Κάλυψη μιας Βασικής Ανθρώπινης Ανάγκης Μέσω Αναγνώρισης
ΕΝΑ ειλικρινές «Πολύ καλά!» «Μπράβο!» ή «Έκανες το καλύτερο· είμαστε υπερήφανοι για εσένα» συμβάλλει πολύ στην αύξηση της αυτοεκτίμησης, ιδιαίτερα αν προέρχεται από κάποιον που σέβεστε. Οι άνθρωποι «ακμάζουν» με την αναγνώριση. Με αυτήν, βελτιώνονται και γίνονται πιο ευτυχισμένοι. Πράγματι, η επάξια αναγνώριση είναι τόσο ζωτική για το νου και την καρδιά όσο είναι και η υγιεινή τροφή για το σώμα.
Ένα λεξικό ορίζει την αναγνώριση ως «την αποδοχή που λαβαίνει κάποιος ως άτομο που δικαιούται να το εκτιμούν ή να το προσέχουν» καθώς και «να το λαβαίνουν ειδικά υπόψη τους ή να του δίνουν την προσοχή τους». Η αναγνώριση συνδέεται στενά με το σεβασμό, το αίσθημα εκτίμησης, ο οποίος όταν εκδηλώνεται υποδηλώνει την εύλογη υπόληψη ή αξιολόγηση ενός ατόμου και το βαθμό της αναγνώρισης που του οφείλεται.
Αναγνώριση—Μια Βασική Ανάγκη
Το να δίνεται έπαινος εκεί όπου οφείλεται έπαινος είναι λογικό και δίκαιο. Ο Ιησούς έθεσε το υπόδειγμα με την παραβολή του για τους δούλους στους οποίους ο κύριός τους εμπιστεύτηκε τα υπάρχοντά του. Αναγνωρίζοντας την κατάλληλη διαχείριση των περιουσιακών του στοιχείων, αυτός είπε: «Πολύ καλά, αγαθέ και πιστέ δούλε!» (Ματθαίος 25:19-23) Πολύ συχνά, όμως, αυτή η επάξια φιλοφρόνηση παραβλέπεται. Όταν δεν παρέχεται αναγνώριση, αυτό καταπνίγει τον ενθουσιασμό και την πρωτοβουλία. Η Αϊόνα το θέτει ως εξής: «Η αναγνώριση σε κάνει να νιώθεις ότι σε χρειάζονται, σε θέλουν και σε εκτιμούν . . . Σε κάνει να αναλαμβάνεις πρωτοβουλία. Αν σε παραβλέπουν, νιώθεις αποθάρρυνση και εγκατάλειψη». Ο Πάτρικ προσθέτει: «Τότε είναι δύσκολο να διατηρήσεις υψηλό επίπεδο ποιότητας και παραγωγικότητας». Πόσο ζωτικό είναι, λοιπόν, να μαθαίνουμε το πώς και το πότε να παρέχουμε αναγνώριση. Όλοι μας λαχταράμε τη σιγουριά που προέρχεται από τη γνώση τού ότι ανήκουμε κάπου. Αυτό αποτελεί βασική ανθρώπινη ανάγκη.
Μια λέξη επαίνου, μια επιπρόσθετη ευθύνη ή ακόμη και κάποιο υλικό δώρο σάς παρακινεί να συνεχίσετε να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε. Αυτό αληθεύει είτε είστε γονέας, σύζυγος, παιδί, μέλος της εκκλησίας ή επίσκοπος. «Όταν μου δίνουν αναγνώριση», λέει η Μάργκαρετ, «νιώθω ευτυχισμένη, νιώθω ότι με χρειάζονται, και έχω την επιθυμία να βελτιωθώ». Ο Άντριου συμφωνεί, λέγοντας: «Αυτό μου δίνει φτερά, πράγμα που με παρακινεί να εργαστώ ακόμη σκληρότερα». Εντούτοις, η εκδήλωση αναγνώρισης και σεβασμού προς κάποιον απαιτεί προσεκτική σκέψη και καλή κρίση.
