Μήπως Βλέπετε Μόνον των Άλλων τις Αδυναμίες;
ΕΝΑΣ Χριστιανός διάκονος ηλικίας περίπου ογδόντα ετών είπε: «Κατά κανόνα επιτρέπω στους φίλους μου τουλάχιστον δυο ελαττώματα.» Με σύνεσι ανεγνώρισε ότι όλοι μας έχομε αδυναμίες και γι’ αυτό δεν ανέμενε να είναι τέλειοι οι φίλοι του. Δεν έκαμε το σφάλμα ν’ αφήνη τις αδυναμίες των άλλων να τον τυφλώνουν ως προς τα καλά τους σημεία.
Ωστόσο πόσο πρόθυμη είναι η ατελής ανθρώπινη φύσις να κάνη μόνον αυτό, δηλαδή να βλέπη μόνον τις αδυναμίες των άλλων ή ν’ αφήνη τις αδυναμίες των να εξασθενίζουν τα καλά σημεία των. Αυτό μάς θυμίζει τον καιρό που ένας δημόσιος ομιλητής έκαμε μια κηλίδα μελάνης πάνω σ’ ένα λευκό φύλλο χαρτί, το κράτησε ψηλά και ρώτησε το ακροατήριό του τι έβλεπε. Εκείνο που είδαν ήταν η κηλίδα της μελάνης, όχι το λευκό φύλλο χαρτί.
Εκρίνατε ποτέ αυστηρά μια αυταρχική γυναίκα, μια γυναίκα που φαινόταν ότι πάντοτε ήθελε να συμβουλεύη και να κατευθύνη το σύζυγό της; Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που πρέπει μια Χριστιανή να προσπαθή να το υπερνικά. Αλλ’ αν αυτή η αδυναμία είναι όλο εκείνο που έχετε ιδεί, ίσως αυτό να σας έκαμε να μη δήτε τα πολλά καλά σημεία της. Μια τέτοια γυναίκα, αν και δεν ήταν πάντοτε διακριτική με τον τρόπο που εξέφραζε τις επιθυμίες της, ήταν πραγματικά πιστή, πολύ εργατική, ανιδιοτελής, και ικανή στη διαχείρισι των υποθέσεων του σπιτιού της. Και το ενδιαφέρον είναι όταν η φαινομενική αυταρχικότης της δεν φαινόταν να ερεθίζη το σύζυγό της σχεδόν τόσο όσο ερέθιζε τους άλλους. Εκείνοι είδαν μόνο την αδυναμία της· αλλά ο σύζυγός της εγνώριζε και εκτιμούσε το γεγονός ότι αυτή είχε και καλές ιδιότητες επίσης.
Το ν’ αφήνωμε τα ελαττώματα των άλλων να επισκιάζουν τα καλά τους σημεία είναι κάτι που το κάνουν πολλοί σχετικά μ’ ένα Βιβλικό πρόσωπο τον Δαβίδ, τον αρχαίο βασιλέα του Ισραήλ. Πολλοί συνδέουν το όνομά του μόνον με τη μοιχευτική του πράξι με τη Βηθ-σαβεέ, τη σύζυγο του Ουρία, ενός ανδρός του στρατεύματος του Ισραήλ. (2 Σαμ. 11:1-27· 1 Χρον. 11:26, 41) Όπως λέγει η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία: «Ο χαρακτήρ του Δαβίδ συχνά επεκρίθη δυσμενώς,» και κατόπιν συνεχίζει και λέγει, «μόνο τυφλή προκατάληψις θ’ αρνηθή ότι η φύσις του, στην ουσία της, ήταν ευγενική.»—Τόμος 4, σελ. 458.
Ο Δαβίδ είχε πολλές ιδιότητες, η δε ιστορία του είναι εξόχως καλή. Τι πίστι εξεδήλωσε ο Δαβίδ όταν επήγαινε να θανατώση τον γίγαντα Γολιάθ, ο οποίος προκάλεσε τον Ιεχωβά και όλα τα στρατεύματα του Ισραήλ! (1 Σαμ. 17:4-54) Τι μεγαλοψυχία έδειξε ο Δαβίδ όταν απέφυγε δύο φορές ν’ αφαιρέση τη ζωή του Βασιλέως Σαούλ, ο οποίος ήταν αποφασισμένος να τον εξοντώση! (1 Σαμ. 24:4-22· 26:1-25) Τι εκτίμησι είχε για τη λατρεία του Ιεχωβά επιθυμώντας να ανεγείρη έναν κατάλληλο ναό για τον Ιεχωβά και όταν δεν του δόθηκε αυτό το προνόμιο, εν τούτοις εισέφερε ένα τεράστιο ποσόν και προέτρεψε τους άλλους να κάμουν μεγάλες εισφορές για την ανέγερσί του! (1 Χρον. 28:1-29:19) Και τι μεγάλη αγάπη και εκτίμησι έδειξε για την αγαθότητα του Ιεχωβά στους εβδομήντα πέντε και πλέον ψαλμούς που έγραψε!
