είναι επίσης ένα κατάλληλο Χριστιανικό έργο. Αποτελεί θέλημα του Θεού για τις συζύγους και μητέρες «να ήναι φίλανδροι, φιλότεκνοι, σώφρονες, καθαραί, οικοφύλακες, αγαθαί, ευπειθείς εις τους ιδίους αυτών άνδρας.» Ο λόγος γι’ αυτό ήταν «δια να μη βλασφημήται ο λόγος του Θεού.» (Τίτον 2:4, 5) Οι σύζυγοι και πατέρες παροτρύνονται στις Γραφές: «Οι καθ’ ένα έκαστος την εαυτού γυναίκα ούτως ας αγαπά ως εαυτόν.» (Εφεσ. 5:33) «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.» (Εφεσ. 6:4) Άνδρες και γυναίκες που ζουν σύμφωνα με την καθοδηγία του Λόγου του Θεού κάνουν έργα πίστεως. Δείχνουν ότι πιστεύουν ότι ο Θεός υπάρχει και ότι έχει εκθέσει στον Λόγο του τα πραγματικά ωφέλιμα πράγματα.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ

Επί πλέον, όταν ένα άτομο μιμήται τον Θεό στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του γενικά, μετέχει σε κατάλληλα Χριστιανικά έργα. Ο Ιεχωβά Θεός είναι αγαθός και γενναιόδωρος ακόμη και προς αγνώμονα άτομα, επιτρέποντάς τους να ωφελούνται από τον ήλιο και τη βροχή. (Ματθ. 5:44, 45) Έλαβε μάλιστα και την πρωτοβουλία να θέση τη βάσι για να μπορέσουν οι αμαρτωλοί άνθρωποι να εισέλθουν σε μια επιδοκιμασμένη σχέσι μ’ αυτόν. Αυτό το έκανε με μεγάλη δαπάνη του εαυτού του, δίνοντας τον μονογενή του Υιό για τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους.—Ιωάν. 3:16· Τίτον 3:4-7.

Σε αρμονία με ό,τι έχει κάνει ο Ιεχωβά Θεός, ο Χριστιανός πρέπει να συμπεριφέρεται στους άλλους με καλωσύνη, να ενδιαφέρεται για την ευημερία τους. Αυτό σημαίνει, όπως ενθαρρύνει το εδάφιο Γαλάτας 6:10, ‘να εργάζηται το καλόν προς πάντας.’ Στον βαθμό που είναι δυνατόν, ο αφιερωμένος δούλος του Θεού πρέπει να είναι πρόθυμος να σπεύση προς βοήθεια εκείνων που βρίσκονται σε πραγματική ανάγκη. Ωστόσο, πρέπει ν’ αποφεύγη επιδεικτική εκδήλωσι, και ν’ ακολουθή αντιθέτως τη σύστασι του Ιησού: «Όταν δε συ κάμνης ελεημοσύνην, ας μη γνωρίση η αριστερά σου τι κάμνει η δεξιά σου, δια να ήναι η ελεημοσύνη σου εν τω κρυπτώ, και ο Πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αυτός θέλει σοι ανταποδώσει εν τω φανερώ.»—Ματθ. 6:3, 4.

ΤΟ ΖΩΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ

Ένας από τους πιο θαυμάσιους τρόπους να βοηθήσωμε τους συνανθρώπους μας είναι να τους βοηθήσωμε να κατανοήσουν ό,τι απαιτεί ο Θεός απ’ εκείνους που θέλουν να γίνουν επιδοκιμασμένοι δούλοι του. Οι Χριστιανοί, στην πραγματικότητα, βρίσκονται κάτω από την εντολή να το κάνουν αυτό. «Πορευθέντες» είπε ο Ιησούς, «μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.»—Ματθ. 28:19, 20.

