Η Πίστη του Τζόσουα—Νίκη για τα Δικαιώματα των Παιδιών

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗ ΤΟΥ ΞΥΠΝΑ! ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ

«ΗΤΑΝ η πρώτη φορά που το δόγμα του ώριμου ανηλίκου εξεταζόταν σε επίπεδο εφετείου. Και μερικοί λένε ότι αυτή η απόφαση θέτει σαφείς κατευθυντήριες γραμμές όχι μόνο για τους γιατρούς και τα νοσοκομεία στο Νιου Μπράνσγουικ αλλά επίσης, ίσως, για οπουδήποτε αλλού στον Καναδά».—Περιοδικό του Καναδικού Ιατρικού Συλλόγου (Canadian Medical Association Journal).

Το παραπάνω περιοδικό αναφέρεται σε μια υπόθεση που περιλάμβανε την Απόφαση Περί Ιατρικής Συναίνεσης Ανηλίκων του Νιου Μπράνσγουικ, η οποία δηλώνει πως, αν δύο γιατροί θεωρήσουν ότι ένα ανήλικο παιδί κάτω των 16 ετών είναι ώριμο και ότι κατανοεί την ασθένειά του και την προτεινόμενη θεραπεία, αυτό έχει το νόμιμο δικαίωμα να δεχτεί ή να απορρίψει κάποια ιατρική θεραπεία, όπως κάθε ενήλικος. Για τον 15χρονο Τζόσουα Γουόκερ, ο οποίος έπασχε από οξεία μυελοειδή λευχαιμία, ο Γ. Λ. Χόιτ, πρόεδρος του Εφετείου του Νιου Μπράνσγουικ, έγραψε τα ακόλουθα: «Οι αποδείξεις εδώ είναι συντριπτικές για το ότι ο Τζόσουα είναι επαρκώς ώριμος και ότι, υπό τις παρούσες περιστάσεις, η προτεινόμενη θεραπεία είναι για το καλύτερο συμφέρον του και τη συνεχιζόμενη υγεία και ευημερία του. . . . Η άποψή μου είναι ότι η αίτηση [για να ανακηρυχτεί ώριμος ανήλικος] δεν ήταν αναγκαία». Ο Πρόεδρος Χόιτ στην απόφασή του επίσης σημείωσε ότι το εθιμικό δίκαιο του Καναδά «αναγνωρίζει το δόγμα του ώριμου ανηλίκου».

Ένας από τους δικηγόρους του Τζόσουα, ο Ντάνιελ Πόουλ, είπε ότι η γραπτή απόφαση του Εφετείου πρόκειται «να δημιουργήσει νομικό προηγούμενο για όλο τον Καναδά». Επειδή αυτή ήταν ασυνήθιστη υπόθεση, το δικαστήριο συνεδρίασε με πέντε δικαστές αντί των τριών που υπάρχουν συνήθως. «Σε καταστάσεις που μπορεί να αποτελέσουν ορόσημο», είπε ο Πόουλ, «το δικαστήριο συνεδριάζει με πλήρη έδρα. Ίσως θεώρησαν ότι η απόφαση θα ήταν σημαντική για τον Καναδά». Ο ίδιος είπε ότι αυτή η απόφαση που θέτει νομικό προηγούμενο ανοίγει το δρόμο προκειμένου οι ώριμοι ανήλικοι να παίρνουν μόνοι τους αποφάσεις και ότι «δεν υπάρχει λόγος να ξαναφερθεί κάτι παρόμοιο στο δικαστήριο. Αυτή η απόφαση έχει επιτελέσει πολλά για άλλα νεαρά άτομα». Τονίζοντας περισσότερο τη μεγάλη αξία αυτής της δικαστικής νίκης, ο Πόουλ διακήρυξε: «Είναι μια τρομερή αναγνώριση των δικαιωμάτων των παιδιών, των νεαρών αντρών και γυναικών που έχουν την ικανότητα να αποφασίζουν τι θέλουν να συμβεί στο σώμα τους».

