζουν στη γη θα ωφεληθούν μ’ ένα αιώνιο τρόπο από το γεγονός ότι αυτή η νέα διαθήκη εξεπλήρωσε το σκοπό της να παραγάγη 144.000 πνευματικούς υιούς του Θεού που θα βασιλεύσουν ως συγκληρονόμοι με τον Χριστό στους ουρανούς. Για να το διευκρινίσωμε: Ένας άνθρωπος μπορεί να συμβληθή μ’ έναν άλλο για την ανέγερσι ενός σπιτιού. Το σπίτι, χτίζεται σύμφωνα με προδιαγραφές, γίνεται η πληρωμή και εκπληρώνεται η σύμβασις, αλλά τα οφέλη της συμβάσεως συνεχίζονται στο ατελείωτο μέλλον λόγω της χρήσεως του σπιτιού.

Στο εδάφιο προς Εβραίους 13:20 ο απόστολος Παύλος λέει ότι ο Ιεχωβά ανέστησε «τον μέγαν ποιμένα των προβάτων δια του αίματος της αιωνίου διαθήκης, τον Κύριον ημών Ιησούν.» Η ίδια αυτή Ελληνική έκφρασις χρησιμοποιήθηκε από τους μεταφραστές της Μεταφράσεως των Εβδομήκοντα στη μετάφρασι των Εβραϊκών λέξεων μπερίθ ολάμ στο εδάφιο Έξοδος 31:16, σχετικά με το νόμο περί Σαββάτου (μέρος της διαθήκης του Νόμου) που τερματίσθηκε, μολονότι πολλές μεταφράσεις χαρακτηρίζουν και αυτόν επίσης ως ‘αιώνιο διαθήκη,’ (Έξοδ. 31:17, ΜΟ΄· Κολ. 2:13-16) Ομοίως, η διαθήκη που είχε γίνει με τον Ααρών και τους υιούς του για ένα ‘αιώνιο [Εβραϊστί ολάμ] ιερατείο’ ήταν για «ακαθόριστο χρόνο» (Μετάφρασις Νέου Κόσμου).—Έξοδ. 40:15· Αριθ. 25:13· Εβρ. 7:11, 12.

Στην Εβραϊκή γλώσσα η λέξις ολάμ και η Ελληνική αντίστοιχη λέξις αιώνιος μπορεί να σημαίνουν για πάντα με την έννοια ότι κάτι ποτέ δεν φθάνει σ’ ένα τέλος ή μπορεί να σημαίνουν κάτι που διαρκεί στο ακαθόριστο μέλλον. Η διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου και η διαθήκη για το Λευιτικό ιερατείο, τερματίσθηκαν ύστερα από ύπαρξι ακαθόριστου χρόνου, έχοντας εξυπηρετήσει, το σκοπό τους, αλλά με διαρκή οφέλη. Ομοίως, η νέα διαθήκη θα φθάση στο τέλος της όταν όλοι οι κεχρισμένοι αναστηθούν σε ουράνια αθάνατη ζωή.

Ομοίως, ο Ιεχωβά εδήλωσε ότι η επαγγελία του στον Αβραάμ σχετικά με το ‘σπέρμα της ευλογίας,’ θα ήταν μια ‘διαθήκη αιώνιος’ [Εβραϊστί ολάμ]· «αιώνιος διαθήκη» (Αμερικανική Στερεότυπος Μετάφρασις). (Γέν. 17:7· 22:18) Εφόσον η διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου τερματίσθηκε από τον Ιεχωβά όταν αυτός την καθήλωσε στο ξύλο του μαρτυρίου, η νέα διαθήκη έλαβε τη θέσι της ως συμπλήρωμα της Αβραμιαίας διαθήκης. Η διαθήκη που είχε γίνει με τον Αβραάμ με «ακαθόριστο χρόνο» θα εκπληρωθή όταν και ο τελευταίος απ’ εκείνους που αποτελούσαν το δευτερεύον ‘σπέρμα του Αβραάμ’ θα λάβη την αμοιβή του στον ουρανό και αυτό το «σπέρμα»—ο Χριστός και οι 144.000 συνάρχοντές του—συμπληρώσουν το χιλιετές πρόγραμμά τους να προμηθεύσουν τα ζωοπάροχα οφέλη και την τέλεια κυβέρνησι για το ανθρώπινο γένος.—Γαλ. 3:16, 19, 29· Αποκ. 14:1· 20:6· 1 Κορ. 15:23, 28.