Να Μιμείστε το Παράδειγμα του Ιεχωβά Όσον Αφορά την Εκδήλωση Αναγνώρισης
Το πρώτιστο παράδειγμα αναγνώρισης της αξίας των άλλων είναι ο Ιεχωβά Θεός. Αυτός εκδηλώνει αναγνώριση σε εκείνους που την αξίζουν. Ο ίδιος έδωσε την προσοχή του σε ανθρώπους όπως ήταν ο Άβελ, ο Ενώχ και ο Νώε. (Γένεσις 4:4· 6:8· Ιούδα 14) Ο Ιεχωβά εκδήλωσε αναγνώριση στον Δαβίδ για την εξέχουσα πιστότητά του. (2 Σαμουήλ 7:16) Ο Σαμουήλ, ο οποίος ως προφήτης τίμησε τον Ιεχωβά επί χρόνια, με τη σειρά του τιμήθηκε από τον Θεό, ο οποίος ανταποκρίθηκε γρήγορα στην προσευχή που έκανε ο Σαμουήλ για βοήθεια ώστε να νικήσει τους Φιλισταίους. (1 Σαμουήλ 7:7-13) Εσείς δεν θα νιώθατε ότι σας τιμάει το να έχετε τέτοια θεϊκή αναγνώριση;
Η ευγνωμοσύνη και η εκτίμηση συνδέονται στενά με την αναγνώριση. Η Αγία Γραφή μάς παροτρύνει να ‘δείχνουμε ότι είμαστε ευγνώμονες’ για όσα γίνονται προς όφελός μας. (Κολοσσαείς 3:15· 1 Θεσσαλονικείς 5:18) Αν και αυτό εφαρμόζεται συγκεκριμένα στην ευγνωμοσύνη προς τον Ιεχωβά, το ίδιο αληθεύει και σε σχέση με τα καθημερινά ζητήματα της ζωής. Ο απόστολος Παύλος το καταλάβαινε αυτό. Ο ίδιος παρείχε αναγνώριση στη Φοίβη ως «υπερασπίστρια πολλών», καθώς και στην Πρίσκα και στον Ακύλα διότι ‘διακινδύνεψαν τον τράχηλό τους’ για χάρη του και για χάρη άλλων. (Ρωμαίους 16:1-4) Φανταστείτε πώς θα ένιωσαν εκείνοι καθώς τους δείχτηκε τέτοια απερίφραστη ευγνωμοσύνη. Ήταν επίσης καλό για τον Παύλο να νιώθει την ευτυχία τού να δίνει αναγνώριση, τιμή και ενθάρρυνση. Και εμείς επίσης μπορούμε να μιμούμαστε τον Ιεχωβά και τους γεμάτους εκτίμηση λάτρεις του δείχνοντας κατάλληλη αναγνώριση σε εκείνους στους οποίους οφείλεται.—Πράξεις 20:35.
Αναγνώριση Μέσα στον Οικογενειακό Κύκλο
«Λίγη αναγνώριση συμβάλλει πολύ στο να γίνει η ζωή απολαυστική», λέει ο Μίτσελ, ο οποίος είναι σύζυγος και Χριστιανός πρεσβύτερος. «Σε κάνει να αγαπάς, πιθανώς για πάντα, εκείνον που σου δίνει την αναγνώριση». Για παράδειγμα, ο Χριστιανός σύζυγος φέρει βαρύ φορτίο ευθύνης και παίρνει σημαντικές αποφάσεις οι οποίες περιλαμβάνουν την ευημερία της οικογένειας. Αυτός πρέπει να προμηθεύει για τις πνευματικές, τις υλικές και τις συναισθηματικές ανάγκες της οικογένειας. (1 Τιμόθεο 5:8) Πόσο ευγνώμων είναι εκείνος όταν δείχνεται η κατάλληλη αναγνώριση για το θεόδοτο διορισμό του ως κεφαλής της οικογένειας, καθώς και όταν η σύζυγός του τού δείχνει «βαθύ σεβασμό»!—Εφεσίους 5:33.
