κυβερνήσεων για ειρήνη θα επιτύχη τον ποθούμενο αντικειμενικό στόχο.

Ωστόσο, η παγκόσμια ειρήνη που θα φέρη ο Θεός θα είναι διαφορετικού είδους. Ο Θεός μάς λέγει ότι μόνο άνθρωποι ειρηνικής φύσεως—εκείνοι που επιθυμούν πραγματικά αληθινή ειρήνη—θα την απολαύσουν. «Οι πραείς όμως θέλουσι κληρονομήσει την γην,» δηλώνει ο ψαλμωδός, «και θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη.» (Ψαλμ. 37:11) Αυτή την υπόσχεσι επανέλαβε ο Ιησούς Χριστός στην επί του Όρους Ομιλία του. (Ματθ. 5:5) Δίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς· αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.»—Ματθ. 6:9, 10.

Τι είδους κυβέρνησις θα άρχη πάνω σ’ αυτό τον κόσμο ειρήνης; Καμμιά κυβέρνησις που να έχη την πρωτεύουσα της σε κάποια επίγεια πόλι. Το διοικητικό της σώμα θα βρίσκεται στον ουρανό. Ο Ιησούς την ωνόμασε «βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 4:17) Αυτή είναι η κυβέρνησις του Υιού του Θεού, τον οποίον ο προφήτης του Θεού ωνόμασε «Άρχοντα Ειρήνης.» Ο προφήτης είπε τα εξής σχετικά με την κυβέρνησι αυτού του Άρχοντα: «Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ και επί την βασιλείαν αυτού, δια να διατάξη αυτήν και να στερεώση αυτήν εν κρίσει και δικαιοσύνη από του νυν και έως του αιώνος.»—Ησ. 9:6, 7.

Όπως ακριβώς η προφητεία του Ησαΐα προλέγει ειρήνη κάτω από την ουράνια κυβέρνησι του Ιησού Χριστού, ο ψαλμωδός Δαβίδ παραβάλλει τη βασιλεία του Χριστού με την ειρηνική βασιλεία του Βασιλιά Σολομώντα, όταν ο Σολομών κυβερνούσε στη Γη της Επαγγελίας μέχρι τα διατεταγμένα από τον Θεό σύνορά της. Ο ψαλμωδός περιγράφει το είδος της ειρήνης που επιθυμεί ο Θεός, δηλώνοντας τα εξής: «Θέλει κρίνει τους πτωχούς του λαού· θέλει σώσει τους υιούς των πενήτων και συντρίψει τον καταδυναστεύοντα. . . . Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη [δηλαδή επ’ άπειρον, ή για πάντα]. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης εως θαλάσσης. . . . Θέλει υπάρχει αφθονία σίτου εν τη γη·. . . Ευλογητός Ιεχωβά ο Θεός, ο Θεός του Ισραήλ, όστις μόνος κάμνει θαυμάσια· και ευλογημένον το ένδοξον όνομα αυτού εις τον αιώνα· και ας πληρωθή από της δόξης αυτού η πάσα γη.»—Ψαλμ. 72:4-19, ΜΝΚ.

Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να κάνη κανείς για να ειρηνεύση με τον Θεό και, συνεπώς, με τους άλλους; Θα μπορούσε αυτό να γίνη σε παγκόσμια κλίμακα, ώστε το αποτέλεσμα να είναι πραγματική παγκόσμια ειρήνη; Αυτό το ερώτημα, που είναι ζωτικής σπουδαιότητας για όλους, είναι το θέμα που θα εξετασθή στο επόμενο άρθρο.

Ο Τρόπος που θα Έλθη Ειρήνη στη Γη

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ειρήνη δεν μπορεί να έλθη απλώς με προσπάθειες για αφοπλισμό, ή με συνθήκες ειρήνης, ακόμη κι αν τεθή τέρμα στους ψυχρούς πολέμους. Ακόμη και οι υπέρμαχοι της ειρήνης λένε τώρα ότι η ειρήνη πρέπει να έχη ένα θεμέλιο στην κοινότητα και, επίσης, στον τρόπο ζωής της οικογένειας. Ο Τζέημς Λόε της Εκστρατείας της Ακαδημίας Εθνικής Ειρήνης λέει: «Η σύνδεσις [της ειρήνης] με την επίτευξί της σε κοινοτικό επίπεδο μάς βοήθησε να καθορίσωμε τι είναι ειρήνη. Η συνεχής ανάπτυξις των μεθόδων που χρησιμοποιούνται για την επίλυσι διαφορών που παρουσιάζονται κάθε μέρα, στο σπίτι ή στο σχολείο, μπορεί να συμβάλη στην επίτευξι ειρήνης μεταξύ εθνών.»