Κάτω από τον υπότιτλο «Μια Νίκη ‘Ανηλίκου’», ένα άρθρο του εκδότη στην εφημερίδα Τέλεγκραφ Τζέρναλ (Telegraph Journal) ανέφερε τα εξής: «Η απόφαση του Εφετείου του Νιου Μπράνσγουικ ότι ο 15χρονος Τζόσουα Γουόκερ έχει το δικαίωμα να συναινεί με κάποια ιατρική θεραπεία ή να την αρνείται είναι μια νίκη όχι μόνο για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά αλλά και για όλους εμάς. . . . Μερικές φορές τις αποφάσεις που παίρνει κάποιο άτομο ίσως φαίνεται πολύ δύσκολο να τις αποδεχτεί η κοινωνία, ιδιαίτερα δύσκολο αν κινδυνεύει η ζωή κάποιου νεαρού ατόμου. Αλλά θα ήταν ακόμη δυσκολότερο να αντέξουμε μια κοινωνία που κατά συνήθεια βιάζει το σώμα και την ψυχή των πολιτών της. Ο Τζόσουα Γουόκερ έχει κάνει το μέρος του για να μας προστατέψει από αυτό».

Μια Γενναία Γιατρός

Από την αρχή της ασθένειας του Τζόσουα, η Δρ Μαίρη Φράνσις Σκάλι, ειδική στην αιματολογία και στην παιδιατρική ογκολογία, έκανε τη διάγνωση και τον παρακολουθούσε. Η εργασία της περιλαμβάνει τη διάγνωση και τη θεραπεία του καρκίνου σε παιδιά.

Η συνήθης αγωγή για το είδος λευχαιμίας από το οποίο έπασχε ο Τζόσουα είναι η χημειοθεραπεία και οι μεταγγίσεις αίματος. Η οικογένεια του Τζόσουα είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά και, για Γραφικούς λόγους, αρνούνται τις μεταγγίσεις αίματος. Η θεϊκή εντολή προς τους Χριστιανούς είναι «να απέχουν από πράγματα μολυσμένα από είδωλα, και από πορνεία και από ό,τι είναι πνιχτό και από αίμα». (Πράξεις 15:20, 29) Ο Τζόσουα, από την αρχή, πήρε μια σταθερή στάση προσκόλλησης στο νόμο του Ιεχωβά να ‘απέχει από αίμα’.

Η Δρ Σκάλι σημείωσε στο αρχείο του νοσοκομείου ότι ο Τζόσουα ήταν «ανένδοτος» σχετικά με αυτό. Ο Δρ Ντόλαν, διευθυντής της ογκολογικής πτέρυγας ενηλίκων του νοσοκομείου, μίλησε προσωπικά στον Τζόσουα. Τόσο αυτός όσο και η Δρ Σκάλι συμπέραναν ότι ο Τζόσουα ήταν ένας ώριμος ανήλικος. Ο οικογενειακός γιατρός των Γουόκερ, ο Δρ Λόρντον, θεωρούσε επίσης τον Τζόσουα ως ώριμο ανήλικο. Εφόσον, όχι μόνο οι απαιτούμενοι δύο, αλλά τρεις γιατροί χαρακτήριζαν τον Τζόσουα ώριμο ανήλικο, αυτός είχε και με το παραπάνω τα προσόντα σύμφωνα με την Απόφαση Περί Ιατρικής Συναίνεσης Ανηλίκων να επιλέξει τη θεραπευτική αγωγή του. Δεν χρειαζόταν κάποια προσφυγή στα δικαστήρια.

Δυστυχώς, η κατάσταση δεν παρέμεινε έτσι. Το νοσοκομείο, που ήδη θεωρούσε τον Τζόσουα ώριμο ανήλικο, ήθελε να κατοχυρωθεί αυτό το γεγονός από μια δικαστική απόφαση για να προστατευτεί το ίδιο το νοσοκομείο. Ως αποτέλεσμα μιας χρονοβόρας και εξαντλητικής έρευνας του δικαστηρίου, ο δικαστής αποφάσισε ότι ο Τζόσουα δεν είχε το δικαίωμα να αρνηθεί τη θεραπευτική αγωγή. Αυτή η απόφαση εφεσιβλήθηκε αμέσως στο ανώτερο δικαστήριο με τα αποτελέσματα που αναφέρθηκαν στην αρχική μας παράγραφο.

