Δείχνοντας Καλωσύνη σε Όλους τους Ανθρώπους
1. Ποιο αποτέλεσμα έχει η έλλειψις αγαθότητος σ’ αυτόν τον κόσμο και στους ανθρώπους;
Ο ΚΟΣΜΟΣ αυτός είναι ένας ψυχρός, αφιλόξενος κόσμος επειδή πάρα πολλά άτομα είναι χωρίς αγαθότητα. Είναι ένας κόσμος, όπου οι ξένοι συχνά κυττάζονται με μια παγερή υποψία. Ο φόβος είχε ένα ψυχρό αποτέλεσμα στην καλωσύνη, και σε πολλά άτομα η αγάπη του χρήματος εστραγγάλισε ό,τι απέμενε από την αγαθότητά των. Η καλωσύνη, θεωρούμενη ως εμπόδιο στο οικονομικό κέρδος, συχνά αντικαθίσταται με ασυνειδησία· έτσι η διανοητική λαμπρότης δεν παρέσχε καμμιά εγγύησι καλωσύνης. Παρατηρώντας αυτό το γεγονός, ο Σερ Ρόμπερτ Ουώτσον Ουώτ, κύριος εφευρέτης του Ραντάρ, είπε: «Υπέφερα περισσότερο στη διεξαγωγή της εργασίας μου από ανθρώπους που είναι λαμπροί και ευφυείς στην τεχνική των, αλλά που δεν εξεπαιδεύθησαν στο να είναι ανθρώπινα όντα.» Η διανοητική λαμπρότης χωρίς αγαθότητα κάνει ένα άτομο να ομοιάζη, όχι με τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος είναι «πολυέλεος», αλλά μάλλον μ’ εκείνον που «ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη», τον Σατανά ή Διάβολο. Είναι αλήθεια ότι «εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι . . . αφιλάγαθοι.»—Ιωνάς 4:2· 1 Πέτρ. 5:8· 2 Τιμ. 3:1, 2.
2. (α) Αντιπαραβάλατε τα «τέκνα του Θεού» με τα «τέκνα του Διαβόλου», δείχνοντας τους σχετικούς καρπούς των. (β) Μπορούν τα «τέκνα του Θεού» κατάλληλα να χρησιμοποιούν αστοργία για να προσπαθήσουν να προαγάγουν προσωπικά ή Χριστιανικά συμφέροντα;
2 Αφού ο Χριστιανός πρέπει ν’ αποδειχθή υιός του Υψίστου και όχι «υιός του Διαβόλου», πώς πρέπει να ζη σ’ έναν κόσμο που δεν έχει αγαθότητα; Μπορεί να επιτρέψη στον εαυτό του να πέση στον βόρβαρο της αστοργίας, στον οποίο κυλίεται ο πονηρός αυτός κόσμος; Μπορεί να επιτρέψη στον εαυτό του να προσπαθήση να χρησιμοποιήση αστοργία για να προωθηθή στην εργασία του, στα προσωπικά ή στα Χριστιανικά συμφέροντα; Όχι! όχι αν επιθυμή ν’ αποδειχθή υιός του Υψίστου, όπως δείχνει ο απόστολος Ιωάννης: «Εν τούτω γνωρίζονται τα τέκνα του Θεού και τα τέκνα του διαβόλου. Πας όστις δεν πράττει δικαιοσύνην, δεν είναι εκ του Θεού, ουδέ όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού.» Τα «τέκνα του Θεού» δεν μπορούν να υιοθετήσουν τις αφιλάγαθες συνήθειες των «τέκνων του Διαβόλου». Τα τέκνα του Θεού δεν μπορούν να παράγουν, όπως οι «υιοί της απειθείας», καρπόν σαπρόν, αλλά πρέπει να περιπατούν «ως τέκνα φωτός (διότι ο καρπός του πνεύματος είναι εν πάση αγαθωσύνη, και δικαιοσύνη, και αληθεία.)» Ασφαλώς τα «τέκνα του φωτός» δεν μπορούν να χρησιμοποιούν αστοργία στην προσπάθειά των να προαγάγουν προσωπικά συμφέροντα ή συμφέροντα του Ιεχωβά μάλλον, χρησιμοποιούν ‘πάσαν αγαθωσύνην’. Επομένως η καλωσύνη ή η έλλειψίς της παρέχει την ταυτότητα αναφορικά με την νεότητά μας.—Πράξ. 13:10· 1 Ιωάν. 3:10· Εφεσ. 5:6, 8, 9.