Αυτό είναι πολύ δύσκολο να γίνη. Ο Τζώρτζ Μάικς, γράφοντας στο περιοδικό Του δε Πόιντ Ιντερνάσιοναλ, κάτω από τον τίτλο «Ναι, η Παγκόσμια Ειρήνη Αφορά τον Καθένα,» παρατηρεί τα εξής:

«Έχομε διδαχθή ν’ αγαπούμε τους γείτονες μας, κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο και κουραστικό για να γίνη. Μπορείτε ν’ αγαπάτε όλους σχεδόν εκτός από το γείτονά σας. Πρώτα απ’ όλα, ο γείτονας είναι ένας αντιπαθητικός, αποκρουστικός και ραδιούργος άνθρωπος—ενώ εκείνος που μένει ελάχιστες πόρτες πιο κάτω είναι συμπαθητικός, ευχάριστος κι ευγενικός. Αν μένετε στο Τσέλση, δεν θα έχετε κανένα παράπονο με τους κατοίκους του Τέρνχαμ Γκρην και θα τα πηγαίνατε περίφημα μ’ αυτούς που μένουν στο Κρόουτς Εντ [μακρινές τοποθεσίες]. Ομοίως, οι Βρεταννοί αγαπούν τους Αυστραλούς και τους Νεοζηλανδούς—στο άλλο άκρο του κόσμου—αλλά δεν αγαπούν πάντοτε τους Γάλλους και τους Γερμανούς.»

Δεν μπορεί, λοιπόν, να επιτευχθή καμμιά παγκόσμια ειρήνη αν δεν βελτιώσωμε πρώτα τις σχέσεις μας μ’ αυτούς που μένουν πολύ κοντά μας. Υπάρχει πραγματικά κάποια «μέθοδος» που θα το επιτύχη αυτό; Όχι. Στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος είναι πολύ έξυπνος, και ιδιαίτερα ικανός στις μεθόδους. Έχει εφαρμόσει μεθόδους σε κάθε προσπάθεια, μεταξύ των οποίων και στην προσπάθεια για την πραγματοποίησι της ειρήνης. Γενικά, είχε κάποια επιτυχία σχεδόν σε κάθε τομέα—στην επιστήμη, στην πολιτική, στο εμπόριο, στις πωλήσεις και στις διαφημίσεις—αλλ’ απέτυχε να επιφέρη ειρήνη, η οποία περιλαμβάνει τις πιο στενές ανθρώπινες σχέσεις. Αυτές οι μέθοδοι ή τεχνικές όμως δεν εφαρμόζονται εδώ. Γιατί όχι; Επειδή η ειρήνη, η οποία αρχίζει πραγματικά στο σπίτι, πρέπει να προέρχεται από την καρδιά. Η ειρήνη αποτελείται, όχι από απλή ανεκτικότητα, ή από κάποια ισορροπία δυνάμεως, αλλά από γνήσια αγάπη και κατανόησι για το άλλο άτομο ή την άλλη οικογένεια ή την κοινότητα ή το έθνος—άσχετα με τη φυλή, τη θρησκεία ή την κοινωνική κατάστασι.

Μπορεί αυτό να επιτευχθή; Προς το παρόν, μόνο από λίγους. Αλλ’ αυτοί οι λίγοι, άσχετα με την παγκόσμια κατάστασι, μπορούν να έχουν ειρήνη τώρα. Μπορούν να προάγουν την ειρήνη στη δική τους σφαίρα επιρροής. Πώς;

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ Ν’ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΕΙΡΗΝΗ

Πρώτα-πρώτα, ένα άτομο ειρηνεύει με τον Θεό αν εξετάση μόνος του την Αγία Γραφή και μάθη τι διευθέτησι έχει κάνει ο Θεός για να μπορούν οι άνθρωποι να Τον πλησιάζουν. Το άτομο δεν μπορεί να το κάνη αυτό με μια επιφανειακή μελέτη. Πρέπει να ερευνήση. Πρέπει «να δοκιμάζη τα πάντα» και «να κατέχη το καλό.»—1 Θεσ. 5:21.

