για όλους, εκτός από λίγους ευνοημένους πλουσίους. Εκτιμούμε πραγματικά εμείς σήμερα το θάρρος που εκδήλωσαν οι πρόγονοί μας; Αγάπησαν τη Βίβλο σαν ένα βιβλίο που αξίζει να το διαβάση και να το μελετήση κανείς—άξιο μάλιστα της γης τους, της ελευθερίας και της ζωής τους. Αυτή η ελευθερία μελέτης των Γραφών που αποκτήθηκε με τόσο σκληρό τρόπο έχει σημασία για μας; Μπορούμε να πούμε ναι αν κι’ εμείς οι ίδιοι αποφασίσωμε να μελετήσουμε τη Βίβλο και να εκδηλώνωμε ενεργό πίστι, μεταδίδοντας τις αλήθειες της στους άλλους.

Μήπως Βρίσκετε Ευχαρίστησι σε ότι Μισεί ο Θεός;

ΕΝΑΣ Χριστιανός διάκονος και η σύζυγός του είχαν εισιτήρια για κάποιο έργο του Σαίξπηρ. Ωστόσο, όταν πήγαν στο θέατρο διαπίστωσαν ότι το έργο του Σαίξπηρ δεν είχε μεγάλη επιτυχία κι έτσι είχε αντικατασταθή μ’ ένα σύγχρονο έργο. Το ακροατήριο αποτελείτο ως επί το πλείστον από ηλικιωμένους, με μέσο και υψηλό εισόδημα, αφού το θέατρο ήταν ένα από τα καλύτερα της πόλεως της Νέας Υόρκης.

Αφού παρακολούθησαν το έργο για τρία ή τέσσερα λεπτά ο διάκονος στράφηκε προς τη σύζυγό του και ρώτησε, «Είσαι έτοιμη»; Εκείνη, γνωρίζοντας ακριβώς τι είχε στο νου του, είπε, «Ναι,» και σηκώθηκαν και οι δύο και έφυγαν. Γιατί; Η αρχή του έργου ήταν τόσο ακάθαρτη σε γλώσσα και χειρονομίες και περιεχόμενο ώστε δεν αισθάνονταν ότι θα έπρεπε να ανεχθούν μια τέτοια ταπείνωσι. Σε άλλες περιπτώσεις, επίσης, Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν αναγκασθή να ενεργήσουν όπως αυτό το ζευγάρι, επειδή είχαν παροδηγηθή από τη διαφήμισι.

Τι μισεί ο Θεός; Μισεί ό,τι είναι κακό. Μεταξύ άλλων, μισεί «καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς, πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν.» (Παρ. 6:16-19) Επειδή μισεί ό,τι είναι κακό θα κρίνη δυσμενώς εκείνους που επιδίδονται σε ηθικές ακαθαρσίες.—Εβρ. 13:4.

Ποτέ προηγουμένως δεν παρατηρείτο τόσο μεγάλη ηθική ρυπαρότης παντού. Ο κινηματογράφος, το θέατρο, τα τηλεοπτικά προγράμματα, τα βιβλία και τα περιοδικά, όλα ενθαρρύνουν το δημοφιλές ενδιαφέρον της πορνογραφίας και των αισχρών πραγμάτων.

Γιατί η ανθρώπινη φύσις είναι τόσο επιρρεπής στο να βρίσκη ευχαρίστησι σε ό,τι μισεί ο Θεός; Αυτό οφείλεται στο κακό ξεκίνημα που μας έδωσαν οι πρώτοι γονείς μας, ο Αδάμ και η Εύα. Λόγω του ότι ενεπλάκησαν σε μια πορεία ιδιοτέλειας, ανυπακοής και στασιασμού «ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού.» Ο Βασιλιάς Δαβίδ, αφού διορθώθηκε για τα σοβαρά αμαρτήματα που διέπραξε κατά του Ιεχωβά, έγραψε: «Συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου.»—Γεν. 8:21· Ψαλμ. 51:5· 2 Σαμ. 12:7-14.

Η ευχαρίστησις που απολαμβάνουν οι ατελείς άνθρωποι από τα πράγματα που μισεί ο Θεός μπορεί να παρομοιωθή με τη βουλιμία που έχει ένας διαβητικός άνθρωπος για τα γλυκά. Ο διαβήτης είναι ως επί το πλείστον κληρονομική ασθένεια, μολονότι η απροσεξία στο φαγητό και στο ποτό ή σε άλλους παράγοντες μπορεί να επισπεύση την εμφάνισί της και να επιδεινώση τη σοβαρότητά της. Λόγω ελαττωματικής χημείας του σώματος, το θύμα έχει μια έντονη επιθυμία για κείνο ακριβώς το πράγμα που δεν πρέπει να έχη. Αυτό φέρνει στο νου μια φράσι του Σαίξπηρ: «Τα πάθη σου μοιάζουν με την όρεξι ενός ασθενούς, ο οποίος επιθυμεί περισσότερο εκείνο που θα μεγάλωνε την ασθένεια του.» Ναι, όπως η κατάστασις ενός ασθενούς συνοδεύεται από την έντονη επιθυμία για ό,τι θα μπορούσε να επιδεινώση την ασθένεια, έτσι και οι κληρονομημένες ξεπεσμένες τάσεις μας μάς ωθούν προς ό,τι είναι κακό.