3, 4. Πώς μπορούν οι Χριστιανοί να συνιστούν τους εαυτούς των ως διακόνους του Θεού;
3 Η καλωσύνη πληροφορεί τους άλλους για το αν μιμούμεθα τον Θεόν ή όχι· έχει τη δύναμι να δίνη μια σύστασι. Αυτό αναγνωρίζεται ακόμη και από τον κόσμο, όπως όταν ένα διακεκριμένο πρόσωπο παρεξέκλινε από την κατεύθυνσί του και προσεφέρθη να μεταφέρη τη βαλίτσα μιας γηραιάς κυρίας σ’ ένα σιδηροδρομικό σταθμό και ένας παρατηρητής εσχολίασε: «Αυτή είναι η πρώτη φορά που είδα μια βαδίζουσα θρησκευτική ομιλία.» Οι Χριστιανοί, πάνω από όλους τους άλλους, πρέπει να είναι βαδίζουσες θρησκευτικές ομιλίες με το να τους συνιστά η καθημερινή των ομιλία και διαγωγή ως διακόνους του Θεού. «Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν», έγραψε ο απόστολος Παύλος, «δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν· αλλ’ εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, . . . εν καθαρότητι, εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χρηστότητι.»—2 Κορ. 6:3-6.
4 Η καλωσύνη ή χρηστότης είναι έτσι μέρος του «εν παντί», με το οποίον οι αληθινοί διάκονοι του Θεού συνιστούν τους εαυτούς των πάντοτε, αποδεικνύοντας με τούτο στους άλλους ότι είναι «τέκνα φωτός». Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είναι «τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω.» Οι Χριστιανοί πρέπει να λάμπουν, και όσον αφορά το φως των Βιβλικών αληθειών, και με την ηθική των διαγωγή· μ’ ένα διπλό τρόπο φέγγουν λαμπρά ως φωστήρες σ’ ένα σκολιό κόσμο που δεν έχει αγαθότητα.—Φιλιππησ. 2:15.
5. Πώς ο Ιησούς ετόνισε τη σπουδαιότητα του να δείχνωμε καλωσύνη σε όλους τους ανθρώπους;
5 Αν, λοιπόν, ο Χριστιανός πρόκειται να συστήση τον εαυτό του ως διάκονον του Θεού, πρέπει να είναι πρόθυμος να δείξη καλωσύνη σε όλους τους ανθρώπους. Τούτο περιλαμβάνει τους Χριστιανούς αδελφούς του, τους ξένους, «τους αχαρίστους και κακούς», και, ναι, ακόμη και τους εχθρούς του. Ο Κύριος Ιησούς είπε: «Αγαπάτε τους εχθρούς σας, . . . και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας . . . κατατρέχουσι· δια να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Διότι εάν αγαπήσητε τους αγαπώντάς σας, ποιον μισθόν έχετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσι το αυτό; και εάν ασπασθήτε τους αδελφούς σας μόνον, τι περισσότερον κάμνετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσιν ούτως; έστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος.»—Λουκ. 6:35· Ματθ. 5:44-48.
Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΟΥΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΥΘΥΝΗΝ
6. Πώς ο Παύλος ετόνισε το να δείχνωμε καλοσύνη σε όλους τους ανθρώπους;
6 Η καλωσύνη προς όλους τους ανθρώπους, όπως τόσο δυνατά εξήγησε ο Υιός του Θεού, αποτελεί Χριστιανική ευθύνη. Ο απόστολος του Ιησού Χριστού μάς νουθετεί να έχωμε πάντοτε υπ’ όψιν αυτή την ευθύνη· ο Παύλος έγραψε: «Η φιλαδελφία ας μένη· την φιλοξενίαν μη λησμονείτε· επειδή δια ταύτης τινές εφιλοξένησαν αγγέλους μη γνωρίζοντες.» Ποιες ανταμοιβές ήλθαν στον Αβραάμ, στον Λωτ και στον Μανωέ επειδή ήσαν αγαθοί προς όλους τους ανθρώπους! Εφιλοξένησαν αγγέλους και έλαβαν ευλογίες από τον Ύψιστο, επειδή ποτέ δεν ελησμόνησαν την «φιλοξενίαν».—Εβρ. 13:1, 2· Γέν. 18:1-10· 19:1-29· Κριτ. 13:8-20.