Τι έκαναν οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος για να εκπληρώσουν αυτή την εντολή; Επωφελούντο από ευκαιρίες για να μιλήσουν για τα «αγαθά νέα» σε συγγενείς, γνωστούς και όλους εκείνους που συναντούσαν. Αλλά δεν περιώριζαν τη δραστηριότητά τους του κηρύγματος σε άτομα με τα οποία φυσιολογικά θα επικοινωνούσαν. Αλλιώς, πώς θα μπορούσαν να κατηγορηθούν ότι είχαν ‘αναστατώσει την οικουμένην όλην’; (Πράξ. 17:6) Προφανώς, υπήρχε μια ζηλώδης συνδυασμένη προσπάθεια να ‘γεμίσουν την Ιερουσαλήμ’ και άλλες πόλεις με τη διδασκαλία τους. (Πράξ. 5:21, 25, 28, 42· 8:4-6· 13:5, 14-16· 14:1· 16:13, 14· 17:17-21) Πράγματι, οι πρώτοι Χριστιανοί ανελάμβαναν την πρωτοβουλία να φθάσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους με το ζωοσωτήριο άγγελμά τους.

Συχνά, το δημόσιο κήρυγμα σε συναγωγές ή τόπους αγορών βοηθούσε στην εντόπισι των ενδιαφερομένων. Όταν αυτά τα άτομα ενεκολπώνοντο τη Χριστιανοσύνη, προσέφεραν φιλοξενία στους κήρυκες του αγγέλματος του Θεού. Αυτό κατέληγε σε θαυμάσιο πνευματικό όφελος γι’ αυτούς τους νέους πιστούς, διότι εξακολουθούσαν να διδάσκωνται στα σπίτια τους.—Παράβαλε με Πράξεις 16:15, 32-34· 18:6, 7.

Η τότε υπάρχουσα συνήθεια δεν επέτρεπε στις γυναίκες να διδάσκουν δημοσία στις συναγωγές και στις αγορές. Ωστόσο, επειδή οι πιστές γυναίκες ήσαν παρούσες όταν οι άνδρες εδίδασκαν, μπορούσαν να εντοπίζουν τα άτομα τα οποία εξεδήλωναν ενδιαφέρον. Κατόπιν, σε συνεργασία με τους συζύγους των, μετείχαν στη διδασκαλία. Παραδείγματος χάριν, όταν ο Ακύλας και η σύζυγός του Πρίσκιλλα άκουσαν τον Απολλώ να μιλή στη συναγωγή στην Έφεσο, «παρέλαβον αυτόν και εξέθεσαν εις αυτόν ακριβέστερα την οδό του Θεού.» (Πράξ. 18:26) Ατομικά, αυτές οι πιστές γυναίκες, χωρίς αμφιβολία, ανελάμβαναν επίσης την πρωτοβουλία να πλησιάσουν άλλες γυναίκες, δίδοντας περισσότερες πληροφορίες σχετικά με όσα είχαν συζητηθή δημοσίως από τους άνδρες.

Όσον καιρό οι εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι μπορούσαν να μιλούν στη συναγωγή, πήγαιναν εκεί κάθε Σάββατο. (Πράξ. 17:1-4) Αυτό τους καθιστούσε ικανούς να κηρύττουν τα «αγαθά νέα» σ’ ολόκληρο τον Ιουδαϊκό πληθυσμό ενός ιδιαιτέρου χωριού ή πόλεως. Και, μέσω τακτικής δημοσίας μαρτυρίας στην αγορά, μπορούσαν να πλησιάσουν τους υπόλοιπους ανθρώπους με το ζωτικό Χριστιανικό άγγελμα. Λόγω αυτής της δημοσίας δραστηριότητος, οι περιοδεύοντες έμποροι και οι επισκέπται μπορούσαν επίσης να μάθουν για τα «αγαθά νέα.» Ομοίως, όταν οι Χριστιανοί ταξίδευαν αλλού, συμμερίζοντο την πίστι τους με άλλους. Ως αποτέλεσμα, μόνο μια εκκλησία πιστών μπορούσε να κάνη γνωστή την αλήθεια μακρυά σ’ όλα τα πέρατα της χώρας.