Στη διάρκεια της δοκιμασίας του Τζόσουα, η Δρ Σκάλι ενέμεινε στην άρνησή της να χορηγήσει αίμα στον Τζόσουα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες εκτός αν αυτός άλλαζε γνώμη και συναινούσε. Μιλώντας για τη στάση της, το Περιοδικό του Καναδικού Ιατρικού Συλλόγου παρέθεσε τα εξής λόγια της: «Η μεγαλύτερη ανησυχία μου ήταν ότι ο Τζόσουα ή η οικογένειά του θα αναστατώνονταν τόσο πολύ ώστε απλώς θα έφευγαν χωρίς κάποια εναλλακτική λύση». Το άρθρο συνεχίζει: «Άλλοι γιατροί αργότερα της είπαν ότι αυτοί από την αρχή θα είχαν αρνηθεί να αναλάβουν τη θεραπεία [του Τζόσουα]. Ωστόσο, αυτή η σκέψη ποτέ δεν πέρασε από το νου της». Η λογική και αξιοθαύμαστη στάση της ήταν πολύ ενθαρρυντική για τον Τζόσουα και την οικογένειά του.

Ο Τζόσουα Αγαπούσε τη Ζωή και Άγγιξε Καρδιές

Ο Τζόσουα Γουόκερ αγαπούσε τη ζωή· δεν ήθελε να πεθάνει. Ούτε η οικογένειά του ήθελε να πεθάνει αυτός. Σε πολλές χώρες οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι πνευματικοί του αδελφοί, έλπιζαν ότι θα μπορούσε να αναρρώσει και να ζήσει. Ο Τζόσουα ήταν πρόθυμος να δεχτεί την κατάστασή του· η πίστη του στον Θεό τον έκανε να είναι πεπεισμένος ότι θα επέστρεφε στην ανάσταση. Τα εξής λόγια του Ιησού τού έδιναν υποστήριξη: «Έρχεται η ώρα κατά την οποία όλοι όσοι είναι στα μνημεία θα ακούσουν τη φωνή του [Γιου του Θεού] και θα βγουν».—Ιωάννης 5:25, 28, 29.

Η υποστήριξη έφτασε από πολλές μεριές. Η εφημερίδα Ίβνινγκ Τάιμς Γκλόουμπ (Evening Times Globe) έγραψε: «Και οι δυο γονείς τόνισαν χθες ότι δεν εγκαταλείπουν τον Τζόσουα. Τον έφεραν στο Περιφερειακό Νοσοκομείο για να λάβει την καλύτερη δυνατή ιατρική θεραπεία, χωρίς αίμα. ‘Θα τον αφήναμε στο σπίτι αν θέλαμε να πεθάνει’, υποστήριξε ο πατέρας. ‘Δεν θέλουμε να πεθάνει ο Τζος. Κάνουμε τα πάντα από ιατρική άποψη για να τον διατηρήσουμε στη ζωή. Και αυτό θα έκανε ο καθένας για τα άτομα που αγαπάει. Δεν ήρθαμε εδώ για να τον δούμε να πεθαίνει. Ήρθαμε εδώ για να κάνουμε αυτό το αγόρι καλά ώστε να μπορέσει να βγει από εδώ και να επιστρέψει στα τρενάκια του, να επιστρέψει στην Αίθουσα Βασιλείας, στις συναθροίσεις και στην υπηρεσία του, και ίσως να αρχίσει και πάλι να παίζει μπάσκετ’».

Σίγουρα η οικογένειά του ήταν στο πλευρό του, κατά γράμμα. Μια εφημερίδα σημείωσε το εξής: «Ενώ κάποιο από τα μέλη της οικογένειας κρατούσε συντροφιά στον Τζόσουα, οι υπόλοιποι ήταν στριμωγμένοι σε ένα μικρό ήσυχο δωμάτιο εκεί κοντά, και μερικοί φορούσαν ακόμη ρόμπες, και μάσκες κρέμονταν στο λαιμό τους. Είναι η ίδια σκηνή που εκτυλίσσεται εκεί από τις 31 Μαρτίου, όταν ο Τζόσουα ήρθε για πρώτη φορά στο νοσοκομείο. Επί τρεις εβδομάδες, ο Τζόσουα δεν έχει μείνει μόνος ούτε λεπτό χωρίς να υπάρχει κάποιο μέλος της οικογένειάς του με ρόμπα και μάσκα στο δωμάτιό του στο νοσοκομείο. . . . Συχνά, και οι δυο γονείς περνούν το βράδυ με τον Τζόσουα, και κοιμούνται σε ένα κρεβάτι δίπλα στο μικρότερο γιο τους. [Η μητέρα είπε:] ‘Μας χρειάζεται εδώ, και θα έκανα το παν για τον Τζος, για όλα τα παιδιά μου’. ‘Θα καθόμουν έξω στο πάρκιν αν χρειαζόταν’, είπε ο πατέρας».

