Εκτιμάτε τον “Πιστό και Φρόνιμο Δούλο”;

«ΤΙΣ λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος;» Μ’ αυτή την ερώτησι ο Ιησούς Χριστός άρχισε μια παραβολή, δηλαδή μια εξεικόνισι με προφητική σπουδαιότητα. Αυτή αποτελεί μέρος του «σημείου» που έδωσε σχετικά με το «τέλος του αιώνος» στον οποίο ζούμε τώρα. (Ματθ. 24:3, ΜΝΚ) Αφού συμβούλευσε τους μαθητές του να παραμείνουν άγρυπνοι, ο Ιησούς είπε:

«Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού, κατέστησε επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον, όταν έλθη ο κύριος αυτού, θέλει ευρεί πράττοντα ούτως. Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.»—Ματθ. 24:45-47.

Ποιος είναι αυτός ο «δούλος» και ποιοι οι «υπηρέται»; Ποια είναι τα «υπάρχοντα»; Τέτοια ερωτήματα δεν έχουν ακαδημαϊκό μόνο ενδιαφέρον. Η κατάλληλη αναγνώρισι και συνεργασία με τον «πιστό και φρόνιμο δούλο» θα σημάνη μεγάλη ευτυχία και πλούσια πνευματική ανταμοιβή.

«ΤΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΦΡΟΝΙΜΟΣ ΔΟΥΛΟΣ;»

Μερικοί ισχυρίζονται ότι η λέξι «δούλος» εννοεί τους Χριστιανούς διακόνους, ή την εποπτική τους ευθύνη, που αποσκοπεί στην φροντίδα για τις πνευματικές ανάγκες της εκκλησίας, Η άφιξι του «κυρίου» λέγεται ότι είναι η δεύτερη έλευσι του Χριστού ή ο θάνατος του διακόνου. Έτσι υποστηρίζεται ότι η παραβολή πρέπει να υποκινήση τους Χριστιανούς διακόνους να φροντίζουν καλά ό,τι τους έχει εμπιστευθή.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι αυτή η παραβολή αναφέρεται στη μία αληθινή εκκλησία των κεχρισμένων ακολούθων του Ιησού Χριστού. Αρχίζοντας την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. και συνεχίζοντας επί 19 αιώνες από τότε, αυτή η όμοια με δούλο εκκλησία διατρέφει συνεχώς τα μέλη της πνευματικά και το κάνει αυτό πιστά και με φρόνησι. Η ταυτότητα αυτού του «δούλου» έχει διευκρινισθή, ιδιαίτερα κατά την εποχή της επανόδου ή παρουσίας του Χριστού. Ο «δούλος» μπορεί να αναγνωρισθή απ’ την αγρυπνία του και απ’ το γεγονός ότι με πιστότητα και φρόνησι παρέχει την απαιτούμενη πνευματική τροφή σ’ όλη τη Χριστιανική εκκλησία. Πράγματι, αυτός ο «δούλος», δηλαδή η χρισμένη από το πνεύμα εκκλησία, είναι ο μοναδικός εγκεκριμένος αγωγός που εκπροσωπεί τη βασιλεία του Θεού στη γη κατά τον «καιρό του τέλους». (Δαν. 12:4, ΜΝΚ) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά καταλαβαίνουν ότι ο «δούλος» αποτελείται απ’ όλους τους κεχρισμένους Χριστιανούς σαν σύνολο πάνω στη γη κάθε στιγμή σ’ αυτούς τους 19 αιώνες απ’ την Πεντηκοστή. Συνεπώς, οι «υπηρέται» είναι αυτοί οι ακόλουθοι του Χριστού σαν άτομα.

Μερικοί αναγνώστες ίσως να πιστεύουν ότι αυτή η άποψι των πραγμάτων είναι μάλλον αιρετική. Ή ίσως να έχουν αντιρρήσεις στο ότι ο «δούλος» και οι «υπηρέται» αντιπροσωπεύουν την ίδια τάξι, τη μια φορά σαν ένα σύνθετο σώμα και την άλλη σαν άτομα. Αυτοί που έχουν αυτή την αντίρρησι ίσως φέρνουν το επιχείρημα ότι δεν συμμετέχουν όλοι οι κεχρισμένοι μαθητές του Χριστού στην προετοιμασία της πνευματικής τροφής, κι έτσι ίσως ο «δούλος» να εξεικονίζη μόνο τους έχοντες ηγετική ευθύνη και οι «υπηρέται» όσους υπηρετούν στην εκκλησία.

