του Ιεχωβά, ο οποίος υπηρέτησε αποκλειστικά από τον καιρό που απεγαλακτίσθη ως τον θάνατό του. Στη νεότητά του υπηρέτησε μαζί με τον αρχιερέα Ηλί στη σκηνή της Σηλώ, αλλά δεν ακολούθησε το κακό παράδειγμα των γυιών του Ηλί, οι οποίοι συνεκοιμώντο με τις γυναίκες που υπηρετούσαν στην είσοδο της σκηνής του μαρτυρίου. Παρέμεινε ηθικώς καθαρός. Ο Σαμουήλ απεκήρυξε τις ειδωλολατρικές πράξεις μεταξύ του υπό διαθήκην λαού του Ιεχωβά, προσέφερε κατάλληλες θυσίες και εξακολούθησε να κρίνη τον Ισραήλ όλες τις ημέρες της ζωής του, περιοδεύοντας τακτικά στο έθνος ως ένας υπηρέτης περιοχής. Αυτός ήταν εκείνος που εθλίβη στην καρδιά όταν ο λαός εζήτησε βασιλέα, απορρίπτοντας τον Ιεχωβά ως άρχοντά των. Ο Σαμουήλ ήταν εκείνος, ο οποίος, χωρίς φόβο του τι θα έκανε ο απειθής βασιλεύς Σαούλ, αντέστη σ’ αυτόν με τα λόγια: «Μήπως ο Ιεχωβά αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Ιεχωβά; Ιδού, η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν· η υπακοή, παρά το πάχος των κριών· διότι η απείθεια είναι καθώς το αμάρτημα της μαγείας . . . επειδή συ απέρριψας τον λόγον του Ιεχωβά, δια τούτο και αυτός απέρριψε σε από του να ήσαι βασιλεύς.» Αργότερα, απέναντι της δυνατότητος να τον φονεύση ο Σαούλ, ο Σαμουήλ έκαμε το θέλημα του Ιεχωβά χρίοντας τον Δαβίδ ως βασιλέα. Αυτό το είδος προφήτου αφωσιωμένου με όλη του την καρδιά ευαρεστούσε τον Ιεχωβά.—1 Σαμ. 2:22· 7:16· 15:22, 23, ΜΝΚ· Εβρ. 11:32.

21. Ποιο απαράμιλλο υπόμνημα διαφυλάττεται για μελέτη τώρα, και ποια επίδρασι πρέπει να έχη επάνω μας το να μάθωμε γι’ αυτό;

²¹ Πίστις και ολόκαρδη αφοσίωσις στον Ιεχωβά έπρεπε να βρεθούν στους αρχαίους άνδρας που απεδείχθησαν ευπρόσδεκτοι στον Ιεχωβά. Με το πνεύμα του Ιεχωβά συνέβαλαν στο να συνταχθή ένα υπόμνημα δια μέσου των αιώνων που δεν το φθάνει καμμιά άλλη ομάς ανθρώπων, ούτε οι κραταιοί άνδρες της Αιγύπτου, ούτε οι ιερείς της Βαβυλώνος, ούτε οι άρχοντες της Περσίας και της Ελλάδος. Μόνο οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά θα μπορούσαν να περιγραφούν ως εκείνοι οι οποίοι «δια της πίστεως κατεπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τας επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγειναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων· έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας· άλλοι δε εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως· άλλοι δε εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγας, έτι δε και δεσμά και φυλακήν· ελιθοβολήθησον, επριονίσθησαν, επειράσθησαν, με σφαγήν μαχαίρας απέθανον, περιεπλανήθησαν με δέρματα προβάτων, με δέρματα αιγών· υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, των οποίων δεν ήτο άξιος ο κόσμος· πλανώμενοι εν ερημίαις και όρεσι και σπηλαίοις και ταις τρύπαις της γης.» Ναι, όπως έγραψε ο Παύλος, θα έλειπε ο χρόνος για να μιλήση λεπτομερώς για όλα τα κατορθώματα και τις πράξεις πίστεως που αναγράφονται για μας στις Εβραϊκές Γραφές. Αλλά το υπόμνημα είναι εκεί, και για ένα αγαθόν σκοπό: για να υποκινηθούμε από αυτά τα παραδείγματα αφωσιωμένων με όλη τους την καρδιά ανθρώπων, οι οποίοι πριν από αιώνες ενήργησαν με πλήρη πίστι στην εγκαθίδρυσι του δικαίου νέου κόσμου που τώρα είναι πολύ πλησίον, και για να μάθωμε ότι οι άνδρες και γυναίκες αμέριστης πίστεως, που αγαπούν τον Ιεχωβά με όλη τους την καρδιά, είναι εκείνοι που κερδίζουν την επιδοκιμασία του μεγάλου Θεού της αναστάσεως και Δοτήρος της ζωής.—Εβρ. 11:32-38· 1 Κορ. 10:11.

Ο Κανών των Γραφών

Ο Δόκτωρ Όσκαρ Κούλμαν εδήλωσε τα εξής στην εφημερίδα Τάιμς της Νέας Υόρκης: «Πολλές φορές πρέπει να θαυμάζωμε για το γεγονός ότι από τον μεγάλο αριθμό των αρχαίων Χριστιανικών συγγραμμάτων, έγιναν παραδεκτά ως “κανονικά” μόνο εκείνα, τα οποία πραγματικά άνηκαν στους αρχαιοτέρους χρόνους και τα οποία ήσαν απηλλαγμένα από αιρετικές τάσεις».