η Εύα, η κατάστασις αυτή έγινε πειρασμός για το Χερούβ. Όχι πειρασμός από μέρους του Ιεχωβά, αλλά πειρασμός που οι ακατάλληλες σκέψεις και επιθυμίες του Χερούβ εδημιούργησαν για τον εαυτό του. (Ιάκωβος 1:13-15· 1 Ιωάννου 2:15-17) Είδε το ανθρώπινο ζεύγος, εγνώριζε για τη δύναμί των να πολλαπλασιασθούν, για τη θεία εντολή προς αυτούς να το πράξουν, και ωραματίσθηκε τη γη γεμάτη από ανθρώπινα πλάσματα. Επεθύμησε τη λατρεία των, και προχώρησε να αποξενώση το πρώτο αυτό ζεύγος από τη λατρεία του Ιεχωβά. Όλο όμως εκείνο που είχε προδιατάξει ο Θεός σ’ αυτά τα πράγματα ήταν ότι η υπακοή θα εσήμαινε ζωή και η παρακοή θα εσήμαινε θάνατο, και έτσι επληροφόρησε τον Αδάμ, και μέσω αυτού την Εύα.—Γένεσις 2:16, 17.

14. Γιατί ο Ιεχωβά δεν θα εχρειάζετο να προγνωρίζη την ανταρσία των για να την αντιμετωπίση;

¹⁴ Όταν βλέπωμε ότι δεν υπάρχει καμμιά απολύτως Γραφική απόδειξις ότι ο Ιεχωβά προεγνώρισε τις παραβάσεις των τριών αυτών πλασμάτων, επάνω σε ποια βάσι μπορεί να υποστηριχθή ότι το έπραξε; Όχι επάνω σε υγιά βάσι. Αυτός δεν εχρειάζετο να προγνωρίζη την ανταρσία αυτών των τριών για να την αντιμετωπίση. Ούτε εχρειάζετο να προγνωρίζη τα έργα των δαιμόνων και των ανθρώπων σ’ αυτόν τον καιρό για να εκπληρώση τους σκοπούς του. Όπως ακριβώς ένας άνθρωπος, που προτίθεται να κόψη τα αγριόχορτα από ένα κομμάτι γης για να κάμη έναν κήπο, δεν χρειάζεται να προγνωρίζη τις ενέργειες των εντόμων που διαμένουν στο πυκνό δάσος των αγριοχόρτων που αποτελεί την κατοικία τους. Άσχετα με το τι θα μπορούσαν να κάμουν τα έντομα, δεν θα μπορούσαν να εμποδίσουν τον άνθρωπο από το να κόψη τα αγριόχορτα, περισσότερο από ό,τι θα μπορούσε ο άνθρωπος να εμποδίση τον Θεό από το να εκπληρώση τα θεία έργα. Ο Θεός δεν χρειάζεται να προγνωρίζη τις αντίθετες προσπάθειες του ανθρώπου περισσότερο από ό,τι ο άνθρωπος χρειάζεται να προγνωρίζη τις αντίθετες προσπάθειες του εντόμου (Ησαΐας 40:22) Σε κάθε περίπτωσι, ο προσδιωρισμένος σκοπός μπορεί να εκτελεσθή άσχετα με την εναντίωσι, αφού η εναντίωσις είναι τόσο ασήμαντη και ασθενής εν συγκρίσει με τη δύναμι εκείνου που προτίθεται να εκτελέση το έργον.—Ησαΐας 46:11· 55:11.

Η Πρόγνωσις σε Αρμονία με την Ελευθέρα Θέλησι

«Γνωρίζω εις τι θα οδηγήση αυτούς η ιδιοσυγκρασία των, ακόμη και τώρα, πριν εισαγάγω αυτούς εις την γην την οποίαν υπεσχέθην εις αυτούς δι’ όρκου.»—Δευτερονόμιον 31:21, ΜΑΜ.

1. Πώς οι διδασκαλίες των Πρεσβυτεριανών αρνούνται την ελευθέρα θέλησι του ανθρώπου;

ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ του προορισμού δεν αρνούνται ότι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες, όμως οι διδασκαλίες των βεβαίως το αρνούνται. Οι επόμενες δηλώσεις των, παρμένες από τις δημοσιεύσεις των, δεν αποστερούν μήπως πραγματικής σημασίας τον ισχυρισμό των ότι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να θέλουν το αγαθόν; «Ο άνθρωπος, με την πτώσι του σε μια κατάστασι αμαρτίας, έχασε κάθε ικανότητα θελήσεως για οποιοδήποτε πνευματικό αγαθόν που συνοδεύει τη σωτηρία.» Αλλ’ όταν ο Θεός παρεμβαίνη για να μεταστρέψη έναν αλλιώς αβοήθητον αμαρτωλόν, τον «καθιστά ικανόν ελεύθερα να θέλη και να πράττη εκείνο που είναι πνευματικώς αγαθόν.»a Ο Θεός υπόσχεται να «δώση σε όλους εκείνους που είναι προσδιωρισμένοι για ζωήν, το Άγιο του Πνεύμα, για να τους καταστήση προθύμους και ικανούς να πιστεύουν.»b Επομένως εκείνοι που δεν είναι προσδιωρισμένοι, δεν έχουν ελευθέρα θέλησι ή ικανότητα να πιστεύουν. Ομοίως, ο Θεός «ανανεώνει και επηρεάζει ισχυρά τις θελήσεις των» για να κάμη τους ανθρώπους «προθύμους και ικανούς» να απαντήσουν στην κλήσι του.c Ακόμη και αφού ξεκινήσουν στο σωστό δρόμο, η «καρτερικότης των αγίων εξαρτάται, όχι από την ελευθέρα τους θέλησι, αλλ’ από το αναλλοίωτον της αποφάσεως της εκλογής.»d Και πού θα βρεθή η ελευθέρα θέλησις των ατόμων στη δήλωσί των ότι ο Θεός «κυβερνά όλα τα πλάσματά του· διατάσσοντάς τα, και όλες τις πράξεις των»;e Αν ο Θεός «αμετάβλητα ορίζη ο,τιδήποτε συμβαίνει», και για να δείξη την κυρίαρχη δύναμί του πάνω σε μερικούς «τους ώρισε για ατιμία και οργή», και για να δείξη την χάριν του προς άλλους τους προώρισε για ζωή «χωρίς καμμιά πρόγνωσι πίστεως ή καλών έργων», τότε πώς μπορεί να υποστηριχθή ότι δεν «επιβάλλεται βία στη θέλησι των πλασμάτων»; Όμως τέτοιες είναι οι διαστάσεις στις οποίες φθάνει η λογική των οπαδών του προορισμού. Δεν είναι παράδοξο ότι παύουν να λογικεύωνται πάνω στο ζήτημα αυτό, και αναφέρονται στο δόγμα των ως «το υψηλόν αυτό μυστήριον του προορισμού»!f