Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Συμβιβάζεται με την τήρησι της Χριστιανικής συνειδήσεως να δεχθή κανείς μια εργασία στην οποία πρέπει να είναι οπλισμένος, είτε με πυροβόλο όπλο είτε με ρόπαλο;—Η.Π.Α.
Ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος επέτρεψε στις ανθρώπινες κυβερνήσεις ν’ ασκούν εξουσία για την επιβολή του νόμου, με τα όπλα εν ανάγκη. Σχετικά με την κυβερνητική αυτή εξουσία αναγινώσκομε: «Δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν· επειδή του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν». (Ρωμ. 13:4) Επομένως, δεν μπορεί να εγερθή Γραφική αντίρρησις κατά της υπάρξεως ενόπλων οργάνων επιβολής του νόμου, ούτε κατά της κυβερνητικής εξουσιοδοτήσεως ωρισμένων ανθρώπων να οπλοφορούν όταν προστατεύουν ιδιοκτησία ή ανθρώπους.
Εν τούτοις, αν ένας Χριστιανός εξέλεγε εργασία, όπως του αστυφύλακος, του φρουρού ή του νυκτοφύλακος, και απητείτο να έχη ένα τουφέκι ή κάποιο άλλο όπλο, αυτό είναι κάτι που θα πρέπει ο ίδιος να το αποφασίση. Θα πρέπει να σκεφθή θέλω να αναλάβω την ευθύνη να λαμβάνω γρήγορες και δύσκολες αποφάσεις σε μια κρίσιμη περίστασι που έχει να κάμη με ανθρώπινη ζωή; Θέλω να βρεθώ σε περιστάσεις που θ’ απαιτούσαν να κάμω χρήσι ενός όπλου, και ίσως να κάμω χρήσι μ’ έναν τρόπο που να γίνω ένοχος αίματος ενώπιον του Ιεχωβά;
Επίσης, ο κύριος σκοπός ενός Χριστιανού είναι να βοηθήση τους άλλους να έλθουν σ’ επίγνωσι της αληθείας. Πρέπει να διδάσκη τους άλλους να ειρηνεύουν μετά πάντων ανθρώπων». (Ρωμ. 12:18) Ένεκα τούτου, θα μπορούσε να διερωτηθή, Μήπως η οπλοφορία μου στην εργασία μου φανή στους άλλους ως αντίφασις στη Χριστιανική διδασκαλία; Μήπως υπάρχει λόγος να πιστεύω ότι αυτό θ’ αποβή αιτία προσκόμματος; Ο Χριστιανός πρέπει να λάβη μόνος του την απόφασι βασιζόμενος στον λόγο του Θεού και στη γνώσι που έχει για τις υφιστάμενες συνθήκες. Αν νομίζη ότι το να έχη μια εργασία που απαιτεί οπλοφορία θα ήταν πραγματικά επιζήμια στη διάδοσι των αληθειών της Γραφής, ο Χριστιανός με σύνεσι θα προτιμήση μια άλλη εργασία. Η συμβουλή της Γραφής είναι ‘να μη γινώμεθα πρόσκομμα στους άλλους’.—Φιλιππησ. 1:10.
Οποιαδήποτε κι αν είναι η απόφασις του Χριστιανού, πρέπει να εναρμονίζεται με τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησί του. Αλλά ποτέ δεν είναι ανάγκη να ανησυχή λόγω ελλείψεως των προς το ζην αναγκαίων. Η διαβεβαίωσις του λόγου του Θεού είναι: «Ο Ιεχωβά αγαπά κρίσιν [δικαιοσύνην, ΜΝΚ] και δεν εγκαταλείπει τους οσίους αυτού». (Ψαλμ. 37:28) «Δεν θέλω σε αφήσει, ουδέ σε εγκαταλείψει».—Εβρ. 13:5.
● Είναι κατάλληλο για ένα Χριστιανό να κάνη στείρωσι ενός κατοικίδιου ζώου ή να το θανατώνη;—Η.Π.Α.
Δεν υπάρχουν ειδικές δηλώσεις μέσα στις Άγιες Γραφές που αποκλείουν να κάνη ένας Χριστιανός στείρωσι ή ν’ αφαιρή τη ζωή ενός ζώου.
Σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, ένα ευνουχισμένο ζώο ήταν ακατάλληλο για θυσία. Αναφέρονται τα εξής: «Θλαδίαν, ή εκτεθλιμμένον, η εκτομίαν, ή ευνουχισμένον, δεν θέλετε προσφέρει εις τον Ιεχωβά· ουδέ θέλετε κάμει τούτο εν τη γη υμών.» (Λευϊτ. 22:24) Αυτός ο νόμος δεν απηγόρευε ιδιαίτερα τον ευνουχισμό, αλλά προφανώς έκανε τους Ισραηλίτας ν’ απέχουν απ’ αυτή τη συνήθεια.
Οι Χριστιανοί όμως, δεν προσφέρουν θυσίες ζώων· δεν είναι υπό τον Μωσαϊκό νόμο. (Ρωμ. 6:14) Συνεπώς η εντολή που δίδεται στο Λευϊτικόν 22:24 δεν θα τους απηγόρευε από του να κάμουν στείρωσι ενός οικιακού ζώου. Υπάρχουν άλλοι παράγοντες που διέπουν την απόφασι ενός Χριστιανού σχετικά με το τι θα μπορούσε να κάμη στα ζώα του ή για τα ζώα του.
Η Αγία Γραφή τονίζει ότι ο Ιεχωβά Θεός έδωσε στον άνθρωπο εξουσία πάνω στα ζώα που εδημιούργησε. (Γέν. 1:28) Μπορεί συνεπώς να χρησιμοποιή τα ζώα για διατροφή και ιματισμό. Μπορεί επίσης να φονεύη τα ζώα που είναι αναμφισβήτητα επιβλαβή στην ευημερία του. (Γεν. 3:21· 9:3· Έξοδ. 21:28, 29· 1 Σαμ. 17:34, 35) Τα νόμιμα συμφέροντα και η ευημερία του ανθρώπου πάντοτε έχουν προτεραιότητα.
Ένας Χριστιανός λοιπόν έχει το δικαίωμα ν’ αποφασίζη αυτό που θεωρεί καλύτερο σχετικά με τα ζώα του, περιλαμβανομένων και των κατοικίδιων. Μπορεί ν’ αποφασίζη αν θα ήταν προς το καλύτερο συμφέρον του εαυτού του και της οικογενείας του να κάμη στείρωσι ενός κατοικιδίου ζώου ή να το θανατώση. Φυσικά πρέπει ν’ αναγνωρίζη ότι ένας Χριστιανός δεν κακομεταχειρίζεται σκληρά τα ζώα του. Το εδάφιο Παροιμίαι 12:10 λέγει: «Ο δίκαιος επιμελείται την ζωήν του κτήνους αυτού· τα δε σπλάγχνα των ασεβών είναι ανελεήμονα.» Εκείνος που είναι κτηνώδης προς τα ζώα του, κάνοντάς τα να υποφέρουν χωρίς λόγο, δείχνει περιφρόνησι στη δημιουργία του Θεού· εκείνο που ο ασεβής θεωρεί ως ‘σπλαχνικό’ είναι στην πραγματικότητα σκληρό. Ο Χριστιανός, όμως, εκτιμά τις ανάγκες των ζώων και επιθυμεί την ευημερία των. Στην περίπτωσι ενός ζώου το οποίο πάσχει από μια σοβαρή ασθένεια ή τραυματισμό, ή δεν είναι δυνατόν να τύχη καταλλήλου φροντίδος χωρίς να του προξενήση ανεπιθύμητα αποτελέσματα, μπορεί να σκεφθή ότι θα ήταν ένας συνετός και φιλεύσπλαγχνος τρόπος να το θανατώση. Ο Χριστιανός είναι υπεύθυνος να λάβη ο ίδιος απόφασι σ’ αυτό το ζήτημα.
● Ποια είναι η στάσις των μαρτύρων του Ιεχωβά απέναντι του καθήκοντος των ενόρκων;—Η.Π.Α.
Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι εκείνο που κάνουν οι άνθρωποι σχετικά με το καθήκον των ενόρκων αποτελεί μια προσωπική υπόθεσι, η οποία διέπεται από τις υπαγορεύσεις της συνειδήσεως.