● Γιατί συμβαίνει ώστε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να μην εορτάζουν γενέθλια;

Βασικά, αυτό οφείλεται στο ότι, σέβονται το Λόγο του Θεού και ενδιαφέρονται ζωηρά ν’ ανταποκρίνωνται στις υποδείξεις του.

Ο εορτασμός των γενεθλίων είναι δημοφιλής σ’ όλο τον κόσμο και αυτό γίνεται επί χιλιετηρίδες. Συχνά δίδεται κάποιο ‘πάρτυ,’ και προσφέρονται δώρα. Αλλά λέει η Αγία Γραφή τίποτε για τα γενέθλια;

Κατ’ αρχήν μπορεί να λεχθή ότι η Αγία Γραφή δεν αποθαρρύνει το να είναι κανείς γενναιόδωρος προς ένα αγαπητό πρόσωπο. (Γέν. 33:10, 11· Λουκ. 15:22· 2 Κορ. 8:19) Ούτε και αποθαρρύνει το ν’ απολαμβάνη κανείς ένα συμπόσιο ή μια επικοινωνία, διότι, το φαγητό και το ποτό με μετριοπάθεια συνιστώνται σαν ένα μέσον απολαύσεως της ζωής. (Εκκλ. 3:12, 13) Ο Ιησούς συμμετείχε σ’ ένα γαμήλιο συμπόσιο. Τα παιδιά του Ιώβ τηρούσαν αυτά που ελέγοντο συμπόσια συγκομιδής και τα οποία ήσαν ευκαιρίες οικογενειακών συγκεντρώσεων. Ο Αβραάμ έκανε συμπόσιο όταν απογαλακτίσθηκε ο Ισαάκ. (Ιωάν. 2:1, 2· Ιώβ 1:4, 5, 13· Γέν. 21:8) Και οι Ιουδαίοι, μολονότι δεν είχαν εντολή από τον Θεό, τηρούσαν μια ετήσια εορτή στην επέτειο της επαναφιερώσεως του ναού, την οποία παρακολούθησε και ο Ιησούς.—Ιωάν. 10:22, 23.

Η Αγία Γραφή, όμως, δείχνει ότι χρειάζεται κάποια προφύλαξις, διότι δεν θα ήταν κατάλληλο να μετέχωμε σε οποιαδήποτε εορτή άσχετα με την αιτία ή φύσι της. (Έξοδ. 32:1-6· 1 Πέτρ. 4:3· 1 Κορ. 10:20, 21) Τι θα λεχθή για την τήρησι και τον εορτασμό των γενεθλίων;

Προφανώς, πολλοί αληθινοί λάτρεις σημείωναν τις ημερομηνίες των γενεθλίων. Οι ιερείς και άλλοι εγνώριζαν τις ηλικίες τους. Αυτό το ζήτημα δεν αφηνόταν σε εικασίες. (Αριθ. 1:2, 3· 4:3· 8:23-25) Αλλά δεν υπάρχει τίποτε στην Αγία Γραφή που να υπονοή ότι οι αληθινοί λάτρεις εώρταζαν κάθε χρόνο γενέθλια.

Η Γραφή αναφέρει μόνο δύο εορτασμούς γενεθλίων ανθρώπων που δεν ήσαν δούλοι του αληθινού Θεού.

Ο πρώτος εορτασμός ήταν ο εορτασμός του Φαραώ της Αιγύπτου. Χαρακτηρίσθηκε με τον απαγχονισμό του αρχισιτοποιού του Φαραώ, που ήταν στη φυλακή μαζί με τον Ιωσήφ. (Γέν. 40:18-22) Ο Δρ. Άνταμ Κλάρκε, σχολιάζοντας το εδάφιο Γένεσις 40:20, παρατηρεί: «Η διάκρισις μιας εορτής γενεθλίων μ’ ένα συμπόσιο φαίνεται απ’ αυτή τη θέσι ότι αποτελεί ένα πολύ αρχαίο έθιμο. Πιθανώς προήλθε από την ιδέα περί αθανασίας της ψυχής, επειδή η αρχή της ζωής πρέπει να έχη μεγάλη σημασία στο άτομο εκείνο που επιστεύετο ότι θα ζούσε για πάντα.»

