Αποτελεσματική Προτροπή

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ πρεσβύτεροι πρέπει να μπορούν να “προτρέπουν με τη διδασκαλία που είναι υγιής”. (Τίτο 1:9) Ορισμένες φορές πρέπει να το κάνουν αυτό εν μέσω πολύ δύσκολων καταστάσεων. Είναι σημαντικό να δίνουν συμβουλές σε αρμονία με τις Γραφικές κατευθυντήριες γραμμές. Ως εκ τούτου, οι πρεσβύτεροι πρέπει να υπακούν στη συμβουλή: «Να επιδίδεσαι . . . στην προτροπή». (1 Τιμ. 4:13) Μολονότι τα όσα εξετάζονται εδώ απευθύνονται πρωτίστως σε πρεσβυτέρους ή σε όσους επιδιώκουν αυτό το προνόμιο, υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι γονείς πρέπει να προτρέπουν τα παιδιά τους ή όπου τα άτομα που διεξάγουν Γραφικές μελέτες χρειάζεται να προτρέπουν τους σπουδαστές της Γραφής. Σε τέτοιες περιπτώσεις εφαρμόζονται παρόμοιες κατευθυντήριες γραμμές.

Καταστάσεις Όπου Χρειάζεται Προτροπή. Για να καθορίσουμε πότε είναι απαραίτητη η προτροπή, είναι χρήσιμο να εξετάσουμε διάφορες καταστάσεις που έχουν καταγραφεί στην Αγία Γραφή κατά τις οποίες δόθηκε προτροπή. Ο απόστολος Πέτρος πρότρεψε τους πρεσβυτέρους να δίνουν προσοχή στην ευθύνη που έχουν ως ποιμένες του ποιμνίου του Θεού. (1 Πέτρ. 5:1, 2) Ο Παύλος συμβούλεψε τον Τίτο να προτρέπει τους νεαρούς άντρες «να είναι σώφρονες». (Τίτο 2:6) Ο Παύλος παρότρυνε τους συγχριστιανούς του “να είναι ομόφωνοι σε αυτά που λένε” και να αποφεύγουν εκείνους οι οποίοι επιδίωκαν να προξενήσουν διαιρέσεις μεταξύ των αδελφών. (1 Κορ. 1:10· Ρωμ. 16:17· Φιλιπ. 4:2) Μολονότι ο Παύλος επαίνεσε τα μέλη της εκκλησίας της Θεσσαλονίκης για τα καλά πράγματα που έκαναν, τους πρότρεψε να εφαρμόζουν ακόμη πληρέστερα τη διδασκαλία που είχαν λάβει. (1 Θεσ. 4:1, 10) Ο Πέτρος ικέτευσε τους συγχριστιανούς του να “απέχουν από σαρκικές επιθυμίες”. (1 Πέτρ. 2:11) Ο Ιούδας πρότρεψε τους αδελφούς του να “αγωνίζονται σκληρά για την πίστη” εξαιτίας της επιρροής διαφόρων ασεβών ατόμων που εντρυφούσαν σε χαλαρή διαγωγή. (Ιούδα 3, 4) Όλοι γενικά οι Χριστιανοί έλαβαν την παρότρυνση να προτρέπουν ο ένας τον άλλον για να μη σκληρυνθεί κανείς από την απατηλή δύναμη της αμαρτίας. (Εβρ. 3:13) Ο Πέτρος πρότρεψε τους Ιουδαίους που δεν είχαν θέσει ακόμη πίστη στον Χριστό: «Σωθείτε από αυτή τη στρεβλή γενιά».—Πράξ. 2:40.

Ποιες ιδιότητες χρειάζεται να έχει κάποιος για να κάνει ισχυρές εκκλήσεις όταν χειρίζεται τέτοιες καταστάσεις; Πώς μπορεί αυτός που προτρέπει να κάνει την έκκλησή του επιτακτική χωρίς να γίνεται καταπιεστικός ή σκληρός;

«Με Βάση την Αγάπη». Αν η προτροπή μας δεν δοθεί «με βάση την αγάπη», μπορεί να φανεί αυστηρή. (Φιλήμ. 9) Είναι αλήθεια πως, όταν απαιτούνται άμεσες ενέργειες, η εκφώνηση του ομιλητή θα πρέπει να δείχνει πόσο επιτακτική είναι η κατάσταση. Ο πολύ ήπιος τρόπος θα μπορούσε να ακούγεται απολογητικός. Παράλληλα, όμως, η έκκληση θα πρέπει να γίνεται με θέρμη και βαθύ αίσθημα. Μια στοργική έκκληση είναι πιο πιθανό ότι θα υποκινήσει το ακροατήριο. Μιλώντας για τον εαυτό του και για τους συντρόφους του, ο Παύλος είπε στους Θεσσαλονικείς: «Γνωρίζετε καλά με ποιον τρόπο, όπως κάνει ένας πατέρας με τα παιδιά του, προτρέπαμε τον καθένα σας». (1 Θεσ. 2:11) Εκείνοι οι Χριστιανοί επίσκοποι ικέτευαν τους αδελφούς με αγάπη. Ας πηγάζουν και οι δικές σας εκφράσεις από γνήσιο ενδιαφέρον για τους ακροατές σας.

Να είστε διακριτικοί. Μην αποξενώνετε εκείνους που προσπαθείτε να υποκινήσετε σε δράση. Ούτε, όμως, και να διστάζετε να λέτε στο ακροατήριό σας «όλη τη βουλή του Θεού». (Πράξ. 20:27) Τα άτομα που έχουν εκτίμηση δεν θα προσβληθούν ούτε θα μειωθεί η αγάπη τους για εσάς επειδή τους παρακινήσατε φιλάγαθα να κάνουν το σωστό.—Ψαλμ. 141:5.

Συχνά, είναι ωφέλιμο να περιλαμβάνετε πριν από την προτροπή έναν συγκεκριμένο, ειλικρινή έπαινο. Σκεφτείτε τα καλά πράγματα που κάνουν οι αδελφοί σας—πράγματα που πρέπει να ευαρεστούν πολύ τον Ιεχωβά: την πίστη που φανερώνεται στα έργα τους, την αγάπη που τους υποκινεί να αγωνίζονται σθεναρά και την υπομονή τους στις δοκιμασίες. (1 Θεσ. 1:2-8· 2 Θεσ. 1:3-5) Αυτό θα βοηθήσει τους αδελφούς σας να νιώθουν ότι τους εκτιμάτε και τους καταλαβαίνετε, ενώ παράλληλα θα τους προδιαθέσει να δεχτούν την έκκληση που θα ακολουθήσει.

«Με Κάθε Μακροθυμία». Η προτροπή θα πρέπει να δίνεται «με κάθε μακροθυμία». (2 Τιμ. 4:2) Τι συνεπάγεται αυτό; Η μακροθυμία περιλαμβάνει το να υπομένει κανείς αδικίες ή προκλήσεις με καρτερικότητα. Ο μακρόθυμος άνθρωπος τρέφει την ελπίδα ότι οι ακροατές του θα εφαρμόσουν αυτά που λέει. Αν δίνετε προτροπή με τέτοιο πνεύμα, αυτό θα αποτρέψει τους ακροατές σας από το να σκεφτούν ότι υποθέτετε το χειρότερο για αυτούς. Η πεποίθηση την οποία έχετε ότι οι αδελφοί και οι αδελφές σας θέλουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά όσο καλύτερα μπορούν θα ενισχύσει μέσα τους την επιθυμία να κάνουν το σωστό.—Εβρ. 6:9.

«Με τη Διδασκαλία που Είναι Υγιής». Πώς μπορεί ο πρεσβύτερος «να προτρέπει με τη διδασκαλία που είναι υγιής»; Με το να είναι «προσηλωμένος στον πιστό λόγο όσον αφορά την τέχνη της διδασκαλίας του». (Τίτο 1:9) Αντί να εκφράζετε την προσωπική σας γνώμη, φροντίστε να είναι ο Λόγος του Θεού η ισχύς της έκκλησής σας. Ας διαμορφώνει η Αγία Γραφή την άποψή σας για το τι χρειάζεται να ειπωθεί. Αναφέρετε τα οφέλη που απορρέουν από την εφαρμογή των όσων λέει η Γραφή για το εν λόγω ζήτημα. Να έχετε καλά στο μυαλό σας τις συνέπειες—τωρινές και μελλοντικές—της μη συμμόρφωσης με το Λόγο του Θεού και να τις χρησιμοποιείτε για να πείθετε το ακροατήριό σας ότι χρειάζεται να αναλάβει κατάλληλη δράση.

Να φροντίζετε να εξηγείτε καθαρά στο ακροατήριό σας τι πρέπει να κάνει και πώς πρέπει να το κάνει αυτό. Διασαφηνίστε ότι η λογίκευση την οποία χρησιμοποιείτε είναι γερά θεμελιωμένη στις Γραφές. Αν οι Γραφές επιτρέπουν κάποια περιθώρια ελαστικότητας όσον αφορά μια απόφαση που πρέπει να ληφθεί, προσδιορίστε ποια είναι αυτά τα περιθώρια. Κατόπιν, στον επίλογό σας, κάντε μια τελική έκκληση που θα ενισχύσει την αποφασιστικότητα των ακροατών σας να αναλάβουν δράση.

Με «Παρρησία». Για να προτρέπει κανείς τους άλλους αποτελεσματικά, πρέπει να έχει «παρρησία στην πίστη». (1 Τιμ. 3:13) Τι δίνει σε κάποιον τη δυνατότητα να μιλάει με παρρησία; Το γεγονός ότι το δικό του «παράδειγμα καλών έργων» εναρμονίζεται με αυτά που παροτρύνει τους αδελφούς του να κάνουν. (Τίτο 2:6, 7· 1 Πέτρ. 5:3) Όπου ισχύει κάτι τέτοιο, τα άτομα που λαβαίνουν την παρότρυνση να αναλάβουν δράση θα συνειδητοποιούν ότι εκείνος που τους δίνει την προτροπή δεν αναμένει από αυτούς να κάνουν ό,τι δεν κάνει ο ίδιος. Θα διακρίνουν ότι μπορούν να μιμηθούν την πίστη του καθώς και εκείνος προσπαθεί να μιμείται τον Χριστό.—1 Κορ. 11:1· Φιλιπ. 3:17.

Η προτροπή που βασίζεται στο Λόγο του Θεού και δίνεται με πνεύμα αγάπης μπορεί να φέρει πολύ καλά αποτελέσματα. Όσοι έχουν επωμιστεί την ευθύνη να δίνουν τέτοια προτροπή θα πρέπει να καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να το κάνουν αυτό με το σωστό τρόπο.—Ρωμ. 12:8.