Όσον αφορά αυτούς προσωπικά, οι μάρτυρες του Ιεχωβά γενικά δεν νομίζουν ότι πρέπει να κάθωνται ως κριταί των άλλων. Το πρότυπό των, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, όταν αντιμετώπισε μια περίπτωσι χειρισμού μιας νομικής διαφοράς, την απέρριψε λέγοντας: «Άνθρωπε, τις με κατέστησε δικαστήν ή μεριστήν εφ’ υμάς;» (Λουκ. 12:14) Ο απόστολος Παύλος ήγειρε παρόμοια ερωτήματα στην επιστολή του προς τους Κορινθίους: «Τι με μέλλει να κρίνω και τους έξω; Δεν κρίνετε σεις τους έσω [δηλαδή τη Χριστιανική εκκλησία]; Τους δε έξω ο Θεός θέλει κρίνει.»—1 Κορ. 5:12, 13.
Έπειτα, πολλά άτομα που υπηρετούν στα ορκωτά δικαστήρια δεν επιθυμούν να καθοδηγούνται από τους νόμους του Λόγου του Θεού για να φθάσουν σε μια ετυμηγορία. Μερικοί ένορκοι συνεβουλεύθησαν ωροσκόπια, ενέδωσαν σε προσωπικές προκαταλήψεις ή υπεχώρησαν σε πιέσεις από άλλους για να λάβουν μια απόφασι. Συνεπώς είναι επικίνδυνο να λαμβάνη κανείς μέρος σε μια κακοδικία. Όταν πρόκειται για τη ζωή ενός κατηγορουμένου, αυτό θα εσήμαινε ενοχή αίματος. Έτσι λοιπόν μπορεί να παρατηρηθή ότι το να υπηρετή κανείς σ’ ένα ορκωτό δικαστήριο μπορεί να οδηγήση σε σοβαρές συγκρούσεις συνειδήσεως.
Οι νομικές απαιτήσεις για υπηρεσία σ’ ένα σώμα ενόρκων και οι διατάξεις για απαλλαγή ποικίλλουν από χώρα σε χώρα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η κατάστασις σε μια πολιτεία μπορεί να είναι πολύ διαφορετική από κείνη μιας άλλης πολιτείας. Κατά καιρούς το να εξηγήση κανείς τη θέσι του στον γραμματέα του δικαστηρίου ή στον αρμόδιο δικαστή μπορεί να οδηγήση σε διαγραφή του ονόματός του από τον κατάλογο των πιθανών ενόρκων. Οι δικαστικές γνωματεύσεις στη Δυτική Βιργινία, στη Μινεζότα και στην Ουάσιγκτον υπεστήριξαν πραγματικά το δικαίωμα ενός ατόμου ν’ αρνηθή να παραστή ως ένορκος για λόγους θρησκευτικούς. Και στην Πολιτεία του Κολοράντο άτομα που μπορούν ν’ αποδείξουν εγγράφως ότι είναι μάρτυρες του Ιεχωβά απαλλάσσονται από το καθήκον του ενόρκου.
Απαλλαγές όμως δεν δίδονται παντού. Αν ένα άτομο δεν μπορή ν’ απαλλαγή όταν κληθή για καθήκον ενόρκου, ακόμη και μετά την εξήγησι των πραγμάτων στον δικαστή μπορεί ωστόσο να εκθέση τους ενδοιασμούς της συνειδήσεώς του εν σχέσει με μια περίπτωσι όταν ερωτηθή από τους δικηγόρους πριν από την έναρξι της δίκης. Αν οι ενδοιασμοί της συνειδήσεώς του δεν γίνουν δεκτοί για να κριθή αναρμόδιος για το καθήκον του ενόρκου, ο Χριστιανός μπορεί να έχη τη γνώμη ότι θα πρέπει ν’ αρνηθή να υπηρετήση για να μην παραβιάση τη συνείδησί του. Σ’ αυτή την περίπτωσι πρέπει να προετοιμασθή για ν’ αντιμετωπίση οποιεσδήποτε συνέπειες μπορεί να εγερθούν ως αποτέλεσμα της αποφάσεώς του.