7. Πώς οι Χριστιανοί σήμερα δείχνουν καλοσύνη, στους ξένους, και γιατί είναι ευτυχείς κάνοντας τούτο;
7 Πώς μπορούν οι Χριστιανοί σήμερα να δείξουν καλωσύνη στους ξένους; Ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού Χριστού. Αυτός έδειχνε καλωσύνη σε όλους, ο σπουδαιότερος δε τρόπος με τον οποίον το έκανε αυτό ήταν το να προσκαλή άλλους να συμποσιάσουν σε πνευματική τροφή, στις αλήθειες για τη «βασιλεία των ουρανών». Για να προαγάγη τα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού ο Ιησούς έδειχνε καλωσύνη με κάθε τρόπο. Από την αρχή ακόμη της διακονίας του έδειξε φιλοξενία στους ξένους για να τους βοηθήση πνευματικώς. Όταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής συνέστησε τον Ιησούν σε δύο από τους μαθητάς του, αυτοί ακολούθησαν τον Ιησούν και τον ερώτησαν: «Πού μένεις;» Ο Ιησούς απήντησε: «Έλθετε και ίδετε.» «Ήλθον και είδον πού μένει· και έμειναν παρ’ αυτώ την ημέραν εκείνην.» Επομένως η κατοικία του Ιησού ήταν ένας φιλόξενος τόπος· την χρησιμοποιούσε ως μέσον για να βοηθή άλλους να μάθουν για τη βασιλεία του Θεού. Αλλά πρωτίστως ο Ιησούς επήγαινε στα σπίτια των άλλων, όχι για να ζητή, αλλά για να δίνη· έδειχνε καλωσύνη στους ξένους πηγαίνοντας στα σπίτια των για να τους διδάσκη για τη βασιλεία των ουρανών. Έτσι και οι Χριστιανοί σήμερα, όχι μόνο κάνουν τα σπίτια των φιλόξενους τόπους, αλλά και είναι πρόθυμοι να πηγαίνουν στα σπίτια των ξένων, για να μπορούν να έχουν μέρος στο μέγα έργο κηρύγματος που προελέχθη από τον Κύριον Ιησούν: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» Σήμερα αυτό το μεγάλο έργο κηρύγματος και διδασκαλίας γίνεται παγκοσμίως από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, ευτυχισμένοι δε είναι εκείνοι που έχουν μέρος σ’ αυτό! Έτσι η καλωσύνη προς τους ξένους φέρνει την ανταμοιβή της ευτυχίας τώρα. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς, και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε, Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»—Ιωάν. 1:35-39· Ματθ. 24:14· Πράξ. 20:35.
8. Γιατί μερικοί μπορεί να νοιώθουν απροθυμία να δείξουν αγαθότητα στους ξένους, αλλά ποια είναι η ορθή διάθεσις;
8 Λόγω της ελλείψεως αγαθότητος σε πολλούς οικοδεσπότας σήμερα, μερικοί Χριστιανοί μπορεί να νοιώθουν απροθυμία να πηγαίνουν στα σπίτια των ξένων με το άγγελμα της Βασιλείας όπως έκαναν ο Ιησούς και οι απόστολοι. Αυτοί μπορεί να φρονούν ότι η αχαριστία και η αστοργία των ανθρώπων γενικά καθιστούν πολύ δύσκολο το να τους φέρουν πνευματικά πράγματα. Αλλ’ αν ο Χριστιανός έχη πραγματική καλωσύνη στην καρδιά του, δεν θα διστάση να μοιρασθή την πνευματική του αγαθότητα με ξένους, αν και πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να είναι αχάριστοι. Δεν είναι μήπως ο Ιεχωβά Θεός αγαθός και προς τους αχαρίστους και κακούς; Ο Ιεχωβά Θεός έδειξε την αγαθότητά του προς όλους τους ανθρώπους αποστέλλοντας τον Υιό του στον κόσμο, «δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». Αυτή είναι παρ’ αξίαν καλωσύνη από μέρους του Θεού. Παρά τη διακήρυξι της βασιλείας του Θεού, και άλλα καλά έργα, ο Χριστιανός δεν είναι τέλειος· δεν μπορεί να κερδίση σωτηρία. Επομένως ο Ιεχωβά μάς μεταχειρίζεται φιλάγαθα. Πόσο πρέπει η καλωσύνη ή χρηστότης του Θεού να μας εμπνεύση να είμεθα όμοιοί του! «Ότε εφανερώθη η χρηστότης και η φιλανθρωπία του Σωτήρος ημών Θεού, ουχί εξ έργων δικαιοσύνης, τα οποία επράξαμεν ημείς, αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς.» Αφού ο Ιεχωβά έδωσε ένα στοργικό παράδειγμα σαν αυτό, πώς μπορεί οποιοσδήποτε Χριστιανός που ποθεί να είναι υιός του Υψίστου, να αναχαιτισθή από το να δείχνη καλωσύνη στους ξένους;—Ιωάν. 3:16· Τίτον 3:4, 5.