Τα απογεύματα, όταν η μητέρα ή ο πατέρας του ήταν μαζί του, είχαν μερικές πολύ προσωπικές συζητήσεις. Ένα βράδυ ο Τζόσουα είπε: «Μαμά, σε παρακαλώ γράψε αυτά που θα πω. Όλοι εσείς νεαροί, σας παρακαλώ, πλησιάστε τον Ιεχωβά ώστε, αν κάποτε σας συμβεί κάτι, να κρατήσετε την ακεραιότητά σας σε αυτόν. Όταν γίνω καλύτερα υπόσχομαι να κάνω περισσότερα για να διακηρύττω το όνομα του Ιεχωβά. Εσείς νεαροί που έχετε καλή υγεία κάντε περισσότερα αν μπορείτε».

Ένα βράδυ όταν ο Τζος ήταν στο νοσοκομείο, είπε: «Μαμά, πολλές φορές όταν πηγαίνεις στο μπάνιο ή όταν πηγαίνεις να φέρεις τον μπαμπά, έρχονται οι γιατροί και λένε: ‘Τζος, χρειάζεσαι μετάγγιση αίματος. Χωρίς αυτήν θα πεθάνεις. Θέλουμε να σε βοηθήσουμε’. ‘Τότε σας παρακαλώ να σεβαστείτε τις επιθυμίες μου σχετικά με το αίμα’, τους λέω. Είπα σε ένα γιατρό που προσπαθούσε να με πείσει να βάλω αίμα: ‘Ίσως νομίζεις ότι είμαι τρελός, αλλά εγώ είμαι καλά στο μυαλό μου. Απλώς θέλω να ζήσω σύμφωνα με το νόμο του Ιεχωβά σχετικά με το αίμα. Αυτός γνωρίζει τι είναι το καλύτερο για εμάς. Το καλύτερο για εμένα είναι να σεβαστώ την ιερότητα της ζωής, και αν πεθάνω θα ξαναζήσω’».

Ένας γιατρός, ο προϊστάμενος παιδιατρικής, ο Δρ Γκάρι, είπε στους γονείς του Τζος: «Να είστε περήφανοι για τον Τζος. Έχει τέτοια πίστη που δεν έχω ξαναδεί να εκδηλώνει κάποιος σε όλη μου τη ζωή». Τους αγκάλιασε και τους δυο και είπε: «Είστε μια θαρραλέα οικογένεια».

Ένα βράδυ στο νοσοκομείο, αφού η οικογένεια μόλις είχε μάθει μερικά άσχημα νέα για την κατάσταση του Τζος, ο αδελφός του ο Τζεφ και η αδελφή του η Τζάνις ήταν μαζί του. Ο Τζεφ έκλαιγε, και ο Τζος του είπε: «Τζέφρι, πάψε να κλαις. Ό,τι και να γίνει εγώ είμαι νικητής. Μην ανησυχείς για εμένα». Εννοούσε ότι αν ανέρρωνε από την αρρώστια του ήταν νικητής· αν δεν ανέρρωνε και πέθαινε και ανασταινόταν στην Παραδεισένια γη, τότε ήταν αναμφισβήτητα νικητής!

Όταν έγινε λόγος για μεταμόσχευση μυελού, ο αδελφός του ο Τζέρι ήταν ο πρώτος που προσφέρθηκε να δώσει από το μυελό του. Κάποτε, οι αδελφοί του, ο Τζον και ο Τζο, τον φιλούσαν προτού πάει για ύπνο. Όταν έγινε 13 χρονών είπε στη μητέρα του να τους πει ότι ήταν πια πολύ μεγάλος για τέτοια. Αλλά στη διάρκεια της ασθένειάς του, αν και ήταν 15 χρονών, όταν το ξανάρχισαν αυτό και τον αγκάλιαζαν και προσεύχονταν μαζί του, ο Τζος είπε στη μητέρα του ότι δεν πείραζε τώρα—αυτό έδειχνε ότι τον αγαπούσαν ακόμη.

