Μη Θέτετε σε Δοκιμή την Υπομονή του Θεού Πάρα Πολύ

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Πέτρος έδωσε μια απάντησι σ’ εκείνους οι οποίοι επιθυμούν τον δικό τους τρόπο ζωής χωρίς θεοσεβείς περιορισμούς. Αρνούμενοι ότι ο Θεός θα ζητήση λόγο απ’ αυτόν τον κόσμο για τα έργα του, λέγουν: «Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού [της «ημέρας» του Ιεχωβά]; Διότι αφ’ ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ’ αρχής της κτίσεως.» Λέγουν στην πραγματικότητα, «ο Θεός είναι νεκρός.»

Ο Πέτρος λέγει γι’ αυτούς τους ανθρώπους: «Διότι εκουσίως αγνοούσι τούτο, ότι με τον λόγο του Θεού οι ουρανοί έγιναν έκπαλαι, και η γη συνεστώσα εξ ύδατος και δι’ ύδατος [με το να παραμένη η ξηρά γη επάνω από τις θάλασσες και ένα βαρύ στερέωμα ατμού ύδατος στη γήινη ατμόσφαιρα]· διά των οποίων ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος.»

Κατόπιν ο απόστολος εφαρμόζει αυτή την περιγραφή σε μια επερχομένη καταστροφή του παρόντος συστήματος πραγμάτων και δίδει το λόγο για τη φαινομενική αργοπορία όταν λέγη: «Δεν βραδύνει ο Ιεχωβά την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα· αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.»—2 Πέτρ. 3:3-10, ΜΝΚ.

ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΗ Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Πόσος καιρός πέρασε αφότου ο Θεός έκαμε κρίσι για ένα έθνος ή ένα λαό; Σήμερα, σ’ αυτό το έτος 1972 έχουν περάσει 1902 χρόνια. Δηλαδή από τότε που η Ιερουσαλήμ κατεστράφη το έτος 70 μ.Χ. Τι υπομονή! Αλλά μη στηρίζεσθε σ’ αυτή την έκτακτη ιδιότητα του Θεού. Διότι, όταν γίνεται σαφώς έκδηλο μπροστά σε όλους ότι ένα άτομο ή ακόμη και ένα ολόκληρο έθνος δεν πρόκειται ν’ αλλάξη, αλλοίμονο σ’ εκείνο το άτομο ή σ’ εκείνο το έθνος! Ο Θεός δεν αλλάζει τις αρχές του. αληθεύει πάντοτε το ότι «άνθρωπος όστις ελεγχόμενος σκληρύνει τον τράχηλον, εξαίφνης θέλει αφανισθή, και χωρίς ιάσεως.»—Παροιμ. 29:1· 28:14.

Προτού καταστραφή η Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς Χριστός απευθυνόμενος στην πόλι είπε: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ ον τρόπον η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε. Ιδού, σας αφήνεται ο οίκος σας έρημος.»—Λουκ. 13:34, 35.

Έτσι, ο Δημιουργός Ιεχωβά Θεός υπήρξε υπομονητικός πέραν από την ανθρώπινη ανεκτικότητα. Εν τούτοις, δεν νομίζετε ότι οι συνθήκες έχουν προχωρήσει ως το σημείο όπου η υπομονή του πρέπει να πλησιάζη στο σημείο εκρήξεως; Και δεν συμβαίνει αυτό ιδιαίτερα με τα έθνη που αποκαλούνται Χριστιανικά; Είναι αρκετά κακό για τα έθνη να είναι άθεα. Αλλά το να ισχυρίζωνται ότι είναι λαός του Θεού και ταυτοχρόνως να είναι οι κύριοι υποκινηταί πολέμων, να έχουν το ανώτατο ποσοστό εγκλήματος, να είναι διαποτισμένα πέρα ως πέρα με ανηθικότητα, να βλασφημούν το όνομα του Θεού και κατόπιν να λέγουν ότι βραδύνει ο Θεός διότι αναχαιτίζει την τιμωρία—δεν έχει με όλα αυτά κάμει αρκετά ο Χριστιανικός κόσμος θέτοντας έτσι σε δοκιμή την υπομονή του Θεού ως το ανώτατο όριο;

Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Ας στραφούμε πίσω στο χτυπητό παράδειγμα που μας δίνει λεπτομέρειες που προσαρμόζονται στενά με αυτά που συνέβησαν στα έθνη που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά. Και πάλι αυτό το παράδειγμα το βρίσκομε στον Ισραήλ, αλλά είναι παλαιότερο. Αρχίζει το 997 π.Χ. Την εποχή εκείνη ο Ισραήλ ήταν έθνος που είχε βασιλέα, δηλαδή, τον Ροβοάμ τον γυιο του Σολομώντος. Αλλά στο τέλος της βασιλείας του ο Σολομών έδωσε στις δώδεκα φυλές ένα κακό θρησκευτικό ένα κακό θρησκευτικό παράδειγμα προς την ειδωλολατρία.—1 Βασ. 11:4-13.

Ο Ροβοάμ που διαδέχθηκε τον πατέρα του στο θρόνο, φέρθηκε πολύ σκληρά απέναντι στο λαό. Τελικά, οι δέκα φυλές αποσπάσθηκαν με την ηγεσία του Ιεροβοάμ και ίδρυσαν το Βόρειο Βασίλειο, με πρωτεύουσά τους τη Σαμάρεια. Οι φυλές του Ιούδα και του Βενιαμίν παρέμειναν πιστές στη Δαβιδική γραμμή των βασιλέων και οι ενδεδειγμένοι άνδρες του Λευί συνέχισαν να υπηρετούν στο ναό στην Ιερουσαλήμ.—1 Βασ. 12:1-21, 31.

Από τότε κι’ εμπρός, το Βόρειο Βασίλειο προχώρησε στην ειδωλολατρεία ισχυριζόμενο ότι υπηρετεί τον Ιεχωβά, αλλά λατρεύοντας χρυσούς μόσχους αντί να έρχεται στο ναό της Ιερουσαλήμ, όπου ο Ιεχωβά είχε θέσει το όνομά του. έτσι πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, διότι οι περισσότεροι βασιλείς του ήσαν πολύ κακοί. Ο Θεός επέτρεψε να οδηγηθή το βασίλειο αυτό σε αιχμαλωσία από τους Ασσυρίους το 740 π.Χ.—1 Βασ. 12:28-30· 2 Βασ. 17:18-23.

Από τότε κι’ εμπρός, το Βόρειο Βασίλειο που είναι γνωστό ως του «Ιούδα»; Δεν ήταν χωρίς ενοχή όσον αφορά τη θρησκευτική πλάνη του Βορείου Βασιλείου, λόγω των όσων συνέβησαν στο τέλος της βασιλείας του Σολομώντος και στην αρχή της βασιλείας του Ροβοάμ, που έκαμαν τις δέκα φυλές να επαναστατήσουν. Έτσι ο Ιούδας ήταν εν μέρει υπόλογος για την πλάνη του «οίκου Ισραήλ.» Και στον Ιούδα, μολονότι αυτός είχε μερικούς δικαίους βασιλείς, αυτοί έπρεπε ν’ αγωνίζωνται πάντοτε με τις ειδωλολατρικές τάσεις του λαού. Αυτές οι τάσεις χειροτέρευαν πολύ όταν κακοί βασιλείς ανελάμβαναν την εξουσία.

Έτσι ο Ιούδας, μολονότι δεν απομακρύνθηκε από τη Δαβιδική γραμμή των βασιλέων που είχε εγκαθιδρύσει ο ιεχωβά, έπεσε και αυτός σε ειδωλολατρία, σε αθεράπευτο βαθμό. Συνεπώς, και ο Ιούδας ήταν ένοχος πλάνης από τον καιρό εκείνο που το έθνος διαιρέθηκε το 997 π.Χ. αλλά λόγω των καλών προσπαθειών μερικών βασιλέων, όπως ήσαν ο Ασά, ο Ιωσαφάτ, ο Εζεκίας και ο Ιωσίας, ο Θεός επέτρεψε να παραμείνη το Νότιο Βασίλειο εκατόν τριάντα τρία χρόνια ύστερ’ από την πτώσι της Σαμαρείας, ως το 607 π.Χ.