Δεν έχει αξία το να προσπαθήση κανείς να επιβάλη με τη βία μια ερμηνεία της παραβολής. Η αυταπάτη δεν ωφελεί σε τίποτε και είναι πνευματικά βλαβερή. Γι’ αυτό, πρέπει να αποβλέπωμε στις Γραφές για κατανόησι. Όταν το κάνωμε αυτό, τι βρίσκομε; Αυτός ο «δούλος» είναι ένας υπηρέτης του Κυρίου Χριστού Ιησού και του Πατέρα του, του Ιεχωβά. (Συγκρίνετε με Ματθ. 10:24, 25.) Και υπηρέτης μπορεί να είναι ένα σύνολο ατόμων. Στο παρελθόν, το έθνος ολόκληρο του Ισραήλ ήταν υπηρέτης του Ιεχωβά, δηλαδή δούλος. Εκείνος τους είπε: «Αλλά συ, Ισραήλ, δούλε μου.» (Ησ. 41:8, 9· 44:21) Αυτός ο ένας δούλος αποτελείτο από άτομα, όπως δείχνει το Ησαΐας 43:10, όταν λέει: «Σεις είσθε μάρτυρές μου [στον πληθυντικό], λέγει Κύριος, και ο δούλος μου [στον ενικό], τον οποίον έκλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ.» Αυτοί οι Ισραηλίτες των αρχαίων χρόνων ήσαν «λαός περιούσιος» του Ιεχωβά, «έθνος άγιον». (Έξοδ. 19:5, 6, ΜΝΚ) Αν και κάθε άτομο ξεχωριστά δεν διηύθυνε τις υποθέσεις του έθνους, όλα τα άτομα αποτελούσαν έναν λαό, τον «δούλο» του Θεού. Μόνο λίγοι συνέγραφαν ή αντέγραφαν τις Άγιες Γραφές, ωστόσο ο απόστολος Παύλος μπορούσε να πη για τον λαό Ισραήλ: ‘Εις αυτούς ενεπιστεύθησαν τα λόγια του Θεού.’ (Ρωμ. 3:1, 2) Σ’ αυτούς ανήκαν οι διαθήκες, ο Νόμος και οι υποσχέσεις. (Ρωμ. 9:3-5) Έτσι ολόκληρο το έθνος Ισραήλ ήταν ο συλλογικός, ο σύνθετος δηλαδή «δούλος» του Ιεχωβά, ενώ, ταυτόχρονα, αποτελείτο από άτομα, τους «μάρτυρές» του.

Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, είπε στους θρησκευτικούς ηγέτες του Ισραήλ: «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.» (Ματθ. 21:43) Αυτό το «έθνος» που θα παρήγε τους καρπούς της Βασιλείας πρέπει να είναι η απλωμένη σ’ όλο τον κόσμο αληθινή Χριστιανική εκκλησία, για την οποία ο Πέτρος έγραψε: «Σεις όμως είσθε . . . έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησε ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού.» (1 Πέτρου 2:9, 10) Αυτή η εκκλησία αποκαλείται επίσης «Ισραήλ του Θεού» και «οίκος του Θεού». (Γαλ. 6:16, 1 Τιμ. 3:15) Τα άτομα μέσα στην εκκλησία αποκαλούνται «μέλη του οίκου του Θεού (οικείοι)». (Εφεσ. 2:19, ΜΝΚ) Η «πιστή υπηρεσία» ανάμεσα σε τέτοια μέλη του οίκου του Θεού, περιλαμβάνει την προμήθεια πνευματικών αληθειών, οι οποίες αποτελούν κατάλληλη «τροφή» για τους πιστούς. (1 Κορ. 3:2-5· 4:1, 2) Είναι αξιοσημείωτο ότι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» στα εδάφια Λουκάς 12:42-48 αποκαλείται «οικονόμος».

Ενόσω ζούσαν οι πιστοί απόστολοι του Ιησού στη γη ήσαν ιδιαίτερα υπεύθυνοι να παρέχουν πνευματική διδασκαλία για τον «οίκο του Θεού.» Παρόμοια ευθύνη επίσης είχαν οι διωρισμένοι «ποιμένες» του «ποιμνίου» καθώς και άλλοι. Ωστόσο, ο απόστολος Πέτρος δείχνει ότι μια τέτοια διαχείρισις θείων αληθειών ήταν ευθύνη όλων των «εκλεκτών». Συνεπώς, κάθε μέλος της εκκλησίας συνεισέφερε στην οικοδομή του σώματος. (Εφεσ. 4:11-16· 1 Πέτρου 1:1, 2· 4:10, 11· 5:1-3) Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει σαφής Γραφική βάσι για την άποψι ότι όλοι οι κεχρισμένοι ακόλουθοι του Χριστού Ιησού αποτελούν τον «δούλον» του Θεού, με Κύριό του τον Ιησού. Συνεπώς, αυτός ο υπηρέτης, ο «δούλος», σαν συλλογικό σώμα παρέχει πνευματική τροφή για όλα τα άτομα αυτής της εκκλησίας, που αποτελούν τους «υπηρέτας» του οίκου. Αυτοί επωφελούνται σαν άτομα απ’ τη λήψι αυτής της τροφής.—1 Κορ. 12:12, 19-27· Εβρ. 3:5, 6· 5:11-14.

