Επιστολή στον Φιλήμονα—Απόδειξη της Χριστιανοσύνης στη Πράξη
ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΕ αυτό που κηρύττετε! Πόσο δυνατό κάνει αυτό το σημείο ο Ιησούς όταν καταγγέλλει τους θρησκευτικούς ηγέτες των ημερών του! (Ματθαίος, κεφάλαιο 23) Τι θα πούμε όμως για τους δασκάλους της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας; Εφάρμοζαν εκείνα που κήρυτταν; Το ότι τα εφάρμοζαν είναι σαφές στο Γραφικό βιβλίο του Φιλήμονα.
Η επιστολή στον Φιλήμονα απευθύνεται, όχι σε μια εκκλησία, αλλά σε ένα συγκεκριμένο άτομο, και ασχολείται με ιδιωτικά ζητήματα. Εκτός που ήταν προσωπικής φύσεως, γράφτηκε επίσης με το χέρι του ίδιου του Παύλου, αντί να χρησιμοποιήσει γραμματέα.
Ποιος ήταν ο λόγος γι’ αυτή την προσωπική επιστολή του Παύλου στον Φιλήμονα; Ο εξής: Ο Παύλος έστελνε πίσω στον Φιλήμονα τον δούλο του Ονήσιμο. Ο Ονήσιμος είχε δραπετεύσει, και ίσως μάλιστα να είχε κλέψει και χρήματα από τον Φιλήμονα για να μπορέσει να κάνει το ταξίδι του στη Ρώμη. Με κάποιον τρόπο ο Ονήσιμος είχε έρθει σε επαφή με τον Παύλο στη Ρώμη, είχε ακούσει το κήρυγμα του και είχε γίνει Χριστιανός. Σαν Χριστιανός ήταν πολύ χρήσιμος για να υπηρετεί τον Παύλο, και ο απόστολος είχε συνδεθεί αρκετά με αυτόν. Αλλά ο Παύλος δεν ήθελε να κρατάει τον Ονήσιμο εκεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Φιλήμονα. Έτσι, με την έγκριση του Ονήσιμου, ο Παύλος τον έστελνε πίσω στον Φιλήμονα—όχι πια απλώς σαν ένα δούλο αλλά τώρα σαν αγαπητό αδελφό στον Κύριο.
Το ότι ο Ονήσιμος ήταν τώρα ένας πολύτιμος και έμπιστος αδελφός φαίνεται και από το γεγονός ότι ο Παύλος εμπιστεύτηκε σ’ αυτόν και στο σύντροφο του Τυχικό, τις επιστολές που έστελνε στις εκκλησίες στην Έφεσο και στις Κολοσσές. (Εφεσίους 6:21, 22· Κολοσσαείς 4:7-9) Και στα δύο αυτά γράμματα ο Παύλος δίνει συμβουλές για τους δούλους να είναι υπάκουοι στους κυρίους τους. (Εφεσίους 6:5-7· Κολοσσαείς 3:22, 23) Έτσι ο Παύλος ενεργούσε σύμφωνα με τη συμβουλή του όταν έστελνε τον Ονήσιμο πίσω. Σεβόταν την περιουσία των άλλων και ζούσε σύμφωνα με τη συμβουλή του να υποτασσόμαστε στην υπάρχουσα κυβερνητική διάταξη.—Ρωμαίους 13:1-7· 1 Κορινθίους 7:20-24.
Ο Παύλος επίσης εφάρμοζε ο ίδιος τη συμβουλή που είχε δώσει να δείχνουν ταπεινότητα, αγάπη και ενδιαφέρον για τους άλλους. (Εφεσίους 4:1-3· Φιλιππησίους 2:3, 4· Κολοσσαείς 3:12-14) Αντί, με το βάρος της αποστολικής εξουσίας που είχε να αναγκάσει τον Φιλήμονα να συγχωρήσει τον Ονήσιμο και να τον δεχτεί σαν αδελφό, ο Παύλος ταπεινά έκανε έκκληση σ’ αυτόν με βάση την Χριστιανική αγάπη και την προσωπική τους φιλία. (Φιλήμονα 8, 9, 17) Τι έξοχο παράδειγμα για τους Χριστιανούς επισκόπους σήμερα!
Ο Φιλήμων ήταν χρεώστης στον Παύλο, γιατί μέσω του Παύλου είχε μάθει τα καλά νέα και είχε ελευθερωθεί από τη δουλεία στην ειδωλολατρία. Μπορούσε, όμως, βάση του νόμου, να κακομεταχειριστεί και να φερθεί σκληρά στον Ονήσιμο. Και ασφαλώς θα είχε λόγους να είναι οργισμένος εναντίον του. Ο Παύλος όχι μόνο ενθάρρυνε τον Φιλήμονα να δείξει καλοσύνη, συγχωρητικότητα και έλεος αλλά και ο απόστολος ο ίδιος ήταν επίσης πρόθυμος να το κάνει αυτό. «Αν [ο Ονήσιμος] σε ηδίκησεν εις τι ή χρεωστή,» έγραψε ο Παύλος, λογάριαζε τούτο εις εμέ . . . εγώ θέλω πληρώσει.—Φιλήμονα 18, 19.
Ασφαλώς, όπως φαίνεται από το βιβλίο του Φιλήμονα, οι πρώτοι συγγραφείς και δάσκαλοι της Χριστιανοσύνης εφάρμοζαν οι ίδιοι στη ζωή τους τις Χριστιανικές αρχές. Ενεργούσαν σύμφωνα μ’ αυτά που κήρυτταν.