να διδάσκη, και αποκαλύπτοντας εκείνο που ήταν άφθονο στην καλή του καρδιά κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του. Ιδού το υπόδειγμα για να το ακολουθήσωμε. Γίνετε μιμηταί του Θεού και του Χριστού Ιησού!

17. (α) Τι πρέπει ν’ απασχολή τον καιρό της ομιλίας μας τώρα; (β) Γιατί ο σκοπός μας πρέπει να είναι κυριαρχημένη ομιλία πάντοτε, και τι μαθαίνομε από την πείρα του Μωυσέως στη Μεριβά;

¹⁷ Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα να πούμε για τον Ιεχωβά Θεό και τις ευλογίες του νέου του κόσμου. Ο Ιεχωβά μάς λέγει αυτά τα καλά πράγματα μέσω του λόγου του και της ορατής του οργανώσεως. Αληθινά δεν υπάρχει ποτέ αρκετός καιρός για να μάθωμε όλα όσα θα επιθυμούσαμε να γνωρίζωμε. Πώς, λοιπόν, μπορεί ένας Χριστιανός να βρή καιρό να περιπλακή σε κοσμική ή ανωφελή ομιλία και να σπαταλά έτσι τον καιρό του; (Κολ. 4:5, 6) Πρέπει να υπάρχη αυτοκυριαρχία· ο Ιεχωβά ακούει. (Ψαλμ. 59:7, 12, 13) Ακόμη και όταν ασχολούμεθα με την υπόθεσι του Ιεχωβά, πρέπει να λαλούμε με προσοχή, προς αίνον του Ιεχωβά. Ο Μωυσής δεν έφθασε να εισέλθη στη Γη της Επαγγελίας και ν’ απολαύση ζωή εκεί επειδή έσφαλε στην ομιλία του στη Μεριβά.—Αριθμ. 20:10-12.

18. Για σωτηρία, τι θα προσπαθήσωμε να κάμωμε με τη βοήθεια του Ιεχωβά;

¹⁸ Είναι καιρός να εξελέγχωμε τις σκέψεις μας και να κυβερνούμε την ομιλία μας έτσι ώστε να μην έχωμε μια γλώσσα σαν ένα άλογο που τρέχει μακριά με τον χαλινό συρόμενο στο έδαφος. Δεν θέλομε να έχωμε ένα πύρινο εργαλείο σπερμολογίας που είναι σαν ένα αναμμένο σπίρτο σ’ ένα δάσος από κατάξερες ύσκες. Μάλλον, θα είμεθα προσεκτικοί να μη λησμονούμε το σπουδαίο έργο κηρύγματος και διδασκαλίας. Ο σκοπός μας θα είναι να μιμούμεθα τον Ιεχωβά και τον Χριστό στη χρήσι των δυνάμεών μας της σκέψεως και της ομιλίας για τη σωτηρία των άλλων. Για τούτο ζητούμε τη βοήθεια του Ιεχωβά σε μια προσπάθεια να ευαρεστούμε τον Ζωοδότη, διότι δεν μπορούμε να τα εκτελούμε όλα μόνοι μας. Κάμετε προσευχή σας τούτο: «Ας ήναι ευάρεστα τα λόγια του στόματός μου, και η μελέτη της καρδίας μου, ενώπιόν σου, ω Ιεχωβά, φρούριόν μου, και Λυτρωτά μου.»—Ψαλμ. 19:14, ΜΝΚ.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Τζων Ρ. Κουκ

ΜΙΑ μέρα του Αυγούστου του έτους 1927, ενώ ήμουν με άδεια στη Γαλλία, εκάθησα στην ακρογιαλιά σκεπτόμενος το σπίτι μου στο Μπρώντσταιρς της Αγγλίας. Ήμουν δεκατεσσάρων ετών ηλικίας, και στα τελευταία έξη χρόνια είχα ακούσει για την αλήθεια από τη μητέρα μου. Εκείνη τη μέρα έλαβα μια σοβαρή απόφασι—όταν θα επέστρεφα στο σπίτι μου, θα παρακολουθούσα τακτικά τις συναθροίσεις θα ερευνούσα σοβαρά αυτή την «αλήθεια.» Εξετέλεσα τον σκοπό μου και σε λίγο επροθυμοποιήθηκα να βγω στο από σπίτι σε σπίτι έργον. Οι μέθοδοι τότε ήσαν πρωτόγονοι. Στην πρώτη μου προσπάθεια, μια ψυχρή, χειμερινή μέρα, μου εδόθησαν λίγα βιβλιάρια και μια οδός για να εργασθώ μόνος μου, και διέθεσα δώδεκα βιβλιάρια και πήγα στο σπίτι ευτυχής και γεμάτος θάρρος. Διεπίστωσα τότε ότι το να κάνη κανείς την υπηρεσία του Ιεχωβά κάτω από δυσκολίες φέρνει ιδιαίτερη χαρά. Λίγο καταλάβαινα τότε πόσο θα είχα ανάγκη από τη δύναμι που προέρχεται από τη «χαρά του Ιεχωβά.»—Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ.

Σε λίγο είχα τη φιλοδοξία να αναλάβω υπηρεσία σκαπανέως, αλλ’ επειδή αυτή η ιδέα ετρόμαζε τον πατέρα μου, την ανέβαλα. Τον Μάιο του 1931, ήλθε για μένα ένα πραγματικό σημείο στροφής—μια διεθνής συνέλευσις στο Παρίσι. Η χαρά της συναναστροφής με ξένους αδελφούς, οι συχνές εκκλήσεις για σκαπανείς, οι εκφράσεις πάρα πολλών, τους οποίους συνήντησα—ένα νέο παιδί σαν εσένα πρέπει να είναι