Το άτομο που το κάνει αυτό αναγνωρίζει, πρώτα απ’ όλα, ότι είναι αμαρτωλός και έχει ανάγκη βοηθείας. Πρέπει να παραδεχθή ότι δεν έχει τη δύναμι μέσα του να κάνη έργα που θα ευαρεστήσουν τον Θεό και ότι δεν έχει τη σοφία που χρειάζεται, για να επιτύχη αληθινή, διαρκή ειρήνη με τους άλλους. Ο μόνος τρόπος για να επιτύχη ειρήνη με τον Θεό είναι ν’ αφαιρέση τον φραγμό της ειρήνης—τη δική μας αμαρτία που φράζει το δρόμο. Αυτό δεν είναι δύσκολο να γίνη. Δεν απαιτεί μεγάλη σοφία ούτε ικανότητα. Η πίστις στο Θεό και στις υποσχέσεις του είναι ο απλός, καθόλου περίπλοκος τρόπος. Αυτός ο τρόπος εκτίθεται πολύ καθαρά στο Γραφικό βιβλίο της προς Ρωμαίους Επιστολής, κεφάλαιο 5, όπου διαβάζομε:

«Επειδή ο Χριστός, ότε ήμεθα έτι ασθενείς, απέθανε κατά τον ωρισμένον καιρόν υπέρ των ασεβών. Διότι μόλις υπέρ δικαίου θέλει αποθάνει τις· επειδή υπέρ του αγαθού ίσως και τολμά τις να αποθάνη· αλλ’ ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών. Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τώρα δια του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι’ αυτού. Διότι εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν δια του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή δια της ζωής αυτού.»—Ρωμ. 5:6-10.

Αυτή η συμφιλίωσις φέρνει ειρήνη με τον Θεό. Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (Ρωμ. 5:1) Και δεν πρόκειται απλώς για μια ανακωχή ή προσωρινή ειρήνη, παραβλέποντας τις παρελθούσες αμαρτίες που έχει διαπράξει κανείς. Αυτή η ειρήνη με τον Θεό μέσω του Χριστού είναι συνεχής, και βοηθεί το άτομο να περπατά στο εξής σε μια οδό που διατηρεί την ειρήνη. Ο Θεός γίνεται ο καλύτερος φίλος του ατόμου.—Παράβαλε με Ιωάννη 15:15.

Ο Ιησούς περιέγραψε αυτή την ειρήνη στους αποστόλους του, λέγοντας: «Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς· ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ.» (Ιωάν. 14:27) Ο κόσμος προσφέρει μια σχετική ειρήνη μέσω ελαχίστων φίλων, απολαύσεων, πλούτου, φήμης, θέσεως, προαγωγής, κάποιας ηρεμίας, και ούτω καθ’ εξής, καθώς επίσης και μέσω των συστημάτων του της φιλοσοφίας και της ψευδούς θρησκείας. Αλλά η ειρήνη που προσφέρει ο Χριστός σ’ εκείνον που πιστεύει ειλικρινά στην απολυτρωτική του θυσία είναι πολύ διαφορετική. Ένα τέτοιο άτομο αποκτά, πρώτα απ’ όλα, μια καθαρή, ήρεμη συνείδησι, μια αληθινή εσωτερική ειρήνη, μια ειρήνη διανοίας, μια ειρηνική διάθεσι που τον βοηθεί να δημιουργή καλές σχέσεις με τους άλλους, ένα μεγαλύτερο σκοπό στη ζωή και μια συγκεκριμένη ελπίδα για το μέλλον.