9. Γιατί είναι σπουδαίο να μοιραζώμεθα τα αγαθά νέα της Βασιλείας με ξένους, και μήπως το αφιλόξενο πνεύμα που δείχνουν οι οικοδεσπόται αποθαρρύνει τον διάκονο του Θεού;
9 Αν ένα άτομο δέχεται την αγαθότητα του Θεού, αλλ’ αυτό δεν είναι πρόθυμο να δείξη καλωσύνη στους ξένους με το να τους φέρη τα αγαθά νέα της Βασιλείας, δεν εκδηλώνεται όπως ο Πατήρ ο εν τοις ουρανοίς, αλλ’ αφήνει τον Διάβολο να το κάμη τέτοιο που ο Θεός δεν το θέλει να είναι—αφιλάγαθο στους ξένους. Καλωσύνη προς τους ξένους είναι το θέλημα του Θεού για τους Χριστιανούς. Συνεπώς ο διάκονος του Θεού με χαρά επισκέπτεται τους ξένους για να τους πη για τη βασιλεία του Θεού, αν και μπορεί, κατά καιρούς, να χρειάζεται να τους μιλήση μέσα από το μάτι της εξώπορτας. Η έλλειψις φιλοξενίας που δείχνουν οι οικοδεσπόται δεν αποθαρρύνει τον διάκονον του Θεού· αυτός δεν αποκάμνει να πράττη το καλό. «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν.»—Γαλ. 6:9.
10. Πώς ο Χριστιανός δείχνει καλοσύνη στους εχθρούς του και στους διώκτας του, και ποια οφέλη προκύπτουν από αυτή την πορεία ενεργείας;
10 Είναι μια δοκιμασία της καλωσύνης και της αγάπης του Χριστιανού για τους ξένους το πώς απαντά στην αστοργία. Όταν τον μεταχειρίζωνται αφιλάγαθα, αυτός «δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι προς προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας· μήποτε δώση εις αυτούς ο Θεός μετάνοιαν, ώστε να γνωρίσωσι την αλήθειαν.» (2 Τιμ. 2:24, 25) Ο Χριστιανός διάκονος διαλύει την εχθρότητα με καλωσύνη: «Ευλογείτε τους καταδιώκοντας υμάς· ευλογείτε, και μη καταράσθε. Εάν λοιπόν πεινά ο εχθρός σου, τρέφε αυτόν· εάν διψά, πότιζε αυτόν· διότι πράττων τούτο, θέλεις σωρεύσει άνθρακας πυρός επί την κεφαλήν αυτού. Μη νικάσαι υπό του κακού, αλλά νίκα δια του αγαθού το κακόν.» (Ρωμ. 12:14, 20, 21) Πάλι διαβάζομε: «Λοιδορούμενοι, ευλογούμεν· διωκόμενοι, υποφέρομεν· βλασφημούμενοι, παρακαλούμεν.» (1 Κορ. 4:12, 13) Επομένως, ο Χριστιανός δεν ανταποδίδει κακόν όταν λοιδορήται· ευλογεί. Όταν διώκεται, υποφέρει κάτω από την αστοργία και δεν συντρίβεται στο πνεύμα. Δεσμοφύλακες και φρουροί φυλακών ήλθαν σε γνώσι της αληθείας επειδή οι Χριστιανοί ‘ευλογούν τους καταδιώκοντας’.—Πράξ. 16:25-34.
ΚΑΛΩΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ
11. Ποιο παράδειγμα έδωσε ο Γάιος δείχνοντας καλωσύνη;
11 Ο Χριστιανός έχει το προνόμιο να δείχνη καλωσύνη, όχι μόνο στους ξένους και στους διώκτας, αλλά και στους Χριστιανούς αδελφούς του που είναι γνωστοί σ’ αυτόν προσωπικώς. Ο απόστολος Ιωάννης έγραψε στον αγαπητό του φίλο Γάιο: «Αγαπητέ, έργον άξιον πιστού πράττεις, ό,τι κάμης εις τους αδελφούς και εις τους ξένους, οίτινες εμαρτύρησαν περί της αγάπης σου ενώπιον της εκκλησίας· τους οποίους καλώς θέλεις πράξει προπέμψας αξίως του Θεού. Διότι υπέρ του ονόματος αυτού εξήλθον, χωρίς να λαμβάνωσι μηδέν από των εθνών. Ημείς λοιπόν χρεωστούμεν να υποδεχώμεθα τους τοιούτους, δια να γινώμεθα συνεργοί εις την αλήθειαν. Αγαπητέ, μη μιμού το κακόν, αλλά το αγαθόν. Ο αγαθοποιών, εκ του Θεού είναι.» Επομένως, καλωσύνη εκδηλώνεται όχι μόνο με το να κηρύττωμε και διδάσκωμε σε άλλους τις αλήθειες του Θεού, αλλά και με το να δείχνωμε φιλοξενία και καλωσύνη όπως έδειχνε ο Γάιος. Αυτός έπραττε έργον άξιον πιστού, ο δε Ιωάννης τον επήνεσε πολύ διότι εκείνοι που ήσαν αποδέκται της καλωσύνης του ήσαν «και ξένοι». Μπορεί ενίοτε να ζημιώνη οικονομικώς το να δείχνωμε τέτοια καλωσύνη, αλλά ο Γάιος δεν ήταν φειδωλός στη φιλοξενία του. Η καλωσύνη του Γαΐου έφερε σ’ αυτόν πολλές ευλογίες. Εκτός από την επιστολή του αποστόλου Ιωάννου, που θα του εθέρμανε την καρδιά, ευλογήθηκε με το προνόμιο χρησιμοποιήσεως της κατοικίας του ως τόπου συναθροίσεως της εκκλησίας της Κορίνθου και φιλοξενίας του αποστόλου Παύλου: «Γάιος ο φιλοξενών εμέ και την εκκλησίαν όλην.» Πλούσιος σε καλωσύνη και αγάπη, ο Γάιος είχε ανείπωτες ευλογίες και η μαρτυρία της καλωσύνης του υπάρχει στον διαμένοντα λόγον του Θεού.—3 Ιωάν. 5-8, 11· Ρωμ. 16:23.
12, 13. Τι λέγεται για την καλωσύνη που έδειξαν ο Φιλήμων και ο Ονησιφόρος;
12 Ο Φιλήμων επίσης έδωσε καλό παράδειγμα εκδηλώσεως καλωσύνης στους Χριστιανούς αδελφούς του. Ο Παύλος, γράφοντας σ’ αυτόν, είπε: «Ευχαριστώ τον Θεόν μου, και μνημονεύω σε πάντοτε εν ταις προσευχαίς μου, ακούων την αγάπην σου και την πίστιν, την οποίαν έχεις προς τον Κύριον Ιησούν, και εις πάντας τους αγίους. Διότι χαράν πολλήν έχομεν και παρηγορίαν δια την αγάπην σου, επειδή τα σπλάγχνα των αγίων ανεπαύθησαν δια σου, αδελφέ.» Δεν ξέρομε τι έκαμε ο Φιλήμων για να αναπαύση τα σπλάχνα των αγίων, αλλ’ αυτό ήταν κάποια μορφή καλωσύνης. Ο Παύλος ευχαριστούσε τον Ιεχωβά στις προσευχές του γι’ αυτές τις αποδείξεις της αγάπης του Φιλήμονος.—Φιλήμ. 4, 5, 7.
13 Ο Ονησιφόρος ομοίως άνοιξε πλατιά την καρδιά του αποστόλου μέσω στοχαστικής καλωσύνης. Στη Ρώμη ανεζήτησε τον Παύλο και τον βρήκε και προφανώς έφερε στον απόστολο κάποια αναψυχή. Ο Παύλος συχνά είχε αιτία να ευχαριστή τον Ιεχωβά για την καλωσύνη του Ονησιφόρου: «Είθε ο Κύριος να δώση εις αυτόν να εύρη έλεος παρά του Ιεχωβά εν εκείνη τη ημέρα. Και όσας διακονίας έκαμεν εν Εφέσω, συ εξεύρεις καλήτερα.»—2 Τιμ. 1:16-18, ΜΝΚ.