Υποστήριξη από τους Άλλους

Ο Τζέρι και η Σάντρα, οι γονείς του Τζόσουα, λένε ότι η υποστήριξη από τους άλλους ήταν μεγάλη και εκτεταμένη. Το Μάιο του 1994, μια εφημερίδα έγραψε: «Ο Τζόσουα παίρνει κατά μέσο όρο 20 κάρτες τη μέρα. Κάρτες έχουν έρθει από τόσο μακρινά μέρη όπως η Ρουμανία και το Μεξικό. Επίσης έχει λάβει τηλεφωνήματα και φαξ στο νοσοκομείο από μακρινά μέρη όπως η Αλμπέρτα και η Ουάσινγκτον. Εκτός από όλα αυτά, του έχουν στείλει κάπου έξι καλάθια με φρούτα [και] πολλά λουλούδια. . . . Όταν βελτιώθηκαν οι ενδείξεις για την υγεία του, οι νοσοκόμες οργάνωσαν ένα γιορταστικό χαβανέζικο γλέντι προς τιμή του. Από σακούλες σκουπιδιών κομμένες σε λωρίδες έφτιαξαν χαβανέζικες φούστες και χόρεψαν το χορό χούλα στο δωμάτιό του. ‘Γελούσε τόσο δυνατά, που νόμιζα ότι θα έβαζε τα κλάματα’, είπε η Σάντρα».

Ο πατέρας του Τζος, ο Τζέρι, πρόσθεσε μερικά άλλα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα: «Δεν μπορούσαμε να αφήσουμε όλα τα παιδιά από το σχολείο που τον επισκέπτονταν να μπουν στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Έτσι ερχόταν ο διευθυντής και μάθαινε νέα για τον Τζος. Οι μαθητές έστειλαν στον Τζος ένα παζλ με 1.000 κομμάτια που απεικόνιζε κάποιο τρένο—ο Τζος τρελαίνεται για τα τρένα. Η αστυνομία ήθελε να οργανώσει ένα φιλανθρωπικό χορό για να καλύψει ορισμένα έξοδα, αλλά εμείς δεν το εγκρίναμε αυτό. Το μάθημα κοινωνιολογίας στο σχολείο αναφερόταν στα δικαιώματα του ανθρώπου, και όλοι σε εκείνη την τάξη έγραψαν στον Τζος ζητώντας να τους εκφωνήσει μια ομιλία για αυτό, εξηγώντας τους πώς ένιωθε».

Όλο αυτόν τον καιρό, η κάλυψη των εφημερίδων ήταν πρωτοφανής—ρεπορτάζ με φωτογραφίες στις πρώτες σελίδες αρκετών εφημερίδων. Οι διευθυντές των σχολείων κυκλοφορούσαν ανακοινωθέντα σχετικά με την υγεία του Τζόσουα. Του έστειλαν προσκλήσεις για να εκφωνήσει ομιλίες όταν θα ανέρρωνε, και τα σχολεία είχαν συζητήσεις σχετικά με τις λεπτομέρειες της υπόθεσης.

«Προσέξατε κάποια μεγάλη αλλαγή στον Τζόσουα όταν τον έπληξε αυτή η ασθένεια και απείλησε τη ζωή του;» ρώτησε το Ξύπνα! Ο πατέρας του Τζος, ο Τζέρι, σχολίασε: «Υπήρξε τρομερή αλλαγή στον Τζος, και σχεδόν μέσα σε μια νύχτα. Ο Τζος προηγουμένως ήταν ένας κεφάτος, ανέμελος νεαρός, που μερικές φορές χρειαζόταν τις συμβουλές που συνήθως χρειάζονται οι 15χρονοι. Καθόμουν και τον κοίταζα με δέος. Ήταν σαν να μεγάλωσε μέσα σε μια νύχτα. Ένα βράδυ ο δικηγόρος του ήθελε να του μιλήσει και ο Τζόσουα μου ζήτησε να φύγω. Τη μια μέρα ήταν ο κλόουν της τάξης· την επομένη ήταν ώριμος, μιλούσε σε δικηγόρους και δικαστές. Μια κρίσιμη κατάσταση μπορεί να ανασύρει από τα βάθη της καρδιάς πράγματα που ποτέ δεν υποπτευόμασταν ότι υπήρχαν εκεί».

