Ερωτήσεις από Αναγνώστες
◼ Γιατί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν αποκόψει (αποβάλλει) για αποστασία μερικούς που εξακολουθούν να δηλώνουν ότι πιστεύουν στον Θεό, στη Βίβλο, και στον Ιησού Χριστό;
Εκείνοι που διαμαρτύρονται γι’ αυτό τονίζουν ότι πολλές θρησκευτικές οργανώσεις που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικές επιτρέπουν απόψεις που διαφωνούν με τις δικές τους. Ακόμη και μερικοί κληρικοί διαφωνούν με βασικές διδασκαλίες της εκκλησίας τους, εντούτοις εξακολουθούν να απολαμβάνουν μια καλή υπόληψη. Σχεδόν σε κάθε θρήσκευμα του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου, υπάρχουν νεωτεριστές και θεμελιωτιστές που διαφωνούν πολύ μεταξύ τους για το αν οι Γραφές είναι θεόπνευστες.
Εντούτοις τέτοια παραδείγματα δεν παρέχουν βάση σε μας για να κάνουμε το ίδιο. Γιατί όχι; Πολλά από αυτά τα δόγματα επιτρέπουν στους κληρικούς και στους λαϊκούς να διακρατούν απόψεις οι οποίες διαφέρουν πολύ μεταξύ τους επειδή αισθάνονται ότι δεν μπορούν να είναι βέβαιοι για το τι ακριβώς αποτελεί τη Βιβλική αλήθεια. Μοιάζουν με τους γραμματείς και Φαρισαίους των ημερών του Ιησού που ήταν ανίκανοι να μιλήσουν σαν άτομα που είχαν κύρος, το οποίο ο Ιησούς είχε όταν δίδασκε. (Ματθαίος 7:29) Επιπρόσθετα, όσο περισσότερο πιστεύουν οι θρησκευόμενοι στην ανάμιξη των πίστεων, τόσο λιγότερο είναι υποχρεωμένοι να παίρνουν στα σοβαρά τέτοιες διδασκαλίες που διαφέρουν μεταξύ τους.
Αλλά δεν υπάρχει Γραφική βάση για να υιοθετηθεί μια τέτοια άποψη για το ζήτημα. Ο Ιησούς δεν συνεργάστηκε με καμιά από τις αιρέσεις του Ιουδαϊσμού. Οι Ιουδαίοι που ανήκαν σ’ αυτές τις αιρέσεις δήλωναν ότι πίστευαν στον Θεό της δημιουργίας και στις Εβραϊκές Γραφές, και ειδικά στο Νόμο του Μωυσή. Και όμως, ο Ιησούς είπε στους μαθητές του να ‘προσέχουν από της ζύμης των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων’. (Ματθαίος 16:11, 12· 23:15) Παρατηρήστε επίσης πόσο έντονα δήλωσε ο απόστολος Παύλος αυτό το ζήτημα: «Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού σας κηρύττη άλλο ευαγγέλιον παρά εκείνο, το οποίον σας εκηρύξαμεν, ας ήναι ανάθεμα». Ύστερα για να δώσει έμφαση ο Παύλος επανέλαβε αυτή τη δήλωση.—Γαλάτας 1:8, 9.
Η διδασκαλία απόψεων που διαφωνούν ή διαφέρουν μεταξύ τους δεν συμβιβάζεται με την αληθινή Χριστιανοσύνη, όπως ο Παύλος δηλώνει καθαρά στην 1 Κορινθίους 1:10: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, διά του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην». Στην προς Εφεσίους 4:3-6 ακόμη δήλωσε στους Χριστιανούς ότι έπρεπε: «Σπουδάζοντες (προσπαθώντας με θέρμη, ΜΝΚ) να διατηρήτε την ενότητα του Πνεύματος διά του συνδέσμου της ειρήνης. Έν σώμα και έν Πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεώς σας· είς Κύριος, μία πίστις, έν βάπτισμα· είς Θεός και Πατήρ πάντων».
Μήπως θα πετύχαιναν και θα διατηρούσαν αυτή την ενότητα με το να κάνει ο καθένας τους ανεξάρτητα έρευνα στις Γραφές, να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα, και μετά να τα διδάσκει; Καθόλου! Μέσω του Ιησού Χριστού, ο Ιεχωβά Θεός προμήθευσε γι’ αυτό το σκοπό «άλλους μεν αποστόλους, . . . άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, . . . εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον». Μάλιστα με τη βοήθεια τέτοιων διακόνων, εκκλησιαστική ενότητα—ενότητα σε διδασκαλίες και δραστηριότητες—θα μπορούσε να ήταν και θα ήταν δυνατή.—Εφεσίους 4:11-13.
