και πάλι. Προτού, όμως, αυτό πραγματοποιηθή, ο Ιησούς, που τώρα κατάλληλα λέγεται Ο Χριστός, έπρεπε να βεβαιώση και την τελειότητα της ακεραιότητός του, απαντώντας έτσι και στην πρόκλησι του Σατανά προς διεκδίκησιν του ονόματος του Ιεχωβά. Η καύσις, λοιπόν, του θυμιάματος εικονίζει τον ζήλο του Ιησού στο να ευαρεστήση τον Ιεχωβά μ’ αυτή τη διακονία υπέρ του οίκου του Θεού. Ο ραντισμός του αίματος παριστάνει την πραγματική εμφάνισι του Ιησού στον ουρανό ενώπιον του θρόνου με την αξία της ανθρωπίνης θυσίας του· αφού δε ο μόσχος έκανε εξιλέωσι για τις αμαρτίες του οίκου Ααρών και της φυλής του, η αξία του αντιλύτρου εφαρμόζεται έτσι πρώτα υπέρ της νύμφης του Χριστού, των 144.000 κεχρισμένων συγκληρονόμων της βασιλείας του.—Εβραίους 9:11-14.

Η αξία του αντιλύτρου του Ιησού όπως εφαρμόζεται για το υπόλοιπο της ανθρωπότητος, στο οποίο δίδονται έτσι επίγειες ελπίδες, παριστάνεται κατόπιν από τη σφαγή τού δια τον Ιεχωβά τράγου και το ραντισμό του αίματός του. Αυτό το έκανε ο αρχιερεύς μπαίνοντας μέσα στα Άγια των Αγίων την τρίτη φορά. (Εδάφιο 15) Αλλά υπάρχει κι άλλο χαρακτηριστικό σχετικό με τη θυσία του τράγου, το οποίον εμνημονεύθη ενωρίτερα και για το οποίον ιδιαίτερα ενδιαφερόμεθα διότι αυτό καταδεικνύει το πώς ο Ιησούς μπορούσε κατά νόμον να συγχωρήση τα αμαρτήματα του ανθρώπου και τότε ακόμη που δεν είχε εκχυθή τα αίμα της ζωής του. Αυτό σχετίζεται με τον απολυτέο τράγο.

Παρατηρείται στην αφήγησι του εξιλασμού ότι «τον δε τράγον, επί του οποίου έπεσεν ο κλήρος τού να απολυθή, θέλει στήσει ζώντα ενώπιον του Ιεχωβά, δια να κάμη εξιλέωσιν επ’ αυτού, ώστε να αποστείλη αυτόν απόλυτον εις την έρημον.» (Εδάφιο 10, ΑΣ) Αυτό σημαίνει ότι η εξιλέωσις για τον «ζώντα» τράγον προήρχετο τον αντίστοιχόν του, τον τράγον δια τον Ιεχωβά, που μόλις τότε είχε σφαγή, και, αφού η αξία εξιλεώσεως αμαρτιών τού δια τον Ιεχωβά τράγου μετεβιβάζετο έτσι σ’ αυτόν, θα έφερε αξία για εξιλέωσι της αμαρτίας σαν να είχε χυθή πραγματικά το αίμα του κι ωστόσο μπορούσε να παραμείνη ζωντανός για να χρησιμεύση για τον Αζαζήλ.—Εδάφια 21, 22.

Αυτή ακριβώς ήταν η θέσις του Χριστού Ιησού στον Ιορδάνη. Έχοντας παραδώσει εκουσίως κάθε δικαίωμα ζωής επάνω στη γη με το να δώση το δικαίωμα της ανθρωπίνης ζωής του για θυσία, ο Ιησούς ελογίσθη ως ήδη νεκρός αν και η θυσία του έπρεπε να αναλωθή με τον θάνατό του επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου στις 14 του Νισάν, μετά τριάμισυ χρόνια. Γι’ αυτό, αν και ήταν ακόμη ζωντανός κατά σάρκα όπως ήταν ο «ζων» τράγος, ο Ιησούς έφερε μαζί του σε όλη τη διακονία του στην έρημο του κόσμου του Σατανά την αξία της θυσίας αυτής και, μαζί με θυμίαμα αίνου και ακεραιότητα μπορούσε να την χρησιμοποιήση ως σημείο για περαιτέρω αίνον προς τον Ιεχωβά επιδεικνύοντας αυτή τη δύναμι και την εξουσία που είχε λάβει από τον μεγάλο Ζωοδότη, Ιεχωβά Θεόν.

