για μια εξαντλητική συνέντευξι από τη Μυστική Αστυνομία και μου εδόθη σαράντα οκτώ ωρών προθεσμία για ν’ αναχωρήσω. Καλό ήταν κι αυτό εφόσον το κλίμα δεν μου ήταν υποφερτό. Έφθασα στο Τμήμα της Νοτίου Αφρικής σε μια πολύ εξασθενημένη κατάστασι και μπήκα σε νοσοκομείο. Εν τούτοις, δεν ήταν τίποτα το σοβαρό, και μετά από λίγες εβδομάδες βγήκα για έργον σε Ευρωπαϊκή περιοχή του Τράνσβαλ.

Οποία αλλαγή! Πόσο εύκολο φαινόταν το έργον μετά τον Καθολικό τομέα και τη δράσι ‘κάτω από την επιφάνεια’! Οι μήνες περνούσαν γρήγορα ως τον Απρίλιο του 1957, και τότε είχα τρεις εκπλήξεις, όλες μέσα σε μια εβδομάδα—πολύ ευχάριστες! Ένας πολύ γενναιόδωρος αδελφός μου εδώρησε ένα μικρό αυτοκίνητο· διωρίσθηκα υπηρέτης περιφερείας κι αγάπησα μια χαριτωμένη ιεραπόστολο της δεκάτης έκτης σειράς σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ! Νυμφευθήκαμε τον Δεκέμβριο του 1957, κι επεράσαμε ένα θαυμάσιο καιρό μαζί στο έργον περιφερείας. Ω, τι ενδιαφέρουσα και ποικίλη ζωή! Μια εβδομάδα, μια Ευρωπαϊκή συνέλευσις στο Δημαρχείο· την επόμενη εβδομάδα, συναθροίσεις με τους Αφρικανούς σε μια μικρή καλύβα από τενεκέ. Τον περισσότερο καιρό είμεθα με τους Αφρικανούς, οι οποίοι πολύ εκτιμούν την αδελφική βοήθεια των Ευρωπαίων. Πολλές από τις τοποθεσίες που ζουν οι ιθαγενείς είναι ανώμαλοι τόποι και ελλιπείς ασφαλείας μόλις αρχίση να σκοτεινιάζη. Σε μια συνέλευσι παρέστη ανάγκη να οργανωθή ένα αμυντικό απόσπασμα για να τηρούνται οι ιθαγενείς κακοποιοί σε απόστασι. Παρά τούτο, όμως, και παρά το γλωσσικό πρόβλημα, απολαμβάναμε πλήρως τη διακονία μας. Η Μπετσουαναλάνδη είναι μέσα στην περιφέρειά μας κι εκεί έχομε συχνά ασυνήθεις πείρες—καθηλωμένοι σ’ ένα ποτάμι επί τρεισήμισυ ώρες με το νερό διερχόμενο από τ’ αυτοκίνητό μας, ή συναντώμενοι μ’ εχθρούς φυλάρχους. Τα έντυπα είναι απαγορευμένα εκεί, αλλά πολλοί αξιωματούχοι εκτιμούν το έργον μας, η δε κοινωνία του Νέου Κόσμου αυξάνει.

Χάρις στην ένθερμη γενναιοδωρία των γονέων της συζύγου μου, παρευρεθήκαμε και οι δύο στη συνέλευσι Νέας Υόρκης 1958 «Το Θείον Θέλημα» και διεπιστώσαμε την εντατική αύξησι της οργανώσεως και την εκδήλωσι των «καρπών του πνεύματος.» Τι χαρά ήταν το να συναντήσωμε παλιούς φίλους και να λάβωμε μια ευρύτερη όρασι του λαού του Ιεχωβά—ευτυχείς, ενωμένοι, επεκτεινόμενοι προς κάθε πλευρά και προχωρώντας θριαμβευτικά.

«Έτσι, Πατέρα, εκείνοι οι έξη μήνες που προεφήτευες αυξήθηκαν σε είκοσι οκτώ χρόνια! Και χαίρω πολύ που η στάσις σου απέναντι της κοινωνίας του Νέου Κόσμου είναι τώρα πιο φιλική.»

«Και σας, συμπολίται της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, ελπίζω ότι οι λίγες αυτές πείρες θα σας βοηθήσουν να αισθανθήτε κάτι απ’ αυτό που κι εγώ αισθάνομαι—ότι ο Ιεχωβά είναι κατά πολύ ο καλύτερος Κύριος τον οποίον να υπηρετούμε. Γιατί ν’ αναμιγνυώμεθα σε κοσμικές υποθέσεις, όπου υπηρετεί κανείς σε μια οδό που καταλήγει σε θάνατο; Μπορώ να βλέπω πίσω σε πολλά ευτυχή προνόμια, σε είκοσι οκτώ χρόνια υπηρεσίας σκαπανέως, αλλά το μέλλον είναι απείρως πιο ένδοξο! Αναλάβετε την υπηρεσία σκαπανέως κι απολαύστε αυτό το ποτήριον των μελλοντικών ευλογιών ως την τελευταία σταγόνα!»

Υπνωτικά Χάπια

Ο νέος επίσκοπος του Λουντ, Νιλς Μπολάντερ, στην ποιμαντορική του επιστολή προς τον κλήρο της επισκοπής του, υποβάλλει το ερώτημα, γιατί σχετικά τόσο λίγοι άνθρωποι εισέρχονται δια των πυλών των εκκλησιών; Δίνει δε ο ίδιος αυτή την απάντησι: «Ο πρώτιστος λόγος μπορεί να είναι ότι εμείς οι ιερείς παριστάμεθα εκεί μέσα κάτω από σκοτεινούς θόλους και μιλούμε χωρίς να παρέχωμε κανένα νόημα.» Λέγει περαιτέρω για τα θρησκευτικά κηρύγματα: «Υπάρχει ασφαλώς κάτι στο να λεχθή ότι υπάρχει νυσταγμός στην Εκκλησία. Ενίοτε τα κηρύγματά μας μπορεί να χρησιμεύουν ως καθαρά υπνωτικά χάπια.»—Η Εφημερίς της Στοκχόλμης Σβένσκα Νταγκμπλάντετ, 23ης Ιανουαρίου 1959.