ο Ιεχωβά τον νόμον του στον Ισραήλ ή θα κατηύθυνε να κηρυχθή το ευαγγέλιο της Βασιλείας στα έθνη; Γιατί θα είχε περιόδους κρίσεως για τον καθορισμό της τελικής τύχης ανθρώπων με βάσι τη διαγωγή των, κρίνοντάς τους ‘έκαστον κατά τα έργα αυτών’ αποδίδοντας «εις έκαστον κατά τα έργα αυτού», και λέγοντας «κατά τας οδούς αυτών θέλω κάμει εις αυτούς, και κατά τας κρίσεις αυτών θέλω κρίνει αυτούς»; (Ιεζεκιήλ 7:27· Ρωμαίους 2:6· Αποκάλυψις 20:13) Γιατί να κάμη τον χωρισμό προβάτων και εριφίων με βάσι την αντίδρασί των στο άγγελμα και τους αγγελιαφόρους του Χριστού; (Ματθαίος 25:40, 45) Γιατί όλα αυτά, αν η τελική τύχη των ανθρώπων είναι καθωρισμένη πριν από τη γέννησι; Όχι ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την τελική τύχη του ανθρώπου. Όχι όπως προορίζει ο Θεός, αλλά όπως σπείρει ο άνθρωπος, θερίζει ο άνθρωπος. Για να θερίση ζωή ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ ν’ αποκάμη να σπείρη το καλό: «Έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει. Μη πλανάσθε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν· αλλ’ ο σπείρων εις το Πνεύμα, θέλει θερίσει εκ του Πνεύματος ζωήν αιώνιον. Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν, διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.» (Γαλάτας 6:5, 7-9) Ο Θεός δεν δείχνει μεροληψία για μερικούς, προορίζοντάς τους για ζωή, και δυσμενή διάκρισι εναντίον άλλων, προορίζοντάς τους για θάνατο ή βασανισμό. Οι αποδείξεις επιβάλλουν το συμπέρασμα: «Δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός· αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν, και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.»—Πράξεις 10:34, 35.

35. Τι πρέπει όμως να ενθυμούμεθα όσον αφορά τα έργα;

³⁵ Από τα προηγούμενα κανείς δεν πρέπει να συμπεράνη ότι μπορούμε να σωθούμε με τα έργα μας. Αν μπορούσαμε, θ’ αποκτούσαμε σωτηρία ως δικαίωμά μας, αλλά δεν μπορούμε. Αυτή έρχεται μέσω της παρ’ αξίαν αγαθότητος ή χάριτος του Θεού. (Ρωμαίους 11:6· Εφεσίους 2:8, 9· 2 Τιμόθεον 1:9) Εν τούτοις, με τη μελέτη αποκτούμε πίστι, και με έργα σύμφωνα με τη γνώσι μας, αποδεικνύομε την πίστι μας και υπακοή. (Ρωμαίους 10:14, 17· Ιάκωβος 2:18-26). Πρέπει να κάμωμε αυτά τα έργα για να δείξωμε υπακοή, διότι στους ευπειθείς εφαρμόζεται ή θα εφαρμοσθή το αντίλυτρον. Χωρίς αυτά τα έργα η σωτηρία είναι αδύνατη.

36. Πώς οι Πρεσβυτεριανοί προσπαθούν ν’ απαλλαγούν από δυσκολίες, και με ποια αποτελέσματα;

