Ψαλμός 118:27, ΑΣ.

22. Πώς το Ησαΐας 12:1-6 σχετίζεται με τη μελέτη μας;

²² Αλλά εσημειώσατε ειδικά την παρατήρησι εκείνη (παραγρ. 20) για την ίδρυσι της Σιών «έπειτα από μια χρονική περίοδο στενοχωρίας»; Αυτό αναφέρεται στον Ψαλμό 118 εδάφιο 18: «Αυστηρώς με επαίδευσεν ο Ιεχωβά, αλλά δεν με παρέδωκεν εις θάνατον.» Αλλά στραφήτε τώρα στον Ησαΐα, κεφάλαιο 12, και ιδέτε πώς η σύντομη αυτή προφητεία σε κάθε της λέξι επιβεβαιώνει αφθόνως τα κύρια σημεία της μελέτης μας. Όπως συχνά εξηγήθηκε στη Σκοπιά, η οργή του Ιεχωβά απέναντι του λαού του στο πρώτο μέρος της «ημέρας εκείνης» ωφείλετο στην αποτυχία των δούλων του να ζήσουν σύμφωνα με την αποστολή των ως ψαλλόντων μαχητών. Αλλά ο Θεός, μέσα στη στοργική του αγαθότητα, εθεράπευσε την κατάστασι και παρηγόρησε τον λαό του φέρνοντας σωτηρία στη Σιών. «Διότι έκαμεν υψηλά· γνωστόν είναι εις πάσαν την γην.» [Ησαΐας 12:5] Πάλι, λοιπόν, έρχεται η επωδός: «Διότι Ιεχωβά ο Θεός είναι η δύναμίς μου, και το άσμα· και εστάθη η σωτηρία μου. Και εν ευφροσύνη θέλετε αντλήσει ύδωρ εκ των πηγών της σωτηρίας.» Ναι, όπως έδειξε ο Ιησούς στη συνομιλία του με τη Σαμαρείτιδα γυναίκα σε κάποια κατά γράμμα πηγή ή φρέαρ, το ζωοπάροχο ύδωρ της αληθείας μπορεί τώρα δωρεάν και με χαρά να αντληθή για όλους τους διψασμένους που επιθυμούν να αποδώσουν ιερή υπηρεσία με το πνεύμα της αληθινής λατρείας. Για τούτο υψώνεται τώρα μια ισχυρή απάντησις από όλα τα μέρη ως μια ανταπόκρισις στην προσταγή που ηχεί: «Αγάλλου και ευφραίνου κάτοικε της Σιών· διότι ο Άγιος του Ισραήλ είναι μέγας εν τω μέσω σου.»—Ησαΐας 12:2, 3, 6, ΑΣ· Ιωάννης 4:14, 23· Αποκάλυψις 22:17.

23. Σε ποιο μέρος της Γραφής αναφέρεται ότι ο Ιεχωβά ψάλλει, και για ποια αίτια και με ποια ενθάρρυνσι για μας;

²³ Τελικά, ενθυμείσθε ότι εκάμαμε εδώ στην αρχή μνεία μιας περιπτώσεως που ο Ιεχωβά ο ίδιος αναφέρεται στη Γραφή ότι ψάλλει. Αυτή βρίσκεται εις Σοφονίαν 3:14-17 (ΑΣ). Πρώτα, για την ενθάρρυνσί μας ως ψαλτωδών, έρχεται η προσταγή να ‘ψάλωμεν και να αλαλάξωμεν και να τερπώμεθα και να ευφραινώμεθα εξ όλης καρδίας’. Γιατί; Διότι «αφήρεσεν [«έθεσε κατά μέρος,» ΜΙΡ] ο Ιεχωβά τας [δυσμενείς] κρίσεις σου, απέστρεψε τον εχθρόν σου [τους Βαβυλωνιακούς και ομοίους με τον Φαραώ καταδυνάστας]· βασιλεύς του Ισραήλ είναι ο Ιεχωβά εν μέσω σου· δεν θέλεις πλέον φοβηθή κακόν [«συμφοράν,» ΜΙΡ].» Κατόπιν, για την ενθάρρυνσί μας ως μαχητών, έρχεται η συγκινητική προσταγή: «Εν τη ημέρα εκείνη θέλει λεχθή προς την Ιερουσαλήμ, Μη φοβού· Σιών, ας μη εκλύωνται αι χείρες σου. Ιεχωβά ο Θεός σου, ο εν μέσω σου, ο δυνατός, θέλει σε σώσει [από τον εχθρόν], θέλει ευφρανθή επί σε εν χαρά, θέλει αναπαύεσθαι εις την αγάπην αυτού, θέλει ευφραίνεσθαι εις σε εν άσμασι.» Με ποιους περισσότερο διεγερτικούς και εξυψωμένους τόνους θα μπορούσαμε να τελειώσωμε τη μελέτη αυτή;—Παραβάλατε με Ψαλμόν 132:13-18.

