Η Ημέρα της Κρίσης θα δώσει σε δισεκατομμύρια ανθρώπους την πρώτη τους ευκαιρία να μάθουν για το θέλημα του Θεού και να συμμορφωθούν με αυτό, πράγμα που σημαίνει ότι θα λάβει χώρα ένα ευρείας κλίμακας εκπαιδευτικό έργο. Πράγματι, «οι κάτοικοι των παραγωγικών εδαφών θα μάθουν δικαιοσύνη». (Ησαΐας 26:9) Ωστόσο, δεν θα είναι όλοι πρόθυμοι να συμμορφωθούν με το θέλημα του Θεού. Το εδάφιο Ησαΐας 26:10 λέει: «Ακόμη και αν δειχτεί εύνοια στον πονηρό, δεν πρόκειται να μάθει δικαιοσύνη. Στη γη της ευθύτητας θα ενεργήσει άδικα και δεν θα δει την εξοχότητα του Ιεχωβά». Αυτοί οι πονηροί θα θανατωθούν για πάντα στη διάρκεια της Ημέρας της Κρίσης.—Ησαΐας 65:20.

Μέχρι το τέλος της Ημέρας της Κρίσης, οι επιζώντες θα έχουν “έρθει στη ζωή” πλήρως ως τέλειοι άνθρωποι. (Αποκάλυψη 20:5) Έτσι λοιπόν, η Ημέρα της Κρίσης θα σημάνει την αποκατάσταση της ανθρωπότητας στην αρχική της τέλεια κατάσταση. (1 Κορινθίους 15:24-28) Τότε θα γίνει μια τελική δοκιμή. Ο Σατανάς θα απελευθερωθεί από τη φυλακή του και θα του επιτραπεί να προσπαθήσει να παροδηγήσει την ανθρωπότητα μια τελευταία φορά. (Αποκάλυψη 20:3, 7-10) Όσοι του αντισταθούν θα απολαύσουν την ολοκληρωμένη εκπλήρωση της υπόσχεσης της Γραφής: «Οι δίκαιοι θα γίνουν κάτοχοι της γης και θα κατοικούν για πάντα σε αυτήν». (Ψαλμός 37:29) Ναι, η Ημέρα της Κρίσης θα αποτελέσει ευλογία για όλη την πιστή ανθρωπότητα!

ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ πριν από το 1914, οι σπουδαστές της Γραφής διακήρυτταν ότι επρόκειτο να υπάρξουν σημαντικές εξελίξεις εκείνο το έτος. Ποιες ήταν αυτές, και ποια στοιχεία δείχνουν ότι το 1914 ήταν τόσο σημαντικό έτος;

Όπως έχει καταγραφεί στο εδάφιο Λουκάς 21:24, ο Ιησούς είπε: «Η Ιερουσαλήμ θα καταπατείται από τα έθνη, μέχρι να συμπληρωθούν οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών [«οι χρόνοι των εθνικών», Η Καινή Διαθήκη «των Τεσσάρων Καθηγητών»]». Η Ιερουσαλήμ ήταν η πρωτεύουσα του Ιουδαϊκού έθνους—η έδρα από όπου κυβερνούσε η γραμμή των βασιλιάδων που κατάγονταν από τον οίκο του Βασιλιά Δαβίδ. (Ψαλμός 48:1, 2) Ωστόσο, αυτοί οι βασιλιάδες ήταν μοναδικοί ανάμεσα στους ηγέτες των εθνών. Κάθονταν στο «θρόνο του Ιεχωβά» ως εκπρόσωποι του ίδιου του Θεού. (1 Χρονικών 29:23) Συνεπώς, η Ιερουσαλήμ αποτελούσε σύμβολο της διακυβέρνησης του Ιεχωβά.

Πώς και πότε, όμως, άρχισε η διακυβέρνηση του Θεού να «καταπατείται από τα έθνη»; Αυτό συνέβη το 607 Π.Κ.Χ. όταν η Ιερουσαλήμ κατακτήθηκε από τους Βαβυλωνίους. Ο “θρόνος του Ιεχωβά” έμεινε κενός, ενώ η γραμμή των βασιλιάδων οι οποίοι κατάγονταν από τον Δαβίδ διακόπηκε. (2 Βασιλέων 25:1-26) Θα συνεχιζόταν για πάντα αυτή η “καταπάτηση”; Όχι, διότι η προφητεία του Ιεζεκιήλ έλεγε τα εξής όσον αφορά τον τελευταίο βασιλιά της Ιερουσαλήμ, τον Σεδεκία: «Βγάλε το τουρμπάνι και αφαίρεσε το στέμμα. . . . Αυτό δεν πρόκειται να ανήκει σε κανέναν, ώσπου να έρθει εκείνος που έχει το νόμιμο δικαίωμα, και θα το δώσω σε αυτόν». (Ιεζεκιήλ 21:26, 27) Εκείνος που έχει «το νόμιμο δικαίωμα» πάνω στο στέμμα του Δαβίδ είναι ο Χριστός Ιησούς. (Λουκάς 1:32, 33) Έτσι λοιπόν, η “καταπάτηση” επρόκειτο να τελειώσει όταν ο Ιησούς θα γινόταν Βασιλιάς.

Πότε θα συνέβαινε αυτό το μεγαλειώδες γεγονός; Ο Ιησούς έδειξε ότι οι Εθνικοί θα κυβερνούσαν για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η αφήγηση στο 4ο κεφάλαιο του Δανιήλ περιέχει τα στοιχεία που μας βοηθούν να εξακριβώσουμε πόσο επρόκειτο να διαρκέσει εκείνη η περίοδος. Περιγράφει ένα προφητικό όνειρο που είδε ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνας. Είδε ένα τεράστιο δέντρο το οποίο κόπηκε. Το υπόλειμμα του κορμού του δεν μπορούσε να μεγαλώσει επειδή είχε δεθεί με δεσμά από σίδερο και χαλκό. Ένας άγγελος διακήρυξε: «Εφτά καιροί ας περάσουν από πάνω του».—Δανιήλ 4:10-16.

