εάν νομίμως [σύμφωνα με τους κανονισμούς, ΜΝΚ] δεν αγωνισθή. (2 Τιμόθεον 2:4, 5) Οι κανονισμοί απαιτούν να μη μπλεχθούμε στην επιδίωξι υλικού πλούτου. Οι κανονισμοί απαιτούν να κηρύττωμε. Οι κανονισμοί απαιτούν να περιπατούμε κατά το πνεύμα του Θεού και όχι κατά τις αμαρτωλές, ιδιοτελείς, σαρκικές επιθυμίες. Ο τρόπος τού να απορρίπτη κανείς τα βάρη είναι να περιπατή κατά το πνεύμα.« Περιπατείτε κατά το Πνεύμα, και δεν θέλετε εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός. Διότι η σαρξ επιθυμεί εναντία του Πνεύματος [και των επιθυμιών του, ΜΝΚ], το δε Πνεύμα εναντία της σαρκός· ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα.»—Γαλάτας 5:16, 17.

Για να τρέξωμε τον δρόμο ως την τελική νίκη, κάθε βάρος πρέπει ν’ απορριφθή ως ότου ο δούλος του Θεού ν’ αποχωρισθή απ’ όλα σαν ένας αγωνιστής του μαραθωνίου δρόμου. Περιγράφοντας τη συνετή πορεία ο απόστολος Παύλος λέγει: «Δεν εξεύρετε, ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω, πάντες μεν τρέχουσιν, είς όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό. Πας δε ο αγωνιζόμενος, εις πάντα εγκρατεύεται· εκείνοι μεν, δια να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον. Εγώ λοιπόν ούτω τρέχω, ουχί ως αβεβαίως· ούτω πυγμαχώ, ουχί ως κτυπών τον αέρα· αλλά δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος.—1 Κορινθίους 9:24-27.

Ας έχωμε ακόμη υπ’ όψι και το ότι «ο δρόμος δεν είναι εις τους ταχύποδας, ουδέ ο πόλεμος εις τους δυνατούς.» (Εκκλησιαστής 9:11) Η νίκη θα είναι με εκείνους που ανακαινίζουν τον νουν των με τη μελέτη της Γραφής και υποτάσσονται στην καθοδηγία του πνεύματος του Ιεχωβά. Το πνεύμα του θα μας βοηθήση ν’ αποβάλωμε όλα τα βάρη που μας εμποδίζουν και μας κρατούν πίσω, και θα μας υποστηρίξη στο να φέρωμε το βάρος των ευθυνών που δεν μπορούν δικαίως να παραμερισθούν. «Επίρριψον επί τον Κύριον το φορτίον σου, και αυτός θέλει σε ανακουφίσει· δεν θέλει ποτέ συγχωρήσει να σαλευθή ο δίκαιος.» (Ψαλμός 55:22) Οι χριστιανοί αδελφοί μπορούν να βοηθούν ο ένας τον άλλον ‘βαστάζοντες τα βάρη αλλήλων’. (Γαλάτας 6:2) Και αν πίστις σαν κόκκος σινάπεως μπορεί να μετακινήση όρος, τότε δεν υπάρχει κανένα φορτίο σαν όρος ή εμπόδιο που να μη μπορή να μεκακινηθή ή να υπερνικηθή με την εξάσκησι πίστεως. (Ματθαίος 17:20) Η πίστις δείχνεται με τα έργα· αυξήστε λοιπόν την πίστι σας και δείξτε την με αυξημένη δραστηριότητα.

Τα τελευταία χρόνια της επί εξήντα αιώνες έχθρας μεταξύ του σπέρματος του Όφεως και του Σπέρματος της γυναικός του Θεού είναι μπροστά μας. Κάθε καθιερωμένος δούλος του Θεού θα αισθάνεται την έχθρα αυτή ολοένα περισσότερο, καθόσον υπερπηδώνται τα τελικά εμπόδια πριν από τη νίκη στον Αρμαγεδδώνα. Για να υπερπηδήσωμε τα εμπόδια αυτά καθόσον προχωρούμε, πρέπει να επιμένωμε στο έργο που μας έχει ανατεθή, κάνοντας το μέρος μας στον αγώνα, όπως και οι πιστοί δούλοι του Θεού στους περασμένους αιώνες. Καθώς έγραψε και ο Παύλος, «Έχοντες τον αυτόν αγώνα οποίον είδετε εν εμοί, και τώρα ακούετε εν εμοί.»—Φιλιππησίους 1:30.

Το στάδιον του αγώνος είναι ακόμη μπροστά μας, η κραυγή εξακολουθεί, η διαταγή της μάχης είναι ακόμη «Κήρυξον τον Λόγον». Προσηλώστε τα μάτια σας στον αντικειμενικό σκοπό, μάθετε τους κανονισμούς του δρόμου, και ακολουθήστε τους. «Απορρίψατε παν βάρος». Αρκεσθήτε στα απαραίτητα της ζωής και τρέξτε στον αγώνα. Τρέξτε σαν να εξαρτάται η ζωή σας απ’ αυτόν. Και πράγματι εξαρτάται!