Κάτι που δεν πρέπει να παραβλέπεται είναι το έργο της νοικοκυράς, το οποίο επιτελείται στην αφάνεια. Οι σύγχρονες αντιλήψεις μπορεί να το υποβιβάζουν και να του στερούν την αξιοπρέπεια και την αξία του. Ωστόσο, αυτό το έργο είναι ευάρεστο στον Θεό. (Τίτο 2:4, 5) Πόσο αναζωογονητικό είναι όταν ο γεμάτος διάκριση σύζυγος επαινεί τη σύζυγό του, ιδιαίτερα σε όλες τις πτυχές της ζωής στις οποίες εκείνη διαπρέπει, εκδηλώνοντάς της αυτή την αναγνώριση κάτω από την ηγεσία του ως κεφαλής! (Παροιμίαι 31:28) Η Ρογουίνα λέει για το σύζυγό της: «Όταν αναγνωρίζει τα όσα κάνω, το βρίσκω ευκολότερο να είμαι υποτακτική σε αυτόν και να τον τιμώ και να τον σέβομαι».
Ο Αμερικανός εκπαιδευτικός Κρίστιαν Μπόουβι είπε κάποτε: «Ο συνετός έπαινος είναι για τα παιδιά ό,τι είναι ο ήλιος για τα λουλούδια». Ναι, ακόμη και ένα πολύ μικρό παιδί χρειάζεται συνεχή διαβεβαίωση για το ότι αποτελεί αξιόλογο μέλος της οικογένειας. Στη διάρκεια των ετών της διάπλασης κατά την εφηβεία, τα οποία είναι γεμάτα συναισθηματικές και σωματικές αλλαγές, ο έφηβος έχει αυξημένη συναίσθηση για τα ζητήματα προσωπικής εμφάνισης, σε συνδυασμό με μια λαχτάρα για ανεξαρτησία και αναγνώριση. Σε αυτή την περίοδο ιδιαίτερα, ο έφηβος χρειάζεται να νιώθει ότι τον αγαπούν οι γονείς του και επίσης να του συμπεριφέρονται με κατανόηση και ανθρώπινη καλοσύνη. Παρόμοια, οι ηλικιωμένοι γονείς και παππούδες χρειάζονται τη διαβεβαίωση ότι είναι ακόμη χρήσιμοι και ότι τους αγαπούν, ότι δεν τους έχουν ‘απορρίψει στα γηρατειά τους’. (Ψαλμός 71:9· Λευιτικόν 19:32· Παροιμίαι 23:22) Η κατάλληλη ικανοποίηση της ανάγκης για αναγνώριση φέρνει αυξημένη ικανοποίηση και επιτυχία στον οικογενειακό κύκλο.
Αναγνώριση Μέσα στη Χριστιανική Εκκλησία
Η καλλιέργεια ειλικρινούς ενδιαφέροντος προς τους άλλους μέσα στη Χριστιανική εκκλησία καθώς και η ανεπιφύλακτη έκφραση εκτίμησης για τις πράξεις και τις προσπάθειές τους έχουν ανυπολόγιστη αξία. Οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι θα πρέπει να παίρνουν την ηγεσία αναγνωρίζοντας τα επιτεύγματα και τις προσπάθειες των άλλων μέσα στην εκκλησία. «Μόνο αφού δέχτηκα μερικές ποιμαντικές επισκέψεις αντιλήφτηκα πόσο πολλά σήμαιναν τα λόγια αναγνώρισης από την άποψη της ενθάρρυνσης, της ικανοποίησης και της ευτυχίας», είπε η Μάργκαρετ. «Αντιλήφτηκα τι χάνει κάποιος όταν γενικά δεν παρέχεται αναγνώριση». Πόσο καλός λόγος είναι αυτός για να δείχνετε γνήσιο, στοργικό προσωπικό ενδιαφέρον για όλους μέσα στην εκκλησία! Να αναγνωρίζετε το καλό τους έργο. Να επαινείτε και να ενθαρρύνετε τους άλλους ανεπιφύλακτα. Σε πολλές εκκλησίες υπάρχουν μεμονωμένοι γονείς οι οποίοι εργάζονται σκληρά για να ενσταλάξουν πνευματικές αξίες στα παιδιά τους. Αυτά τα άτομα αξίζουν ειδικό έπαινο. Να τονίζετε τα θετικά σημεία και όχι τα αρνητικά. Να δίνετε στους άλλους την ευκαιρία να βλέπουν την αδελφική στοργή που έχετε για αυτούς. Να τους δίνετε την ευκαιρία να βλέπουν ότι ενδιαφέρεστε. Με αυτόν τον τρόπο, οι στοργικοί επίσκοποι εργάζονται για την εποικοδόμηση της εκκλησίας. (2 Κορινθίους 10:8) Τα μέλη της εκκλησίας ανταποκρίνονται εκδηλώνοντας την αναγνώριση και το σεβασμό που αξίζουν αυτοί οι πιστοί άντρες οι οποίοι εργάζονται σκληρά για χάρη τους.—1 Τιμόθεο 5:17· Εβραίους 13:17.