14, 15. Γιατί ο Ονησιφόρος, ο Φιλήμων και ο Γάιος είναι καλά παραδείγματα για τους Χριστιανούς, και πώς οι Φιλιππήσιοι έδειξαν επίσης το Χριστιανικό πνεύμα;
14 Ο Ονησιφόρος, ο Φιλήμων και ο Γάιος ήσαν Χριστιανοί που άγρυπνα εσκέπτοντο την καλωσύνη. Δεν άφηναν τις ευκαιρίες να διαφεύγουν· δεν ήσαν τόσο απορροφημένοι από τα προσωπικά των συμφέροντα ώστε να μη σκέπτωνται τις ανάγκες των άλλων. Από αυτή την άποψι μας γίνεται υπόμνησις των Φιλιππησίων. Στη στοργική επιστολή προς τους Φιλιππησίους, μαθαίνομε για τον στενό δεσμό συμπαθείας μεταξύ του Παύλου και της εκκλησίας. Πράγματι, μια από τις αιτίες που ο Παύλος έγραψε την επιστολή ήταν να εκφράση την ευγνωμοσύνη του για την καλωσύνη των Φιλιππησίων. Σε αρκετές διαφορετικές περιπτώσεις είχαν εκδηλώσει έμπρακτη συμπάθεια και καλωσύνη στον Παύλο με υλική συμπαράστασι, εκτός των λόγων παρηγορίας και χαράς. Δυο φορές έστειλαν δώρα στον Παύλο ενώ ήταν στη Θεσσαλονίκη, και όταν ο απόστολος ήταν δέσμιος στη Ρώμη απέστειλαν τον Επαφρόδιτο σ’ αυτόν με μια υπόμνησι της αγάπης των. Ο Παύλος έστειλε πίσω τον Επαφρόδιτο μ’ αυτή την επιστολή που δείχνει ότι οι Φιλιππήσιοι ήσαν συχνά στις προσευχές του Παύλου:
15 «Ευχαριστώ τον Θεόν μου οσάκις σας ενθυμούμαι, πάντοτε εν πάση προσευχή μου υπέρ πάντων υμών δεόμενος . . . Καθώς είναι δίκαιον εις εμέ να φρονώ τούτο περί πάντων υμών, διότι σας έχω εν τη καρδία μου.» «Εξεύρετε δε και σεις, Φιλιππήσιοι, ότι εν αρχή του ευαγγελίου, ότε εξήλθον από Μακεδονίας, ουδεμία εκκλησία συνεκοινώνησε μετ’ εμού περί δόσεως και λήψεως, ειμή σεις μόνοι· διότι και εν Θεσσαλονίκη και άπαξ και δις μοι επέμψατε εις την χρείαν μου. . . . Ενεπλήσθην δεχθείς παρά του Επαφροδίτου τα σταλέντα από σας, οσμήν ευωδίας, θυσίαν δεκτήν, ευάρεστον εις τον Θεόν. Ο δε Θεός μου θέλει εκπληρώσει πάσαν χρείαν σας κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη, δια Ιησού Χριστού.»—Φιλιππησ. 1:3, 4, 7· 4:15, 16, 18, 19.
16. Ποιος αναλαμβάνει την υποχρέωσι να μας ανταμείψη για την καλωσύνη που εδείξαμε σε όλους τους ανθρώπους;
16 Ο Παύλος δείχνει ότι οι Φιλιππήσιοι δεν θα έμεναν χωρίς ανταμοιβή γι’ αυτή την καλωσύνη. Ο Θεός ‘θα εξεπλήρωνε πάσαν χρείαν των’. Ο Ιεχωβά Θεός αναλαμβάνει την ευθύνη ν’ ανταποδίδη την καλωσύνη, είτε την προσφέρομε στους ξένους είτε στους Χριστιανούς αδελφούς. Ο λόγος του Ιεχωβά μάς βεβαιώνει γι’ αυτό. «Ο ελεών πτωχόν δανείζει εις τον Ιεχωβά· και θέλει γείνει εις αυτόν η ανταπόδοσις αυτού.» «Ρίψον τον άρτον σου επί πρόσωπον των υδάτων· διότι εν ταις πολλαίς ημέραις θέλεις ευρεί αυτόν.» «Εξεύροντες ότι έκαστος ό,τι καλόν πράξη, τούτο θέλει λάβει παρά του Ιεχωβά.»—Παροιμ. 19:17, ΜΝΚ· Εκκλησ. 11:1· Εφεσ. 6:8, ΜΝΚ.
ΑΝΤΑΜΟΙΒΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΙ ΚΑΛΩΣΥΝΗΣ
17, 18. Ποιες απροσδόκητες ευλογίες προήλθαν λόγω της καλωσύνης που είχε δείξει η Δορκάς;
17 Οτιδήποτε σπείρομε, λοιπόν, θα επιστρέψη σ’ εμάς. Αν σπείρωμε καλωσύνη, θα λάβωμε πίσω καλωσύνη· ‘εν ταις πολλοίς ημέραις θέλεις ευρεί αυτήν.’ Απροσδόκητες ευλογίες έρχονται στους Χριστιανούς για την εκδήλωσι καλωσύνης προς όλους τους ανθρώπους. Πάρτε, παραδείγματος χάριν, τη Δορκάδα. «Αύτη ήτο πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών τας οποίας έκαμνε· κατ’ εκείνας δε τας ημέρας συνέβη ασθενήσασα να αποθάνη.» Οι μαθηταί στην Ιόππη, όπου είχε αποθάνει η Δορκάς, έμαθαν ότι ο απόστολος Πέτρος ήταν σε μια πόλι εκεί πλησίον, στη Λύδδα. Έστειλαν δύο άνδρας στον Πέτρο για να τον παρακαλέσουν «να μη βραδύνη να περάση έως εις αυτούς». Όταν ο Πέτρος έφθασε στην Ιόππη, «ανεβίβασαν [αυτόν] εις το ανώγεον· και παρεστάθησαν ενώπιον αυτού πάσαι αι χήραι κλαίουσαι, και δεικνύουσαι χιτώνας και ιμάτια όσα η Δορκάς ειργάζετο ότε ήτο μετ’ αυτών.» Μπορούμε καλά να απεικονίσωμε τη σκηνή: Μια ομάδα χηρών, δακρυσμένων και λυπημένων για την απώλεια μιας αγαπητής φίλης και αδελφής, παρουσίαζαν τις αποδείξεις της αγάπης και της καλωσύνης της Δορκάδος, μιλώντας η καθεμιά στον απόστολο για την καλωσύνη που είχε εκδηλωθή σ’ αυτήν. Γνωρίζομε τι συνέβη: Ο Πέτρος έβγαλε έξω όλους και προσευχήθη στον Ιεχωβά. «Η δε ήνοιξε τους οφθαλμούς αυτής, και ιδούσα τον Πέτρον, ανεκάθισεν. Ο δε έδωκε χείρα εις αυτήν, και εσήκωσεν αυτήν· και φωνάξας τους αγίους και τας χήρας, παρέστησεν αυτήν ζώσαν.»—Πράξ. 9:36-41.
18 Τι απροσδόκητη ευλογία! Έγερσις εκ νεκρών! Αυτό ήταν το πρώτο θαύμα αναστάσεως που αναγράφεται ότι έγινε από έναν από τους αποστόλους, οι δε περιστάσεις που ωδήγησαν σ’ αυτό ήσαν ριζωμένες στην καλωσύνη. Ποιος μπορεί να πη ότι το θαύμα αυτό θα συνέβαινε αν η Δορκάς δεν είχε άφθονη αγαθότητα; Όχι μόνο ευλογήθηκαν η Δορκάς και οι χήρες, αλλά η περίπτωσις αυτή παρέσχε και μια μαρτυρία για την αλήθεια και «πολλοί επίστευσαν εις τον Κύριον.»—Πράξ. 9:42.
19. Ποιος είναι ο θείος κανών όσον αφορά το τραχύ, σκληρό άτομο, και πώς διευκρινίζεται αυτό;
19 Εκείνοι που παραλείπουν να δείξουν καλωσύνη σε όλους τους ανθρώπους χάνουν πολλές ευλογίες. Όπως ακριβώς είναι αληθινό ότι «ο ελεήμων άνθρωπος αγαθοποιεί την ψυχήν αυτού», έτσι είναι αληθινό και ότι «ο ανελεήμων θλίβει την σάρκα αυτού». (Παροιμ. 11:17) Αυτός είναι ο θείος κανών. Τον διευκρινίζουν καλά η Αβιγαία και ο Νάβαλ. Η Αβιγαία ήταν «καλή εις την σύνεσιν, και ωραία την όψιν· ο άνθρωπος όμως σκληρός, και κακός εις τας πράξεις αυτού.» Ο Δαβίδ είχε δείξει καλωσύνη στον Νάβαλ, και μια μέρα έστειλε τους ανθρώπους του στον Νάβαλ για να ζητήσουν λίγη τροφή: «Δος, παρακαλούμεν, ό,τι έλθη εις την χείρά σου προς τους δούλους σου, και προς τον υιόν σου τον Δαβίδ.» Ο σκληρός, φιλάργυρος Νάβαλ «απεδίωξεν αυτούς». Τούτο εξώργισε τον Δαβίδ· εζώσθη τη ρομφαία του, αυτός δε και οι άνδρες του απεφάσισαν να ανταποδώσουν στον Νάβαλ για την αστοργία του. Η γυναίκα του Νάβαλ, η Αβιγαία, παρεμπόδισε τον Δαβίδ, φέρνοντάς του «διακοσίους άρτους, και δύο αγγεία οίνου, και πέντε πρόβατα ητοιμασμένα, και πέντε μέτρα σίτου πεφρυγανισμένον, και εκατόν δέσμας σταφίδος, και διακοσίας πήττας σύκων». Η Αβιγαία, με μια παθητική ικεσία, που αντανακλούσε την καλωσύνη της και τη σύνεσί της, έπεισε τον Δαβίδ να μη μπη σε ενοχή αίματος. Όσο για τον Νάβαλ, «επάταξεν ο Ιεχωβά τον Νάβαλ, και απέθανε.» Ο Δαβίδ ανεγνώρισε ότι ο Νάβαλ έλαβε από τον Ιεχωβά ό,τι έκαμε να επέλθη σ’ αυτόν: «Και ότε ήκουσεν ο Δαβίδ ότι απέθανεν ο Νάβαλ, είπεν, Ευλογητός ο Ιεχωβά, όστις έκρινε την κρίσιν μου περί του ονειδισμού μου . . . και την κακίαν του Νάβαλ έστρεψεν ο Ιεχωβά κατά της κεφαλής αυτού!» Όσο για την φιλάγαθη, φρόνιμη Αβιγαία, αυτή είχε μια απροσδόκητη ευλογία: «Απέστειλεν ο Δαβίδ και ελάλησε προς την Αβιγαίαν, δια να λάβη αυτήν γυναίκα εις εαυτόν.»—1 Σαμ. 25:3, 8, 14, 18, 38, 39, ΜΝΚ.