Ο δεύτερος εορτασμός, περίπου 1.800 χρόνια αργότερα, ήταν τα γενέθλια του Ηρώδου Αντίπα. Η αφήγησις στο κατά Μάρκον 6:21-24 λέει:

«Και ότε ήλθεν αρμόδιος ημέρα, καθ’ ην ο Ηρώδης έκαμνεν εν τοις γενεθλίοις αυτού δείπνον εις τους μεγιστάνας αυτού και εις τους χιλιάρχους και τους πρώτους της Γαλιλαίας, και εισήλθεν η θυγάτηρ αυτής της Ηρωδιάδος και εχόρευσε και ήρεσεν εις τον Ηρώδην και τους συγκαθημένους, είπεν ο βασιλεύς προς το κοράσιον· Ζήτησόν με ό,τι αν θέλης, και θέλω σοι δώσει. Και ώμοσε προς αυτήν ότι θέλω σοι δώσει ό,τι με ζήτησης, έως του ημίσεος της βασιλείας μου. Η δε εξελθούσα είπε προς την μητέρα αυτής· Τι να ζητήσω; Η δε είπε· Την κεφαλήν Ιωάννου του Βαπτιστού.»—Βλέπε επίσης Ματθαίος 14:6-11.

Σχετικά με την αφήγησι των γενεθλίων του Ηρώδου, ο Δρ. Ρίτσαρντ Λένσκη σχολιάζει: «Οι Ιουδαίοι απεχθάνονταν την τήρησι γενεθλίων διότι επρόκειτο περί ειδωλολατρικού εθίμου, αλλά ο εκάστοτε Ηρώδης ξεπερνούσε και τους Ρωμαίους ακόμη σ’ αυτούς τους εορτασμούς, έτσι ώστε η έκφρασις ‘τα γενέθλια του Ηρώδου’ έφθασε να είναι μια παροιμιώδης έκφρασις υπερβολικής εορταστικής επιδείξεως.»

Πώς πρέπει εμείς να βλέπωμε αυτούς τους δύο εορτασμούς γενεθλίων; Μήπως είναι απλώς συμπτωματικό το ότι αναφέρονται και ότι και οι δύο συνδέονται με πρόσωπα που δεν είχαν την επιδοκιμασία του Θεού; Ή μήπως ο Ιεχωβά σκοπίμως έκανε να γραφούν αυτές οι λεπτομέρειες μέσα στο Λόγο του, που όπως λέει είναι «ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν»; (2 Τιμ. 3:16) Στο κάτω-κάτω μπορεί να λεχθή ότι και οι δύο αυτές αφηγήσεις Γραφικά θέτουν τους εορτασμούς των γενεθλίων κάτω από ένα κακό φως, σαν μια συνήθεια εκείνων που είναι αποξενωμένοι από τον Θεό.

Επίσης, είναι αξιοσημείωτο το ότι ο Θεός δεν ανέγραψε την ακριβή ημερομηνία της γεννήσεως του Ιησού, η οποία ασφαλώς θα ήταν η πιο σπουδαία ημέρα γεννήσεως αν επρόκειτο οι δούλοι του Θεού να εορτάζουν γενέθλια. Αντιθέτως, η Αγία Γραφή δείχνει την ημερομηνία του θανάτου του Ιησού και διδάσκει τους Χριστιανούς να εορτάζουν αυτήν σαν επέτειο κάθε χρόνο. (Λουκ. 22:19· 1 Κορ. 11:23-26) Αυτό εναρμονίζεται με το γεγονός ότι η Αγία Γραφή λέει ότι η ημέρα του θανάτου ενός ατόμου είναι πιο σημαντική από την ημέρα της γεννήσεώς του αν αυτό το άτομο έχει αποκτήσει καλό όνομα στο Θεό στη διάρκεια της ζωής του.—Εκκλ. 7:1, 8.

Οι πρώτοι Χριστιανοί, συνεπείς προς τις Γραφικές ενδείξεις, δεν τηρούσαν εορτές γενεθλίων.

«Η γνώσις περί εορτασμού γενεθλίων πολύ απείχε από τις ιδέες των Χριστιανών αυτής της περιόδου γενικά.»—Ιστορία της Χριστιανικής Θρησκείας και Εκκλησίας τους Πρώτους Τρεις Αιώνες, υπό Αυγούστου Νεάνδρου.

Καθώς ο καιρός περνούσε και δημιουργείτο κάποια αποσκίρτησις από την αγνή Χριστιανοσύνη, εκείνο που άρχισε να εορτάζεται ήταν ο θάνατος και όχι η γέννησις.

«Η ευλάβεια την οποία έτρεφαν οι άνθρωποι για τους μάρτυρες ωδήγησε σε μια ακατάλληλη προσήλωσι ως προς τον τόπο και την ημέρα του θανάτου τους. Από μια ευτυχή έμπνευσι η ημέρα του θανάτου ενός μάρτυρος ωνομάσθηκε ημέρα της γεννήσεώς του. Τους τόπους όπου είχαν πεθάνει οι μάρτυρες τους έβλεπαν με άγιο δέος. . . . Στις επετείους οι λειτουργίες [μέσα στις εκκλησίες] ήσαν κατά μέγα μέρος αφιερωμένες εις ανάμνησι των υπηρεσιών και του χαρακτήρος του. . . . Δεν πρέπει να ξεχνούμε όμως, ότι αυτές οι ετήσιες αναμνηστικές λειτουργίες δεν αποτελούσαν μέρος της γενικής διατάξεως της εκκλησίας.»—Ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας υπό Δρ Ιωάννου Φ. Χουρστ, Τόμ. 1, σελ, 350, 351.