Δεν τολμούμε να υποχωρήσωμε σε κάποια επιθυμία για κακή ευχαρίστησι. Γιατί όχι; Διότι θα συνηθίσωμε τόσο σ’ αυτή, ώστε θα βρούμε τον εαυτό μας να ρέπη προς την εκτέλεσι αυτής της πράξεως, και ύστερα όταν έλθη κάποιος ισχυρός πειρασμός θα υποκύψωμε και θα πέσωμε, προς αιώνια λύπη μας.

Ακόμη και ο απόστολος Παύλος έκανε αγώνα ως προς αυτό. Γι’ αυτό έγραψε: «Δεν πράττω το αγαθόν, το οποίον θέλω· αλλά το κακόν, το οποίον δεν θέλω, τούτο πράττω. Ευρίσκω λοιπόν τον νόμον τούτον ότι, ενώ εγώ θέλω να πράττω το καλόν, πάρεστιν εις εμέ το κακόν· διότι ηδύνομαι μεν εις τον νόμον του Θεού... βλέπω όμως εν τοις μέλεσί μου άλλον νόμον αντιμαχόμενον εις τον νόμον του νοός μου, και αιχμαλωτίζοντά με εις τον νόμον της αμαρτίας, τον όντα εν τοις μέλεσί μου.»—Ρωμ. 7:19, 21-23.

Τι θα μας προστατεύση; Το να μισούμε έντονα και ειλικρινά ό,τι μισεί ο Ιεχωβά, ναι, να το αποστρεφώμεθα: «Αποστρέφεσθε το πονηρόν.» (Ρωμ. 12:9) Αυτό δεν είναι εύκολο στην πράξι. Όπως έγραψε μια συγγραφέας που δυσκολεύθηκε να κόψη το τσιγάρο: «Πώς μπορώ να μισήσω ό,τι με ευχαριστεί;» Αλλά μπορεί κανείς να πάρη την απόφασί του και να λέη συνεχώς στον εαυτό του να μισή, ν’ αποστρέφεται ό,τι είναι κακό, πονηρό, βλαβερό, ό,τι είναι άσοφο. Ο απόστολος Παύλος έκανε κάτι τέτοιο, όταν έγραψε σε μια άλλη Χριστιανική εκκλησία: «Δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας εγώ γείνω αδόκιμος.»—1 Κορ. 9:27.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Παύλος δάμαζε κατά γράμμα το σώμα του με τον τρόπο με τον οποίο δάμαζε το σώμα του ο Μαρτίνος Λούθηρος ενόσω ήταν μοναχός, πληγώνοντας το μέχρις ότου έτρεχε αίμα. Αντίθετα, ο Παύλος εκπαίδευε τον εαυτό του· ασκούσε αυστηρή εγκράτεια. Επειδή ενεργούσε έτσι μπόρεσε να γράψη: «Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν, αλλά εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού . . . εν καθαρότητι, . . . εν αγάπη ανυποκρίτω.» Είναι ανάγκη να κάνωμε κι εμείς το ίδιο.—2 Κορ. 6:3, 4, 6.

Εντελλόμεθα ν’ αγαπούμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά και την ψυχή, με όλη μας τη διάνοια και τη δύναμι. Αν αγαπούμε πραγματικά τον Θεό θα θέλωμε να αποφεύγωμε κάθε τι που τον δυσαρεστεί. (Μάρκ. 12:30) Αυτός είναι άγιος και θέλει κι εμείς να είμαστε άγιοι. (1 Πέτρ. 1:15, 16) Υπάρχει επίσης το ζήτημα της ισορροπίας στο ενδιαφέρον για τον εαυτό μας. Ο Θεός μάς προστάζει να αγαπούμε τον εαυτό μας, αλλά να αγαπούμε με όμοιο τρόπο και τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας. (Μάρκ. 12:31) Πρέπει να λέμε συνεχώς στον εαυτό μας ότι το να ενδίδωμε σε ό,τι είναι κακό, απλώς δεν αξίζει. Όπως τοποθετεί το ζήτημα ο Λόγος του Θεού: «Μη πλανάσθε, ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν, αλλ’ ο σπείρων εις το Πνεύμα θέλει θερίσει εκ του Πνεύματος ζωήν αιώνων.»—Γαλ. 6:7, 8.

Η ανάπτυξις υγιών διανοητικών συνηθειών θα βοηθήση. Ας παραμείνωμε άγρυπνοι ως προς το τι διαβάζομε, και παρακολουθούμε, τι φιλοξενούμε στις διάνοιές μας. Η ανάγνωσις της Βίβλου καθημερινά θα βοηθήση, και μάλιστα η αποστήθισις Γραφικών εδαφίων. Δεν πρέπει επίσης να παραβλέπωμε την αξία της προσευχής. Κάνετε την προσευχή συνήθεια. «Εις την προσευχήν προσκαρτερούντες.» Ο Ιησούς έθεσε ένα θαυμάσιο παράδειγμα για μας, διότι γι’ αυτόν έχει γραφή: «Ηγάπησας δικαιοσύνην και εμίσησας ανομίαν.»—Ρωμ. 12:12· Εβρ. 1:9.

Ποια αμοιβή υπάρχει γι’ αυτές τις προσπάθειες; Θα βρούμε ότι αληθεύουν στην περίπτωσί μας τα ακόλουθα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» Αυτό σημαίνει να περπατούμε στο στενό και δύσκολο δρόμο της αυτοπειθαρχίας, με τον οποίο συμβαδίζουν τώρα η ειρήνη διανοίας και η ικανοποίησι, και το τέλος του είναι αιώνια ζωή.—1 Τιμ. 4:8· Ματθ. 7:13, 14.