«Ο ΠΙΣΤΟΣ ΔΟΥΛΟΣ» ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΑΦΩΣ

Αυτή η σαφής ταυτότητα της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» δεν θα εξακολουθούσε να υπάρχη σ’ όλους τους αιώνες ως την επάνοδο του Κυρίου με τη βασιλική του δύναμι. Οι απόστολοι προειδοποίησαν ότι μετά το θάνατό τους θα αναπτυσσόταν μια μεγάλη αποστασία που θα συνεχιζόταν μέχρι την παρουσία του Χριστού. (2 Θεσ. 2:1-12· Πράξ. 20:29, 30· 1 Ιωάν. 2:18, 22· 4:2, 3) Ο Ιησούς επίσης το έδειξε αυτό στην παραβολή του για τον σίτο και τα ζιζάνια. Σύμφωνα μ’ αυτή την παραβολή, ο καλός σπόρος, ο σίτος, φυτεύθηκε στον παγκόσμιο αγρό. Ο «σίτος» είναι «οι υιοί της βασιλείας», δηλαδή οι αληθινοί χρισμένοι μαθητές του Ιησού Χριστού. Ωστόσο, ένας «εχθρός» (ο Διάβολος) εικονίζεται σαν να έσπειρε «ζιζάνια» («τους υιούς του πονηρού», δηλαδή τους ψευτοχριστιανούς) ανάμεσα στον «σίτο», κι έτσι οι δυο τάξεις επρόκειτο να αυξάνουν μαζί μέχρι το «θερισμό».—Ματθ. 13:24-30, 36-43.

Η αποστασία αναπτύχθηκε με την εισαγωγή της ειδωλολατρικής φιλοσοφίας και ψευδών δογμάτων. Όλο και πιο πολύ, η αποστατημένη εκκλησία γινόταν μέρος του κόσμου, με το να υιοθετή τις διδασκαλίες του, τις συνήθειές του και τις απόψεις του. Ο Ιησούς προείπε ότι και ο «σίτος» και τα «ζιζάνια» θα μεγάλωναν μαζί μέχρι τον «θερισμό», δηλαδή τη συντέλεια του αιώνος, όταν ο «σίτος» (οι αληθινοί Χριστιανοί) θα διαχωρίζοντο απ’ τα «ζιζάνια» (ψευτοχριστιανούς) και θα άφηναν να λάμψη το πνευματικό τους φως. (Ματθ. 13:30, 39-43) Έτσι η ταυτότητα της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» δεν θα ήταν σαφώς αντιληπτή πάλι, παρά μόνο τον καιρό που θα επέστρεφε ο Χριστός Ιησούς.

Τότε, οι πιστοί μαθητές του Ιησού θα εγίνοντο σαφώς αντιληπτοί. Η καλοθρεμμένη πνευματική τους κατάστασι, θα συμφωνούσε με την προφητεία του Δανιήλ, που προείπε ότι στον «έσχατο καιρό», αυτοί που θα είχαν βαθειά κατανόησι θα έλαμπαν σαν αστέρια, θα απολάμβαναν αυξημένη Γραφική γνώσι και κατανόησι και θα έφερναν πολλούς στη δικαιοσύνη. (Δαν. 12:3, 4, 9, 10) Αυτό δείχνει ότι η εκκλησία των χρισμένων μαθητών του Χριστού, αυτών που έχουν βαθειά κατανόησι, θα ήταν άγρυπνη να δη την επάνοδο του Κυρίου και να βρεθή να παρέχη πιστά πνευματική τροφή στον κατάλληλο καιρό όταν ο Κύριος θα επέστρεφε.—Ματθ. 24:43-46.