Πώς; Ο απόστολος Πέτρος μάς λέγει ότι, όταν ένα άτομο πιστέψη στο «ευαγγέλιον,» αφιερώση τη ζωή του στο Θεό και βαπτισθή, η ίδια η πράξις του βαπτίσματος είναι «μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις Θεόν.» (1 Πέτρ. 3:21) Λόγω της κληρονομημένης αμαρτωλότητας, το άτομο είχε, στο παρελθόν, μια κακή συνείδησι, μια συνείδησι που τον καταβάρυνε σαν ένα μεγάλο φορτίο. Σχετικά μ’ αυτό, ο Ιησούς είπε: «Μακάριοι οι πενθούντες [εκείνοι που λυπούνται υπερβολικά για την πτωχή πνευματική τους κατάστασι], διότι αυτοί θέλουσι παρηγορηθή.» (Ματθ. 5:4) Απευθύνει προς όλους την εξής πρόσκλησι: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει.»—Ματθ. 11:28.

Και πόσο αναζωογονητικό είναι, επίσης, να μετέχωμε στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας που θέσπισε ο Ιησούς όταν ήταν εδώ στη γη, στο οποίο εκπαίδευσε τους μαθητές του και το οποίο, όπως είπε, θα αποκορυφωνόταν στο τέλος του συστήματος πραγμάτων, δηλαδή τώρα! (Ματθ. 4:17· 9:35· 10:7· 24:3, 14) Το να κάνη κανείς το θέλημα του Θεού μ’ αυτό τον τρόπο είναι πνευματικά ενισχυτικό, ικανοποιητικό και βοηθεί το άτομο να διατηρήση ειρήνη με τον Θεό. Καθώς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ενασχολούνται στην υπηρεσία του, «έχοντες υποδεδημένους τους πόδας με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης» μπορούν να είναι βέβαιοι για τι φροντίδα και την προστασία του σε κάθε περίστασι.—Εφεσ. 6:14-16.

Ο απόστολος Παύλος λέγει ότι οι καρδιές των Χριστιανών είναι «κεκαθαρισμένες από συνειδήσεως πονηράς.» Και αυτό συμβαίνει επειδή ο Θεός είπε: «Τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» (Εβρ. 10:17, 22) Ο Χριστιανός, με αναπαυμένη τη συνείδησί του, μπορεί ν’ απολαμβάνη μια αληθινή εσωτερική ειρήνη, μια ειρήνη διανοίας. Ανησυχεί λιγότερο για τις παγκόσμιες συνθήκες. Ακόμη κι όταν πρόκειται για ασθένεια ή θάνατο, δεν διακατέχεται από τους ίδιους φόβους όπως άλλοτε. Η γνώσις για την προμήθεια της αναστάσεως απαλύνει αυτούς τους φόβους.—1 Θεσ. 4:13, 14.

ΕΙΡΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Το αφιερωμένο, βαπτισμένο άτομο βρίσκεται στην κατάλληλη κατάστασι να ειρηνεύη με τους άλλους. Οτιδήποτε κάνει στον συνάνθρωπό του πρέπει να το κάνη από αγάπη. Ποτέ δεν πρέπει ν’ αφήνη την ιδιοτέλεια, την απληστία, την υπερηφάνεια, τη ζήλεια ή μια επιθυμία για εκδίκησι να είναι το ελατήριο του. Οι άνθρωποι, αναγνωρίζουν την ειλικρίνεια, τη φιλοξενία, τη γνήσια αγάπη, και, με τη σειρά τους, ανταποκρίνονται δείχνοντας παρόμοιες ιδιότητες. Ο Ιησούς ανέφερε μια αρχή μέσω της οποίας μπορεί κανείς να γίνη υποστηρικτής της ειρήνης. Είπε: «Δίδετε, και θέλει δοθή εις εσάς· μέτρον καλόν, πεπιεσμένον και συγκεκαθισμένον και υπερεκχυνόμενον θέλουσι δώσει εις τον κόλπον σας. Διότι με το αυτό μέτρον, με το οποίον μετρείτε, θέλει αντιμετρηθή εις εσάς.»—Λουκ. 6:38.