Στον Ιεζεκιήλ, όταν ήταν στη Βαβυλώνα, ελέχθη το έτος 613 π.Χ. ότι επρόκειτο να γίνη «σημείον εις τον οίκον Ισραήλ» σχετικά με την εκτέλεσι κρίσεως του Θεού εναντίον του έθνους. Ο Θεός μίλησε σ’ αυτόν επάνω από το ουράνιο άρμα του οράματος, λέγοντας:

«Και συ, υιέ ανθρώπου, λάβε εις σεαυτόν κεραμίδα, και θες αυτήν έμπροσθέν σου, και διάγραψον επ’ αυτής πόλιν, την Ιερουσαλήμ· και στήσον πολιορκίαν εναντίον αυτής, και οικοδόμησον προμαχώντας εναντίον αυτής, και ύψωσον προχώματα εναντίον αυτής, θες έτι στρατόπεδον εναντίον αυτής, και στήσον κρίους κύκλω εναντίον αυτής. Και λάβε εις σεαυτόν πλάκα σιδηράν, και θες αυτήν ως τοίχον σιδηρούν μεταξύ σου και της πόλεως, και στήριξον το πρόσωπόν σου εναντίον αυτής, και θέλει πολιορκηθή, και θέλεις βάλει πολιορκίαν εναντίον αυτής. Τούτο θέλει είσθαι σημείον εις τον οίκον Ισραήλ.»—Ιεζ. 4:1-3.

ΟΙ 390 ΗΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΒΑΣΤΑΖΕΤΑΙ Η ΑΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

Μια πολύ ενδιαφέρουσα μορφή αυτής της εικόνος ήταν ότι έδειχνε εκ των προτέρων το ακριβές έτος της καταστροφής της Ιερουσαλήμ. Από επίσημα αρχεία που ήσαν διαθέσιμα στην Ιερουσαλήμ, ο χρόνος που έλαβε χώραν η διαίρεσις του βασιλείου μπορούσε να προσδιορισθή χωρίς αμφιβολία. Ο Ιεζεκιήλ, στη Βαβυλώνα, είναι πιθανόν να είχε αρκετή πληροφορία για να υπολογίση το έτος της συμφοράς της Ιερουσαλήμ όταν έλαβε την όρασι έξη χρόνια πριν συμβή η πτώσις της. Το στοιχείο του χρόνου αποκαλύπτεται σ’ αυτά που εν συνεχεία λέγει ο Ιεχωβά:

«Και συ πλαγίασον επί την αριστεράν σου πλευράν, και θες την ανομίαν του οίκου Ισραήλ επ’ αυτήν· θέλεις βαστάσει την ανομίαν αυτών. Διότι εγώ επί σε έθεσα τα έτη της ανομίας αυτών κατά τον αριθμόν των ημερών, τριακοσίας εννενήκοντα ημέρας· και θέλεις βαστάσει την ανομίαν του οίκου Ισραήλ. Και θέλεις τελειώσει ταύτας.»—Ιεζ. 4:4-6α, ΜΝΚ.

Ο Θεός είχε ανεχθή τον στασιασμό και την ειδωλολατρία του Ισραήλ από το 997 π.Χ. Το στασιαστικό Βόρειο Βασίλειο δεν διήρκεσε τριακόσια ενενήντα χρόνια. Όταν κατεστράφη το 740 π.Χ. αυτό έγινε ως άμεση τιμωρία για την απομάκρυνσί του από την λατρεία του Ιεχωβά ως Θεού. Αλλ’ αυτό δεν τακτοποιούσε το ζήτημα όσον αφορά τον Ιεχωβά. Υπήρχε ακόμη ένα μέτρον του λογαριασμού να τακτοποιηθή μαζί με τη μητέρα πρωτεύουσα, την Ιερουσαλήμ. Επομένως, ο Ιεχωβά συνεχίζει να δίνη οδηγίες στον Ιεζεκιήλ:

«Πλαγίασον πάλιν επί την πλευράν σου την δεξιάν, και θέλεις βαστάσει την ανομίαν του οίκου Ιούδα τεσσαράκοντα ημέρας· εκάστην μίαν ημέραν προσεδιώρισα εις σε αντί ενός έτους. Και θέλεις στηρίξει το πρόσωπόν σου προς την πολιορκίαν της Ιερουσαλήμ, και ο βραχίων σου θέλει είσθαι γυμνός, και θέλεις προφητεύσει εναντίον αυτής. Και, ιδού, θέλω βάλει επί σε δεσμά, και δεν θέλεις στραφή από της μιας σου πλευράς εις την άλλην εωσού τελειώσης τας ημέρας της πολιορκίας σου.»—Ιεζ. 4:6β-8.

Αν ο Ιεζεκιήλ πλάγιασε (προύμυτα) με το κεφάλι του προς ανατολάς σ’ αυτή την απομίμησι της πολιορκίας της Ιερουσαλήμ, τότε η αριστερή πλευρά του θα ήταν προς βορράν, στη διεύθυνσι του πρώην Βορείου Βασιλείου του Ισραήλ, και η δεξιά πλευρά του θα ήταν προς νότον. Έτσι ήταν κατάλληλο γι’ αυτόν να πλαγιάση στη δεξιά πλευρά του όταν εβάσταζε την «ανομίαν» του Νοτίου Βασιλείου του Ιούδα. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα έθετε όλο το φορτίο στη δεξιά πλευρά του. Φυσικά, το πλάγιασμα του Ιεζεκιήλ στη δεξιά πλευρά του επί σαράντα μέρες έγινε ύστερ’ από το πλάγιασμά του στην αριστερή πλευρά του επί τριακόσιες ενενήντα μέρες, που θα εσήμαινε να είναι πλαγιασμένος τετρακόσιες τριάντα μέρες όπως σε πολιορκία.a

ΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Εν τούτοις, στην πραγματική εκπλήρωσι επάνω στην αρχαία Ιερουσαλήμ, οι σαράντα μέρες της «ανομίας» του «οίκου Ιούδα» θα κυλούσαν ταυτόχρονα με τις τελευταίες σαράντα μέρες των 390 ημερών της «ανομίας» του «οίκου Ισραήλ.» Η μονάς μετρήσεως χρόνου που έδωσε ο Ιεχωβά στον Ιεζεκιήλ ήταν ‘εκάστη μια ημέρα αντί ενός έτους,’ που αποκτά έμφασι με την επανάληψι. Συνεπώς, τα σαράντα χρόνια της «ανομίας» του «οίκου Ιούδα» επρόκειτο να κυλούν ταυτόχρονα με τα τελευταία σαράντα χρόνια της από 390 χρόνια περιόδου της «ανομίας» του «οίκου Ισραήλ.» Τα τελευταία σαράντα χρόνια αυτής της χρονικής περιόδου άρχισαν το έτος 647 π.Χ. Και οι δυό χρονικές περίοδοι, η μεγαλύτερη και η συντομώτερη, έπρεπε να συμπέσουν την ίδια χρονολογία, διότι η αρχαία Ιερουσαλήμ κατεστράφη μόνο μια φορά, δηλαδή, το 607 π.Χ.

