τον κλήρο του «Χριστιανισμού» αντιτίθενται στη Γραφή για να ταχθούν με την επιστήμη. Την 3η Μαΐου 1952 η Μόρνιγκ Κωλλ της Αλλεντάουν Πενσυλβανίας ανέγραψε ότι ο «Σεβάσμιος» Ιωσήφ Β. Μορ είπε: «Είναι λυπηρό ότι το δόγμα του αλαθήτου της Γραφής ερμηνεύθηκε από πολλούς πως σημαίνει ότι οι Γραφές σε όλα των τα μέρη ακόμη κι εκείνα που προηγήθηκαν από την επιστήμη, είναι ίσης αξίας για μας σήμερα, και εξίσου δεσμευτικά.» Εκείνο που προσπαθεί να πη ο κληρικός αυτός στην έμμεση πλευρική του επίθεσι εναντίον της Βίβλου, είναι ότι ο λόγος του Θεού δεν είναι αξιόπιστος, ότι αν οι άνθρωποι που τον έγραψαν είχαν γνώσιν της επιστήμης, θα τον έγραφαν διαφορετικά, ότι αν ο Θεός που τον ενέπνευσε εγνώριζε ό,τι γνωρίζουν σήμερα οι επιστήμονες, θα κατηύθυνε να γραφή διαφορετικά, ότι όταν πρέπει να εκλέξωμε μεταξύ επιστήμης και της Βίβλου, πρέπει να εκλέξωμε την επιστήμη. Αυτό είναι απλώς χαρακτηριστικό δείγμα της νοοτροπίας πάρα πολλών κληρικών του «Χριστιανισμού» σήμερα. Αυτοί οικοδομούν επάνω στη μετακινούμενη άμμο της επιστήμης, όχι επάνω στην ασάλευτη πέτρα του λόγου του Θεού.

Βάσις για να Πιστέψωμε στη Γραφή

«Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.»—Ιωάννης 17:17.

1. Πώς ο θεμελιωτιστής καταστρέφει την πίστι στη Γραφή;

Ο ΚΛΗΡΟΣ του «Χριστιανισμού» εμπίπτει σε δύο γενικές τάξεις: τους θεμελιωτιστάς και τους νεωτεριστάς, ή ανωτέρους κριτικούς. Αυτοί διακρατούν διαφορετικές απόψεις όσον αφορά την Αγία Γραφή. Ο θεμελιωτιστής την παίρνει όλη κατά γράμμα· ο ανώτερος κριτικός την θέτει όλη κατά μέρος. Ο θεμελιωτιστής την μολύνει με ειδωλολατρία, διδάσκοντας διδασκαλίες σαν της τριάδος, των αιωνίων βασάνων, του καθαρτηρίου, και άλλες δοξασίες που εδιδάσκοντο από τους ειδωλολάτρας πολύν καιρό προ Χριστού. Όταν η αποστάτις «Χριστιανοσύνη» έγινε καθολική ή παγκόσμια, από τον τέταρτον αιώνα και έπειτα, ενστερνίσθηκε ειδωλολατρικές διδασκαλίες, για να είναι ελκυστική στους ειδωλολάτρας και να τους προσηλυτίση σε μια κατ’ όνομα Χριστιανοσύνη. Σε μια μάταιη προσπάθεια ν’ αποφύγουν σύγκρουσι με τον λόγον του Θεού, οι θεμελιωτισταί κληρικοί διαστρέφουν ωρισμένα εδάφια για να ταιριάζουν με τους ειδωλολατρισμούς των, όπως λέγει ο Πέτρος: «Τα οποία οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλόνουσιν, ως και τας λοιπάς γραφάς, προς την ιδίαν αυτών απώλειαν.» (Ματθαίος 15:6-9· 2 Πέτρου 3:16) Μολονότι ισχυρίζονται ότι οικοδομούν επάνω στην αλήθεια της Γραφής, οι θεμελιωτισταί βασίζουν την πίστι τους επάνω σε ειδωλολατρικούς μύθους. Η από μέρους των κακοπαράστασις του Θεού και του Χριστού κάνει πολλούς ν’ απομακρύνονται από τη Γραφή. Έτσι προσφέρονται ως εργαλεία για την καταστροφή της πίστεως στον Θεό και τον λόγον του.

2, 3. Ποια στάσι λαμβάνουν οι ανώτεροι κριτικοί σχετικά με τη Γραφή;

² Ο Παύλος προειδοποίησε εναντίον «της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων», και είπε ότι μετά την αναχώρησί του θα ηγείροντο καταδυναστευτικοί λύκοι και θα έφθειραν το ποίμνιον του Θεού. Οι αρπακτικοί αυτοί λύκοι, όπως προειδοποίησε ο Ιησούς, θα ήρχοντο με ένδυμα προβάτου. (Ματθαίος 7:15· Πράξεις 20:29· Κολοσσαείς 2:8) Εξέρχονται τώρα από σχολές κληρικών, μεταμφιεζόμενοι πίσω από ένα θεολογικό σεμινάριο με δέρμα προβάτου, για να φαίνωνται σαν εξουσιοδοτημένοι διάκονοι του Θεού. Αλλά είτε είναι θεμελιωτισταί είτε νεωτερισταί, καταστρέφουν μάλλον παρά οικοδομούν την πίστι. Ο σύγχρονος ανώτερος κριτικός το κάνει αυτό με το να λέγη ότι η Γραφή είναι μόνο μύθος και θρύλος, ότι δεν είναι ιστορικώς ακριβής, ότι μεγάλο μέρος απ’ αυτήν είναι φαντασία και εσκεμμένη πλαστογραφία. Ως απόδειξιν σημειώστε τα παρακάτω που προέρχονται από την πέννα ενός από τους νεωτέρους αυτούς κριτικούς:

³ «Εκείνοι που συνέγραψαν και συνέθεσαν τα Γραφικά βιβλία συχνά είχαν μια ποικιλία παραδόσεων, θρύλων και συγγραμμάτων που κυκλοφορούσαν πριν απ’ αυτούς, και τα εξέδωκαν αυτά για το σκοπό τους, ο οποίος δεν ήταν κυρίως το να μεταδώσουν ιστορικές πληροφορίες, αλλά να διακηρύξουν το άγγελμα του Θεού στους συγχρόνους των μέσω αυτών των αναμνήσεων του παρελθόντος του έθνους. Εχρησιμοποίησαν φιλολογικές επινοήσεις, συνήθεις στον καιρό τους, όπως το να θέτουν σε άμεση ομιλία στο στόμα των χαρακτήρων που παρουσίαζαν, λόγια που υπεστήριζαν τις απόψεις υπέρ των οποίων υπήρχε πληροφορία ότι είχαν ταχθή, ή ακόμη να γράφουν ένα ολόκληρο βιβλίο με το όνομα μιας σεβαστής μορφής περασμένης εποχής. Ο Δανιήλ και η Δευτέρα Επιστολή του Πέτρου είναι παραδείγματα της τακτικής αυτής.» Ο κριτικός αυτός προσθέτει ότι είναι επουσιώδες το ότι το «σύγγραμμα δεν δίδει μια ακριβή αφήγησι, σύμφωνα με τη νεώτερη ιστορική προοπτική».a