³⁶ Πρέπει επίσης να σημειωθή ότι στο 1902-1903 η Πρεσβυτεριανή Εκκλησία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής προσέθεσε δύο κεφάλαια στην Ομολογία Πίστεως, μαζί με μια Δηλωτική Έκθεσι. Οι προσθήκες αυτές έγιναν προφανώς για να μαλακώσουν την τραχύτητα της δοξασίας του προορισμού, και να την εναρμονίσουν με εδάφια που δείχνουν την ατομική εκλογή και την ανάγκη καλών έργων. Αλλά τείνοντας να κάμουν αυτό, οι προσθήκες αντιφάσκουν πραγματικά με την προηγούμενη ύλη. Αν αυτοί προσθέτουν αυτά τα κεφάλαια, πρέπει να εξαλείψουν τα προηγούμενα για ν’ αποφύγουν συγκρούσεις. Αν όμως έκαναν τις αναγκαίες διαγραφές, θα εξήλειφαν ολοσχερώς τα διδάγματα του προορισμού. Μέσα στην αβεβαιότητά τους, λοιπόν, τα κρατούν και τα δύο και αντιφάσκουν, και με τον εαυτό τους, και με τη Γραφή. Βρίσκονται στο κέρας ενός διλήμματος που το κατεσκεύασαν οι ίδιοι. Η νέα ύλη δεν εναρμονίζει τον προορισμό με τη Γραφή, προσπαθώντας όμως να ευθυγραμμισθή με τη Γραφή, αντιλέγει στον προορισμό. Μετριάζει το δόγμα ώσπου τελείως το εξαφανίζει. Επί πλέον, το συμβιβάζουν στον θάνατο, Παραδείγματος χάριν, το Κεφάλαιον Ι΄, Άρθρον 3, σελίδα 45, λέγει: «Εκλεκτά βρέφη, πεθαίνοντας στη βρεφική ηλικία, αναγεννώνται και σώζονται από τον Χριστό μέσω του Πνεύματος.» Αλλά η Δηλωτική Έκθεσις, σελίδα 125, λέγει ότι αυτό «δεν πρέπει να θεωρηθή πως διδάσκει ότι κάποιοι που πεθαίνουν στη βρεφική ηλικία είναι χαμένοι. Πιστεύομε ότι όλοι όσοι πεθαίνουν στη βρεφική ηλικία, περιλαμβάνονται στην εκλογή». Η Γραφή δεν τους υποστηρίζει σε τούτο.—Ιεζεκιήλ 9:6.

37. Ποια προκλητικά ερωτήματα απομένουν, αλλά σε τι μπορούμε να αποβλέπωμε.

³⁷ Το θέμα δεν μπορεί να τελειώση σ’ αυτό το σημείο, διότι σπουδαία ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Οι πιστοί του προορισμού δεν εναρμονίζουν το δόγμα των με την ελευθέρα θέλησι του ανθρώπου; Και τι θα πούμε για τον Ησαύ και τον Ιακώβ, και τον Φαραώ, τον Σαμψών, τον Ιερεμία, τον Ιούδα, και ακόμη τον Ιησούν; Δεν δείχνει η Γραφή ότι και άλλοι ακόμη ήσαν προωρισμένοι; Προκλητικά ερωτήματα αυτά, αλλά ο χώρος δεν επιτρέπει τίποτε περισσότερο από το να τεθούν αυτά τα ερωτήματα εδώ. Πρέπει να αναβάλωμε την απάντησί των στο επόμενο τεύχος μας.

Ιεραπόστολοι και «Ιεραπόστολοι»

Ο ΙΗΣΟΥΣ Χριστός όταν ήταν στη γη εργάσθηκε σκληρά και πολύ για να φέρη την παρηγορία της αληθείας του λόγου του Πατρός του και της βασιλείας του στους καλής θελήσεως ανθρώπους, το ίδιο δε έκαμαν και οι μαθηταί του και απόστολοι. (Μάρκος 6:30-34· Λουκάς 8:1· Ιωάννης 4:6, 34) Σ’ αυτό τους εναντιώθηκε ένας άπληστος, οκνηρός και υποκριτικός κλήρος που όχι μόνον αυτός αρνήθηκε να μπη στη Βασιλεία, αλλά εναντιώθηκε και σ’ εκείνους που επιθυμούσαν να μπουν.—Ματθαίος 23:4, 13· Λουκάς 16:9-14.

Στον εικοστόν αυτόν αιώνα οι αληθινοί Χριστιανοί ακολουθούν το παράδειγμα που εδόθη από τον Ιησού Χριστό και τους αμέσως ακολούθους του, φέρνοντας με