Αληθινά αυτό αποτελεί διάταξιν του Υψίστου, και μολονότι οι άνθρωποι εκείνοι που εθεραπεύθησαν από τις ασθένειές των στην εποχή του Ιησού επέθαναν κατόπιν, τώρα είναι πολύ κοντά ο καιρός που ο Ιησούς, ως ο Κύριος του Σαββάτου, θα φέρη μόνιμες ιάσεις και θα θεραπεύση τους ανθρώπους και θα τους θέση στον δρόμο της αιωνίου ζωής, όλα δε αυτά είναι δυνατόν να γίνουν με την εξιλεωτική θυσία του Ιησού και τη συγχώρησι των αμαρτιών του ανθρώπου.—Βλέπε «Εξιλέωσις για τον Νέο Κόσμο» (3 μέρη) Η Σκοπιά 1ης Αυγούστου—1ης Σεπτεμβρίου 1942 (στην Αγγλική).

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Ιερουσαλήμ, η ωκοδομημένη ως πόλις συνηρμοσμένη ομού [αληθινή πόλις συνηνωμένη όλη ως έν, ΜΙΡ]. Ένεκεν των αδελφών μου, και των πλησίον μου, θέλω λέγει τώρα, Ειρήνη εις σε!—Ψαλμός 122:3, 8. Σ 1/12/52 7α

17 Απόδοτε εις τον Ιεχωβά, πατριαί των λαών, . . . δόξαν και κράτος· . . . λατρεύσατε τον Ιεχωβά εν αγία παρατάξει.—1 Χρονικών 16:28, 29, ΑΣ. Σ 1/1/53 19

18 Ο Δαβίδ εκραταιώθη εν τω Ιεχωβά.—1 Σαμουήλ 30:6, ΑΣ. Σ 15/2/53 2, 4, 5α

19 Δεν έμεινεν άλλο έμπροσθεν του Κυρίου ημών, ειμή τα σώματα ημών, και η γη ημών· δια τι να απολεσθώμεν ενώπιόν σου, και ημείς και η γη ημών; αγόρασον ημάς και την γην ημών δια άρτον· και θέλομεν είσθαι, ημείς και η γη ημών, δούλοι εις τον Φαραώ.—Γένεσις 47:18, 19. Σ 15/4/53 13α

20 Αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, . . . και διδασκάλους προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας.—Εφεσίους 4:11, 12. Σ 1/2/52 1, 2α

21 Και θέλουσιν οικοδομήσει οικίας. . . . και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας.—Ησαΐας 65:21. Σ 1/5/52 6α

22 Απόδοτε εις τον ΚΥΡΙΟΝ την δόξαν του ονόματος αυτού.—Ψαλμός 29:2. Σ 1/1/53 8

23 “Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.” Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν.—Ιάκωβος 4:6, 7. Σ 15/9/52 23, 24α

24 Κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.—Ιεζεκιήλ 9:4. Σ 15/8/52 4, 5

25 Δια να δείξη εις τους επερχομένους αιώνας τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος αυτού.—Εφεσίους 2:7. Σ 1/10/52 27α

26 Ήθελον προτιμήσει να ήμαι θυρωρός εν τω οίκω του Θεού μου, παρά να κατοικώ εν ταις σκηναίς της πονηρίας.—Ψαλμός 84:10. Σ 15/12/52 10

27 Ουδείς βάλλει επίρραμμα ιματίου νέου επί ιμάτιον παλαιόν . . . Και ουδείς βάλλει οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς.—Λουκάς 5:36, 37. Σ 15/5/52 17

28 Καθώς τα Σόδομα και τα Γόμορρα . . . πρόκεινται παράδειγμα τιμωρούμεναι με το αιώνιον πυρ.—Ιούδας 7. Σ 1/9/52 8, 9

29 Αρκετόν είναι εις τον τοιούτον αύτη η επίπληξις η υπό των πλειοτέρων. Ώστε το εναντίον, πρέπει μάλλον να συγχωρήσητε αυτόν, και να παρηγορήσητε.—2 Κορινθίους 2:6, 7. Σ 1/6/52 23, 24α

30 Ο Κύριος [Ιεχωβά, ΑΣ] είπε προς εμέ: Αλλ’ εγώ, . . . έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου.—Ψαλμός 2:7, 6. Σ 1/8/52 6β

31 “Ο λόγος όμως του Κυρίου [Ιεχωβά, ΜΝΚ] μένει εις τον αιώνα.” Και ούτος είναι ο λόγος ο ευαγγελισθείς εις εσάς.—1 Πέτρου 1:25. Σ 15/3/53 20β

Μελετές «Σκοπιάς»

Εβδομάς 9 Αύγουστου: Ψάλλοντες Μαχηταί.

Εβδομάς 16 Αυγούστου: Ένα Μάθημα Άσματος.