Ένα Μάθημα Άσματος

1. Ποια είναι η κυρία ευθύνη μας, και από ποια άποψι πρόκειται να εξετασθή;

ΑΡΚΕΤΑ συχνά, αλλά ουδέποτε υπερβολικά συχνά, το κύριο θέμα της Σκοπιάς υπήρξε μια πρόσκλησις αποδόσεως αίνου στον Ιεχωβά. Στην προηγούμενη μελέτη μας εξητάσθησαν οι λόγοι γι’ αυτό—με συνδυασμό του άσματος και της μάχης—από τη γενική ή ομαδική άποψι. Τώρα περιορίζομε το ζήτημα ιδιαίτερα στην ατομική άποψι, ως προς το τι εσείς, προσωπικώς, μπορείτε να μάθετε για την ενθάρρυνσί σας και την καθοδηγία σας από αυτό το μάθημα άσματος.

2. Ποια περικοπή παρέθεσε ο Παύλος που απεκάλυπτε τον σκοπό του Θεού σχετικά με τον Φαραώ;

² Ας πάρωμε ως βάσι της μελέτης μας ακριβώς το ίδιο σημείο εκκινήσεως όπως και πριν, δηλαδή, τον αναγγελμένο σκοπό του Θεού όπως εξεφράσθη στον Φαραώ μέσω του δούλου του Μωυσέως και καθώς παρετέθη από τον Παύλο: «Δι’ αυτό τούτο σε εξήγειρα, δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και δια να διαγγελθή το όνομά μου εν πάση τη γη.» (Ρωμαίους 9:17) Τη φορά όμως αυτή ας εξετάσωμε την παραπάνω έκφρασι από την άποψι του αποστόλου, βλέποντας γιατί παρέθεσε την περικοπή αυτή, και εξετάζοντας επίσης γιατί το επιχείρημά του περιέχει έξοχη ύλη για το μάθημα μας αυτό που είναι μάθημα άσματος.

3. Πώς αναπτύσσει ο Παύλος το προκαταρκτικό του επιχείρημα σχετικά με τον κατά σάρκα Ισραήλ;

³ Στα αρχικά πέντε εδάφια του κεφαλαίου 9 της προς Ρωμαίους επιστολής ο Παύλος εκφράζει τη μεγάλη του λύπη για τους κατά σάρκα συγγενείς του, τους Ισραηλίτες, που απελάμβαναν τέτοια έξοχα πλεονεκτήματα και ευκαιρίες υπό τον Νόμον, αλλά τα έχασαν, όπως αναφέρεται πιο πάνω στην επιστολή του. Οι κατά σάρκα Ισραηλίτες ενόμιζαν ότι μόνον αυτοί είχαν το δικαίωμα να κληρονομήσουν την εύνοια του Θεού λόγω της σαρκικής των καταγωγής από τον Αβραάμ και λόγω των έργων των υπό τον Νόμον. Αλλά, στα εδάφια 6 έως 8 του κεφαλαίου αυτού, ο Παύλος εξηγεί ότι «πάντες οι εκ του [σαρκικού] Ισραήλ, δεν είναι ούτοι Ισραήλ,» δεν είναι, δηλαδή, ο αληθινός Ισραήλ, ή εκλεκτός