και ν’ αγαπά δύο κυρίους. Ο Ιησούς Χριστός, δείχνοντας πώς είναι τελείως αδύνατο το να είναι κανείς δούλος σε δύο κυρίους, είπε: «Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη· διότι ή τον ένα θέλει μισήσει, και τον άλλον θέλει αγαπήσει· ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή, και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και Μαμμωνά.» (Ματθ. 6:24) Δεν υπάρχει αλλαγή στον θείον αυτόν κανόνα, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις· «κανείς» δεν μπορεί να υπηρετή, να υπακούη και ν’ αγαπά δύο κυρίους. Ο φιλάργυρος, προσκολλώμενος στον Μαμμωνά, κάνοντάς τον είδωλό του, θεό του, καταφρονεί τον Ιεχωβά.

Ο φιλάργυρος, μολονότι μπορεί να θεωρηθή επιτυχής στα όμματα του κόσμου τούτου, στην πραγματικότητα, τι κολοσσιαία αποτυχία αποτελεί στα όμματα του Θεού! Εκείνο που είναι αληθινή επιτυχία στη ζωή είναι να ζη κανείς σύμφωνα με ό,τι εχαρακτήρισε ο Ιησούς ως τη μεγαλύτερη εντολή απ’ όλες: «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.» (Ματθ. 22:37, ΜΝΚ) Αλλ’ ο φιλάργυρος παραδίδει όλη τη διάνοιά του στην απόκτησι χρήματος, και με όλη του την ψυχή εργάζεται γι’ αυτόν τον σκοπό· και στην καρδιά του διέθεσε στο χρήμα τη θέσι που μόνον ο Θεός έπρεπε να κατέχη.

Επειδή πηγάζει τόσο μεγάλη βλάβη από την αγάπη του χρήματος, δεν είναι εκπληκτικό ότι ο αγαπών το χρήμα περιβάλλεται με μια εξωτερική μορφή ευσεβείας. Προκύπτει υποκρισία! Οι Φαρισαίοι των ημερών του Ιησού ήσαν εξωτερικώς θρήσκοι, αλλά ποια ήταν η κατάστασις των καρδιών των; Αφού τους είπε ο Ιησούς ότι κανείς δεν μπορεί να δουλεύη δύο κυρίους, οι Φαρισαίοι εξέθεσαν την αληθινή κατάστασι της καρδιάς των, όπως τονίζει η αφήγησις της Γραφής: «Ήκουον δε ταύτα πάντα και οι Φαρισαίοι, φιλάργυροι όντες και περιεγέλων αυτόν. Και είπε προς αυτούς, Σεις είσθε οι δικαιόνοντες εαυτούς ενώπιον των ανθρώπων· ο Θεός όμως γνωρίζει τας καρδίας σας.» (Λουκ. 16:14, 15) Οι Φαρισαίοι προσπαθούσαν να υπηρετήσουν δύο κυρίους· αγαπούσαν το χρήμα, και γι’ αυτό ήσαν υποκριταί στη λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Μερικοί φιλοχρήματοι σήμερα μπορεί να εμπαίζουν ανθρώπους, αλλ’ όπως ετόνισε ο Ιησούς, ο Θεός γνωρίζει τις καρδιές των.

Είναι αληθές ότι η φιλαργυρία είναι «ρίζα πάντων των κακών.» Κάνει έναν άνθρωπο να μιμήται τον παρόντα κόσμον, να εμπιστεύεται στα πλούτη και να υπακούη και ν’ αγαπά αυτόν τον κόσμο με τα πλούτη του. Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετον εκείνου που απαιτεί ο Θεός. Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι μια τέτοια βλάβη είναι καταστρεπτική, βυθίζοντας τους ανθρώπους «εις όλεθρον και απώλειαν»!

Πώς μπορεί κανείς να φυλαχθή από το να υποστή δυστυχία και απώλεια; Ακολουθώντας τη θεία συμβουλή: «Ο τρόπος σας έστω αφιλάργυρος· αρκείσθε εις τα παρόντα διότι αυτός είπε, “Δεν θέλω σε αφήσει, ουδέ σε εγκαταλείψει”.» (Εβρ. 13:5) Ομοία συμβουλή δίδεται απ’ τον απόστολο Παύλο στην επιστολή 1 Τιμόθεον 6:7, 8: «Δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον· φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμέν τι. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» Ο καθένας ήλθε σ’ αυτόν τον κόσμο με κενά χέρια. Αν ήλθαμε μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν είμεθα αναγκασμένοι και να βγάλωμε τίποτα. Μπορούμε, όμως, να πλουτίσωμε τον κόσμο αν και τα χέρια μας ήσαν αρχικά κενά. Πώς; Όχι με υλικούς τρόπους αλλά μπορούμε να εμπλουτίσωμε τον κόσμο χρησιμοποιώντας τα διακονικά μας προικίσματα για να βοηθήσωμε άλλους να μάθουν την αλήθεια του Θεού και να κερδίσουν αιώνια ζωή στον δίκαιο νέο του κόσμο. Κανείς δεν μπορεί ν’ αγοράση ζωή στον νέο κόσμο: «Οίτινες ελπίζουσιν εις τα αγαθά αυτών, και καυχώνται εις το πλήθος του πλούτου αυτών· ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν.»—Ψαλμ. 49:6, 7.

Γιατί, λοιπόν, να σπαταλούμε χρόνον, κόπο κι ενέργεια προσπαθώντας να πλουτήσωμε, επιδιώκοντας επίγεια πλούτη; Τέτοια πλούτη δεν κάνουν έναν άνθρωπο πλούσιο στα όμματα του Θεού. Η μόνη οδός της πραγματικής επιτυχίας είναι να ευαρεστούμε τον Ιεχωβά Θεό κάνοντας το θέλημά του. Τότε θα είμεθα πραγματικά πλούσιοι· και, ‘αρκούμενοι εις τα παρόντα,’ θα αισθανθούμε μια αληθινή έννοια πλούτου κι ευτυχίας.

Ένας μη Χριστιανικός Κόσμος

«Η Χριστιανική εκκλησία φαίνεται να έχη χάσει . . . την ικανότητα να μιλή για τις πεποιθήσεις της μ’ έναν τρόπον, ο οποίος πρέπει να μεταδίδη την εντύπωσι κάποιου πραγματικού και ζωντανού πράγματος. Η γλώσσα των θεολόγων φαίνεται να έχη γίνει τόσο τεχνητή, τόσο εγωκεντρική και τόσο απομακρυσμένη από την πραγματική ζωή, ώστε μπορεί κανείς μόνο να ονειρεύεται τους καιρούς οπότε η θεολογία ανέλαβε την ηγεσία στα πανεπιστήμια και αποτελούσε την πιο μορφωτική επιρροή στη διανοητική ζωή των Δυτικών εθνών. . . . Ζούμε, για όλους τους πρακτικούς σκοπούς, σ’ ένα μη Χριστιανικό κόσμο. . . . Η νοοτροπία του συγχρόνου ανθρώπου είναι χρωματισμένη από έναν αθεϊσμό που επικρατεί παντού, όχι αντι-αθεϊσμό. Δεν υπάρχει πια έδαφος για τη σκέψι του Θεού και, επομένως, δεν υπάρχει έδαφος για τη Χριστιανική πίστι.»—Χανς Λίλγε, Λουθηρανός Επίσκοπος Αννοβέρου, όπως παρατίθεται στους Τάιμς Νέας Υόρκης.