Ποιος Μπορεί να πη ότι Είναι Χωρίς Αμαρτία;

ΑΝ ΕΝΑ άτομο μπορούσε να περάση τη ζωή του χωρίς να παραβή ποτέ ένα παραδεδεγμένον ηθικό κανόνα ή κώδικα ηθικής, θα μπορούσε να πη ότι είναι χωρίς αμαρτία; Μπορεί να λεχθή ότι ένα βρέφος είναι απηλλαγμένο από αμαρτία, διότι είναι ανίκανο να νοιώση ό,τι είναι ηθικώς ορθόν, ή να κάμη ό,τι είναι ηθικώς ορθό ή εσφαλμένο; Μερικά άτομα μέσα σ’ αυτόν τον υλιστικό κόσμο μπορεί ν’ αποκλίνουν στο να πουν Ναι! Αλλ’ αποτυγχάνουν να κατανοήσουν ότι αμαρτία σημαίνει πολύ περισσότερο από παράβασι ενός ηθικού κώδικος. Σημαίνει τους νόμους του Θεού. Κανένας ατελής άνθρωπος δεν είναι ικανός να υπακούση πλήρως σ’ αυτούς τους νόμους, κι επειδή δεν μπορεί είναι ένοχος αμαρτίας. Αστοχεί να φθάση σε τέλεια υπακοή στον Δημιουργό του.

Αλλά τι θα λεχθή για ένα άτομο που απαρνείται ένα Δημιουργό κι επιμένει στο ότι το καταπληκτικό σώμα του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα τύχης, είναι απλούν τυχαίον συμβάν, και όχι αποτέλεσμα νοήμονος δημιουργίας; Μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι χωρίς αμαρτία, διότι δεν αναγνωρίζει την ύπαρξι θείων νόμων. Ενώ, όμως, αρνείται αυτούς τους νόμους, τους αντιμετωπίζει σε κάθε στιγμή της ζωής του. Κάθε μόριο ύλης υπόκειται σε νόμους που το διέπουν. Το όλο υλικό σύμπαν λειτουργεί σύμφωνα με ειδικούς νόμους, και, γι’ αυτό, ο άνθρωπος μπόρεσε να κάμη χρήσι μερικών απ’ αυτούς τους νόμους στις εφαρμοσμένες επιστήμες του.

Αφού οι νόμοι δεν μπορούν να γίνουν μόνοι των, η ύπαρξίς των υποδηλοί ένα Νομοθέτη. Η σοφία του εκδηλώνεται με τον αξιοσημείωτο τρόπο, με τον οποίον αυτοί οι νόμοι τηρούν το υλικό σύμπαν υπό έλεγχον και σε τάξι. Όπως Εκείνος είναι ικανός να θέτη νόμους για την άψυχη ύλη, έτσι, επίσης, είναι ικανός να τους κάνη για ζώντα, νοήμονα πλάσματα ώστε να ρυθμίζουν τη διαγωγή τους. Αφού η παραβίασις των νόμων της «φύσεως» μπορεί να προξενήση παθήματα στον άνθρωπο, δεν πρέπει να είναι δύσκολο να νοηθή γιατί η παραβίασις των θείων νόμων που διέπουν τη διαγωγή του ανθρώπου μπορεί να τον βλάψη. Η παραβίασις αυτή επέφερε την ατέλεια και τον θάνατο.

Το πνεύμα της δυσπιστίας ως προς το τι ανήκει στον Δημιουργό έχει κάμει την αποτύπωσί του στη θρησκευτική σκέψι αυτού του συγχρόνου κόσμου. Αποτέλεσμα τούτου υπήρξε το συμπέρασμα μερικών καθ’ ομολογίαν Χριστιανών ότι η αμαρτία περιορίζεται στην παραβίασι των ηθικών κανόνων και ότι η σωτηρία απ’ αυτήν επιτυγχάνεται με την ανάπτυξι χαρακτήρος. Άλλοι δίνουν δικό τους ορισμό στην αμαρτία, όπως εκείνος που έδωσε ένας όμιλος ανθρώπων, που λέγει ότι η αμαρτία είναι «η πίστις στην πραγματική ύπαρξι μιας άλλης διανοίας ή διανοιών εκτός από τη Θεία Διάνοια.» Γι’ αυτούς, σωτηρία από την αμαρτία σημαίνει το να σωθή κανείς από «πλάνες θανατηφόρου νοήσεως.» Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να ισχυρίζωνται ότι είναι χωρίς αμαρτία, όταν η αμαρτία θεωρήται ως μια αποτυχία σχετικά με την τελεία υπακοή στους Θείους νόμους, διότι απέδωσαν εντελώς διαφορετική σημασία στη λέξι.

Πολλοί καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί, όπως αυτοί, αποκλίνουν στο ν’ απορρίψουν τη σκέψι ότι η αμαρτία του πρώτου ανθρώπου επηρεάζει οποιονδήποτε σήμερα. Σχετικά με τούτο, ο Καθηγητής Κόνραδ Μόελμαν, της Θεολογικής Σχολής του Ρότσεστερ, είπε: «Η προπατορική αμαρτία και ενοχή που ήσαν θεμελιώδη στη μεσαιωνική θρησκευτική σύνθεσι απορρίπτονται από τον σύγχρονο άνθρωπο. . . . Το προπατορικό αμάρτημα και ενοχή θα υποχωρήσουν μια μέρα προ της αμαρτίας νοουμένης ως σταδίου εξελίξεως προς το αγαθόν.» Αντίθετα προς την άποψι αυτή και άλλες παρόμοιες, που διακρατούνται μεταξύ των θρησκευομένων και των μη θρησκευομένων ανθρώπων, ο γραπτός λόγος του μεγάλου Νομοθέτου πιστοποιεί ότι όλοι οι άνθρωποι είναι επηρεασμένοι από την αμαρτία του Αδάμ.