Αυτή η αγάπη και το πνεύμα του «δίδειν,» για να προάγουν πραγματική ειρήνη, δεν πρέπει να εκδηλώνωνται με περιορισμούς, μεροληπτικά ή με προκατάληψι. Πρέπει να είμαστε πραγματικοί γείτονες προς όλους τους ανθρώπους μεταξύ των οποίων βρισκόμαστε κι εμείς, άσχετα με τη θρησκεία, την εθνικότητα, το χρώμα ή την κοινωνική τους κατάστασι. Ο απόστολος Παύλος τόνισε ότι αυτό είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό του Χριστιανού, Είπε: «Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων,» και, «ει δυνατόν, όσον το αφ’ υμών ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων.» (Εβρ. 12:14· Ρωμ. 12:18) Ο Ιησούς έδειξε με σθεναρό τρόπο την ανάγκη να είναι κανείς καλός, στοργικός, εξυπηρετικός γείτονας προς όλους, διαθέτοντας χρόνο για να γνωστοποιήση τα «αγαθά νέα» προς όλους, και καταβάλλοντας προσπάθειες και χρησιμοποιώντας υλικά αγαθά για να βοηθή τους θλιμμένους, ανάλογα με τις ευκαιρίες που έχει. Ο Ιησούς τόνισε όσο μπορούσε περισσότερο αυτό το σημείο με το να περιγράψη ένα Σαμαρείτη ως τον καλό γείτονα ή πλησίον, επειδή υπήρχε μια γενική εχθρότης μεταξύ των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών.—Λουκ. 10:29-37.

Τι θα γίνη αν οι γείτονες δεν ανταποδίδουν την αγάπη που τους δείχνετε; Ο Χριστιανός δεν μπορεί να το επιβάλη αυτό, αλλά μπορεί να παραμείνη ο ίδιος ειρηνικός. Αν κάποιο άλλο άτομο θέλη να διαταράξη την ειρήνη ή να κάνη πόλεμο, ο Χριστιανός μπορεί ν’ αποβλέπη στον Θεό να τον βοηθήση να διατηρήση ισορροπία και ν’ αποφύγη την ανταπόδοσι. Η Βιβλική συμβουλή είναι: «Εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού. . . . Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή.» (Ρωμ. 12:17-19) Αν κάποιος πραγματικός κίνδυνος τον απειλή, ο Χριστιανός εμπιστεύεται στον Θεό και είναι βέβαιος ότι καμμιά διαρκής βλάβη δεν μπορεί να έλθη σ’ αυτόν. Ο απόστολος Παύλος εξέφρασε αυτή την εμπιστοσύνη, λέγοντας: «Είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις . . . ούτε άλλη τις κτίσις θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.»—Ρωμ. 8:38, 39.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ

«Αλλά πώς» μπορεί να ρωτήση κανείς, «θα φέρη ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ειρήνη αυτός ο ειρηνικός τρόπος ζωής εκ μέρους λίγων ανθρώπων;» Στην πραγματικότητα, η ίδια η ατομική μας ειρήνη δεν θα το επιτελέση αυτό. Αλλά ο Θεός των Χριστιανών είναι «ο . . . Θεός της ειρήνης» και ο Ιησούς Χριστός είναι ο «Άρχων Ειρήνης.» (Ρωμ. 16:20· 1 Κορ. 14:33· Ησ. 9:6) Εκείνοι που κατηγορηματικά δεν θέλουν ειρήνη, που είναι συνεχείς ταραχοποιοί, εκείνοι που δεν μπορούν να έχουν ειρηνικές σχέσεις αν δεν κυβερνούν, πρέπει να εξαλειφθούν από τη γη. Ο Θεός λέει ότι θα «διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην,» όπως ακριβώς το έκανε κάποτε στο παρελθόν, στον καιρό του παγγήινου κατακλυσμού στις μέρες του Νώε. (Αποκ. 11:18· Γεν. 6:12, 13) Υπάρχει κάποιο τίμημα για την ειρήνη και αυτό το τίμημα, όπως λέει η Αγία Γραφή, είναι ότι «ο ασεβής θέλει είσθαι αντίλυτρον του δικαίου, και των ευθέων ο παραβάτης.» (Παρ. 21:18) Ο Θεός θα καταστρέψη όλους τους πονηρούς.