Τώρα εγείρεται ένα ερώτημα, Χαρακτηρίσθηκε η έναρξις εκείνων των σαράντα ετών της ανομίας του οίκου Ιούδα από κάτι που έδειχνε την έναρξι του υπολογισμού της θρησκευτικής «ανομίας»; Ναι, το έτος της ενάρξεως εκείνης της περιόδου ήταν το δέκατο τρίτο έτος της βασιλείας του καλού Βασιλέως Ιωσία της Ιερουσαλήμ, και αυτό ήταν το έτος που ο Ιεχωβά είχε διορίσει τον Ιερεμία να υπηρετήση ως προφήτης στη γη του Ιούδα. (Ιερ. 1:1-3· 25:3) Αλλά το έτος εκείνο δεν ήταν το έτος που ο καλός Βασιλεύς Ιωσίας αποκατέστησε την καθαρή λατρεία του Ιεχωβά σ’ όλη τη γη του Ιούδα; Γιατί, λοιπόν, θα άρχιζε να υπολογίζη την «ανομία» εναντίον του «οίκου Ιούδα» το έτος εκείνο;

ΓΙΑΤΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ Ν’ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗ

Ο Ιούδας ήταν φορτισμένος με αθεράπευτη ανομία. Ο Βασιλεύς Μανασσής, πάππος του Βασιλέως Ιωσία, είχε οδηγήσει τον Ιούδα σε αμαρτίες τόσο πλήρεις και συγκλονιστικές ώστε ο Ιεχωβά δεν μπορούσε να τις διαγράψη από τα αρχεία που κρατούσε εναντίον της Ιερουσαλήμ ως μιας αιματοβαφούς και ειδωλολατρικής πόλεως. Γι’ αυτό διαβάζομε:

«Τω όντι κατά προσταγήν του Ιεχωβά έγεινε τούτο εις τον Ιούδαν, διά να αποβάλη αυτόν από προσώπου αυτού, διά τας αμαρτίας του Μανασσή, κατά πάντα όσα έπραξε· και έτι διά το αθώον αίμα το οποίον έχυσε, (διότι εγέμισε την Ιεορυσαλήμ αίμα αθώον·) και δεν ηθέλησεν ο Ιεχωβά να συγχωρήση αυτόν.»—2 Βασ. 24:3, 4· 21:16.

Ακόμη και ύστερ’ από τις ευγενείς προσπάθειες του Βασιλέως Ιωσία να επιβάλη τον νόμον του Ιεχωβά στον Ιούδα και στην Ιερουσαλήμ, διαβάζομε:

«Και όμοιος αυτού εν υπήρξε προ αυτού βασιλεύς, όστις επέστρεψεν εις τον Ιεχωβά εξ όλης αυτού της καρδίας, και εξ όλης αυτού της ψυχής, και εξ όλης αυτού της δυνάμεως, κατά πάντα τον νόμον του Μωυσέως· ουδέ ηγέρθη μετ’ αυτόν όμοιος αυτού. Πλην ο Ιεχωβά δεν εστράφη από του θυμού της οργής αυτού της μεγάλης, καθ’ ον εξήφθη η οργή αυτού κατά του Ιούδα, εξ αιτίας πάντων των παροργισμών, διά των οποίων παρώργισεν αυτόν ο Μανασσής. Και είπεν ο Ιεχωβά, Και τον Ιούδαν θέλω εκβάλει απ’ έμπροσθέν μου, καθώς εξέβαλον τον Ισραήλ, και θέλω απορρίψει την πόλιν ταύτην, την Ιερουσαλήμ, την οποίον έκλεξα, και τον οίκον περί του οποίου είπε, Το όνομά του θέλει είσθαι εκεί.»—2 Βασ. 23:25-27, ΜΝΚ.

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Ιεχωβά είχε δείξει τόση υπομονή απέναντι και στους δύο οίκους του Ισραήλ. Τριακόσια ενενήντα χρόνια είναι μια μακρά χρονική περίοδος για να δείξη κανείς ανεκτικότητα—πιο μακρά, παραδείγματος χάριν, από την περίοδο που οι Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν ως έθνος. Φυσικά αυτό το παράδειγμα θα έπρεπε να μας βοηθήση να ιδούμε και να εκτιμήσωμε αυτή την έξοχη ιδιότητα του Θεού πληρέστερα. Και αυτό θα έπρεπε να είναι ένα ισχυρό κίνητρο για μας ώστε να δείχνωμε περισσότερη υπομονή με τους άλλους.