Μολονότι λοιπόν, η Αγία Γραφή δεν περιέχει καμμιά ειδική απαγόρευσι για τον εορτασμό των γενεθλίων, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά από πολύ καιρό έχουν παρατηρήσει τις Γραφικές ενδείξεις και δεν εορτάζουν γενέθλια. Ως προς αυτό, εναρμονίζονται με το πρότυπο των πρώτων Χριστιανών.

Επίσης, μολονότι δεν υπάρχει καμμιά Γραφική δικαιολογία για ετήσιο εορτασμό της ημέρας θανάτου ενός Χριστιανού, μπορούμε να παραδεχθούμε ότι η ημέρα του θανάτου είναι καλύτερη από την ημέρα της γεννήσεώς του. Έτσι, λοιπόν, πρέπει να συγκεντρώνωμε την προσοχή μας, όχι στην ημέρα της γεννήσεως αλλά σε κάθε μέρα, μιμούμενοι τον Χριστό και αντανακλώντας την εικόνα του Θεού. Αν πεθάνωμε, τότε θα έχωμε δοξάσει τον Θεό με τον τρόπο της ζωής μας, και αυτός ασφαλώς θα μας ενθυμηθή.—Εβρ. 5:9· 11:6· Φιλιπ. 3:8-11.

● Το εδάφιο Παροιμίες 10:6 λέει: «Ευλογία επί την κεφαλή του δικαίου· το στόμα δε των ασεβών αδικία καλύπτει.» Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια;

Αυτή η παροιμία αντιπαραβάλλει θαυμάσια το κατάλληλο τέλος δύο ειδών ανθρώπων—των δικαίων και των ασεβών. Η εξέτασις της σημασίας της μπορεί να μας βοηθήση ν’ αναλύσωμε τι είδους άτομα θέλομε να είμαστε.

Εκείνος που είναι αγνός και δίκαιος στην καρδιά, παρέχει άφθονα στοιχεία γι’ αυτό. Όπως ο Ιησούς είπε: «Εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα.» (Ματθ. 12:34, 35) Μάλιστα ένα άτομο αυτού του είδους τακτικά λέει πράγματα που είναι καλά και εξυπηρετικά, και ενεργεί ανάλογα. Πώς αντιδράτε σεις σ’ ένα τέτοιο ειλικρινές άτομο; Όχι με εύνοια; Δεν τυγχάνει αυτό το άτομα της επιδοκιμασίας και εκτιμήσεώς σας;

Αντιθέτως, ένας που είναι εσωτερικά ασεβής, γεμάτος μίσος ή κακόβουλος, το κίνητρο του βασικά είναι να βλάψη τους άλλους. Μολονότι, μερικές φορές μπορεί να προφέρη γλυκά λόγια, τελικά ενδίδει σε βιαιότητες, είτε πρόκειται για σωματικές βιαιότητες προς άλλους είτε για λόγους επιθετικούς, και προσπαθεί να τους καταστρέψη. Επειδή δεν είναι άξιος της επιδοκιμασίας των άλλων, λαμβάνει την αποδοκιμασία τους.

Στο πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο, μια άλλη έκφρασις του τελευταίου αυτού μέρους είναι: «Η βία θα καλύψη αυτό το στόμα των ασεβών.» Αυτό τονίζει ό,τι λαμβάνει ο ασεβής και το πιθανό αποτέλεσμα αυτού επάνω του. Προβάλλει την αρχή ‘ό,τι σπείρεις, αυτό θα θερίσης.’ Σπείρει σπόρους εχθρότητος και κακίας, και αυτό επιστρέφει σ’ αυτόν. Αυτό, σαν να λέγαμε καλύπτει ή κλείει το στόμα του. Αν γίνη κάτι, τα έντονα αποτελέσματα της ασέβειας που αναπτύσσει θα επιστρέψουν εν καιρώ σ’ αυτόν και θα τον κατασιωπήσουν.

Ποια έκβασι επιθυμούμε εμείς; Αυτό εξαρτάται από το τι είδους άτομα προσπαθούμε να είμαστε εσωτερικά.