Ο Άρχων της Ειρήνης, ο παρά Θεού βασιλέας όλης της γης, θα τερματίση τις εθνικές συγκρούσεις. Ότι ακριβώς έκανε ο Θεός για να προστατεύση τον λαό του Ισραήλ στον αρχαίο καιρό, το ίδιο θα κάνη και πάλι, μέσω του διωρισμένου Βασιλέα του, για όλη τη γη, και επί μονίμου βάσεως. Ο 46ος Ψαλμός, εξιστορώντας την προστασία που πρόσφερε ο Θεός στην Ιερουσαλήμ από τα γύρω εχθρικά έθνη, παρέχει ένα παράδειγμα του τι θα κάνη για όλους τους ειρηνικούς ανθρώπους. Αναφέρει τα εξής: «Ο Κύριος των δυνάμεων είναι μεθ’ ημών· προπύργιον ημών είναι ο Θεός του Ιακώβ. . . . Έλθετε, ιδέτε τα έργα του Κυρίου· οποίας καταστροφάς έκαμεν εν τη γη. Καταπαύει τους πολέμους έως των περάτων της γης· συντρίβει τόξον και κατακόπτει λόγχην καίει άμαξας [που χρησιμοποιούνται στον πόλεμο] εν πυρί.»—Ψαλμ. 46:7-9.

Με ειρήνη και αρμονία στη γη, τα έργα που θα ωφελήσουν τη γη θα διεξάγωνται χωρίς κανένα εμπόδιο, ο πλούτος της κοινότητας δεν θα εξαντλήται για πολεμικούς σκοπούς και θα δίδεται έμφασις σε επωφελή σχέδια. Η πλούσια παραγωγή της γης δεν θα σπαταλάται. Και ο καθένας ατομικά, θα μπορή να καλλιεργή τα ταλέντα του και τις ικανότητές του και να συμβάλλη, χωρίς κανένα περιορισμό, στη γενική ευημερία των άλλων. Μόνο μέσω της ειρήνης που θα επιφέρη ο Θεός μπορεί να επιτευχθή και να διατηρηθή αληθινή παγκόσμια ειρήνη. Μια τέτοια κατάστασις αρμονίας μεταξύ Θεού και ανθρώπου περιγράφεται με τα εξής λόγια του 85ου Ψαλμού: «Έλεος και αλήθεια συναπηντήθησαν· δικαιοσύνη και ειρήνη εφιλήθησαν. Αλήθεια εκ της γης θέλει αναβλαστήσει· και δικαιοσύνη εξ ουρανού θέλει κύψει. Ο Κύριος βεβαίως θέλει δώσει το αγαθόν και η γη ημών θέλει δώσει τον καρπόν αυτής.»—Ψαλμ. 85:10-12,

Αν αγαπάτε την ειρήνη, μπορείτε ν’ απολαύσετε ειρήνη με τον Θεό και με τους συγχριστιανούς σας τώρα, και μια σχετική ειρήνη με τους άλλους ανθρώπους, σαν μια πρόγευσι της πλήρους ειρήνης που πρόκειται ν’ απολαύσετε σύντομα στη νέα τάξι του Θεού. Η ειρήνη με τον Θεό, λοιπόν, είναι το πρώτο απαραίτητο χαρακτηριστικό, για ν’ απολαμβάνετε ειρήνη με τους ομοπίστους σας και μ’ όλους τους ανθρώπους, όσο εξαρτάται από σας. Ο Θεός θα διασφαλίση την τέλεια, διαρκή ειρήνη στον ωρισμένο του καιρό. Η ειρήνη θα έλθη σύντομα, αφού ο Θεός «διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην.»—Αποκ. 11:18.

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Ο Λόγος του Θεού δείχνει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να ειρηνεύση κανείς μαζί του

[Εικόνα στη σελίδα 9]

Μπορούμε να μιλήσωμε για το «ευαγγέλιον της ειρήνης» στους γείτονές μας

Η Ειδωλολάτρης Έξαλλη για Εξουσία Γοθολία

ΤΟ ρητό «το μήλο πέφτει κάτω απ’ τη μηλιά» εφαρμόσθηκε πολύ κατάλληλα στη Γοθολία, την κόρη της Ιεζάβελ και του Ισραηλίτη Βασιλέα Αχαάβ. Η Ιεζάβελ δεν δίστασε να χύση αθώο αίμα για να πραγματοποιήση τους σκοπούς της, και αυτό ακριβώς έκανε και η Γοθολία. Και οι δυο ήταν βυθισμένες στην ειδωλολατρία.

Ήταν πράγματι τραγικό λάθος η συνθήκη γάμου που έκανε ο πιστός Ιουδαίος Βασιλέας Ιωσαφάτ με τον Βασιλέα Αχαάβ, παίρνοντας