Αλλά τι μπορούμε να μάθωμε από το γεγονός ότι η υπομονή του Θεού τελειώνει κάποτε;

ΩΦΕΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ

Μπορούμε να εφαρμόσωμε αυτή την αρχή στον Χριστιανικό κόσμο, στα έθνη που καλούνται Χριστιανικά. Ο Χριστιανικός κόσμος δεν είχε την έναρξί του με τον Ιησού Χριστό ή του αποστόλους του, αλλά μάλλον τον τέταρτο αιώνα, με τη συγχώνευσι της αποστατημένης Χριστιανοσύνης με την παγανιστική θρησκεία και την πολιτική από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο. Επομένως ο Χριστιανικός κόσμος δεν εφήρμοσε ποτέ την αληθινή Χριστιανοσύνη. Αυτός ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ έκαμε τη «Χριστιανοσύνη» κρατική θρησκεία, για πολιτικούς λόγους. Αφού προήδρευσε σε μια θρησκευτική Σύνοδο στη Νίκαια, κατόπιν θανάτωσε τον μεγαλύτερο γυιο του και τη σύζυγό του Φαύστα. Μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτά τα ίδια τα θεμέλια του Χριστιανικού κόσμου ποτίσθηκαν με αίμα. Η «ανομία» του Χριστιανικού κόσμου άρχισε με την έναρξί του.—Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, 11η Έκδοσις, Τόμος 6, σελίς 989, παράγραφος 4.

Στη διάρκεια των 1600 ετών που πέρασαν από τότε, τα κράσπεδα του Χριστιανικού κόσμου έχουν ποτισθή με αίμα. Σκεφθήτε τις σταυροφορίες, τη θρησκευτική ιερά εξέτασι, τον Τριακονταετή Πόλεμο, και τελικά, τους δύο παγκοσμίους πολέμους της σ’ αυτόν τον αιώνα.

Κανένας δεν μπορεί να πη ότι ο Θεός δεν έδωσε άφθονη ευκαιρία στον Χριστιανικό κόσμο ν’ αποκαλύψη την πραγματική φύσι του. Εν τούτοις, η υπομονή του δεν ήταν χωρίς σκοπό.

Είναι βέβαιον, ότι κανένας από μας δεν επιθυμεί να πεθάνη, αλλά να ζήση. Ο Δημιουργός, ο Ιεχωβά Θεός, έδειξε αυτή την αξιοσημείωτη υπομονή, διότι δεν θέλει να πεθάνη κανένας. Τι κρίμα να πεθάνη κανείς και να χάση τα ωραία πράγματα που ο Θεός θα φέρη γι’ αυτούς που εκτιμούν την υπομονή του! Ο Ιεχωβά λέγει στο λαό του Χριστιανικού κόσμου, όπως ακριβώς είπε στον κατ’ όνομα λαό του την εποχή του Ιεζεκιήλ: «Διά τι να αποθάνητε, οίκος Ισραήλ; Διότι εγώ δεν θέλω τον θάνατον του αποθνήσκοντος, λέγει Ιεχωβά ο Θεός· διά τούτο επιστρέψατε και ζήσατε.»—Ιεζ. 18:31, 32.

Ο Θεός δεν δείχνει μόνο υπομονή, αλλά παρέχει επίσης και βοήθεια σ’ αυτούς οι οποίοι επιθυμούν να επιστρέψουν από την πορεία του Χριστιανικού κόσμου που προκαλεί τον Θεό, ή από τις άλλες ψευδείς θρησκείες και ιδεολογίες αυτού του κόσμου. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενδιαφέρονται εξίσου να λάβετε και σεις ζωή όπως ενδιαφέρονται και για τον εαυτό τους. Επωφεληθήτε από την αδάπανη βοήθειά τους και από τον χρόνο αυτό που εξακολουθεί να εκδηλώνεται ακόμη η υπομονή του Θεού απέναντι στους ανθρώπους με έντιμη καρδιά.—2 Κορ. 6:1, 2.

[Υποσημειώσεις]