Υπάρχει, όμως, και μια άλλη πλευρά ή άποψη σε αυτό το ζήτημα. Η επιθυμία για αναγνώριση είναι, ομολογουμένως, πολύ ισχυρή. Στις ημέρες του Ιησού αυτή έγινε έμμονη ιδέα των θρησκευτικών ηγετών. Ο Ιησούς χρειάστηκε να διορθώσει την εσφαλμένη άποψη που είχαν οι μαθητές του όσον αφορά αυτό το ζήτημα. (Μάρκος 9:33-37· Λουκάς 20:46) Οι Χριστιανοί χρειάζονται λογικότητα και ισορροπία. Αν αφεθεί ανεξέλεγκτη, η επιθυμία για αναγνώριση θα μπορούσε να είναι πνευματικά επικίνδυνη. (Ιακώβου 3:14-16) Πόσο τραγικό θα ήταν, για παράδειγμα, αν κάποιος πρεσβύτερος γινόταν υπερήφανος και άρχιζε να απαιτεί να αποδέχονται οι άλλοι τη μεγάλη ιδέα την οποία έχει ο ίδιος για τον εαυτό του!—Ρωμαίους 12:3.
Ο απόστολος Παύλος νουθέτησε σοφά τους συγχριστιανούς του στη Ρώμη: «Με αδελφική αγάπη, να νιώθετε τρυφερή στοργή ο ένας για τον άλλον. Στο να αποδίδετε τιμή ο ένας προς τον άλλον, να παίρνετε την πρωτοβουλία». (Ρωμαίους 12:10) Αυτά τα λόγια εφαρμόζονται πρωταρχικά στους Χριστιανούς πρεσβυτέρους, οι οποίοι πρέπει σε όλες τις περιπτώσεις να αναγνωρίζουν τον Χριστό ως την Κεφαλή της εκκλησίας. Η υποταγή στο δεξί χέρι της εξουσίας του εκδηλώνεται με το να επιζητούν την κατεύθυνση του Χριστού μέσω του αγίου πνεύματος, των αρχών της Αγίας Γραφής και της ηγεσίας που παρέχεται από το Κυβερνών Σώμα του ‘πιστού και φρόνιμου δούλου’.—Ματθαίος 24:45-47· βλέπε Αποκάλυψη 1:16, 20· 2:1.