Παρατηρήστε τι είπε ο απόστολος Παύλος σχετικά μ’ αυτό για την εκκλησία της Θεσσαλονίκης. «Διότι από σας εξήχησεν ο λόγος του Κυρίου ουχί μόνον εν τη Μακεδονία και Αχαΐα, αλλά και εν παντί τόπω έφθασεν η φήμη της προς τον Θεόν πίστεώς σας, ώστε ημείς δεν έχομεν χρείαν να λαλώμέν τι. Διότι αυτοί διηγούνται περί ημών οποίαν είσοδον ελάβομεν προς εσάς, και πώς επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων, δια να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν, και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερώνει ημάς εκ της μελλούσης οργής.»—1 Θεσσ. 1:8-10.

ΔΗΜΟΣΙΑ «ΕΡΓΑ» ΣΗΜΕΡΑ

Αλλά πώς μπορεί μια εκκλησία αληθινών Χριστιανών σήμερα να γίνη πασίγνωστη σαν την εκκλησία της Θεσσαλονίκης; Ασφαλώς περιλαμβάνονται περισσότερα από το να ομιλούν απλώς σε συγγενείς, γνωστούς και άλλους τους οποίους τυγχάνει να συναντούν. Αυτό, φυσικά, πρέπει να γίνεται και είναι ένας σπουδαίος τρόπος διαδόσεως «των αγαθών νέων.» Επί πλέον, ωστόσο, όπως έκανε ο Ιησούς Χριστός και οι ακόλουθοί του στον πρώτο αιώνα, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα πρέπει ν’ αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία να διακηρύττουν το άγγελμα του Θεού σε άλλους. Σε μερικές χώρες, αρκετό κήρυγμα μπορεί ακόμη να γίνη σε δημόσιους χώρους—πλατείες και αγορές. Ωστόσο, ακόμη κι εκεί το είδος της δημοσίας συζητήσεως που διεξήγετο στον πρώτο αιώνα είναι πρακτικώς άγνωστο. Αρκετό μέρος του κηρύγματος στα δημόσια μέρη τώρα λαμβάνει τη μορφή της παρουσιάσεως των περιοδικών Η Σκοπιά και Ξύπνα! στους περαστικούς, ή συζητήσεως με μικρές ομάδες και άτομα. Αυτό δεν είναι συνήθως το μέσον με το οποίο μπορούμε να πλησιάσωμε την πλειονότητα των κατοίκων σ’ ένα ιδιαίτερο χωριό ή πόλι.

Πώς, λοιπόν, μπορεί να δοθή μια πιο εκτεταμένη μαρτυρία; Η πείρα των Μαρτύρων του Ιεχωβά εδώ και 50 και πλέον χρόνια έχει άφθονα καταδείξει ότι η απάντησις είναι—ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΣΠΙΤΙ ΣΕ ΣΠΙΤΙ. Επομένως, σ’ εκείνα τα μέρη του κόσμου όπου επιτρέπεται το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι, όλοι εκείνοι που είναι σωματικώς ικανοί να μετέχουν σ’ αυτό πρέπει να διαθέτουν χρόνο γι’ αυτό κάθε μήνα. Το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι συνεχίζει ν’ αποτελή το μέσον με το οποίο χιλιάδες άνθρωποι μαθαίνουν κάθε χρόνο το άγγελμα της Αγίας Γραφής και βοηθούνται να γίνουν μαθηταί του Ιησού Χριστού. Επί πλέον, αυτό βοηθεί τον πιστό Μάρτυρα να καλλιεργήση και να διατηρήση ταπεινοφροσύνη, σύμφωνα με το υπόδειγμα του Κυρίου.—Ιωάν. 13:15, 16.