Ο «ΠΙΣΤΟΣ ΔΟΥΛΟΣ» ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠ’ ΤΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ

Αν και τα «ζιζάνια» κυριάρχησαν στην παγκόσμια θρησκευτική σκηνή μέσα στους αιώνες, μερικός «σίτος» ήταν δραστήριος και παρείχε πνευματική τροφή για τους «υπηρέτες.» Στις αρχές της δεκαετίας του 1870 υπήρχε μια ομάδα ειλικρινών σπουδαστών της Βίβλου που είχαν τραφή πνευματικά αρκετά καλά ώστε να αναμένουν την επάνοδο του Κυρίου και να αντιλαμβάνωνται την ανάγκη βαθειάς μελέτης των Γραφών για να είναι προετοιμασμένοι. Η από μέρους τους αδογμάτιστη έρευνα της Γραφής έφερε στο φως άφθονη γνώσι.

Εκείνα τα χρόνια, οι εκκλησίες του Χριστιανικού λεγόμενου κόσμου ήσαν δεμένες απ’ τις παραδόσεις, τα δόγματα και τις τελετουργίες που είχαν τις ρίζες τους στη μεγάλη αποστασία. Προσκολλήθηκαν σε εσφαλμένα δόγματα όπως η Τριάδα, η αθανασία της ψυχής και η πύρινη κόλασις. Επίσης, αποτελούσαν μέρους αυτού του κόσμου. Τα θεολογικά τους σεμινάρια διαβρώθηκαν απ’ το σκεπτικισμό για τη Βίβλο. Η θεωρία του Δαρβίνου περί εξελίξεως, στράφηκε ενάντια στη Βιβλική αφήγησι περί δημιουργίας, η εφαρμοσμένη ψυχολογία απέρριπτε τη διδασκαλία της κληρονομημένης αμαρτίας και την ανάγκη αντιλύτρου και όλος ο χώρος της ανωτέρας κριτικής στρεφόταν κατά της θείας αυθεντικότητας και του αλάθητου των Γραφών.

Μέσα σ’ όλα αυτά, οι Σπουδαστές των Γραφών (όπως ήξεραν τότε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά) έπαιρναν τη στάσι του ισχυρού υποστηρικτή των Βιβλικών διδασκαλιών. Βασιζόμενοι στις Γραφές, υποστήριζαν ότι υπάρχει ένας Παντοδύναμος Θεός και Δημιουργός, ο Ιεχωβά, και ότι ο Χριστός Ιησούς είναι ο μονογενής Υιός του και το πρώτο του δημιούργημα, τον οποίο ο Θεός έστειλε στη γη να προσφέρη τη ζωή του σαν αντίλυτρο για την αμαρτωλή ανθρωπότητα. Ανέλαβαν να υπερασπισθούν όλη τη Βίβλο σαν τον αλάθητο, εμπνευσμένο Λόγο του Θεού και δημοσίευσαν τα αποτελέσματα της Βιβλικής τους μελέτης σαν «τροφήν εν καιρώ,» συμμεριζόμενοι έτσι αυτές τις ζωτικές πληροφορίες με όλους όσους επιθυμούσαν να είναι προετοιμασμένοι για την επάνοδο του Κυρίου. Οι Σπουδαστές των Γραφών έκαμαν γνωστή την αληθινή Χριστιανική διδασκαλία ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι θνητή και ότι η ελπίδα για τους νεκρούς είναι η ανάστασι. Τόνισαν ότι σκοπός του αντίλυτρου του Χριστού δεν ήταν μόνο να ανοίξη ο δρόμος για τους 144.000 που θα αγοράζονταν απ’ τη γη για να είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό στους ουρανούς, αλλά επίσης να δοθή και στους υπόλοιπους απογόνους του Αδάμ η ευκαιρία να κερδίσουν αιώνια ζωή στη γη στη διάρκεια της 1000ετούς Μεσσιανικής Βασιλείας. Επίσης, διακήρυξαν στον κόσμο ότι το τέλος των «καιρών των εθνών» θα ερχόταν το 1914. (Λουκ. 21:24, ΜΝΚ). Αυτή η ενισχυτική για την πίστι αποκατάστασις Βιβλικών αληθειών και οι προτροπές να είναι άγρυπνοι σχετικά με την παρουσία του Χριστού Ιησού, είχαν σαν αποτέλεσμα τη σύναξι και οικοδομή μιας εκκλησίας χρισμένων μαθητών του Χριστού οι οποίοι έδειχναν ότι διατρέφονται καλά πνευματικώς.

ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

Ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» έχει άφθονα πιστοποιητικά. Ακολουθεί μια λίστα με μέρος μόνο των Γραφικών και προφητικών προσδιοριστικών χαρακτηριστικών που εφαρμόζονται στο υπόλοιπο των χρισμένων ακολούθων του Χριστού ή που εκπροσωπούνται απ’ αυτό, από το αξιοσημείωτο έτος 1919 και μετά:

(1) Η σύζυγος του Νώε, Γέν. 7:7· (2) οι άγγελοι που στάλθηκαν στον Λωτ, Γέν. 19:15· (3) η Ρεβέκκα, Γέν. 24:64 (4) Ο Ιωσήφ και ο Βενιαμίν, Γέν. 45:14· (5) τα αποπίπτοντα του θερισμού, Λευιτ. 19:9· (6) οι δύο κατάσκοποι στη Ραάβ, Ιησ. Ναυή 2:4· (7) ο Βαράκ, Κριτ. 4:14· (8) ο Ιεφθάε, Κριτ. 11:34· (9) η Ναομί και η Ρούθ, Ρουθ 2:2· (10) οι Ισραηλίτες πολεμιστές του Δαβίδ, 2 Σαμ. 18:1· (11) ο Ιηού, 2 Βασ. 10:11, 15· (12) ο Μαροδοχαίος και η Εσθήρ, Εσθήρ 4:13· (13) ο Ιώβ, Ιώβ 42:10, 13· (14) η θυγάτηρ του Βασιλέως, Ψαλμ. 45:13· (15) οι όσιοι Ψαλμ. 50:5· (16) η ομάδα των αγίων, Ψαλμ. 89:7· (17) ο Σεάρ-Ιασούβ Ησ. 7:3· (18) το φως των εθνών, Ησ. 60:3 (19) μεγάλα δένδρα δικαιοσύνης, Ησ. 61:3· (20) λειτουργοί του Θεού ημών, Ησ. 61:6· (21) η σταφυλή που διαφυλάσσεται, Ησ. 65:8· (22) οι δούλοι που αποκαλούνται με άλλο όνομα, Ησ. 65:15· (23) άνθρωποι που τρέμουν το λόγο του Θεού, Ησ. 66:5· (24) το νέο έθνος που γεννιέται, Ησ. 66:8· (25) ο Ιερεμίας, Ιερ. 1:10· (26) ο λαός του Ιεχωβά στη νέα διαθήκη, Ιερ. 31:33· (27) ο άνθρωπος με λινά, Ιεζ. 9:2· (28) αυτοί που κατοικούν στο κέντρο της γης, Ιεζ. 38:12· (29) τα δέντρα κοντά στο ποτάμι, Ιεζ. 47:7· (30) οι ψαράδες, Ιεζ 47:10· (31) το στράτευμα του ουρανού, Δαν. 8:10· (32) το αγιαστήριο που αποκαθίσταται (καθαρίζεται), Δαν. 8:14· (33) οι συνετοί, Δαν. 11:33· (34) «μακάριος όστις υπομείνη» Δαν. 12:12· (35) πάσα σαρξ που λαμβάνει πνεύμα, Ιωήλ 2:28· (36) ο Ιωνάς, Ιων. 3:1-3· (37) η κόρη του οφθαλμού του Ιεχωβά, Ζαχ. 2:8· (38) ο Ιησούς ο αρχιερεύς, Ζαχ. 3:3, 4· (39) ένας Ιουδαίος, Ζαχ. 8:23· (40) οι υιοί του Λευί, Μαλ. 3:3· (41) ο σίτος, Ματθ. 13:25· (42) οι υιοί της βασιλείας, Ματθ. 13:38· (43) οι εργάτες του αμπελώνος, Ματθ. 20:1· (44) οι προσκεκλημένοι στη γιορτή του γάμου, Ματθ. 22:3-14· (45) οι εκλεκτοί, Ματθ. 24:22· (46) οι αετοί, Ματθ. 24:28· (47) ο πιστός και φρόνιμος δούλος, Ματθ. 24:45· (48) οι φρόνιμες παρθένοι, Ματθ. 25:2· (49) οι αδελφοί του βασιλέως, Ματθ. 25:40· (50) το μικρό ποίμνιο, Λουκ. 12:32· (51) ο μεγαλύτερος αδελφός του άσωτου, Λουκ. 15:25· (52) ο ζητιάνος ο Λάζαρος, Λουκ. 16:20· (53) τα κλαδιά της αμπέλου, Ιωάν. 15:4· (54) η βασιλική σκηνή του Δαβίδ, Πράξ. 15:16· (55) οι συγκληρονόμοι Χριστού, Ρωμ. 8:17· (56) το υπόλοιπο, Ρωμ. 11:5· (57) τα κλαδιά της εληάς, Ρωμ. 11:24· (58) οι άγιοι, 1 Κορ. 6:2, Αποκ. 16:6· (59) ο ναός, 1 Κορ. 6:19· (60) η νέα κτίσις, 2 Κορ. 5:17· (61) οι πρέσβεις Χριστού, 2 Κορ. 5:20· (62) η εκκλησία Θεού, Γαλ. 1:13· (63) μέρος του σπέρματος του Αβραάμ, Γαλ. 3:29· (64) ο Ισραήλ του Θεού, Γαλ. 6:16· (65) το σώμα Χριστού, Εφεσ. 1:22, 23· (66) οι στρατιώτες του Χριστού Ιησού, 2 Τιμ. 2:3· (67) ο οίκος που κτίσθηκε απ’ τον Χριστό, Εβρ. 3:6· (68) το άγιον ιεράτευμα, 1 Πέτρ. 2:5· (69) το άγιον έθνος, 1 Πέτρ. 2:9· (70) η αδελφότητα, 1 Πέτρ. 2:17· (71) οι επτά εκκλησίες, Αποκ. 1:20· (72) οι είκοσι τέσσερις πρεσβύτεροι, Αποκ. 4:4· (73) ο πνευματικός Ισραήλ, Αποκ. 7:4· (74) οι ακρίδες, Αποκ. 9:3· (75) οι δύο μάρτυρες, Αποκ. 11:3· (76) οι δυο ελαίες, Αποκ. 11:4· (77) το σπέρμα της γυναικός, Αποκ. 12:17· (78) τα δέντρα ζωής, Αποκ. 22:2, (79) η νύμφη του Χριστού, Αποκ. 22:17· 19:7· (80) οι μάρτυρες του Ιεχωβά, Ησ. 43:10.