Είναι ολοφάνερο, ότι η επιδοκιμασμένη συναναστροφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν μπορεί να βασίζεται απλώς σε μια πίστη στον Θεό, στη Βίβλο, στον Ιησού Χριστό, κ.ο.κ. Ο Ρωμαιοκαθολικός πάπας, καθώς και ο Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ, δηλώνουν ότι έχουν μια τέτοια πίστη, όμως τα μέλη των εκκλησιών τους ανήκουν αποκλειστικά είτε στη μια θρησκεία είτε στην άλλη. Με τον ίδιο τρόπο, το ότι κάποιος απλώς δηλώνει ότι πιστεύει σ’ αυτά τα πράγματα δεν του δίνει το δικαίωμα να είναι γνωστός σαν ένας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Για επιδοκιμασμένη συναναστροφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι απαραίτητο να παραδέχεται κάποιος όλες τις αληθινές διδασκαλίες της Βίβλου, που περιλαμβάνουν και εκείνες τις Γραφικές δοξασίες που είναι μοναδικές στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τι περιλαμβάνεται σ’ αυτές τις δοξασίες;
Ότι το μεγάλο ζήτημα που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο γένος είναι το ότι η κυριαρχία του Ιεχωβά είναι δικαιωματική, και γι’ αυτό το λόγο έχει επιτρέψει την ασέβεια για τόσο πολύ καιρό. (Ιεζεκιήλ 25:17) Ότι ο Ιησούς Χριστός είχε προανθρώπινη ύπαρξη και είναι κατώτερος από τον ουράνιο Πατέρα του. (Ιωάννης 14:28) Ότι υπάρχει σήμερα στη γη ένας ‘πιστός και φρόνιμος δούλος’ στον οποίο ‘έχουν ανατεθεί όλα τα επίγεια συμφέροντα του Ιησού’, και ο οποίος δούλος σχετίζεται με το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. (Ματθαίος 24:45-47) Ότι το 1914 σημείωσε το τέλος των Καιρών των Εθνών και την ίδρυση της Βασιλείας του Θεού στους ουρανούς, καθώς και τον καιρό για την προειπωμένη παρουσία του Χριστού. (Λουκάς 21:7-24· Αποκάλυψις 11:15–12:10) Ότι μόνο 144.000 Χριστιανοί θα λάβουν το ουράνιο βραβείο. (Αποκάλυψις 14:1, 3) Ότι ο Αρμαγεδδώνας, που αναφέρεται στη μάχη της μέρας της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορα, πλησιάζει. (Αποκάλυψις 16:14, 16· 19:11-21) Ότι θα τον ακολουθήσει η Χιλιετής Βασιλεία του Χριστού, που θα αποκαταστήσει έναν παγγήινο παράδεισο. Ότι οι πρώτοι που θα τον απολαύσουν θα είναι ο τωρινός «πολύς όχλος» των ‘άλλων προβάτων’ του Ιησού.—Ιωάννης 10:16· Αποκάλυψις 7:9-17· 21:3, 4.
Έχουμε κανένα Γραφικό προηγούμενο για να υιοθετούμε μια τέτοια αυστηρή στάση; Και βέβαια έχουμε! Ο Παύλος έγραψε για μερικούς στις μέρες του: «Και ο λόγος αυτών θέλει κατατρώγει ως γάγγραινα· εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και ο Φιλητός, οίτινες απεπλανήθησαν από της αληθείας, λέγοντες ότι έγινεν ήδη η ανάστασις, και ανατρέπουσι την πίστιν τινών». (2 Τιμόθεον 2:17, 18· βλέπε επίσης Ματθαίος 18:6.) Δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει ότι αυτά τα άτομα δεν πίστευαν στον Θεό, στη Βίβλο, και στη θυσία του Ιησού. Όμως, στηριγμένος σ’ αυτό το ένα βασικό σημείο, δηλαδή σ’ αυτά που δίδασκαν για τον καιρό που θα γινόταν η ανάσταση, ο Παύλος ορθά τους αποκάλεσε αποστάτες, με τους οποίους οι πιστοί Χριστιανοί δεν θα είχαν συναναστροφή.
Μ’ έναν παρόμοιο τρόπο, ο απόστολος Ιωάννης ονόμασε αντίχριστους εκείνους που δεν πίστευαν ότι ο Ιησούς είχε έρθει με σάρκα. Μπορεί να πίστευαν στον Θεό, στις Εβραϊκές Γραφές, στον Ιησού σαν τον Γιο του Θεού, κ.ο.κ. Αλλά διαφωνούσαν σ’ αυτό το σημείο, ότι ο Ιησούς είχε έρθει πραγματικά με σάρκα, και έτσι χαρακτηρίστηκαν σαν ‘αντίχριστοι’. Ο Ιωάννης συνεχίζει και λέει για εκείνους που διακρατούν τέτοιες διαφορετικές απόψεις: «Εάν τις έρχηται προς εσάς και δεν φέρη την διδαχήν ταύτην, μη δέχεσθε αυτόν εις οικίαν και μη λέγετε εις αυτόν το χαίρειν· διότι ο λέγων εις αυτόν το χαίρειν γίνεται κοινωνός εις τα πονηρά αυτού έργα».—2 Ιωάννου 7, 10, 11.
Τέτοια Γραφικά υποδείγματα, μας δείχνουν ότι, εάν ένας Χριστιανός (που ισχυρίζεται ότι πιστεύει στον Θεό, στη Βίβλο και στον Ιησού) προωθεί αμετανόητα ψεύτικες διδασκαλίες, πιθανόν να είναι αναγκαίο να αποβληθεί από την εκκλησία. (Βλέπε Τίτον 3:10, 11) Φυσικά, αν ένα άτομο απλώς έχει αμφιβολίες ή είναι απληροφόρητος σχετικά με ένα σημείο, διάκονοι με κατάλληλα προσόντα θα του προσφέρουν φιλόστοργη βοήθεια. Αυτό είναι σε αρμονία με τη συμβουλή: ‘Εξακολουθείτε να δείχνετε έλεος σε μερικούς που έχουν αμφιβολίες· να [τους] σώζετε αρπάζοντάς [τους] από τη φωτιά.’ (Ιούδα 22, 23, ΜΝΚ) Επομένως, η αληθινή Χριστιανική εκκλησία δεν μπορεί ορθά να κατηγορηθεί ότι είναι δογματική σε βαθμό σκληρότητας, ωστόσο θεωρεί ιδιαίτερα πολύτιμη την ενότητα που ενθαρρύνεται στο Λόγο του Θεού και εργάζεται γι’ αυτή.