Όλα τα άλλα κατάλληλα Χριστιανικά έργα, περιλαμβανομένης και της καλής προσωπικής διαγωγής, υποστηρίζουν το ζωτικό έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως. Αποδεικνύουν ότι η αληθινή Χριστιανοσύνη οδηγεί σε μια ευτυχισμένη, γεμάτη νόημα και ευχαρίστησι ζωή, ακόμη και τώρα. Επίσης, το έργο του κηρύγματος και της μαθητεύσεως δείχνει σε άλλους ότι το γεγονός ότι το άτομο είναι ένας καλός υπάλληλος, ένας εξυπηρετικός γείτονας και ένας στοργικός σύζυγος και πατέρας, ή μια στοργική σύζυγος και μητέρα, πρέπει ν’ αποδοθή στην πίστι του ατόμου στον Θεό.

Υπάρχουν πράγματι πολλά κατάλληλα Χριστιανικά έργα. Αυτά τα έργα δεν γίνονται με σκοπό να «κερδίση» το άτομο την αμοιβή της ζωής, σαν να μας «ώφειλε» αυτή τη ζωή ο Θεός. Αντιθέτως, είναι έργα πίστεως, που αποδεικνύουν ότι το άτομο πιστεύει πως ο Ιεχωβά Θεός υπάρχει και ανταμείβει τους δούλους του. Αν έχωμε πραγματική πίστι στον Θεό ως μισθαποδότη, και άλλοι θα μπορέσουν να δουν την πίστι μας εν δράσει όταν εμείς συμμορφωνώμεθα με τις οδούς και το θέλημά του σε όλη μας τη διαγωγή και στη γεμάτη ζήλο διακήρυξι του αγγέλματός του στους συνανθρώπους μας. Όπου υπάρχει εμφανής ένδειξις αυτών των καταλλήλων έργων, η πίστις του Χριστιανού δεν είναι νεκρή, αλλά ενεργός, ενεργός.

Ο Απολογισμός της Μοναξιάς

Η αναλογία θνησιμότητος μεταξύ αγάμων ατόμων είναι κατ’ αξιοσημείωτον τρόπο μεγαλύτερη από την ίδια αναλογία μεταξύ εγγάμων ατόμων των ιδίων ομάδων ηλικίας, λέγει ο Δρ Τζαίημς Λιντς του Πανεπιστημίου της Μέρυλαντ. Μια μελέτη στατιστικών για θανάτους από διάφορες αιτίες στις Ηνωμένες Πολιτείες δείχνει ότι οι αναλογίες θνησιμότητος για χηρευόμενα και διαζευγμένα άτομα, είναι ιδιαίτερα υψηλές.

Παραδείγματος χάριν, οι θάνατοι από καρδιακά νοσήματα είναι δύο ως πέντε φορές περισσότεροι μεταξύ των αγάμων. Ο αριθμός αυτοκτονιών και ο χρόνος που δαπανάται σε ψυχιατρεία και φυλακές είναι πολύ μεγαλύτερος μεταξύ αγάμων ατόμων. Η μελέτη δείχνει ότι τα γεροντοπαλλήκαρα έχουν 23 φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να δαπανήσουν χρόνο σε ψυχιατρεία απ’ ό,τι οι έγγαμοι άνδρες και οι άγαμες γυναίκες έχουν 10 φορές μεγαλύτερες πιθανότητες απ’ ό,τι οι έγγαμες γυναίκες. Η αναλογία καθείρξεως στη φυλακή ήταν 20 φορές μεγαλύτερη μεταξύ των διαζευγμένων απ’ ό,τι μεταξύ των εγγάμων, 18 φορές μεγαλύτερη μεταξύ των χωρισμένων ανδρών και επτά φορές μεγαλύτερη μεταξύ των χήρων.

Προφανώς η μοναξιά, χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον και χωρίς υποβοηθητικές και στοργικές συναναστροφές, προξενεί διανοητική και συναισθηματική αναστάτωσι που συντομεύει τη ζωή.