Ο ‘Πιστός Δούλος’ Δίνει “Τροφή εν Καιρώ”

ΜΕΤΑ τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1918), οι εκκλησίες του Χριστιανικού λεγόμενου κόσμου υποστήριξαν την Κοινωνία των Εθνών και προέτρεψαν τους κατ’ όνομα Χριστιανούς να την υποστηρίξουν. Αντίθετα, οι Σπουδαστές των Γραφών ποτέ δεν παρέλειψαν να κατευθύνουν την προσοχή στη Βασιλεία του Θεού, σαν τη μοναδική ελπίδα της ανθρωπότητας, και να εκθέτουν την Κοινωνία των Εθνών σαν ανθρωποποίητο κατασκεύασμα, καταδικασμένο ν’ αποτύχη.

Μέχρι σήμερα, οι εκκλησίες του Χριστιανικού λεγόμενου κόσμου έχουν μολυνθή απ’ το πνεύμα του κόσμου και απ’ τον υλισμό του, τη θεωρία της εξελίξεως, την ανώτερη κριτική και απ’ τις φιλοσοφίες που αρνούνται τη Βιβλική αλήθεια. Οι πιο πολλοί δέχθηκαν την ανηθικότητα του κόσμου, την πορνεία, την μοιχεία και την ομοφυλοφιλία, με αποτέλεσμα να καταρρεύση ο γάμος και η οικογενειακή ζωή, να έχουμε ανήλικους και ενήλικες κακοποιούς, διάδοσι των αφροδισίων νοσημάτων και αύξησι της βίας. Οι εκκλησίες έχουν αναμιχθή στις υποθέσεις αυτού του κόσμου, με το να υποστηρίζουν δικτατορίες σε ορισμένες χώρες και να υποστηρίζουν ενεργά την τρομοκρατία και τις παράνομες δραστηριότητες σ’ άλλες.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΜΕ ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΡΟΦΗ

Αντίθετα, η παγκόσμια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά συνέχισε να είναι πιστή στις Βιβλικές διδασκαλίες και είναι προσκολλημένη στις καθαρές, αγνές ηθικές αρχές που είναι σε αρμονία με την άνωθεν σοφία. Οι Μάρτυρες δείχνουν βαθύ σεβασμό για τον γάμο και την οικογενειακή ζωή, καλλιεργούν τους καρπούς του πνεύματος και διατηρούν μια στενή σχέσι με τον Θεό. (Γαλ. 5:22-26, Ιακ. 3:17, 18) Με τη βοήθεια του παρόντος περιοδικού και παρόμοιων εντύπων μελέτης της Βίβλου συνεχίζουν να οικοδομούν την πίστι τους και την ακριβή τους γνώσι μέσω προσωπικής μελέτης της Βίβλου και συμμετοχής στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Επειδή εμπιστεύονται πλήρως στη βασιλεία του Θεού, κρατούν αυστηρή ουδετερότητα στις διαμάχες αυτού του κόσμου και με κατάλληλο τρόπο υποτάσσονται στις κυβερνητικές «ανώτερες εξουσίες», αποδίδοντας «τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα και τα του Θεού εις τον Θεόν».—Ματθ. 22:21· Πράξ. 5:29· Ρωμ. 13:1-10.

ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΙ;

Μερικοί μπορεί να ρωτήσουν: ‘Αν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά λαμβάνουν την «τροφή εν καιρώ», γιατί οι απόψεις τους σε ωρισμένες διδασκαλίες άλλαξαν κατά καιρούς;’ Η Βίβλος απαντά: «Η οδός των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.» (Παρ. 4:18) Όπως ακόμη και η εκκλησία του πρώτου αιώνος είχε μερική μόνον γνώσι, έτσι και ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» σήμερα. Η γνώσις για πολλά πνευματικά ζητήματα θα γίνη πλήρης μόνο καθώς θα ολοκληρώνωνται οι σκοποί του Θεού. (1 Κορ. 13:9-12) Ο «δούλος» δεν είναι Θεόπνευστος αλλά συνεχίζει να ερευνά τις Γραφές και να εξετάζη εξονυχιστικά τα παγκόσμια γεγονότα ώστε να κατανοή τη συνεχιζόμενη εκπλήρωσι των Βιβλικών προφητειών. Λόγω των ανθρώπινων περιορισμών, κατά καιρούς ίσως να υπάρχη μια ατελής και λανθασμένη κατανόησι κάποιου θέματος που αργότερα μπορεί να χρειασθή να διορθωθή.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο «δούλος» πρέπει να αποφεύγη να δημοσιεύη μια πιθανή ερμηνεία μέχρι να έχη στη διάθεσί του την τελική, ολοκληρωτική κατανόησι. Αρχικά, οι μαθητές του Χριστού δεν γνώριζαν ότι η Βασιλεία θα ήταν ουράνια, αλλά ο Ιησούς καταλάβαινε ότι θα αύξαναν σε γνώσι κάτω απ’ την επίδρασι του αγίου πνεύματος και ως εκ τούτου δεν δίστασε να τους αναθέση την αποστολή να είναι μάρτυρές του. (Πράξ. 1:6-8· Ιωάν. 14:25, 26) Μάλιστα, ένα απ’ τα χαρακτηριστικά απ’ τα οποία θα αναγνωριζόταν η τάξις του «πιστού δούλου» είναι η πνευματική του αγρυπνία που θα συμβάδιζε με βαθύ σεβασμό για τον Λόγο του Θεού. (Ματθ. 24:43, 44) Αν χρειάζεται να γίνουν κάποιες διορθώσεις, αυτή η τάξις είναι αρκετά ταπεινή και ευδίδακτη ώστε να το παραδέχεται και να κάνη τέτοιες αλλαγές σαν απόδειξι της πιστότητάς της στον Ιεχωβά και το Λόγο του.

«ΕΠΙ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΥΠΑΡΧΟΝΤΩΝ ΑΥΤΟΥ»

Ο Ιησούς είπε ότι αν εύρισκε τον «δούλο» να δίνη στους «υπηρέτες» την ‘τροφή τους στον κατάλληλο καιρό,’ θα τον «καθιστούσε επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.» (Ματθ. 24:45-47) Μια τέτοια επιπρόσθετη ευθύνη, που ήταν πιο μεγάλη απ’ την παροχή πνευματικής τροφής στους κεχρισμένους μαθητές, θα περιελάμβανε την διακήρυξι των κρίσεων του Θεού στα έθνη και την χρησιμοποίησί του, σαν οργάνου στα χέρια του Θεού για να συναχθή ο «πολύς όχλος», ανδρών και γυναικών απ’ όλα τα έθνη και να συνταυτισθή με την εκκλησία. Η προσέλευσις αυτών των «άλλων προβάτων» και η παροχή πνευματικής τροφής σ’ αυτά θα οικοδομούσε την ελπίδα τους να κερδίσουν αιώνια ζωή στη γη.—Ησ. 2:1-4· Ζαχ. 8:23· Ματθ. 25:31-46· Ιωάν. 10:16· Αποκ. 7:9-17.