20. Γιατί το αγενές, σκληρό άτομο είναι βέβαιο ότι θα λάβη την ανταπόδοσι που του αξίζει;
20 Θα λάβωμε από τον Ιεχωβά ό,τι εκάμαμε να επέλθη σ’ εμάς. Η αστοργία επιστρέφει σ’ ένα άτομο με την ίδια ακριβώς βεβαιότητα όπως και η καλωσύνη. Το αγενές, σκληρό άτομο χάνει τις ευλογίες της εκδηλώσεως της καλωσύνης και δρέπει—μάλιστα με πολλούς τρόπους—μόνο ‘θλίψιν εις την σάρκα αυτού’. Αν το σκληρό άτομο διαφεύγη την ανταπόδοσι από άνθρωπο ή φαίνεται ότι δεν υποφέρει από αισθήματα που βλάπτουν το σώμα, δεν μπορεί όμως ν’ αποφύγη την ανταπόδοσι από τον Ιεχωβά, τον ακριβή Τηρητή λογαριασμών. «Όστις όμως αδικεί», διακηρύττει ο Παύλος, «θέλει λάβει την αμοιβήν της αδικίας αυτού, και δεν υπάρχει προσωποληψία.» Εξ άλλου, «ο θηρεύων δικαιοσύνην και έλεος θέλει ευρεί ζωήν, δικαιοσύνην, και δόξαν.»—Κολ. 3:25· Παροιμ. 21:21
21. Σε τι εναντιώνεται ο Θεός, αλλά ποιο είναι το Χριστιανικό πνεύμα;
21 Τι άφθονη μαρτυρία υπάρχει ότι ο Θεός εναντιώνεται στην αστοργία—στην αγένεια, στην τραχύτητα, στη φιλαργυρία, στη μικροψυχία και στην ιδιοτέλεια! Το Χριστιανικό πνεύμα είναι σε αρμονία με την ευγένεια, την ευσπλαγχνία, τη μακροθυμία, τη φιλοξενία και τη γενναιοδωρία. Το Χριστιανικό μέτρον δεν είναι κάτι φειδωλό, μολονότι θα μπορούσε να είναι υπερχειλίζον. Ο Ιησούς είπε: «Δίδετε, και θέλει δοθή εις εσάς μέτρον καλόν, πεπιεσμένον και συγκεκαθισμένον και υπερεκχυνόμενον θέλουσι δωσει εις τον κόλπον σας· διότι με το αυτό μέτρον με το οποίον μετρείτε, θέλει αντιμετρηθή εις εσάς.»—Λουκ. 6:38.
22. Πώς πρέπει να εκδηλώνουν οι Χριστιανοί την καλωσύνη τους και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;
22 Ας εκδηλώνωμε, λοιπόν, την καλωσύνη μας γενναιόδωρα. Οι Χριστιανοί, δείχνοντας καλωσύνη στους ξένους με το να τους διδάσκουν τις αλήθειες της Βασιλείας, έχουν την ευκαιρία να εκδηλώνουν γενναιοδωρία με το να παρέχουν δωρεάν τον χρόνον των. Το να διαθέτωμε χρόνον φειδωλά στην πολύτιμη ενώπιον του Θεού διακονία της Βασιλείας, ενώ θα μπορούσαμε να τον διαθέτωμε γενναιόδωρα, θα μας στερήση από ευλογίες. «Ο σπείρων με φειδωλίαν, και με φειδωλίαν θέλει θερίσει· και ο σπείρων με αφθονίαν, και με αφθονίαν θέλει θερίσει.» Το να είμεθα γενναιόδωροι στην καλωσύνη μας προς όλους τους ανθρώπους θα φέρη πλούσιες ανταμοιβές και απροσδόκητες ευλογίες—ναι, και θα «γίνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς.»—2 Κορ. 9:6· Ματθ. 5:45