ΣΤΙΣ 14 Απριλίου 1989, ενώ διεξήγα τη συνάθροιση στην πόλη Μαουμέρε στο νησί Φλόρες, κυβερνητικοί αξιωματούχοι όρμησαν μέσα στο σπίτι και συνέλαβαν εμένα και άλλα τρία άτομα.

Οι δεσμοφύλακες στην τοπική φυλακή προσπάθησαν να μας αναγκάσουν να χαιρετήσουμε τη σημαία. Όταν αρνηθήκαμε, μας χτύπησαν, μας κλότσησαν και μας έβαλαν να στεκόμαστε πέντε μέρες κάτω από τον καυτό ήλιο. Τη νύχτα, τρέμαμε πάνω στο σκληρό τσιμεντένιο πάτωμα των μικροσκοπικών κελιών μας, βρόμικοι και εξαντλημένοι, με τις πληγές μας να πονούν. Ο διευθυντής της φυλακής μάς πίεζε επανειλημμένα να συμβιβαστούμε, αλλά εμείς του είπαμε: «Μέχρι να πεθάνουμε, δεν πρόκειται να χαιρετήσουμε τη σημαία». Όπως αμέτρητοι Χριστιανοί στο παρελθόν, έτσι και εμείς θεωρούσαμε προνόμιό μας το να “υποφέρουμε για χάρη της δικαιοσύνης”.​—1 Πέτρ. 3:14.

ΣΤΙΣ 19 Ιανουαρίου 1999, η μεγάλη εχθρότητα ανάμεσα σε Μουσουλμάνους και Χριστιανούς οδήγησε σε ένα ξέσπασμα βίας περίπου τρία χιλιόμετρα από το σπίτι μου. Παντού επικρατούσε χάος.a

Αφού βεβαιώθηκα ότι η οικογένειά μου ήταν ασφαλής, τηλεφώνησα και σε άλλους αδελφούς για να δω αν είναι καλά. Τους συμβούλεψα να μείνουν ψύχραιμοι και να μην κυκλοφορούν στις επικίνδυνες περιοχές. Αργότερα, οι πρεσβύτεροι επισκέφτηκαν τους ευαγγελιζομένους για να τους ενισχύσουν πνευματικά και να τους παροτρύνουν να συναθροίζονται σε μικρούς ομίλους.

Το γραφείο τμήματος μας έδωσε την κατεύθυνση να απομακρύνουμε από τα σπίτια τους όσους αδελφούς ζούσαν σε επικίνδυνες περιοχές, και εμείς με τη σειρά μας ενημερώσαμε αρκετές οικογένειες. Κάποιος αδελφός που δεν δέχτηκε να φύγει σκοτώθηκε αργότερα από έναν οπλισμένο όχλο. Όσοι όμως ακολούθησαν την κατεύθυνση του γραφείου τμήματος έσωσαν τη ζωή τους.