ξυλουργός για τόσες ώρες την ημέρα και πληρώνεται τόσο για κείνες τις ώρες, τότε βέβαια στη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου πρέπει να είναι επιμελής στο να εκτελή καλή εργασία ξυλουργού σε όλες εκείνες τις ώρες. Δεν πληρώνεται για να χάνη τον καιρό του. Πληρώνεται για να εργάζεται. Αν ένας Χριστιανός εργάζεται σ’ ένα κατάστημα που ανήκει σ’ έναν πλούσιο δεν έχει δικαίωμα να κλέπτη αυτόν τον άνθρωπο επειδή είναι πλούσιος, ούτε έχει το δικαίωμα να κλέπτη τους πελάτας με το να τους δίνη τα εμπορεύματα σε τιμή μεγαλύτερη από ότι αξίζουν και να κρατή τη διαφορά. Αυτό είναι κλοπή. Ένας άνθρωπος μπορεί να κλέπτη, επίσης, τον εργοδότη του με το να χασομερά στη δουλειά. Ο άνθρωπος περιμένει να πληρωθή από τον εργοδότη του. Γιατί δεν μπορεί και ο εργοδότης να περιμένη να εκτελεσθή η εργασία για το χρήμα που πληρώνει; «Παν ότι αν πράττητε . . . εν έργω, πάντα εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού πράττετε.» Το πράττετε σεις;

29. Ποια στάσι έλαβε ο απόστολος Παύλος απέναντι του δούλου Ονησίμου, μια και έγινε Χριστιανός;

²⁹ Ο Παύλος δεν φρονούσε ότι ο Ονήσιμος, δούλος του Φιλήμονος, έπρεπε να κρατηθή από τον εργοδότη του. Όταν ο Ονήσιμος έγινε Χριστιανός, ο Παύλος εξακρίβωσε ότι ήταν δούλος και τον έστειλε πάλι στον κύριό του. Ο δούλος, τώρα Χριστιανός, ανήκε ακόμη στον Φιλήμονα έστω και αν ο Φιλήμων ήταν επίσης Χριστιανός. Ο Παύλος, γράφοντας για τον Ονήσιμο, είπε: «Σε παρακαλώ [Φιλήμων] υπέρ του τέκνου μου, τον οποίον εγέννησα εν τοις δεσμοίς μου, υπέρ του Ονησίμου· όστις ήτο ποτέ άχρηστος εις σε, τώρα δε εις σε και εις εμέ είναι χρήσιμος, τον οποίον πέμπω οπίσω. Συ δε αυτόν, τουτέστι, τα σπλάγχνα μου, δέχθητι.» Μολονότι ο Παύλος βρήκε πολύ υποβοηθητικόν για τον εαυτό του τον Ονήσιμο, ο οποίος είχε δραπετεύσει από τον κύριο του, όμως ήθελε να επιστρέψη ο Ονήσιμος στον κύριό του, επειδή αυτό ήταν δίκαιο και σ’ αυτόν ανήκε νομίμως και για να τον απολαμβάνη ο Φιλήμων «διαπαντός· ουχί πλέον ως δούλον, αλλά υπέρ δούλον, αδελφόν αγαπητόν, μάλιστα εις εμέ [λέγει ο Παύλος], πόσω δε μάλλον εις σε και κατά σάρκα και εν Κυρίω.» (Φιλήμ. 10-12, 15, 16) Οι Γραφές δείχνουν ότι άσχετα με την κατάστασι στην οποία βρίσκεται ένας Χριστιανός, κατάστασι δούλου ή ελευθέρου εργάτου, πρέπει να εργάζεται ως να το έπραττε αυτό ‘εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού, ευχαριστών δι’ αυτού τον Θεόν και Πατέρα’.

30. Τι πρέπει, λοιπόν, να είναι οι Χριστιανοί;

³⁰ Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι τίμιοι. Πρέπει να είναι φιλαλήθεις. Πρέπει ν’ αποδεικνύουν ότι είναι χειροτονημένοι διάκονοι, όχι μόνο όταν κηρύττουν τα αγαθά νέα, αλλά σε κάθε τι που κάνουν, ώστε κάθε είδους άνθρωποι να μπορέσουν να σωθούν. Με τούτο αποδεικνύουν ότι ‘ο λόγος του Θεού ενεργείται εις τους πιστεύοντας’. Είσθε άραγε ένας Χριστιανός που κάνετε καλά έργα είτε στην περίπτωσι που τρώγετε ή πίνετε ή ομιλείτε ή εργάζεσθε ή κηρύττετε ή όταν κάνετε οτιδήποτε άλλο, πράττοντας τα πάντα προς δόξαν Θεού για να μπορέση κάποιος να σωθή; ‘Ζητείτε ειρήνην και ακολουθείτε αυτήν’; Ένας Χριστιανός γνωρίζει ότι «οι οφθαλμοί του Ιεχωβά είναι επί τους δικαίους», τους χειροτονημένους διακόνους του.—1 Πέτρ. 3:11, 12, ΜΝΚ.

Οι Ρώσοι Πεινούν για τη Βίβλο

◀ Η εφημερίς Τάιμς της Νέας Υόρκης, 7ης Αυγούστου 1959, ανέγραψε ότι στην Αμερικανική Εθνική Έκθεσι, που έγινε στη λεγομένη αθεϊστική χώρα της Σοβιετικής Ενώσεως, «οι Γραφές φυλάττονται ζηλότυπα, από τους εντεταλμένους, με την ελπίδα ότι θα διατηρηθούν ως το τέλος της εκθέσεως τον επόμενο μήνα,» διότι πάρα πολλές απ’ αυτές «αφηρέθησαν.» Ο Θωμάς Ι. Μακ Λάφλιν, ο οποίος επέστρεψε προσφάτως από την έκθεσι της Μόσχας, είπε ότι το πρώτο βιβλίο που ελήφθη από τα εκθέματα ήταν μια «Βίβλος στη Ρωσική γλώσσα.» Οι Ρώσοι, είπε, δεν παίρνουν βιβλία για να διαπράξουν εγκλήματα. Πιστεύει ότι αυτοί απλώς «πεινούν για ξένα βιβλία,» περιλαμβανομένης, φυσικά, και της Αγίας Γραφής.