Ο άνθρωπος λαμβάνει τώρα πείραν του θανάτου, όχι διότι ο θάνατος είναι φυσικός για τον ανθρώπινο οργανισμό, αλλ’ ένεκα της αμαρτίας του πρώτου ανθρώπου. Τ’ αποτελέσματα της αμαρτίας εκληρονομήθησαν από τους απογόνους του. Επιστημονική μελέτη απεκάλυψε ότι το ανθρώπινο σώμα συνεχώς αυτοανανεώνεται και πρέπει, θεωρητικώς, να ζη επ’ άπειρον. Το ότι η αιτία του θανάτου του ανθρώπου είναι η αμαρτία και η ατέλεια που εκληρονόμησε από τον Αδάμ, εκτίθεται σαφώς στον λόγον του Θεού: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.»—Ρωμ. 5:12.

Ο Αδάμ και η Εύα απέκτησαν απογόνους μετά την αμαρτία των, η αποτυχία των στο να έχουν τέλεια ακεραιότητα προς τον Θεό. Εφόσον τίποτα καθαρό δεν μπορεί να προέλθη από κάτι ακάθαρτο, τα τέκνα των δεν ήσαν απηλλαγμένα από την αμαρτία και την ποινή της, τον θάνατο. Αυτό δεν πρέπει να είναι δύσκολο να νοηθή, όταν ενθυμούμεθα ότι πολλές αδυναμίες μπορούν να μεταδοθούν από γονείς σε τέκνα κληρονομικώς. Αφού έτσι είναι γιατί να φαίνεται απίστευτο το να μεταδοθούν τ’ αποτελέσματα της αμαρτίας του Αδάμ σε όλους τους απογόνους του; Οι Γραφές καθαρά αναφέρουν ότι «πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ.» (1 Κορ. 15:22) Τίποτα δεν επιτυγχάνεται εκτός από αυταπάτη, όταν ένα άτομο διαμφισβητή το κύρος των Γραφών επειδή δεν συμφωνεί με αυτό.

Εφόσον η Αδαμιαία αμαρτία εκληρονομήθη από όλους τους ανθρώπους, και μετεδόθη από τη μια γενεά στην άλλη, τα βρέφη δεν είναι απηλλαγμένα από αμαρτία. Ο Δαβίδ το ετόνισε αυτό όταν είπε: «Εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου.» (Ψαλμ. 51:5) Είναι αληθές ότι αυτά είναι πολύ νεαρά για ν’ αμαρτήσουν προσωπικώς παραβιάζοντας τους θείους νόμους, αλλ’ η ηλικία των δεν έχει θέσι στην αμαρτία που εκληρονόμησαν από τον Αδάμ. Μόνο με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Θεού στην προμήθευσι απολυτρωτικής θυσίας μπορεί ένα άτομο ν’ απαλλαγή από τη δουλεία της Αδαμιαίας αμαρτίας. «Το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας.»—1 Ιωάν. 1:7.

Εκείνοι που αρνούνται ότι εκληρονόμησαν αμαρτία από τον Αδάμ ή που είναι ένοχοι αμαρτίας εναντίον των Θείων νόμων, επειδή αστοχούν στο ζήτημα της τελείας υπακοής, δεν λέγουν την αλήθεια, όταν εκφράζουν τις απόψεις των σχετικά με τούτο. Είτε καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί είναι είτε όχι, η αλήθεια δεν είναι μέσα στις φιλοσοφικές ή θρησκευτικές των απόψεις. Η φαντασία δεν παράγει γεγονότα. «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν, και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν.»—1 Ιωάν. 1:8.

Εκείνος, του οποίου η ύπαρξις εκδηλώνεται από τα θαυμαστά πράγματα που βλέπομε στο υλικό αυτό σύμπαν, πράγματα που δείχνουν αμέτρητη σοφία και δύναμι, δεν άφησε τον άνθρωπο χωρίς ειδική πληροφορία για τον Εαυτό Του και τους σκοπούς Του. Έδωσε στον άνθρωπο ένα γραπτό οδηγό, στον οποίον εξηγεί γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι ατελείς και τελικά πεθαίνουν. Η Αγία Γραφή είναι ο γραπτός αυτός οδηγός και αποτελεί τον κανόνα μετρήσεως των πεποιθήσεων ως αληθών ή εσφαλμένων. Μέσα εκεί απεκάλυψε το πώς έλαβε πρόνοια ν’ απελευθερώση τους ανθρώπους από την κληρονομημένη αμαρτία και τον θάνατο. Λόγω της παρ’ αξίαν αγαθότητος του Θεού δια Χριστού, ο άνθρωπος, στον κατάλληλο καιρό, θα μπορή να λέγη ειλικρινά ότι είναι χωρίς αμαρτία.