Έτσι, όταν συναθροίζονται οι πρεσβύτεροι και προσεύχονται για την καθοδηγία του Ιεχωβά ώστε να ποιμαίνουν το ποίμνιο του Θεού, αυτοί προσπαθούν να παίρνουν αποφάσεις που είναι Γραφικά ορθές. Η Χριστιανική μετριοφροσύνη, πραότητα και ταπεινοφροσύνη θα εμποδίζουν κάθε πρεσβύτερο από το να προσπαθεί να εξυψώνει τον εαυτό του, να δεσπόζει πάνω στους αδελφούς του και να επιβάλλει τη γνώμη του σε αυτές τις συναθροίσεις. (Ματθαίος 20:25-27· Κολοσσαείς 3:12) Όποτε είναι αυτό δυνατό, ο εισηγητής του πρεσβυτερίου θα κάνει καλά να ζητάει από τους συμπρεσβυτέρους του προτάσεις εκ των προτέρων και κατόπιν να δίνει έναν κατάλογο θεμάτων αρκετά έγκαιρα ώστε να έχουν οι πρεσβύτεροι χρόνο στη διάθεσή τους για να σκεφτούν προσεκτικά και με προσευχή το κάθε σημείο που αναφέρεται στον κατάλογο. Στη διάρκεια της συνάθροισης των πρεσβυτέρων, θα πρέπει να προσπαθεί, όχι να διαμορφώσει τη γνώμη των πρεσβυτέρων, αλλά, απεναντίας, να τους ενθαρρύνει να εκφράζονται με «παρρησία» σχετικά με τα υπό συζήτηση θέματα. (1 Τιμόθεο 3:13) Με τη σειρά τους, οι συμπρεσβύτεροι θα πρέπει να ακούν προσεκτικά τις εκφράσεις ο ένας του άλλου και να επωφελούνται με χαρά από την ενόραση των πρεσβυτέρων που έχουν πολλά χρόνια Χριστιανικής πείρας.—Έξοδος 18:21, 22.
Ωστόσο, οι επίσκοποι κατανοούν ότι ο Χριστός μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέλος του πρεσβυτερίου για να παράσχει τις Γραφικές αρχές που χρειάζονται για να αντιμετωπιστεί μια κατάσταση ή για να παρθεί μια σημαντική απόφαση. Θα επικρατεί καλό πνεύμα ανάμεσα στα μέλη του πρεσβυτερίου όταν παρέχεται κατάλληλη αναγνώριση σε κάθε πρεσβύτερο για τη συμβολή του στη φροντίδα των πνευματικών συμφερόντων της εκκλησίας.—Πράξεις 15:6-15· Φιλιππησίους 2:19, 20.
Να Καταβάλλετε Προσπάθειες Παρέχοντας και Κερδίζοντας Επάξια Αναγνώριση
Η αναγνώριση εποικοδομεί. Αυτή ενθαρρύνει και επίσης κάνει αγαπητό αυτόν που τη δίνει. «Ακόμη και αν νιώθουμε ότι είμαστε απλώς συνηθισμένα άτομα», λέει η Μαίρη, «χρειαζόμαστε ενθάρρυνση για τη δική μας αυτοεκτίμηση». Να αναγνωρίζετε ειλικρινά τις καθημερινές προσπάθειες των άλλων. Αυτό κάνει τη ζωή πολύ πιο αξιόλογη και ευχάριστη για αυτούς. Γονείς, παιδιά, επίσκοποι και μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας, μπορείτε να κερδίζετε την αναγνώριση με τον τρόπο με τον οποίο μιλάτε και ενεργείτε. Η Αγία Γραφή αναφέρεται ευνοϊκά στα φιλόπονα, μετριόφρονα και ταπεινά άτομα. (Παροιμίαι 11:2, ΜΝΚ· 29:23· Εβραίους 6:1-12) Να μαθαίνετε να αναγνωρίζετε πρόθυμα την αξία των άλλων. Να λαβαίνετε υπόψη σας τα αισθήματα των άλλων καθώς συνεργάζεστε μαζί τους. Ο απόστολος Πέτρος έδωσε την εξής νουθεσία: «Να έχετε όλοι σας το ίδιο φρόνημα, να δείχνετε κατανόηση για τους άλλους, να νιώθετε αδελφική στοργή, να είστε τρυφερά συμπονετικοί, ταπεινόφρονες». (1 Πέτρου 3:8) Αυτό απαιτεί να δίνετε αναγνώριση στους άλλους, καλύπτοντας έτσι μια βασική ανθρώπινη ανάγκη.