ΕΝΑΣ «ΠΟΝΗΡΟΣ ΔΟΥΛΟΣ»

Στα εδάφια Ματθαίος 24:48-51 αναφέρεται ένας «πονηρός δούλος.» Αυτό δεν δείχνει ότι ο «πιστός δούλος» γίνεται άπιστος, έτσι που οι «υπηρέτες» να μένουν χωρίς φροντίδα. Αλλά υπάρχει πιθανότης μερικά άτομα της τάξεως του «δούλου» να χάσουν την πίστι τους στην επιστροφή του Κυρίου. Με το να πουν στην καρδιά τους «Ο κύριός μου αργεί,» παύουν να είναι άγρυπνοι και έτσι αρχίζουν να εγκαταλείπουν το σύνολο των Χριστιανικών αληθειών. Αυτά τα άτομα μπορεί να φτάσουν και μέχρι του σημείου να χτυπούν τους πρώην «συνδούλους» τους. Αν και δεν συνεργάζωνται σαν οργανωμένο σώμα, αυτά τα άτομα, που ξεπέφτουν, αποτελούν όμως μια τάξι απίστων.a

ΕΥΦΡΑΙΝΕΣΘΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΛΑ ΔΙΑΤΡΕΦΟΜΕΝΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Ενώ οι διάφορες εκκλησιαστικές ομάδες του Χριστιανικού λεγόμενου κόσμου συνεχίζουν να πεινούν πνευματικά, η παγκόσμια εκκλησία των χρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά και οι σύντροφοί τους, τα «άλλα πρόβατα», εξακολουθούν να διατρέφωνται καλά και να είναι χαρούμενοι. (Ησ. 65:13-16) Η τάξις του «δούλου» εξακολουθεί να αναγνωρίζεται τόσο απ’ τη δραστηριότητά της στην παροχή πνευματικής τροφής όσο και απ’ την ύπαρξι της, καλά διατρεφόμενης πνευματικά, παγκόσμιας εκκλησίας. Επιπλέον, ο «δούλος» μπορεί να αναγνωρισθή λόγω του ότι έχει τις ίδιες απόψεις και θέσεις με τους πιστούς δούλους του Ιεχωβά της προχριστιανικής εποχής και των πρώτων Χριστιανικών χρόνων.

Αυτές οι απόψεις και θέσεις περιλαμβάνουν: Πλήρη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και εξάρτησι απ’ αυτόν. (Παρ. 3:5-7) Πλήρη αποδοχή όλης της Βίβλου σαν αληθινής, σαν του Θεόπνευστου οδηγού του ανθρώπου. (Ψαλμ. 119:160· Ρωμ. 15:4· 1 Θεσ. 2:13· 2 Τιμ. 3:16, 17· 2 Πέτρ. 1:20, 21) Μια ταπεινή πορεία στα βήματα του Ιησού Χριστού, μέχρι και της αυταπαρνήσεως και της χαρωπής υπομονής διωγμών. (1 Πέτρ. 2:21· Ματθ. 16:24) Γνώσι του γεγονότος ότι οι δούλοι του Θεού πρέπει να είναι ευδίδακτοι, όχι ανεξάρτητοι και ότι πρέπει να εξακολουθούν να ψάχνουν. (Ψαλμ. 25:9· Ματθ. 7:7) Αναγνώρισι του γεγονότος ότι ο λαός του Ιεχωβά πρέπει να ασχολήται με σθένος στην υπηρεσία του, με το να κηρύττη και να μαθητεύη. (Λουκ. 13:24· Ματθ. 24:14· 28:19, 20) Εκζήτησι πρώτα της βασιλείας του Θεού και της δικαιοσύνης του.—Ματθ. 6:33, 34.

Αυτές είναι μερικές μόνο απ’ τις Γραφικές απόψεις απ’ τις οποίες αναγνωρίζεται η μόνη αληθινή εκκλησία του λαού του Ιεχωβά σήμερα. Αλλά παρέχουν μια βάσι για να προτρέψουμε όλους μας τους αναγνώστες να συνταυτισθούν ενεργά με την εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Επίσης σας ενθαρρύνουμε να εξακολουθήσετε τη μελέτη της Βίβλου με το παρόν περιοδικό και τις εκδόσεις που το συνοδεύουν, συγκρίνοντας προσεκτικά ό,τι μαθαίνετε με τις Άγιες Γραφές. (Πράξ. 17:11) Μ’ αυτό τον τρόπο, μπορείτε να εξακολουθήσετε να τρέφεσθε καλά πνευματικά με «τροφήν εν καιρώ» και να είσθε και σεις ευτυχισμένος όπως ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» καθώς αποδίδετε στον Ιεχωβά μια ευπρόσδεκτη λατρεία.

[Υποσημειώσεις]