Η Δρ Σκάλι εκφράστηκε όμορφα για τον Τζόσουα. Η ίδια είπε στη μητέρα του: «Από όλους τους ασθενείς που έχω φροντίσει, αυτός είναι το πιο φιλικό, πιο διακριτικό, πιο ευγενικό και πιο συμπονετικό άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ. Είναι πολύ θαρραλέος· είναι ένας νεαρός που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Είναι πολύ αξιαγάπητο άτομο. Μπορείτε να είστε πολύ περήφανη για αυτόν κυρία Γουόκερ».

Μέσα σε λίγες εβδομάδες η λευχαιμία άλλαξε. Οι σύντομες περίοδοι ύφεσης χάθηκαν· ο καρκίνος είχε επιστρέψει. Η Δρ Σκάλι είπε στην οικογένεια ότι ο Τζος ίσως να μη ζούσε πολύ ακόμη—ίσως εβδομάδες, πιθανώς λίγους μήνες. Το επόμενο βράδυ, ενώ οι γονείς του Τζόσουα ήταν παρόντες, η Δρ Σκάλι είπε στον Τζόσουα ότι ο καρκίνος είχε επιστρέψει και ότι ως τότε μπορεί να είχε κάνει μετάσταση στο στομάχι. Ο Τζόσουα είπε: «Ωχ, όχι, δεν μπορεί—είστε σίγουρη;» Η Δρ Σκάλι είπε: «Τζος, οι εξετάσεις αίματος δεν είναι και τόσο καλές». Λίγο αργότερα βγήκε από το δωμάτιο ο Τζέρι, και κατόπιν η Δρ Σκάλι.

Δυο Πονεμένες Καρδιές Γαληνεύουν

Η μητέρα του Τζος περιγράφει τη σκηνή: «Υπήρχε ησυχία. Τράβηξα μια καρέκλα στο πλάι του κρεβατιού του και του έπιασα το χέρι. Τον ρώτησα αν φοβόταν ή αν είχε στενοχωρηθεί από αυτά που είχε πει η γιατρός. Αυτός μου είπε: ‘Δεν είχα σκεφτεί ότι θα πέθαινα, ότι θα έφευγα τόσο σύντομα. Αλλά, μαμά, μην ανησυχείς. Δεν φοβάμαι να πεθάνω, ούτε φοβάμαι το θάνατο. Θα είσαι μαζί μου όταν πεθαίνω; Δεν θέλω να πεθάνω μόνος’. Άρχισα να κλαίω και τον αγκάλιασα. Και αυτός έκλαιγε και είπε: ‘Μαμά, είμαι στα χέρια του Ιεχωβά’. Και έπειτα: ‘Θέλω να μείνετε όλοι στην αλήθεια για να μπορέσετε να με καλωσορίσετε στην ανάσταση. Μπορώ να σου πω αυτό, μαμά, με κάθε σιγουριά: Ξέρω ότι ο Ιεχωβά σίγουρα πρόκειται να με επαναφέρει στην ανάσταση. Αυτός έχει διαβάσει την καρδιά μου, και εγώ τον αγαπώ αληθινά’.

»Άρχισα να κλαίω ξανά. Του είπα πόσο τον αγαπούσαμε και, τα 16 χρόνια που τον είχαμε μαζί μας, πόσο περήφανοι ήμασταν για αυτόν—και πάνω από όλα, πώς ο Ιεχωβά τού χάριζε το χαμόγελο της επιδοκιμασίας του. Μου είπε: ‘Μαμά, το ξέρω’. Εγώ του είπα: ‘Τζος, όσο και αν δεν θέλω να σε χάσουμε, θα ήταν εγωιστικό από μέρους μας να θέλουμε να μείνεις’. Αυτός είπε: ‘Μαμά, καταλαβαίνω, και πράγματι έχω κάπως κουραστεί να παλεύω’».

Οι Νομικές Συνέπειες

Ο Ντάνιελ Πόουλ, ένας από τους δικηγόρους του Τζόσουα, μαζί με άλλους δικηγόρους, ασχολήθηκε με τα ζητήματα που ήγειρε η υπόθεση του Τζόσουα Γουόκερ. Τι σημαίνει ώριμος ανήλικος κατά την Απόφαση Περί Ιατρικής Συναίνεσης Ανηλίκων; Περιλαμβάνει η συναίνεση για κάποια θεραπευτική αγωγή το δικαίωμα άρνησής της; Εφαρμόζεται εδώ το επιχείρημα πάρενς πάτριε (parens patriae), σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση ενεργεί για κάποιον που δεν μπορεί να ενεργήσει αποτελεσματικά για τον εαυτό του; Έχει το άτομο το νομικό δικαίωμα να αποφασίσει τι μπορεί να γίνει στο δικό του σώμα; Είναι απαραβίαστη η σωματική του ακεραιότητα; Και τι θα λεχτεί για το εθιμικό δίκαιο του Καναδά; Εφαρμόζεται σε αυτή την περίπτωση; Τελικά, ήταν ανάγκη ευθύς εξαρχής να φτάσει στο δικαστήριο η υπόθεση του Τζόσουα Γουόκερ;

Διευθετήθηκαν αυτά τα ζητήματα από τη γραπτή απόφαση του Εφετείου; Ναι. Στο τέλος της ακροαματικής διαδικασίας, οι πέντε δικαστές αποσύρθηκαν και κατόπιν επέστρεψαν στην αίθουσα του δικαστηρίου και έδωσαν προφορικά την εξής ομόφωνη απόφασή τους:

«Η έφεση γίνεται δεκτή. Η απόφαση του Τέρνμπουλ Τζ. [του κατώτερου δικαστή] ακυρώνεται. Ο Τζόσουα Γουόκερ χαρακτηρίζεται ώριμος ανήλικος σύμφωνα με τις διατάξεις της Απόφασης Περί Ιατρικής Συναίνεσης Ανηλίκων και δεν απαιτείται η συναίνεση των γονέων του σε σχέση με τη θεραπεία του. Στο ζήτημα των εξόδων θα αναφερθούμε στη γραπτή απόφασή μας».

Εφαρμόζεται το εθιμικό δίκαιο του Καναδά σε αυτή την περίπτωση; Ναι. Η γραπτή έκθεση της ακροαματικής διαδικασίας δηλώνει: «Στον Καναδά, το εθιμικό δίκαιο αναγνωρίζει το δόγμα του ώριμου ανηλίκου, δηλαδή, αυτού που είναι ικανός να κατανοήσει τη φύση και τις συνέπειες της προτεινόμενης θεραπείας. . . . Το Νιου Μπράνσγουικ έχει κωδικοποιήσει το εθιμικό δίκαιο στο βαθμό που αυτό εκφράζεται στην Απόφαση Περί Ιατρικής Συναίνεσης Ανηλίκων».

Τελικά, χρειαζόταν να φτάσει στο δικαστήριο η περίπτωση του Τζόσουα για να του δοθεί η δυνατότητα από νομική άποψη να αρνηθεί μεταγγίσεις αίματος; Όχι. «Εφόσον εφαρμόζονται οι διατάξεις της Απόφασης, δεν υπάρχει ανάγκη να γίνει μια τέτοια προσφυγή».

Ο Πρόεδρος Γ. Λ. Χόιτ κατέληξε: «Η προσφυγή έγινε καλοπροαίρετα και με πολλή προσοχή. Ωστόσο, το αποτέλεσμα της προσφυγής ήταν να περιληφθεί ο Τζόσουα και η οικογένειά του σε περιττούς δικαστικούς αγώνες. Για αυτόν το λόγο, κατά τη γνώμη μου, το Νοσοκομείο πρέπει να τους καλύψει τα δικαστικά έξοδα».

Ο Τζόσουα πέθανε στις 4 Οκτωβρίου 1994.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]

«Αυτή η απόφαση θέτει σαφείς κατευθυντήριες γραμμές . . . για τους γιατρούς και τα νοσοκομεία».—Περιοδικό του Καναδικού Ιατρικού Συλλόγου

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 13]

«Μια νίκη, όχι μόνο για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά και για όλους εμάς».—Τέλεγκραφ Τζέρναλ

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 14]

«Απλώς θέλω να ζήσω σύμφωνα με το νόμο του Ιεχωβά σχετικά με το αίμα».—Τζόσουα Γουόκερ

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 15]

«Έχει τέτοια πίστη που δεν έχω ξαναδεί να εκδηλώνει κάποιος σε όλη μου τη ζωή».—Δρ Γκάρι