Όσο για το αμάρτημα του Δαβίδ με την Βηθ-σαβεέ, ας σημειωθή ότι αυτός ως έξοχος μουσικός ήταν πολύ πιθανώς ένας συναισθηματικός άνθρωπος. Και ως ποιητής εξεφράζετο με ευγλωττία για τα θαύματα και τις ομορφιές της δημιουργίας. Ήταν λοιπόν πολύ φυσικό να συγκινηθή και από τη γυναικεία ομορφιά. Ο Δαβίδ, όπως και όλοι οι άλλοι απόγονοι του Αδάμ, συνελήφθη εν αμαρτία. (Ψαλμ. 51:5) Αφού μια φορά προσέκοψε και διέπραξε το πρώτο αμάρτημα, εύκολα έπεσε και σε άλλα αμαρτήματα σε μια μάταιη προσπάθεια να ξεφύγη από τ’ αποτελέσματα του πρώτου αμαρτήματός του. Όταν η σύζυγος του Ουρία του είπε ότι ήταν έγκυος, ο Δαβίδ προσεπάθησε να κάμη μερικούς ελιγμούς ώστε να καλυφθή το πράγμα. Αλλ’ όταν απέτυχε, φοβήθηκε τι θα μπορούσε να τής συμβή όταν θα την κατηγορούσε ο σύζυγός της για μοιχεία. (Παροιμ. 6:32-35) Όταν όμως επιπλήχθηκε μετενόησε ειλικρινά, και ποτέ πια δεν διέπραξε μοιχεία. Ο Δαβίδ υπέφερε σοβαρά για το αμάρτημά του, όπως το είχε πει ο Θεός, αλλ’ ο Ιεχωβά δεν τον απέρριψε.—2 Σαμ. 12:1-12.
Αν έλθη κανείς στον παρόντα καιρό, θα παρατηρήση γύρω του σύγχρονα παραδείγματα. Είναι ο άνθρωπος του γραφείου που είναι πολύ ευαίσθητος σε επικρίσεις, που σπεύδει να εκφράζεται μεγαλόφωνος και ο οποίος εύκολα εξάπτεται. Ασφαλώς σας χτυπά στα νεύρα. Κατόπιν είναι εκείνος που φαίνεται να δείχνη υπερήφανη στάσι, και αυτό αντιβαίνει στον χαρακτήρα σας. Αυτά τα δύο άτομα αντί να δικαιολογούν αυτά τα χαρακτηριστικά, πρέπει να εργασθούν σκληρά για να βελτιωθούν. Εν τούτοις, ο καθένας απ’ αυτούς έχει τα δικά του καλά σημεία. Αν πραγματικά γνωρισθήτε μ’ αυτούς ή τους δήτε κάτω από άλλες περιστάσεις μπορεί να διαπιστώσετε ότι είναι εντελώς διαφορετικά πρόσωπα απ’ ό,τι τα είχατε φαντασθή.
Ιδιαίτερα στον οικογενειακό κύκλο είναι ανάγκη να προσέχωμε μήπως οι σύζυγοι, οι γονείς και τα τέκνα αφήνουν τις αδυναμίες των άλλων να τούς κάνουν να παραβλέπουν τα καλά και δυνατά σημεία των. Θα μάς βοηθήση πολύ αν προσέξωμε ότι συχνά μια αδυναμία είναι απλώς ένα καλό σημείο του οποίου γίνεται κατάχρησις ή εξέρχεται από τα όρια, όπως μπορούμε να σημειώσωμε στην περίπτωσι του αποστόλου Πέτρου. Τι ζήλο και πίστι έδειξε! Πόσο πολύ χρησιμοποιήθηκε από τον Θεό! Ωστόσο η θερμή, φλογερή, και συναισθηματική του φύσις τόν έκαμε κατά καιρούς να κάμη σφάλματα τα οποία οι άλλοι, λιγώτερο έντονοι και φλογεροί, δεν διέπραξαν. Αλλά πόσο κακό θα ήταν ν’ αφήσωμε τα σφάλματά του να μάς τυφλώσουν ως προς τα καλά του σημεία!
Μια μεγάλη βοήθεια στην εκτίμησι των αγαθών ιδιοτήτων που έχουν οι άλλοι είναι η συμπάθεια η φιλικό αίσθημα. Μη ξεχνάτε ότι οι αδυναμίες των άλλων μπορεί να οφείλονται και σε έλλειψι υγείας, σε ανατροφή ή σε άλλα περιστατικά τα οποία μπορεί να μη γνωρίζετε.
Μια αρνητική στάσις θα έβλαπτε και σας και τον άλλον. Θα προξενούσε διαίρεσι αντί ενότητα. Έτσι θα κλείατε τη θύρα της φιλίας και της αμοιβαίας βοηθείας.
Να θυμάστε τον «χρυσούν κανόνα.» Και σεις έχετε αδυναμίες. Μήπως θέλετε να είναι και οι άλλοι τυφλοί ως προς τα καλά σας σημεία; Προσπαθήστε λοιπόν να βλέπετε τα καλά σημεία και τις αξιέπαινες ιδιότητες των άλλων. Μπορεί αυτά να μην είναι τόσο έκδηλα στην αρχή όσο και οι αδυναμίες των, αλλ’ όταν τα βρίσκετε, πολύ πιθανόν να είναι πολύ πιο ευχάριστα να τα βλέπετε.—Λουκ. 6:31.