Στη Γραφή τα δέντρα μερικές φορές χρησιμοποιούνται ως σύμβολα διακυβέρνησης. (Ιεζεκιήλ 17:22-24· 31:2-5) Άρα, το ότι κόπηκε το συμβολικό δέντρο υποδηλώνει πώς η κυριαρχία του Θεού, όπως εκφράστηκε μέσω των βασιλιάδων στην Ιερουσαλήμ, επρόκειτο να διακοπεί. Εντούτοις, το όραμα γνωστοποίησε ότι αυτή η “καταπάτηση της Ιερουσαλήμ” θα ήταν προσωρινή—μια περίοδος “εφτά καιρών”. Ποια είναι η διάρκεια αυτής της περιόδου;

Τα εδάφια Αποκάλυψη 12:6, 14 δείχνουν ότι οι τρεισήμισι καιροί ισοδυναμούν με «χίλιες διακόσιες εξήντα ημέρες». Κατά συνέπεια, οι «εφτά καιροί» θα είχαν διπλάσια διάρκεια, δηλαδή 2.520 ημέρες. Αλλά οι Εθνικοί δεν έπαψαν να “καταπατούν” τη διακυβέρνηση του Θεού 2.520 μόλις ημέρες μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ. Προφανώς, λοιπόν, αυτή η προφητεία καλύπτει πολύ μεγαλύτερη χρονική περίοδο. Βάσει των εδαφίων Αριθμοί 14:34 και Ιεζεκιήλ 4:6, τα οποία αναφέρουν την αρχή «μία ημέρα για ένα έτος», οι «εφτά καιροί» θα κάλυπταν 2.520 χρόνια.

Τα 2.520 χρόνια άρχισαν τον Οκτώβριο του 607 Π.Κ.Χ., όταν η Ιερουσαλήμ έπεσε στα χέρια των Βαβυλωνίων και ο Δαβιδικός βασιλιάς απομακρύνθηκε από το θρόνο του. Η περίοδος αυτή έληξε τον Οκτώβριο του 1914. Τότε έληξαν «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών» και ο Ιησούς Χριστός ενθρονίστηκε ως ο ουράνιος Βασιλιάς του Θεού.a—Ψαλμός 2:1-6· Δανιήλ 7:13, 14.

Όπως ακριβώς προείπε ο Ιησούς, η “παρουσία” του ως ουράνιου Βασιλιά χαρακτηρίζεται από δραματικές παγκόσμιες εξελίξεις—πολέμους, πείνες, σεισμούς, επιδημίες. (Ματθαίος 24:3-8· Λουκάς 21:11) Εξελίξεις όπως αυτές δίνουν ισχυρή μαρτυρία υπέρ του γεγονότος ότι το 1914 σήμανε όντως τη γέννηση της ουράνιας Βασιλείας του Θεού και την αρχή των “τελευταίων ημερών” του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων.—2 Τιμόθεο 3:1-5.

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ πλάσμα που ονομάζεται Μιχαήλ δεν αναφέρεται πολλές φορές στην Αγία Γραφή. Ωστόσο, όποτε μνημονεύεται, βρίσκεται εν δράσει. Στο βιβλίο του Δανιήλ, ο Μιχαήλ μάχεται κατά πονηρών αγγέλων. Στην επιστολή του Ιούδα, έρχεται σε αντιλογία με τον Σατανά, ενώ στην Αποκάλυψη διεξάγει πόλεμο με τον Διάβολο και τους δαίμονές του. Καθώς υπερασπίζεται τη διακυβέρνηση του Ιεχωβά και πολεμάει εναντίον των εχθρών του Θεού, ο Μιχαήλ ζει σύμφωνα με τη σημασία του ονόματός του—«Ποιος Είναι Όμοιος με τον Θεό;» Αλλά ποιος είναι ο Μιχαήλ;

Σε ορισμένες περιπτώσεις, κάποια άτομα είναι γνωστά με περισσότερα από ένα ονόματα. Για παράδειγμα, ο πατριάρχης Ιακώβ είναι επίσης γνωστός ως Ισραήλ και ο απόστολος Πέτρος ως Σίμων. (Γένεση 49:1, 2· Ματθαίος 10:2) Παρόμοια, η Γραφή δείχνει ότι «Μιχαήλ» είναι ένα άλλο όνομα του Ιησού Χριστού, πριν και μετά την επίγεια ζωή του. Ας εξετάσουμε κάποιους Γραφικούς λόγους για τους οποίους καταλήγουμε σε αυτό το συμπέρασμα.

Αρχάγγελος. Στο Λόγο του Θεού αναφέρεται ο Μιχαήλ «ο αρχάγγελος». (Ιούδα 9) Αυτός ο όρος σημαίνει «επικεφαλής άγγελος». Προσέξτε ότι ο Μιχαήλ αποκαλείται ο αρχάγγελος. Αυτό υποδηλώνει ότι υπάρχει μόνο ένας τέτοιος άγγελος. Μάλιστα, ο όρος «αρχάγγελος» συναντάται στη Γραφή μόνο στον ενικό, ποτέ στον πληθυντικό. Επιπρόσθετα, ο Ιησούς συσχετίζεται με τη θέση του αρχαγγέλου. Αναφορικά με τον αναστημένο Κύριο Ιησού Χριστό, το εδάφιο 1 Θεσσαλονικείς 4:16 δηλώνει: «Ο ίδιος ο Κύριος θα κατεβεί από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή