Η Καρδιά μου Ξεχειλίζει από Ευγνωμοσύνη

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΤΖΟΝ ΓΟΥΙΝ

Πόσο συχνά αντιδρούσα επειδή δεν ήθελα να πηγαίνω στις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά! Προφασιζόμουν ότι πονούσε το στομάχι μου ή το κεφάλι μου—οτιδήποτε αρκεί να μην πάω. Αλλά η σταθερότητα της μητέρας μου κατέληγε πάντοτε στο να μου περνούν γρήγορα τέτοιες αδιαθεσίες, και έτσι αρχίζαμε μαζί τον ποδαρόδρομο μέχρι την Αίθουσα Βασιλείας, η οποία απείχε περίπου τρία χιλιόμετρα· καθ’ οδόν άκουγα τη μητέρα μου να συζητάει για το Λόγο του Θεού μαζί με μια μεγαλύτερη αδελφή.

ΑΥΤΟ με δίδαξε ένα πολύτιμο μάθημα: Οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουν να είναι σταθεροί, με στοργικό τρόπο, σε αυτό που είναι ορθό στα μάτια του Θεού. (Παροιμίαι 29:15, 17) Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάνε τη θεϊκή εντολή ‘να μην παύουν να συναθροίζονται’. (Εβραίους 10:25) Καθώς ανασκοπώ τη ζωή μου, πόσο ευγνώμων είμαι για το ότι η μητέρα μου με υποχρέωνε να κάνω αυτό που ήταν το καλύτερο για εμένα!

Ευγνώμων για Εξαίρετα Παραδείγματα

Παρ’ όλο που ο πατέρας μου δεν ήταν ομόπιστος, έδειχνε ανοχή όσον αφορά τα πιστεύω της μητέρας όταν εκείνη έγινε Σπουδάστρια της Γραφής, όπως ονομάζονταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Το 1913, η μητέρα πήγε να παρακολουθήσει την ομιλία «Πέρα από τον Τάφο», την οποία εκφώνησε ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ, ο πρώτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Αλλά άργησε να φτάσει, και όλα τα καθίσματα ήταν πιασμένα. Έτσι της είπαν να καθήσει μαζί με άλλους αργοπορημένους κοντά στην εξέδρα, δίπλα ακριβώς στον Πάστορα Ρώσσελ. Εκείνη η ομιλία τής έκανε μεγάλη εντύπωση. Την επόμενη μέρα δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα, και εκείνη κράτησε ένα αντίγραφο και το διάβαζε επανειλημμένα.

Μετά τη συνάθροιση, η μητέρα έδωσε ένα χαρτί με το όνομά της και σύντομα επικοινώνησε μαζί της κάποιος Σπουδαστής της Γραφής. Αργότερα, άρχισε να διανέμει Γραφικά φυλλάδια από πόρτα σε πόρτα στη γενέτειρά μας, στο Γκλόστερ της Αγγλίας. Από πολύ μικροί, οι δυο αδελφές μου και εγώ, συμμετείχαμε μαζί με τη μητέρα στο έργο κηρύγματος.

Όταν μετακόμισε στο Γκλόστερ ο Χάρι Φράνσις, ένας ζηλωτής Σπουδαστής της Γραφής, η μητέρα τον υποδέχτηκε θερμά. Σύντομα, αυτός μου έδειξε προσωπικό ενδιαφέρον και η ενθάρρυνσή του ήταν ένας βασικός λόγος για τον οποίο έγινα αργότερα σκαπανέας, όπως αποκαλούνται οι ολοχρόνιοι διάκονοι. Το παράδειγμα του αδελφού Φράνσις με δίδαξε ένα σπουδαίο μάθημα: Οι μεγαλύτεροι θα πρέπει πάντα να βρίσκουν τρόπους να ενθαρρύνουν τους νεότερους.

Όταν η μητέρα μου έγινε Σπουδάστρια της Γραφής, και άλλα άτομα στο Γκλόστερ έκαναν το ίδιο. Εντούτοις, μερικοί πρεσβύτεροι στην εκκλησία άρχισαν να έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, και ορισμένα μέλη της τάξης—όπως ονομαζόταν τότε η εκκλησία—άρχισαν να ακολουθούν άτομα. Σε μια συνάθροιση, μερικοί σκουντούσαν τη μητέρα στην πλάτη, παροτρύνοντάς την να σηκώσει το χέρι της για να υποστηρίξει ορισμένους πρεσβυτέρους. Αλλά η μητέρα γνώριζε ότι αυτοί δεν έθεταν καλό παράδειγμα, και έτσι δεν πτοήθηκε. Εκείνη την εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του 1920, πολλοί έπεσαν και σταμάτησαν να περπατούν στην οδό της αλήθειας. (2 Πέτρου 2:2) Ωστόσο, η μητέρα δεν έπαψε ποτέ να υποστηρίζει όσια την οργάνωση, θέτοντας έτσι ένα εξαίρετο παράδειγμα για εμένα.

Τάσσομαι Υπέρ της Αλήθειας

Τελικά, τον Ιούνιο του 1939, σε ηλικία 18 χρονών, βαφτίστηκα στον ποταμό Σέβερν. Το ίδιο έτος διορίστηκα επίσης υπηρέτης ήχου. Τότε χρησιμοποιούσαμε ένα μεγάλο μηχάνημα αναπαραγωγής ήχου το οποίο αντηχούσε δυνατά σε δημόσια μέρη το άγγελμα «Η Θρησκεία Είναι Παγίδα και Απάτη». Εκείνον τον καιρό, δινόταν έμφαση στο ξεσκέπασμα της υποκρισίας και των ψεύτικων διδασκαλιών του Χριστιανικού κόσμου.

Κάποια φορά ήμουν στο μπροστινό τμήμα μιας πορείας και μετέφερα ένα πανό το οποίο από τη μια πλευρά έλεγε «Η Θρησκεία Είναι Παγίδα και Απάτη» και από την άλλη «Υπηρετήστε τον Θεό και τον Βασιλιά Χριστό». Στην πορεία μας υπήρχε και ένα πόνι που στις δυο πλευρές της ράχης του είχε μεγάλες αφίσες οι οποίες διαφήμιζαν τη δημόσια διάλεξη. Τι θέαμα θα πρέπει να αποτελούσε αυτή η πορεία στην πολύ θρησκευόμενη πόλη του Γκλόστερ!

Παρά τις οικονομικές δυσκολίες που υπήρχαν στο σπίτι, η μητέρα με ενθάρρυνε να γίνω σκαπανέας. Έτσι, το Σεπτέμβριο του 1939, ενώ άρχιζε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, εγώ έφτανα στον πρώτο μου διορισμό ως σκαπανέας στο Λέμινγκτον, μια μικρή πόλη στο Γουόρικσερ. Στην πόλη εκείνη υπήρχαν αρκετοί κληρικοί που είχαν συνταξιοδοτηθεί.

Στη διακονία μας από σπίτι σε σπίτι, χρησιμοποιούσαμε έναν ελαφρύ φωνογράφο που έπαιζε ομιλίες του Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, του τότε προέδρου της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Αντιθέτως, το μηχάνημα αναπαραγωγής ήχου που είχαμε (το οποίο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για μεγαλύτερα ακροατήρια) ήταν πολύ βαρύτερο, και το μεταφέραμε πάνω σε ένα παιδικό καροτσάκι. Μερικές φορές οι κληρικοί, εξοργισμένοι από το άγγελμα που εξέθετε την ψεύτικη θρησκεία, μας έδιωχναν από τα σπίτια τους. Αλλά εμείς δεν αποκαρδιωνόμασταν. Ο Ιεχωβά ευλόγησε το έργο μας και σήμερα υπάρχει στο Λέμινγκτον μια εκκλησία με πάνω από εκατό Μάρτυρες.

Το 1941, ενώ μαινόταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, μετακόμισα στην Ουαλία, όπου έκανα σκαπανικό στις πόλεις Χαβερφορντγουέστ, Καρμάρδεν και Ρέξαμ. Ως ολοχρόνιος διάκονος, είχα απαλλαχτεί από τη στρατιωτική υπηρεσία, αλλά οι άνθρωποι δεν εκτιμούσαν την ουδέτερη στάση μας. Έτσι, ο συνεργάτης μου και εγώ κατηγορηθήκαμε ως κατάσκοποι ή πεμπτοφαλαγγίτες. Μια νύχτα, η αστυνομία περικύκλωσε το τροχόσπιτό μας. Ο συνεργάτης μου, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από την εργασία του όπου φτυάριζε κάρβουνο, έβγαλε το κεφάλι του για να δει ποιος ήταν. Το πρόσωπό του ήταν γεμάτο καρβουνόσκονη, και η αστυνομία νόμιζε πως ήταν έτοιμος για επίθεση κομάντος. Έτσι, χρειάστηκε να δώσουμε κάποια εξήγηση!

Ευλογηθήκαμε πλούσια στους διορισμούς μας. Κάποια φορά, όταν βρισκόμασταν στο Καρμάρδεν, ο Τζον Μπαρ, από το γραφείο τμήματος του Λονδίνου (τώρα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος), μας έκανε μια ενθαρρυντική επίσκεψη. Τότε υπήρχαν μόνο δύο ευαγγελιζόμενοι στο Καρμάρδεν· τώρα υπάρχουν πάνω από εκατό. Το Ρέξαμ έχει τώρα τρεις εκκλησίες και πρόσφατα είχα το προνόμιο να εκφωνήσω την ομιλία αφιέρωσης για μια ωραία Αίθουσα Βασιλείας στο Χαβερφορντγουέστ.—1 Κορινθίους 3:6.

Ευγνώμων για τη Διακονία Μου

Ενώ ήμασταν στο Σουόνσι, στη Νότια Ουαλία, ο συνεργάτης μου, ο Ντον Ρέντελ, δεν έλαβε απαλλαγή από τη στρατιωτική υπηρεσία. Τον έκλεισαν στη φυλακή παρ’ όλο που εξήγησε ότι για λόγους συνείδησης δεν μπορούσε να πάει να πολεμήσει εναντίον συγχριστιανών του από άλλες χώρες. (Ησαΐας 2:2-4· Ιωάννης 13:34, 35) Για να τον ενθαρρύνω, αλλά και για να δώσω μαρτυρία στους γείτονες, τοποθέτησα εκεί κοντά το μηχάνημα αναπαραγωγής ήχου και έβαζα Γραφικές ομιλίες.

Εντούτοις, αυτό δεν άρεσε σε μερικές γυναίκες της περιοχής, και έτσι έκαναν έρανο ώστε να μαζέψουν χρήματα και να πληρώσουν στρατιώτες για να δείρουν το σύντροφό μου και εμένα. Το βάλαμε στα πόδια, τρέχοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε—εγώ έσπρωχνα και το καροτσάκι με το μηχάνημα αναπαραγωγής ήχου—για να βρούμε προστασία στην Αίθουσα Βασιλείας. Όταν όμως φτάσαμε εκεί, ήταν κλειδωμένη! Αν δεν είχε έρθει εγκαίρως η αστυνομία, θα είχαμε υποστεί άγριο ξυλοδαρμό.

Φαίνεται πως το περιστατικό έγινε παντού γνωστό. Όταν κήρυττα στην ύπαιθρο κοντά στο Σουόνσι, λίγο καιρό αργότερα, ένας άντρας μου είπε τα εξής με ύφος επιδοκιμασίας: «Έχετε ταχθεί υπέρ της Χριστιανοσύνης, όπως και ο νεαρός στο Σουόνσι ο οποίος κήρυττε θαρραλέα τα πιστεύω του και αναγκάστηκε να φύγει τρέχοντας για να βρει προστασία». Τι έκπληξη ένιωσε όταν έμαθε πως εγώ ήμουν εκείνος ο νεαρός!

Εκείνα τα χρόνια του πολέμου δεν ήταν εύκολο να κάνει κάποιος σκαπανικό. Από κοσμική άποψη δεν είχαμε πολλά πράγματα, αλλά εκτιμούσαμε και απολαμβάναμε αυτά που είχαμε. Λαβαίναμε ανελλιπώς τις τακτικές προμήθειες πνευματικής τροφής και δεν χάσαμε ποτέ ούτε μία συνάθροιση, εκτός αν ήμασταν άρρωστοι. Αγόρασα ένα παλιό ποδήλατο και τοποθετήσαμε σε αυτό μεγάλα καλάθια για να μεταφέρουμε το φωνογράφο καθώς και Βιβλικά έντυπα. Μερικές φορές ταξίδευα μέχρι και 80 χιλιόμετρα τη μέρα με το ποδήλατο! Έκανα σκαπανικό περίπου εφτά χρόνια και έχω γλυκές αναμνήσεις από εκείνες τις μέρες.

Το 1946, μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, προσκλήθηκα να υπηρετήσω στο Μπέθελ, όπως ονομάζονται οι κεντρικές εγκαταστάσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά στις αντίστοιχες χώρες τους. Το δικό μας Μπέθελ βρισκόταν τότε στην οδό Κρέιβεν 34, ακριβώς δίπλα στη Σκηνή του Λονδίνου. Εκεί χαιρόμουν να συναναστρέφομαι με μεγαλύτερα άτομα, όπως ήταν η Άλις Χαρτ, της οποίας ο πατέρας, ο Τομ Χαρτ, πιστεύεται πως ήταν ο πρώτος Μάρτυρας στην Αγγλία.

Αποκτώ μια Πιστή Σύντροφο

Το 1956 έφυγα από το Μπέθελ για να παντρευτώ την Έτι, μια σκαπάνισσα την οποία γνώρισα όταν ήρθε από την Ολλανδία για να επισκεφτεί την αδελφή της που ζούσε τότε στο Λονδίνο. Προς το τέλος του πολέμου, η Έτι δίδασκε δακτυλογραφία και στενογραφία σε ένα εμπορικό κολέγιο στο Τίλμπιρχ, στη νότια Ολλανδία. Μια μέρα ένας άλλος δάσκαλος προσφέρθηκε να τη συνοδεύσει με το ποδήλατο ως το σπίτι της για να βεβαιωθεί ότι θα έφτανε με ασφάλεια. Αυτός ήταν Ρωμαιοκαθολικός. Όταν έφτασαν, ακολούθησε μια συζήτηση με τους γονείς της Έτι που ήταν Προτεστάντες. Αναπτύχθηκε φιλία, και ο δάσκαλος έγινε τακτικός επισκέπτης στο σπίτι τους.

Σύντομα μετά το τέλος του πολέμου, αυτός ο δάσκαλος ήρθε στο σπίτι της Έτι, φωνάζοντας: «Βρήκα την αλήθεια!»

«Νόμιζα πως έλεγες ότι είχες την αλήθεια όταν ήσουν Ρωμαιοκαθολικός!» απάντησε ο πατέρας της Έτι.

«Όχι!» αποκρίθηκε εκείνος με ενθουσιασμό. «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν την αλήθεια!»

Εκείνο το απόγευμα, καθώς και πολλά άλλα που ακολούθησαν, είχαν ζωηρές συζητήσεις από τη Γραφή. Σύντομα η Έτι έγινε σκαπάνισσα. Και αυτή επίσης αντιμετώπισε στη διακονία της σφοδρή εναντίωση, η οποία στην Ολλανδία προερχόταν από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Τα παιδιά, με την υποκίνηση των ιερέων, διέκοπταν τις συζητήσεις της όταν πήγαινε από σπίτι σε σπίτι, και σε μια περίπτωση διέλυσαν το ποδήλατό της. Η Έτι το πήγε σε κάποιο μάστορα, ο οποίος παλιότερα είχε πάρει ένα βιβλιάριο από αυτήν. «Κοίτα τι έκαναν τα παιδιά!» του είπε κλαίγοντας.

«Έλα, μην το βάζεις κάτω», απάντησε ο άντρας με καλοσύνη. «Κάνεις ένα θαυμάσιο έργο. Θα επισκευάσω το ποδήλατό σου δωρεάν». Αυτό και έκανε.

Η Έτι διαπίστωσε ότι οι ιερείς δεν έδειχναν ενδιαφέρον για τα ποίμνιά τους παρά μόνο όταν εκείνη άρχιζε να μελετάει την Αγία Γραφή μαζί τους. Τότε εμφανίζονταν οι ιερείς και οι καλόγριες για να υπονομεύσουν την πίστη των ανθρώπων στην Αγία Γραφή και στον Ιεχωβά. Παρ’ όλα αυτά, απολάμβανε πολλές παραγωγικές Γραφικές μελέτες.

Ευγνώμων για τη Ζωή που Έχουμε Ζήσει Μαζί

Μετά το γάμο μας, η Έτι και εγώ διοριστήκαμε στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου στην Αγγλία, και επί πέντε χρόνια σχεδόν, επισκεπτόμασταν τις εκκλησίες για να τις ενισχύουμε πνευματικά. Κατόπιν έλαβα την πρόσκληση να παρακολουθήσω την 36η τάξη της Γαλαάδ, η οποία διεξάχθηκε στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Η δεκάμηνη σειρά μαθημάτων, η οποία ολοκληρώθηκε το Νοέμβριο του 1961, ήταν ειδικά σχεδιασμένη για να εκπαιδεύσει άντρες ώστε να χειρίζονται διάφορες υπηρεσίες στα γραφεία τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ενόσω έλειπα, η Έτι έμεινε στην Αγγλία, στο Μπέθελ του Λονδίνου. Όταν αποφοίτησα, διοριστήκαμε μαζί εκεί.

Τα επόμενα 16 χρόνια, ο διορισμός μου ήταν στο γραφείο υπηρεσίας, όπου χειριζόμουν διάφορα ζητήματα που σχετίζονταν με τις δραστηριότητες των εκκλησιών. Κατόπιν, το 1978, μετά το θάνατο του επισκόπου Μπέθελ, του Πράις Χιουζ, διορίστηκα στη θέση του. Το να είμαι υπεύθυνος για την ευημερία της αυξανόμενης οικογένειάς μας στο Μπέθελ—η οποία τώρα αποτελείται από 260 και πλέον μέλη—έχει αποδειχτεί ένας ανταμειφτικός διορισμός στη διάρκεια όλων αυτών των ετών.

Το 1971 πέθανε η αγαπημένη μου μητέρα σε ηλικία 85 ετών. Η Έτι και εγώ πήγαμε στο Γκλόστερ για την κηδεία, όπου ένας αδελφός περιέγραψε με ωραίο τρόπο την ουράνια ελπίδα που έτρεφε η μητέρα. (Φιλιππησίους 3:14) Είμαι ευγνώμων για τη στοργική φροντίδα που της παρείχαν στα γηρατειά της οι αδελφές μου, η Ντόρις και η Γκρέις, πράγμα που έδωσε στην Έτι και σε εμένα τη δυνατότητα να συνεχίσουμε την ολοχρόνια διακονία.

Η Έτι και εγώ σκεφτόμαστε συχνά τους γονείς μας και την ανατροφή που μας έδωσαν με τόσο στοργικό και σταθερό τρόπο. Τι τεράστιο χρέος τούς οφείλουμε! Η μητέρα μου ιδιαίτερα έθεσε ένα υπέροχο παράδειγμα για εμένα και τις αδελφές μου, οικοδομώντας μέσα μας εκτίμηση για τον Ιεχωβά και την οργάνωσή του.

Πράγματι η καρδιά μας ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη καθώς αντικρίζουμε κάθε καινούρια μέρα υπηρεσίας προς τον ουράνιο Πατέρα μας, τον Ιεχωβά. Τι θαυμάσιος, στοργικός Θεός είναι αυτός! Ο Βιβλικός ψαλμωδός εξέφραζε τα συναισθήματά μας όταν έγραψε: «Θέλω σε υψόνει, Θεέ μου, βασιλεύ· και θέλω ευλογεί το όνομά σου εις τον αιώνα και εις τον αιώνα. Καθ’ εκάστην ημέραν θέλω σε ευλογεί· και θέλω αινεί το όνομά σου εις τον αιώνα και εις τον αιώνα».—Ψαλμός 145:1, 2.

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Μαζί με τη σύζυγό μου Έτι