σε φιλικό τους πείραγμα. Ωστόσο, η υπηρεσία του πρώτου έτους στα Νησιά Φίτζι ήταν πολύ συγκινητική κι ενδιαφέρουσα, με το να εργάζωμαι και να ζω ανάμεσα σ’ έναν τέτοιο ανάμικτο πληθυσμό που περιελάμβανε Φιτζίους, Ινδούς, Κινέζους, Ευρωπαίους, Ευρασιάτες και κατοίκους από τις Σαμόες και άλλα νησιά του Ειρηνικού. Αλλά το δεύτερο έτος ήλθε σαν ένα είδος προκλήσεως διότι τώρα το νέο περιβάλλον, τα έθιμα του λαού και λοιπά, άρχισαν να γίνωνται κοινοτοπία. Επίσης, υπεισήλθε και λίγη «νοσταλγία», η επιθυμία για ψυχρότερο κλίμα. Τότε ήταν που η κυβέρνησις έγινε εχθρική κι επέβαλε περιορισμούς στην εισαγωγή εντύπων της Εταιρίας και έλαβε κι άλλα σκληρά μέτρα. Αυτή η δοκιμασία υπομονής έγινε σκληρότερη ακόμη όταν ο σύντροφός μου αναχώρησε από τα Νησιά Φίτζι για να επιστρέψη στην πατρίδα του, την Αυστραλία, για λόγους υγείας και για γάμο. Επί πλέον, προσεβλήθην κι από μια ασθένεια γνωστή ως «αυτοσυμπάθεια».

Ευτυχώς μπορώ ν’ αναφέρω ότι στο τέλος του τρίτου έτους (1950) η φαινομενικά μεγάλη αυτή δοκιμασία ή συνδυασμός δυσχερειών, υπερενικήθη. Πώς; Με το να στηριχθώ πολύ στον Ιεχωβά και στην ισχυρή του θεοκρατική οργάνωσι, ασχολούμενος στην υπηρεσία Του και αποφασισμένος να εμμείνω στη θέσι μου ως «καλός στρατιώτης.» Μαζί μ’ αυτό ήταν η ενθάρρυνσις που ελάμβανα από τα κεντρικά Γραφεία της Εταιρίας κι από το τμήμα της Αυστραλίας, καθώς κι από άλλους αδελφούς που ήσαν σε υπερπόντιες χώρες. Αληθινά ‘εγεύθην ότι αγαθός ο Ιεχωβά’ σε όλα αυτά τα περασμένα οκτώ χρόνια της ιεραποστολικής υπηρεσίας.

Ναι, τι μεγάλη χαρά έλαβα εμμένοντας στον Θεόδοτο διορισμό μου! Ευτυχία στο να βλέπω την καρποφορία των έργων μου που έδωσε ο Ιεχωβά—καρποφορία σε ανθρώπους, με τους οποίους ήλθα σ’ επαφή στη διάρκεια των «δοκιμαστικών» εκείνων ετών αφιερώσεως της ζωής των στον Ιεχωβά και κατόπιν συμβολισμού της αφιερώσεως με το εν ύδατι βάπτισμα και τους οποίους κατόπιν εξεπαίδευσα σε μια τόσο ευτυχή υπηρεσία! Μερικοί κατέχουν θέσεις υπηρετών στην εκκλησία της Σούβας, ολίγοι δε απ’ αυτούς ανέλαβαν υπηρεσία τακτικού σκαπανέως και σκαπανέως διακοπών. Εχρειάσθη να συνεχίσω μόνος ως ιεραπόστολος, επειδή η κυβέρνησις δεν επέτρεπε την είσοδο άλλων ιεραποστόλων της Σκοπιάς για να βοηθηθούμε, αλλ’ οι εντόπιοι αδελφοί απήντησαν καλά στην κλήσι για βοήθεια με υπηρεσία σκαπανέως. Τρεις νεαροί ευαγγελιζόμενοι εκκλησιών, Ευρασιάτες, ένας αδελφός και δύο αδελφές, ενετάχθησαν στις ευτυχείς τάξεις ως ολοχρόνιοι διάκονοι του Ιεχωβά. Έτσι, από έτος σε έτος η αύξησις σε αριθμό μελών της κοινωνίας του Νέου Κόσμου ήταν έκδηλη. Ως το έτος 1955 είχαμε μια εκκλησία ισχυρή με πενήντα και πλέον μέλη, πράγμα που αποτελούσε μια αύξησι 500 τοις εκατό από το 1947, το έτος της αφίξεώς μου στα Νησιά Φίτζι.