Η Νεότης δεν Αποτελεί Φραγμό στη Διακονία

ΔΙΑΚΟΝΟΣ είναι ένας που υπηρετεί. Ο Ιησούς διευκρίνισε το σημείο αυτό στο μάθημά του περί ταπεινοφροσύνης που προεκλήθη από το αίτημα της συζύγου του Ζεβεδαίου να χορηγηθούν στους δύο γυιούς της, Ιάκωβον και Ιωάννην, πρωτεύουσες θέσεις με τον Χριστό Ιησού στη βασιλεία του. «Όστις θέλη να γίνη μέγας εν υμίν, ας ήναι υπηρέτης ημών, και όστις θέλη να είναι πρώτος εν υμίν, ας ήναι δούλος υμών· καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση, και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.»—Ματθαίος 20:20-28.

Διάκονος του Θεού, λοιπόν, είναι ένας που υπηρετεί τον Θεό. Τι ηλικία πρέπει να έχη κανείς για να είναι ένας από τους διακόνους του Θεού; Πολλοί από τους επισήμους στραβοκυττάζουν ένα διάκονο που εμφανίζεται ενώπιόν τους και λέγει ότι αφιερώθηκε στον Δημιουργό του από μικρό παιδί και ότι υπήρξε διάκονος από τον καιρό της αφιερώσεώς του. Μπορεί ένα παιδί να είναι διάκονος του Θεού ή μήπως η νεότης του αυτομάτως το αποκλείει από το να είναι διάκονος; Τι φανερώνουν οι Γραφές και τα γεγονότα;

Πρώτ’ απ’ όλα ας σημειώσωμε ότι ο Σαμουήλ άρχισε να υπηρετή στο ναό ευθύς μετά τον απογαλακτισμό του. Όταν δε ο Θεός είχε ένα άγγελμα για τον Ισραήλ περί επικειμένης συμφοράς, δεν απέστειλε τον άγγελό του στον γέροντα Ηλεί, ούτε στους ωρίμους αν και εκλύτους γυιούς του, αλλά στον νεαρό Σαμουήλ.—1 Σαμουήλ 2:12 έως 3:19.

Και τι να πούμε για τον Ιερεμία; Όταν του είπε ο Ιεχωβά: «Προφήτην εις τα έθνη σε κατέστησα,» αυτός απήντησε: «Ω! Κύριε Ιεχωβά! ιδού, δεν εξεύρω να λαλήσω· διότι είμαι παιδίον.» Εδέχθη ο Ιεχωβά τη δικαιολογία του Ιερεμία; Όχι, αλλά του απήντησε: «Μη λέγε, Είμαι παιδίον· διότι θέλεις υπάγει προς πάντας, προς τους οποίους θέλω σε εξαποστείλει· και πάντα όσα σε προστάξω, θέλεις ειπεί.»—Ιερεμίας 1:5-7, ΑΣ.

Ναι, οι Εβραϊκές Γραφές δίνουν πολλά παραδείγματα νεαρών διακόνων του Ιεχωβά Θεού. Ήσαν επίσης ο Δαβίδ, ο Ιωσήφ, ο Ιωσίας, ο Δανιήλ και οι σύντροφοί του. Το αυτό παρατηρείται και στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, όπου το πρώτο και κύριο παράδειγμα που μας δίδεται είναι φυσικά ο Ιησούς Χριστός. Σε ηλικία δώδεκα μόλις ετών τον εύρον «εν τω ιερώ, καθήμενον εν μέσω των διδασκάλων, και ακούοντα αυτούς και ερωτώντα αυτούς. Εξίσταντο δε πάντες οι ακούοντες αυτόν, δια την σύνεσιν και τας αποκρίσεις αυτού.» (Λουκάς 2:46, 47) Αν προβληθή το επιχείρημα ότι αυτός αποτελούσε εξαίρεσιν ως Υιός του Θεού, τότε ρωτούμε, Και ο Τιμόθεος; Αυτός πρέπει να ήταν πολύ νέος όταν ξεκίνησε για τη σταδιοδρομία του ως κήρυκος, διότι δέκα περίπου χρόνια αργότερα ο Παύλος εθεώρησε ακόμη αναγκαίο να τον συμβουλεύση: «Μηδείς ας μη καταφρονή τη νεότητά σου.»—Πράξεις 16:1-3· 1 Τιμόθεον 4:12.

Οι διάκονοι του Ιεχωβά όχι μόνο έχουν έτσι ένα καλό Γραφικό προηγούμενο για τη διακονική των δράσι ενώ είναι νέοι ακόμη, αλλά η μικρολογία των επικριτών των καταπαύεται επίσης με τα γραφόμενα της ιστορίας πάνω σ’ αυτό το θέμα. Λόγου χάριν, ο Ιωάννης Καλβίνος είχε αναγνωρισθή ως ιερωμένος σε ηλικία δώδεκα ετών. Ο Πάπας Παύλος 3 ανύψωσε τον εγγονό του (ναι, έτσι είναι, τον εγγονό του) Αλέξανδρο Φαρνέζε στο αξίωμα του καρδιναλίου σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Ο Πάπας Λέων Ι΄ είχε γίνει ηγούμενος όταν ήταν ηλικίας μόλις οκτώ ετών, κι έγινε καρδινάλιος σε ηλικία δεκατριών ετών. Ο Πάπας