Μετά από λίγον καιρό άρχισα να εργάζωμαι σε μεμονωμένο τομέα της κυρίας νήσου, Βίτι Λέβου (Μεγάλης Φίτζι), μεταξύ των Ινδών φυτευτών σακχαροκαλάμου και των Φιτζίων, διεξάγοντας, κατά μέσον όρον, είκοσι τρεις οικιακές Γραφικές μελέτες την εβδομάδα. Αυτοί οι άνθρωποι νοιώθουν ευτυχία, όταν τους δίδεται η απάντησίς μου στην ερώτησι που προβάλλουν σχετικά με την επιστροφή μου στην Αγγλία—ότι δεν επιθυμώ να εγκαταλείψω το Φίτζι, διότι δεν υπάρχει καλύτερος τόπος για μένα στη γη. Επίσης, γίνομαι ευτυχής μαθαίνοντας τέτοιες παρατηρήσεις όπως αυτή ενός μελανοδέρμου Φιτζίου σ’ εκείνους που τον επείραζαν λόγω του ενδιαφέροντός του για τους μάρτυρας του Ιεχωβά: «Μπορεί, φίλε μου, να έχη άσπρο δέρμα, αλλ’ έχει ‘μαύρη’ καρδιά!» Αυτό εφαρμόζεται σε όλους τους «λευκούς» μάρτυρας.

Καθώς γράφω αυτά, προσθέτω ότι ο σύντροφός μου εφοίτησε στη Σχολή Γαλαάδ κι εγώ που παρευρέθηκα στη συνέλευσι του 1958 στο Στάδιο Γιάγκη είδα τον απόφοιτο αυτόν. Αυτός είναι ο πρώτος Φίτζιος απόφοιτος στην ιστορία της Σχολής Γαλαάδ. Εν τω μεταξύ, συνεχίζω ως ιεραπόστολος και υπηρέτης εκκλησίας για την ομάδα μας στη Λεφούκα. Αναμφιβόλως τα χρόνια που εδαπανήσαμε εδώ στο ιεραποστολικό έργον υπήρξαν ευτυχή και πλουσίως ευλογημένα. Το έργον αυξάνει γρήγορα τώρα κι ελπίζομε ότι μερικοί από τους αδελφούς, που είναι πρόθυμοι να υπηρετήσουν εκεί όπου υπάρχει μεγάλη ανάγκη, θα μπορέσουν να ενωθούν μαζί μας εδώ.

Πιστεύω θετικά ότι αποδεχόμενος τη Γραφική συμβουλή στην επιστολή 1 Τιμόθεον 4:16, του να επιμένη κανείς στον διορισμό του, θέτω ένα «θεμέλιον καλόν εις το μέλλον» ναι, για τους διορισμούς υπηρεσίας μετά τον Αρμαγεδδώνα στον νέο κόσμο του Ιεχωβά.

‘Πείνα επί την Γην’

Πριν από πολύν καιρό ο προφήτης Αμώς προείπε ότι θα υπήρχε μια πνευματική πείνα στη γη. Η πείνα αυτή είναι έκδηλη σήμερα σε χώρες που ομολογούν ότι είναι Χριστιανικές. Η ευθύνη για το γεγονός αυτό επικάθηται στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου και κατά καιρούς ομολογείται απ’ αυτές. Η εφημερίς Κρίστιαν Ρεκόρντερ είπε: «Η Εκκλησία σήμερα είναι σαν ένας σκουριασμένος σωλήν που δεν είναι πια συνδεδεμένος με την πηγή παροχής.» Ο πρόεδρος της Βαπτιστικής Ενώσεως της Νέας Ζηλανδίας παρετήρησε: «Είμεθα τόσο απασχολημένοι στη διατήρησι της Εκκλησίας μας και στη λειτουργία της παλλαπλότητος των Εκκλησιαστικών οργανώσεων, ώστε ούτε καιρό έχομε ούτε δύναμι να εξαγγείλωμε το Ευαγγέλιο στον κόσμο.» Ένας άλλος κληρικός παρατήρησε τα εξής στην εφημερίδα Σαρλότ Νιους: «Ενίοτε διερωτώμαι αν εμείς στην εκκλησία δεν εδίναμε στα παιδιά μας λίθους, όταν ζητούσαν άρτον, δίνοντάς τους μηχανικά παιχνίδια, όταν αυτά πραγματικά ζητούν Θεό.»